Categorie: Standaard

“Hai, wat kosten deze boekjes?”, vraag ik. “Wat? Schat?”, vraagt een nep-blonde-vrouw achter een klaptafeltje. Ik laat haar een tijdschriftje met de naam ‘met Naald en Schaar’ zien uit 1953. “Oh, eh, nou, laat me eens kijken, die zijn een euro per stuk.” Mooi, denk ik. Ik had me voorbereid op 5 euro, maar nu neem ik ze alle 7, want er staan naaipatronen in van kekke ’50 jurkjes. Ik kijk nog wat verder tussen de spullen die zij uitgestald heeft op deze ‘kofferbakken-markt’ in Amsterdam Noord. Ik zie een mapje met een stuk of 20 oude foto’s. Die zou ik wel willen hebben, maar meestal zijn oude foto’s nogal prijzig. Handelaren weten wat ze ervoor moeten en kunnen vragen. “En dit mapje?”, vraag ik. “Oh, schat, die krijg je er gratis bij!”, mompelt de nep-blonde vrouw. Gratis? Gratis? Voor niets gaat de zon toch meestal op? De nep-blonde-vrouw is erbij gaan staan. Haar zwarte hoog-opgesneden badpak met roze trainingsbroek zijn alles behalve flatterend. Een stuk heup piept boven de trainingsbroek uit en haar buik hangt eroverheen. Ze neemt een slok van een blikje Heineken en ineens realiseer ik me dat ze dronken is. Of minstens aangeschoten. Ik besluit deze situatie volledig uit te gaan buiten. Ik neem haar uitgestalde handeltje in me op en zie een reiskoffer vol met oude foto’s en brieven daterend van 1910 tot 1960. Van zo’n koffer, barstensvol herinneringen van een wildvreemde, liefdesbrieven misschien of foto’s van vakanties gaat mijn hart sneller kloppen, maar de prijs is bij antiquariaten vaak enkele honderden euro’s. Ik waag het erop. “En als ik nou én die tijdschriftjes én deze koffer wil, wat kost dat?”, vraag ik. “Ja, dat zou jij wel willen weten hè?”, lispelt de nep-blonde-vrouw. Slokje bier. Stilte. “Voor 20 euro mag je alles meenemen”, zegt ze. Ik slik. En ik onderdruk een gil. Niet nu al een gat in de lucht springen. Haar een briefje van 20 geven, met een pokerface aankijken en dan snel naar huis, voordat ze van gedachten verandert. Of haar nuchtere man ineens verschijnt. Of iemand anders die haar vertelt dat ze net een belachelijk lage prijs heeft gevraagd. Betalen en wegwezen. Ren Luna ren! En eenmaal veilig thuis, met mijn koffer vol honderden foto’s en brieven, spring ik door het huis van blijdschap.

Soms heb ik wel eens het gevoel dat ik niets doe. Dat er niets uit m’n vingers komt. Dat ik vooral maar een beetje loop te hangen in het leven. Een beetje knippen. Een beetje plakken. Deze gedachten ontstaan voornamelijk door het feit dat ik vind dat ik altijd méér kan doen. Kon doen. Moet doen. Dat wat ik doe, dus eigenlijk, voor mezelf, nooit genoeg is. Maar als goed kijk, realistisch kijk, dan valt het allemaal best mee. Met mijn niks-doen. Want vorig jaar, 1 november 2005, verscheen de eerste uitgave van ‘mijn’ Maanzinnig ATC-zine; een kunsttijdschriftje met daarin Artist Trading Cards gemaakt door leden van de Nederlandstalige ATC-groep. Ik scande en knipte en plakte en bond 20 unieke exemplaren van deze eerste editie en stuurde ze naar de 19 geweldige, creatieve vrouwen die mijn hun werk toestuurden om te gebruiken voor dit eerste zine. En sinds het eerste nummer vorig jaar zijn er nog 5 uitgaven verschenen, ieder in een oplage van 20. Elke uitgave had een ander thema. Zo zag het zine met het thema ‘boodschappen’ eruit als een boodschappenbonnetje van de Albert Heijn, compleet met mini-plastic tasje. En het zine met het thema ‘Holland’ zag eruit als een Delfts Blauw-tegeltje, compleet met ophanghaakje. Elk zine werd anders qua formaat en vormgeving en iedere deelnemer aan het zine maakte ook weer iets heel unieks, passend binnen het thema. Voor mij was het iedere keer weer een klein feestje om alle inzendingen voor het tijdschriftje in mijn brievenbus te ontvangen, en het bleek net zo’n feestje om alle zines stuk voor stuk te maken. En omdat elk zichzelf respecterend tijdschrift momenteel een eigen website heeft kon mijn Maanzinnig ATC-zine natuurlijk niet achterblijven. Mozoprimo, 1 van de leden van de Nederlandstalige ATC-groep bood aan om de online versie van het zine te bouwen. En die is nu af. En ik ben erg trots. Op Mozoprimo en op alle deelnemers van de afgelopen zines. En dat wat ik zelf nu nog een beetje zie als ‘nietsdoen’ of als ‘een beetje knippen en plakken’, dat is misschien eigenlijk wel de ‘zine’ van mijn leven. Naast het zorgen dat partner P. niet verhongert natuurlijk.
www.maanzinnig.nl

“P., de gootsteen is verstopt”, zei ik gisteravond. “Oh”, zei P., maar hij vertrok geen krimp. Als het aankomt op van die typische mannenklusjes, dan ben ik dus ineens helemaal niet zo geëmancipeerd meer. Dan vind ik dat P., naast zijn drukke baan ook nog in een houthakkersoverhemd onder de gootsteen moet gaan liggen op z’n vrije zondag. Maar helaas weet P., net als ik, dat zo’n fijn, typisch mannelijk, klus-tafereeltje niet aan hem besteed is. Dus ik vanmorgen het gootsteen-kastje leeggehaald en alle plastic buisjes die losgedraaid konden worden losgedraaid. Emmertje eronder en de kraan aan. Er viel een brok vuil in de emmer en ik onderdrukte een kotsneiging. Ik zag een sperzieboontje drijven. En een plakje wortel. Gatverdamme. Met een schuursponsje, bleekmiddel en schuurmiddel ontdeed ik alle buisjes en plastic en toestanden van het vet en vuil. Gatverdamme. Gatverdamme. Drama! Goor! Vies! Een toestand! Maar na een half uur had ik de situatie weer enigszins onder controle. Gewoon alle onderdelen weer aan elkaar draaien en klaar. Maar dat ging dus niet. Dat aan elkaar draaien. De gootsteen bleef zelfs na 4 in-elkaar-schroef-pogingen lekken en bij nadere inspectie bleek het leertje aan vervanging toe. Mijn idee van een fijne dag is dus niet meer dan 2 uur bezig zijn met het ontstoppen van de gootsteen. Zucht. Er zat maar 1 ding op. En dat was naar houthandel Schmidt op de Oudezijds Achterburgwal. “Ik vind het een hele toestand”, zei ik tegen de klusjesman, “maar ik heb de gootsteen ontstopt en dat is gelukt, maar nu doet-ie het niet meer. Hij lekt.” Ik legde alle losse onderdelen op zijn werktafel neer en keek hem hulpeloos aan. “Doet je man dit niet voor je?”, vroeg de klusjesman. “Nee, dat kan-ie niet”, zei ik. “Oh”, zei hij, “wat kan hij dan wel?” “Hij kan heel goede reclamecampagnes maken”, zei ik. “Oh, maar is-ie wel een beetje lief voor je?”, vroeg de klusjesman. “Ja, hij is wel lief”, zei ik, “dat dan weer wel.” “Maar hij is niet handig?”, vroeg hij. “Nee, hij is helemaal niet handig”, zei ik. “Tja”, zei de klusjesman, “je kan niet alles hebben. Anders was je wel met mij getrouwd.”

“Miauw”, klinkt het heel luid. “Digweed, hou op!”, roep ik naar boven. Voor de zoveelste keer. Maar het gemiauw houdt aan en ik besluit toch even naar boven te lopen. Daar tref ik 4 katten aan, starend naar het raampje in ons washok. “Miauw”, doet Digweed nog een keer. Voor het washok-raampje, dat op een kiertje staat en zich op 2,5 meter hoogte bevind, zit een vreemde poes te miauwen. Heb ik weer. Het washok-raampje komt uit op praktisch niets. De poes voor het raampje moet van een paar huizen hoog naar beneden zijn gevallen of gesprongen. Mijn eerste gedachte; ik haal die poes in huis en dan heb ik er 5! Mijn tweede gedachte; ah, gossie, misschien heeft dat arme poesje al dagen niets gegeten. Dus ik een paar brokjes in een bakje en dan met een ladder richting het washok-raampje. De poes is non-stop aan het miauwen geweest sinds ik tegen haar aan het praten ben. Ze geeft ook kopjes wanneer ik mijn hand door het raampje steek. Wanneer ik wat brokjes heb gegeven en al een uur aan het praten ben tegen de vreemde poes, besluit ik naar buiten te gaan en aan te bellen bij alle buren links en rechts. Misschien is iemand z’n poes kwijt. Eenmaal buiten loopt een meisje mij tegemoet. “Have you seen my cat?”, vraagt ze. Ik vertel dat er een poes bij mijn achterraam zit. “I heard someone talking from our roof”, zegt ze. En ze is haar poes al 3 dagen kwijt. Ik laat het meisje binnen en leid haar richting washok-raam. Het meisje ziet de poes meteen en roept ‘Sabotage’. “Her name is Sabotage?”, vraag ik aan het meisje. “Yes”, zegt ze. “Nice name”, antwoord ik. Wanneer het meisje de poes na veel lokken en lieve woordjes eindelijk op haar schouder heeft stel ik voor om de poes in de kattenmand van mijn poezen te doen, anders schiet Sabotage misschien van pure stress ineens de straat over. En met wat geduw en geknijp persen we Sabotage samen in de mand. “Thank you”, zegt het meisje, “I’ll bring the basket back in an hour.” Maar ik heb die hele kattenmand al een dag niet meer gezien.

Update: De poezenmand kon gisteren niet teruggebracht worden omdat het meisje er een gevulde poezenmand van wilde maken. Met iets lekkers voor mij en voor de poezen. Lief! Alle vertrouwen in de mensheid weer eventjes terug!

Dat hele WK, dat kan mij dus gestolen worden. En dan heb ik het over de voetbalwedstrijden op tv, alle herhalingen, alle samenvattingen, alle nabeschouwingen, alle documentaires over voetballers, ex-voetballers, trainers en ex-trainers én alle reclames waar de kleur of het woord ‘oranje’ in voorkomt. Helaas is mijn partner P. een ex-profvoetballer en nog steeds helemaal gek van een groen beeldscherm met bewegende mannetjes. Toegegeven, een officiële wedstrijd van Nederland, daar kan ik best wel eventjes van genieten. En het nog spannend vinden ook. Maar dat voortdurende gezap! Van Nederland 2 naar de BBC naar de Duitser en weer terug. En dan dat gelul. Dat oeverloze gelul. En dan nog de samenvatting. En weer een herhaling. Doodvermoeiend. “Liefje, kunnen we geen afspraken maken over het WK?”, vroeg ik gisteravond poeslief. Nee, tijdens het WK werden er dus géén afspraken gemaakt over hoe-en-wat. Hoe ik het ook maar durfde te vragen. “Maar ik heb echt een heel goed voorstel”, zei ik. Was onmogelijk. “Okay, als Nederland speelt, dan mag je de wedstrijd zien”, begon ik. “Mogen, mogen?”, viel P. me in de reden, “ik bepaal zelf wel wat ik kijk.” Het WK haalt duidelijk niet het beste in P. naar boven. “Nee, maar luister nou even, want het is echt een goed voorstel”, zei ik. P.’s aandacht werd getrokken naar Mart Smeets. “Nou?”, vroeg hij zonder zijn blik van het beeldscherm af te halen. “Nou, alle wedstrijden van Nederland mag je zien, inclusief al het gelul, genabeschouw en gesamenvat eromheen. “En hou jij dan ook die bijdehante opmerkingen voor je?”, vroeg P., nog steeds naar Mart kijkend. “Misschien”, zei ik. “En de rest van de wedstrijden mag je ook allemaal zien, echt alles, en ik zal niet lopen zeiken, echt niet, en een potje pijpen zit er ook wel in, en ik zal boodschappen doen en koken en alles, beloofd, en allemaal met enthousiasme, heus, maar het gelul, het genabeschouw en gesamenvat van de niet-Nederland-wedstrijden, die laten we achterwege, okay?” Maar P. was alweer volledig in de ban van de bal en de televisie. Hij was net naar de BBC gezapt. En P. vond wat de presentatoren daar te zeggen hadden veel interessanter dan mijn voorstel.

‘Na de zomer is ‘Prison Break’ weer terug’, roept een stemmetje naar ons vanuit de televisie. Dit zinnetje laten partner P. en ik even tot ons doordringen. Een seconde of 10. En dan ineens slaat het gegeven in als een bom. What the fuck! What the fuck! “Schatje zag je dat? Zag je dat?”, vraag ik aan P. terwijl ik op zoek ga naar de afstandbediening om via alle knopjes te checken of wat er net gebeurde wel echt gebeurd is. Maar het is echt gebeurd en P. en ik staren om beurten van het scherm naar elkaar. What the fucking fuck! Al 12 weken lang kijken P. en ik elke donderdag naar de, overigens briljante, serie ‘Prison Break’ op RTL5. Al 12 weken lang steunen wij de kijkcijfers van RTL5. En al 12 weken lang zijn wij er blindelings vanuit gegaan dat we na 12 weken de ontknoping van het verhaal zouden zien! “Zal het Michael lukken om z’n broer te bevrijden en te ontsnappen uit de gevangenis?”, galmde elke week door onze woonkamer. Wij zijn 12 weken lang elke donderdagavond thuisgebleven omdat wij de serie zo briljant vonden en omdat we wilden weten hoe het afliep. Wij dachten; ach, zo’n serie van 12 afleveringen, dat moet te doen zijn. Niet dus. “Moet ik nu een paar maanden wachten voordat ik weet hoe het afloopt?”, vraag ik. “Meisje, daar ziet het wel naar uit”, zegt hij. “Wat een kutzooi”, zeg ik, “dat kunnen ze niet maken.” Zo’n 12 weken lang, en dan heb ik het nog niet eens over de lekker-maak-trailers vooraf, heeft RTL5 ons op zitten geilen om naar ‘Prison Break’ te kijken. Zal het Michael lukken om te ontsnappen? Zal het ‘m lukken, zal het ‘m lukken? Ik was er de hele donderdag al mee bezig. ‘Vanavond ‘Prison Break’, sms-ten P. en ik naar elkaar. En dan, na 12 weken, krijg ik de grootste anti-climax voorgeschoteld die er bestaat; een cliffhanger! Een cliffhanger! Een cliffhanger! “Weet je wat ik ga doen?”, vraag ik aan P. terwijl ik opsta van de bank. “Nou?”, vraagt hij.

Het blijft een beetje raar om pas om 0.00 naar ‘m’n werk’ te vertrekken. Maar het geeft me ook een enorm gevoel van vrijheid. In m’n eentje op m’n fiets naar een feest om foto’s te maken. En alle voorgaande keren was ik ook helemaal in m’n rol als partyfotograaf terwijl ik me tussen de dansende menigte begaf. Klik. Klik. En klik. Maar afgelopen maandag was het héél druk in de Melkweg. En afgelopen maandag werd ik ineens héél verliefd op dj Armin van Buuren. Ja. En wat doe je dan? Dan vergeet je dus de eerste 2 uur foto’s te maken en sta je gebiologeerd te kijken naar de meest enthousiaste dj die je ooit hebt gezien. Dan sta je met je ogen dicht te genieten van de allerbeste live-dj-set die je ooit gehoord hebt. Ik ben normaal niet het type om met een vingertje omhoog te gaan staan wijzen naar de dj en dan heel hard te gaan gillen of woeien. Maar maandag stond ik dus met m’n vingertje omhoog te wijzen en te woeien naar Armin. Woehoe! Armin! Woehoe Armin! Dit was de schoonzoon die m’n moeder nooit heeft gekregen. Dit was de man die mij ’s ochtends zou doen ontwaken met een lekker rustig dj-setje en mij tijdens het koken zou laten genieten van een paar stevige trance-platen. Woehoe Armin! Als Armin met een bootje door de Amsterdamse grachten zou varen zou ik er net als de Beatle-meisjes in 1964 vol liefde en enthousiasme in springen. En pas nadat Armin van Buuren plaats had gemaakt voor een andere dj ontwaakte ik enigszins uit mijn trance en besefte ik dat ik nog minstens 100 foto’s moest gaan maken. Geen probleem, want morgen zou Armin op mij wachten. Klik. Klik. En klik. “Z’n vriendin schijnt ook zo’n leuke meid te zijn”, vertelde vriendin J. me de volgende dag aan de telefoon toen ik haar had doorgegeven dat ik helemaal op Armin was. Vriendin? Vriendin? Ho! Ho! Dat paste niet in het plaatje dat ik voor ogen had. Ik zou eitjes voor ‘m gaan koken. Precies 6 minuten. En hij zou plaatjes voor me gaan draaien. De hele dag. Zucht. Gelukkig kan dat laatste nog steeds, want ik heb net al zijn live-sets gedownload.

(Mijn eerste verkochte Bruce-mini-schilderijtjes hangen er perfect bij in een huisje in Friesland! Ik trots. Bruce trots.)

Partner P. is niet van de drank. Hij houdt niet van drinken, dronken worden, alcohol en dronken mensen. Dat moet hij lekker zelf weten, zolang hij mij maar niet met zijn principes lastig valt. Want ik hou wél van een wijntje. Partner P. is daarentegen van het blowen. En ik weer niet. Ik heb het heus wel eens gedaan, een paar jaar geleden, maar ik ben er nooit in blijven hangen en ik vond het niet voor een dagelijkse herhaling vatbaar. Ik ben van de uppers, P. is van de downers. En dat wij al 7 jaar een setje zijn, mag daarom alleen al een wonder heten. Want ik, als ik een paar wijntjes op heb, wil altijd dat P. óók een wijntje neemt. “Maar meisje, dat lust ik niet”, zegt hij dan. “Ja, maar het is zo gezellig”, zeg ik dan. Of andersom. “Shut up and smoke this”, zegt hij dan, met het uiteinde van de joint al richting mijn mond, in de hoop dat ik na een paar uur ratelen eindelijk relaxt bij hem kom liggen. “Nee, daar word ik raar van in m’n hoofd”, zeg ik dan. Dus ik houd niet van coffeeshops en hij houdt niet van cafés. Maar zo af en toe moet je een beetje richting de ander stappen om je relatie gezellig te houden. Dus. Reeds. “Liefje, ik heb kaartjes voor Wim Helsen geregeld vanavond”, zei ik woensdagochtend, “een Belgische cabaretier, in de Kleine Komedie.” “En!”, beloofde ik verder, “dan gaan we eerst naar De Rokerij om de hoek, speciaal voor jou.” Vond P. wel wat. Dus gisteren zat ik in coffeeshop De Rokerij. En ik dacht; nu ik er toch ben kan ik net zo goed een paar trekjes nemen van P.’s joint. Hihi. “Het zou toch wel fenomenabel… fenomemabel… fenomeen… fenomenabel”, poogde ik. “Wat?”, vroeg P. helder. Hihi. “Fenomemabel… of fenomenamel”, zei ik, “wat is het nou?” Hihi. “Je weet het niet hè?”, vroeg hij, waarschijnlijk net zo verbaasd als ik, dat hij nu eindelijk eens meer parate kennis had van de Nederlandse taal dan ik. “Fenomenabel?”, probeerde ik. “Meisje”, lachte P., “het is fenomenaal!” “Nee,”, zei ik, “dat klinkt stom. Dat kan echt niet.” Echt wel. Echt niet. Echt wel. Echt niet. Hihi. De voorstelling van Wim Helsen was trouwens net zo fenomenabel.

Ik kan een hoop hebben. Maar een overdosis creativiteit om me heen, en een overdosis aan ideeën in m’n hoofd, daar moet ik nog mee leren omgaan. Zo kwamen afgelopen zaterdag de creatieve dames M%n en Marloes een dagje bij mij logeren. Knippen en plakken en tekenen en schilderen. En van een hele middag, avond en nacht creatief doen en ondertussen praten over van alles, inclusief kunst, cultuur en Zen, was ik al helemaal hyper in m’n hoofd. Ideeën! Mijn hoofd klapte haast van alle ideeën. En de volgende dag kwamen er nóg meer creatieve dames over de vloer. Een kleine delegatie van ‘mijn’ ATC-Yahoo-group was naar Amsterdam afgereisd om face-to-face atc-kaartjes te ruilen. En dat is leuk! Heel leuk! Maar ook heel vermoeiend. Mijn hoofd werd nog voller dan het al was. Omdat ik zoveel dingen tussendoor zie en hoor en omdat ik dan ondertussen dingen bedenk wat ik daarmee zou kunnen doen. Dus toen zondagavond het huis weer leeg was, en enigszins stil, toen dacht ik eindelijk even de boel te kunnen structureren in m’n hoofd. Even op een rijtje. Zo een beetje van ‘en dan dit en dan dit’. En dan lijstjes maken. En kijken en overzien wat echt belangrijk is. Maar toen. Toen ik eindelijk met een gerust en relaxt hart in bed lag. Toen zag ik een documentaire op Nederland 3 over de kunstenaar Adam Neate. En daar was ik zo van onder de indruk dat ik de hele nacht niet heb kunnen slapen, omdat ik nóg voller was in m’n hoofd. Ik bedacht allemaal dingen die ik nog zou kunnen schrijven. Zou kunnen maken. Zou kunnen doen. Moest doen zelfs. Maar de volgende dag was ik zo moe van het niet slapen dat ik niets deed. En de dag daarna ging met vriend F. naar het Van Gogh-museum, naar de voorstelling Rembrandt-Caravaggio, en daarna was ik wéér zo ontzettend vol van alles. Zo vol van alles, dat alles me teveel was. Maar gisteren. Gisteren heb ik mijn overvolle hoofd enigszins kunnen forceren tot het maken van een nieuwe afdeling op deze site; www.maanisch.com/mailart. Er wordt nog aan gewerkt. Net als aan de rust in mijn hoofd.