23 augustus 2015

EEN DONDERDAG ZONDER BRUCE LEE

Bruuuuuuuuuuccccceeeee! Waar ben je nou??? Waar ben je nou?? Ik heb op zich wel aardig geslapen, maar ben er wel 2 keer uit geweest om een rondje door de tuin en straat te doen. Zonder resultaat. Kutzooi. En dan ligt hij straks ergens in z’n eentje zonder eten en drinken! Te sterven! Aangereden? In paniek? Bang? Oh, gatverdamme.

Nina probeert er niet al teveel aan te denken.

Ik ga nog maar even wat werken tot de oppaspuber ontwaakt. De dromenvanger voor het hospice is nu af.

M. en ik gaan op pad. Naar Arnhem. Weer naar Arnhem? Yep! Een paar kilo oude sieraden ophalen. De dame had gezegd dat het 3 kilo was, maar het zijn er minstens 10! Omdat ik niet alles alleen kan dragen krijgt M. een nieuwe rugzak, zodat ze me kan helpen. Kek ding hè?

Deze rugtas zit helemaal bomvol met oude sieraden. WOW!

Ik had M. mee naar Arnhem gelokt door te zeggen dat ze een ijskoffie van de Starbucks zou krijgen. In de trein terug bekijk ik alvast wat van de sieraden-buit. WOW! Echt WOW!

Dikke SCORE, zou ik zo zeggen. Maar… ik had ontzettend gehoopt dat Bruce terug zou zijn als wij zouden terugkomen van Arnhem en dat is dus niet zo.

Dus ik ga maar even wat briefjes door de deuren doen en bij de supermarkt ophangen en de dierenambulance bellen. En dan ga ik daarna een potje janken, want nu is het ineens ‘echt’. “Ja, het is wel een senior natuurlijk”, zegt de mevrouw van de dierenambulance, “en die zoeken vaak een rustig plekje om te sterven hè?” Neeeeeeee! Niet de Bruce! Die was nog tiptop in orde gisterochtend! Echt. Maar dan ga je toch twijfelen. Misschien kwam hij juist wel afscheid nemen toen hij me gisterochtend knuffelde. Ooooh, dat was de laatste knuffel die ik van ‘m kreeg. Oooh!! JANKEN! JANKEN! JANKEN!

Een pakketje met XL kanten kleedjes kan me niet opvrolijken.

En hier eet ik amper wat van.

Ik vind dit niet leuk. Ik loop nog een paar keer door de straat, maar vind geen Bruce. Met pijn in m’n hart ga ik naar bed. Boehoehoehoehoe! Ik wil Bruce terug!!!!