Categorie: Standaard

Een paar weken geleden bellen naar T-Mobile: “Ja, met Luna. Kun jij misschien even checken of mijn abonnement al verlopen is? Oh, al een jaar? Stilzwijgend verlengd? Oh, en kun jij mij misschien vertellen of al die advertenties die ik zie in de Spits en de Metro, die met die gratis Senseo’s, Beertenders en videocamera’s bij een mobiele telefoonabonnement, of dat een beetje legaal is? Volgens jou wel? Je hebt daar zelf ook een dvd-speler aan overgehouden? Bedankt!” Vervolgens ben ik net zo lang gaan surfen op internet tot ik vond wat ik zocht, want ik wilde geen Senseo, Beertender, videocamera of dvd-speler bij mijn nieuwe telefoonabonnement, nee, ik wilde een nieuwe digitale camera. En ik wilde perse een Canon. Nu vond ik in het internetlandschap tientallen telecom-aanbieders met ook tientallen cadeaus bij een abonnement. Van laptops tot wasmachines en van vaatwasmachines tot MP3-spelers, maar niet zo snel dé digitale camera van mijn dromen. Pas na 8 uur intensief en manisch klikken en wegklikken vond ik de aanbieding die ik zocht. Het verlengen van mijn bestaande T-mobile-abonnement, inclusief een nieuw mobieltje, inclusief de Canon-Ixus 50 en dit alles voor niks! Gratis! Ik kon mijn geluk niet op, maar toen ik op het punt stond om de aanvraagformulieren ook daadwerkelijk te versturen kreeg ik argwaan. Want, waar doen ze het van? Ik verleng mijn abonnement met 2 jaar en krijg ineens een nieuwe telefoon én een digitale camera ter waarde van € 299,-? Hoe kan dat? Waar zat het addertje? De enige die rijker van deze deal zou worden was ik. Dacht ik dan, maar ik snapte er niets van. Helemaal niets. Maar ik besefte dat ik sommige dingen ook niet moet willen snappen, maar gewoon moet ondergaan. Dus ik stuurde mijn aanvraagformulieren op en 3 dagen later kreeg ik keurig mijn nieuwe telefoon en mijn nieuwe spiksplinternieuwe, briljante Canon-Ixus 50 toegestuurd. En het afschrift van T-Mobile liet afgelopen maand bijna hetzelfde bedrag zien als de maanden daarvoor. Luna vraagt niet hoe het kan, maar profiteert ervan.
www.sitel.nl

“Mag ik misschien wat vragen?” Voor me staat een zwerver. En natuurlijk mag hij me wat vragen, al weet ik al wát hij me gaat vragen. De zon schijnt en ik ben in opperbeste stemming. “Ten eerste wil ik je hartelijk bedanken dat je me te woord wil staan”, begint hij, “want er zijn veel mensen die gewoon langs me lopen of zeggen dat ik op moet rotten.” “Dat is ook niet aardig”, zeg ik, “iets vragen kan altijd.” “Ik ben namelijk dakloos”, zegt de zwerver, “maar ik gebruik geen drugs en ik ben ook geen alcoholist.” Daarna legt hij uit waarom hij geld nodig heeft. Hij heeft ooit een relatie gehad met een vrouw uit Suriname. Eentje met hele grote borsten. Hij laat met z’n handen zien hoe groot haar borsten wel niet waren. “Echt, zulke”, zegt hij om z’n gebaar kracht bij te zetten. Samen met die Surinaamse vrouw heeft hij een zoon. En die zoon, die ziet hij maar 1 keer in de 6 weken. Vandaag dus. Straks dus. “En nu probeer ik € 3,30 bij elkaar te krijgen”, vertelt hij, “zodat ik even kan douchen. En daar kan ik ook schone sokken en een schone onderbroek kopen.” “Ik snap het”, zeg ik en ik pak mijn portemonnee. Ik geef hem een briefje van 10 euro. Of hij er nou een schone onderbroek van koopt, of een paar blikken bier, het maakt me niet zoveel uit. Ik gun het hem. Al hoop ik ergens op die onderbroek. Hij houdt het briefje tussen 2 handen vast en staart me met open mond aan. “Mag ik je even een knuffel geven?”, vraagt hij. Ik twijfel niet eens. Ik geef hem een knuffel en ik voel me er niet ongemakkelijk bij. Ik ben geen moment bang dat hij een andere bedoeling heeft dan me bedanken. Hij staart nog een keer naar de 10 euro. “Ik krijg er gewoon kippenvel van”, zegt hij. Hij stroopt z’n mouw op en laat me zien dat hij inderdaad kippenvel heeft. Wanneer ik naar huis loop blijft hij net zo lang naar me zwaaien tot ik de hoek om ga. En ik zwaai net zolang terug.

“Zeg Luna”, zei Adrie toen ik een paar maanden geleden door hem getrakteerd werd op een ritje in een luchtballon, “zou het niet leuk zijn om samen met FOXY een fotoshoot in een luchtballon te doen?” “Nou, dat lijkt ons inderdaad wel wat”, zei ik. Zo gezegd, zo geregeld. En wij regelden niet zomaar een fotoshoot in een luchtballon, nee, het zou een fotoshoot met Kim Holland worden, een vaste columniste van FOXY. Dus gistermiddag bereidde ik mij geestelijk voor op de tweede ballonvaart in mijn leven. In gedachten zag ik mijzelf op 600 meter hoogte zweven in een mandje met daarin een vingerende en beffende Kim Holland. Toch een gedachte waarvan ik even moest slikken. Ik heb er geen moeite mee om naar seksende mensen te kijken, maar als ik de dvd niet uit kan zetten of niet even een paar stappen naar achteren kan doen, dan begin ik toch een beetje te twijfelen. Ik vreesde dat de ballonvaart zo’n situatie zou worden waarbij een Theo Maassen ineens keihard ‘Gênant! Gênant!’ in mijn oor zou schreeuwen. Maar niets was minder waar. Kim Holland had 2 superlieve modellen-meisjes meegenomen die ook in het mandje pasten. En het werd niks vingeren en beffen in luchtballonmandje, maar gewoon een beetje topless poseren, beetje likken aan wat tepels, beetje zoenen. Helemaal lief en leuk. “Ik heb nog nooit met een meisje gezoend”, giechelde 1 van de modellen. “Als je niet wil dan hoeft het niet hoor”, zei Kim. En ze meende het. Kim is altijd geil en altijd lief, maar aan forceren doet ze niet. Een topwijf. Ik was bijna zelf het mandje overgekropen om gewoon even gezellig bij Kim te staan. In plaats daarvan gaf ik Kim na afloop van de ballonvaart 3 zoenen om haar te bedanken voor de gezellige avond en de hoogstwaarschijnlijk zeer goed gelukte foto’s. “Meid, wat heb jij een koude handen”, zei Kim terwijl ze m’n handen vastpakte. Nog geen seconde later hield ze mijn handen even onder haar borsten. Waarschijnlijk had ze het zelf niet eens in de gaten. Maar ik heb er de hele nacht niet van kunnen slapen.
www.ballonvaren.com
www.foxymagazine.nl (volgende maand de foto’s)

Vanmorgen trof ik bij de post een envelop met de letters ‘GGD’ erop. Lekker dan! Ik had deze envelop eigenlijk pas volgend jaar verwacht. ‘Hierbij nodigen wij u uit om deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker’, stond in de brief. En: ‘Alle vrouwen van 30 tot 60 jaar ontvangen eens in de 5 jaar een uitnodiging.’ Ik ben nog niet eens 30, en dan toch deze brief! Dat is misschien wel erger dan dat hele onderzoek bij elkaar. Meteen m’n moeder bellen. “Mam”, begin ik, “ik moet een uitstrijkje laten maken binnenkort. Ik word al misselijk van de gedachte.” “Nou, het stelt niks voor hoor, dat hele uitstrijkje”, vertelt m’n moeder, “ik deed het altijd bij m’n eigen huisarts, die kende ik tenminste.” “Nou, dat zou ik echt niet willen”, zeg ik. “Van mij mag het volkomen anoniem. En ik wil dit zeker niet bij m’n eigen huisarts. Dat is een enorm chagrijnige man. En z’n assistente, die is nog veel erger. Ik ga wel naar het Rutgershuis.” “Waarom?”, vraagt m’n moeder. Ik vertel dat in de brief staat dat daar alleen vrouwelijke hulpverleners werken en dat me dat een enorme geruststelling is. “Nou, vrouwen zijn anders veel hardhandiger”, weet m’n moeder te vertellen. Maar het gaat me niet om de pijn. Het gaat me om het in die beugels liggen. In zo’n houding die het leuk doet in de slaapkamer, maar die een stuk minder leuk is in zo’n klinisch kamertje. Gênant!!! En zo’n eendebek! Zo’n eendebek! Zo’n eendebek! Maar het moet, want ik wil geen risico lopen natuurlijk. Zucht. Ik denk dat alleen een andere vrouw het vernederende en het genante van de situatie écht snapt. “Ik wil het niet bij een man”, piep ik tegen m’n moeder. “Ik wil het niet, ik wil het niet.” “Doe niet zo stom”, zegt ze, “die dokter heeft er meer gezien dan jij hoor.” “Eh, nou”, zeg ik. Daarna is het even stil. “Oh, nee, misschien ook niet”, lacht m’n moeder.

‘Luun’, mailde vibratormannetje E., ‘misschien is het handiger als je zelf een keertje meegaat naar de groothandel waar wij de inkoop doen voor www.viashop.nl. Dan kun je zelf uitkiezen wat je wil bespreken in de FOXY. En er is deze week nog een beurs ook, waar ze de nieuwste producten voor het komende half jaar presenteren.’ ‘Ja, ik wil!’, schreef ik terug. ‘Mooi’, mailde vibratormannetje E., ‘dan komt vibratormannetje F. je ophalen.’ Dus vorige week vrijdag stopte er grote, glimmende, zwarte, luxe BMW voor mijn deur. Met daarin zo’n man waarvoor mijn moeder me altijd gewaarschuwd heeft. ‘Geen snoepjes aannemen van vreemde mannen’, galmde de stem van m’n moeder door m’n hoofd terwijl vibratormannetje F. met zijn BMW richting Almere blies. Uiteindelijk bleken het geen snoepjes te zijn die ik aannam, maar allerhande vibratoren. Ik was namelijk in het Walhalla op seksspeeltjes-gebied beland toen wij de showroom van groothandel Scala betraden. Overal! Overal! Overal waar ik keek zag ik vibrators, dildo’s, nepkutten, rijen met dvd’s, SM-attributen, opblaaspoppen, hoerige lingerie, glijmiddel, massageolie, condooms en cockringen. “Als je iets leuks ziet moet je het zeggen hè? Dan nemen we het gewoon voor je mee”, zei vibratormannetje F. alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Maar ik was een klein beetje overweldigd door al het plastic. Hier, in deze groothandel, werd mij na 4 jaar werken in de ‘seksindustrie’ pas echt duidelijk wat voor een ongelofelijke kapitaalindustrie er rondom het orgasme bestaat. Briljant. Werkelijk briljant. Want hoe de seksspeeltjes-producenten het doen, doen ze het, maar ze krijgen het voor elkaar om elk jaar weer iets nieuws te verzinnen. Andere vorm, andere techniek, andere kleur, andere verpakking, en aan het eind van het jaar zijn er weer duizenden ‘Tantalizing Magnetic Instant Pleasurizer’s’ verkocht. Alsof het niks is. Zoals ik vroeger verlangend rondliep in een snoepwinkel, zo ervaarde ik ook dit vibrator-walhalla. Een paar uur later zette vibratormannetje F. mij, samen met een grote kartonnen doos vol seksartikelen, weer veilig thuis af. Ik ben voorlopig wel even zoet.

p.s.: Vanavond op Talpa, mijn favoriete zender, om 20.30 gaan Gordon en Gerard Joling ‘werken’ in parenclub Gogonuts. En daar krijgen ze de opdracht om 500 condooms te kopen. En die halen ze bij Scala, de groothandel waar ik dus vorige week ook was!

Omdat partner P. verantwoordelijk was voor de reclame-campagne van het Gospel-festival, leek het ons wel geinig om dat festival ook daadwerkelijk te bezoeken. Een paar koortjes met halleluja-zingende negers is weer eens wat anders dan een kaalgeschoren jochie met 2 draaitafels. Dus wij zaterdagavond met de metro naar Amsterdam Zuid-Oost, naar het Cultureel Educatief Centrum. En in afwachting van ‘Salt’, een koor dat ‘moderne, eigentijdse gospel’ speelt namen P. en ik plaats op 1 van de 300 klapstoeltjes die in een soort van vergaderzaal neer waren gezet. Om ons heen bevonden zich vooral donkere mensen, van lichtbruin tot bijna zwart. Sommige in een simpel shirtje, maar een aantal dames liep in schitterende felgekleurde gewaden met allerlei glimmende steentjes. “P., ik vind het hier geweldig!”, fluisterde ik, “Alleen maar lekkere dikke vrouwen. Met heupen! En borsten!” Op het podium stond een prachtige negerin het publiek te vermaken totdat ‘Salt’ zou beginnen. En ik weet niet meer precies wat ze zong, maar wel dat een groot gedeelte van het publiek meezong. En dat zowel P. als ik helemaal volschoten. Samen zingen geeft mij altijd een brok in m’n keel, al gaat het lied over een God waar ik niet in geloof. Toen na een kwartier het gospel-koor verscheen bleken ook deze vrouwen met een paar kilootjes meer gezegend te zijn. Het waren vrouwen die een beetje schudden als ze bewegen. Vrouwen die schijnbaar moeiteloos zingen. Vrouwen met soul. Vrouwen die wat mij betreft veel vaker op de muziekzenders zouden mogen verschijnen. “Can I hear an Amen?”, schreeuwde de leadzangeres. “Amen”, riep het publiek. “Amen”, riepen P. en ik. Een paar van de dikke negerinnen in het publiek gooiden zelfs hun handen in de lucht en een paar nummers later stonden ze van hun klapstoeltjes op om mee te swingen. Het Gospel-festival was helemaal geweldig en het was lang geleden dat ik zo aangenaam verrast werd. “Misschien moesten wij ook maar eens in de Here gaan”, zei P. na afloop. “Amen to that”, zei ik.
www.gospelfestival.nl

“Nou, het is zover”, zegt m’n moeder aan de telefoon. Ik hoor de tranen in haar stem. Ik heb haar maar 1 keer eerder écht verdrietig meegemaakt, en dat was toen haar moeder stierf. Het is een paar seconden stil. “Je vader heeft vandaag ontslag gekregen”, zegt ze stamelend. Ik zucht diep. We wisten dat een ontslag eraan zat te komen, maar toch komt het uiteindelijk onverwacht. En het voelt enorm kut. Het bedrijf waar mijn vader al 20 jaar als stoffeerder werkt is een paar jaar geleden verkocht aan een Belgisch bedrijf en heeft nu besloten alle productie in Nederland te stoppen. Om ‘bedrijfseconomische redenen’ staat op zijn ontslagbrief. Dus in België zullen de stoffeerders wel goedkoper te zijn. “We hadden gedacht dat het nog wel een paar jaar zou duren”, zegt m’n moeder. Ik zucht nog maar eens diep. De gedachte aan m’n vader, een man van 53 die zijn hele leven niets anders heeft gedaan dan briljant stofferen, die nu ineens elke week moet gaan solliciteren om zijn WW te behouden, maakt me ontzettend verdrietig. Hij zal er elke week mee geconfronteerd worden dat hij dan wel een vak heeft geleerd, maar dat hij daar nu weinig aan heeft. Elke week een afwijzing, gebaseerd op z’n leeftijd. Hij zal na 3 jaar in de bijstand belanden en daardoor zal mijn moeder, die 10 jaar ouder is, weer gekort worden op haar pensioen en AOW. Het is lekker geregeld in Nederland. “Wij helpen jullie er wel doorheen hoor mamma”, zeg ik. “Nee, dat willen we niet”, zegt ze. “Jullie hebben je hele leven keihard gewerkt om mij te kunnen laten studeren”, begin ik, “en elke gulden die jullie over hadden ging naar mij. Je denkt toch niet dat ik hier in Amsterdam ga zitten feestvieren terwijl jullie in Tiel elke cent moeten omdraaien? Zo hebben jullie mij niet opgevoed.” “En toch willen we geen geld van jullie”, zegt m’n moeder. “Dat zullen we nog wel eens zien dan”, zeg ik, “anders kom ik elke week wel een paar kratjes bier brengen.” Mijn lieve pappa van 53 werkeloos. Ik heb zelden het leven zo oneerlijk gevonden.

Iedere maandagochtend neem ik mezelf voor om naar de Noordermarkt te gaan; de markt voor goedkope en kekke tweedehands kleding. Maar meestal blijk ik toch te lui om de deur uit te gaan. De oplossing; samen met een vriendin, dan moet ik wel. “Als we nou vroeg gaan, dan kunnen we tenminste nog rustig alles bekijken”, hadden vriendin J. en ik tegen elkaar gezegd. Dus afgelopen maandag stond vriendin J. om 9.00 voor de deur en om 9.05 waren we op de Noordermarkt. Wij waren vroeg, dachten wij, dus de beste koopjes zouden voor ons zijn! Volkomen relaxt begaven wij ons richting dé kraam, met dé beste koopjes. De hele Noordermarkt ademde de rust uit van marktkoopmannen die net hun kraam uitgestald hadden en aan hun tweede kopje koffie begonnen. Maar bij dé kraam was het dé hel. Verschillende grote bergen kleding lagen her en der verspreid door de kraam. En om die bergen kleding zwermden over elkaar heen en om elkaar heen tientallen meisjes en vrouwen met een agressieve blik in hun ogen. Zo’n blik die alleen op-koopjes-beluste-vrouwen kunnen hebben. En dit waren niet de vrouwen die ik gewend was van het Waterlooplein, de Aldi of de LIDL, nee, dit waren vrouwen in kekke jurkjes op zoek naar nog meer kekke jurkjes. ‘Mine! Mine! Mine! ‘, leek ieder spiertje in hun lichaam te zeggen. “Dit is niet normaal hoor”, zei ik tegen J. terwijl we het gebeuren van een afstandje gadesloegen, “ik weet niet of ik dit ga trekken op de vroege ochtend. Ik heb nog geen koffie gehad.” Maar vriendin had me al meegesleurd richting de bergen tweedehands kleding en de kluwe krioelde vrouwen. En binnen enkele seconden werden vriendin J. en ik 1 van hen. ‘Mine! Mine! Mine!’, siste ik zachtjes. En na een lange zoektocht in, onder, links en rechts van de kledingbergen rekende ik 4 kekke jurkjes af voor slechts € 15,-. Met als pronkstuk een jurkje uit de jaren 50, met kitsch bloemmotief en voorgevormde punttieten-cups waar Madonna jaloers op zou zijn. Die was de tocht door de hel meer dan waard.

Wat iedereen ook over de zender Talpa zegt of schrijft; ik voel me er helemaal thuis. Ik ben gek op pulp. Al dat voetbal had van mij niet gehoeven, maar bij programma’s als ‘Expeditie Robinson 2005’ en ‘Joling en Gordon over de vloer’ wil ik best eventjes blijven hangen. En voor Big Brother 2005, dat zondag om 20.30 voor het eerst werd uitgezonden, zat ik helemaal klaar. Partner P. zat er dan wel niet zo enthousiast klaar voor als ik, maar hij deed best leuk mee. “Jesus, wat een lekkere wijven allemaal”, was het eerste dat ons opviel. En niet alleen lekkere wijven, ook alleen maar lekkere mannen. Geen greintje lelijkheid te bekennen. “Dat wordt zeker neuken”, zeiden P. en ik tegen elkaar. Ik voorspel dat dit een soort ‘Temptation Island’ gaat worden, maar dan in een huis in Aalsmeer. Er werden binnen 24 uur al benen afgeschroefd: “Ik moet jullie wat vertellen, ik heb een kunstbeen”, zei Rob. Thanks for sharing, Rob! En binnen 24 uur waren de voornaamste karaktereigenschappen al duidelijk: “Ik ben écht blond, maar m’n borsten en nagels zijn nep”, zei Ingrid. Thanks for sharing, Ingrid! Ik voorspel dat binnen een week die opgepompte borsten van Ingrid te zien zullen zijn. En! Als kers op de taart, werd er een zwangere dame het huis in geloodsd, die, zeer waarschijnlijk haar baby binnen de muren van het Big Brother-huis zal baren. En! Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, werd, on top of it all, ook binnen 24 uur, hoppeta, even geheel onverwacht, een ex van 1 van de bewoonsters het huis ingeduwd. Ik zat te smullen op de bank van zoveel goedkope onethische toestanden bij elkaar. Dit is televisie waarvoor televisie bedoeld is. Dit is pulp. Maar, als ik heel eerlijk ben, hebben de programmamakers zich er wel een beetje makkelijk vanaf gemaakt. Gewoon wat lekkere, jonge, welwillende mensen met een licht ontvlambaar karakter bij elkaar in een huis, een gehandicapte, een ex, wat bikini’s, plenty of alcohol en gesprekken met de diepgang van een bosje waterkers. Het lijkt godverdomme m’n eigen site wel.

“Wat is dat?”, vraagt m’n vader terwijl hij naar een papier dat op de salontafel ligt wijst. “Dat is de column die ik heb voorgelezen voor de radio”, zeg ik. Hij pakt het papier en begint te lezen. Het gaat over de nieuwste Tarzan-vibrator. “Die ken ik al”, zegt hij. “Ja, ik heb een oude column voorgelezen, want ik had vorige week geen tijd om een nieuwe te schrijven”, zeg ik. Hij bekijkt het papiertje nog even vluchtig en vraagt daarna wanneer het op de radio komt. “Het is internetradio, dus luisteraars kunnen zelf beslissen wanneer ze ernaar luisteren”, vertel ik. “Kun je niet wat anders voorlezen dan?”, vraagt m’n vader. “Waarom? Deze was toch hartstikke leuk?”, vraag ik. “Ik wil niet meer hebben dat je het doet”, zegt m’n vader ineens. “Waarom niet?”, vraag ik hoogst verbaasd. “Ik heb het er niet op. Dat met die seks en die vibrators en die website. Straks staat er iemand voor je deur”, zegt hij. “Nou ja, pappa, ik werk nu al 4,5 jaar bij de FOXY en ik schrijf ook al 4,5 jaar voor die website. En daar heb jij ook al 4,5 jaar geen moeite mee. En dan nu ineens, omdat ik een stukje over een vibrator voorlees, ga je bezorgd doen?” “Ja, maar toch. De vorige keer zaten je moeder en ik zo’n FOXY-dvd te kijken en toen hoorden we je stem. Toen hebben we ‘m meteen uitgezet”, zegt hij. “Ja, ik film ook wel eens op de Kamasutra-beurs”, zeg ik, “als de fotografen pauze hebben. Haha! Zit je lekker met mamma een dvd-tje te kijken komt je dochter ineens voorbij huppelen in een FOXY-shirtje. Haha! Dan heb je natuurlijk meteen geen zin meer”, zeg ik. “Nee, je moeder schrok zich kapot”, zegt hij lachend. “Op de laatste dvd zit een stukje waarbij ik een meisje met een zweepje op haar billen sla. Gewoon voor de lol”, zeg ik, “die zal ik maar niet voor jullie meenemen de volgende keer dan?”, vraag ik gniffelend. Dan begint m’n vader nog harder te lachen. “Je bent me er eentje”, zegt hij. “En ik pas goed op mezelf hoor”, zeg ik.

p.s. De radio-column voor BNN.FM over de nieuwste Tarzan-vibrator vind je hier: klik.