Categorie: Standaard

Het is koud in huis. Om precies te zijn is het hier 15,5 graden. Vannacht zal het waarschijnlijk nog kouder zijn. De reden voor dit koudefront; de ketel is weer kapot. Al 2 weken trouwens. Het kan ook aan de hele warmte-installatie liggen. Of aan een paar leidingen. Het systeem werkt in ieder geval niet meer en het is weer net als 29 januari 2003; we worden van het kastje naar de muur gestuurd. De aannemer en alle mannetjes om hem heen hebben we ontslagen, maar dat wil niet zeggen dat we geen garantie hebben op de dingen die wél door hem zijn opgeleverd. Dat vond de aannemer ook, maar hij vond het dus écht de schuld van de onderaannemer. En de onderaannemer vond het weer écht de schuld van het cv-mannetje. De afgelopen 2 weken bellen P. en ik dagelijks naar de aannemer, de onderaannemer en het cv-mannetje. “Ja, dan moet je even op reset drukken”, zei de aannemer tegen me toen ik voor de eerste keer belde. Ik kan er slecht tegen als mensen me niet serieus nemen. “Man, hij is écht kapot”, zei ik. “Je regelt maar dat er iemand langskomt die de hele handel hier komt maken, anders beginnen we een rechtszaak”, dreigde ik. Het woord ‘rechtszaak’, ‘advocaat’ en ‘juridisch’ hebben P. en ik nu iets te vaak uitgesproken. Zo vaak dat we heus wel weten dat er niets anders op zit. We willen het eigenlijk niet echt. We wilden namelijk gewoon van al het bouw-gezeik af zijn. Het heeft te veel negatieve energie gekost. “Als onze verwarming het morgen voor 17.00 niet doet, dan zijn we écht genoodzaakt juridische stappen te ondernemen” zei P. gisteren tegen de onderaannemer en toen hing hij op. Het is nu 17.00 geweest. En het is nog steeds koud. Kut. Gelukkig ben ik zelf het zonnetje in huis.

Ik kan dus niet zingen. Dat zegt P. ook altijd: “Jij kan niet zingen.” Dus toen vriendin E. me een mailtje stuurde dat ze binnenkort 30 werd en dat ze dat toch echt in een karaoke-bar moest vieren hield ik m’n hart vast. Als ik maar niet te veel drink en dan compleet overmoedig toch dat podium op ga, was mijn grootste angst. Vanzelfsprekend stond ik aan het eind van de avond samen met vriendin E. en M. op het overvolle podium ‘Material Girl’ van Madonna te blèren. Ging heel goed. Dachten we. Toch was ik stiekem blij dat de meeste loggers die op het feestje aanwezig waren alweer thuis zaten. Alleen M. zou deze kleine afgang op haar log kunnen zetten, maar die stond naast me en zong waarschijnlijk net zo vals als ik. Maar het was wel heel leuk. Het zingen met een echte microfoon in m’n hand. Even waren we een beetje popsterren en ik wilde meteen nog een keer. Bis! Bis! Bis! Dus ik naar het mannetje dat de plaatjes regelde. “Jij kan beter gaan drinken in plaats van gaan zingen”, zei hij. Maar ik had al genoeg gedronken en nog niet genoeg gezongen. Als je dan toch in een karaoke-bar bent, dan kun je maar net zo goed voor de algehele karaoke-experience gaan. “Echt niet”, zei ik tegen het platenmannetje. “Ik wil nog een keer. Uit welke nummers kan ik kiezen?” De lijsten bleken niet op alfabetische volgorde en ik kreeg het niet voor elkaar om ‘Girls just wanna have fun’ van Cindy Lauper te vinden. Gelukkig had vriendin E. dat in een minuut voor elkaar. Een kwartiertje later stonden we weer op het podium te zingen: “I wanna be the one to walk in the sun! / Oh, girls / They wanna have fu-un / Oooh, girls just wanna have fun.” En we meenden wat we zongen.

Ik had al eens eerder met een opgevouwen envelopje in een te krappe toiletruimte gestaan om zo met een afgeknipt rietje wat cocaïne naar binnen te snuiven. Dat was geen lijntje. Dat voelde niet echt als een eerste keer cocaïne. Dat was een snuif en ik merkte weinig verschil in m’n gemoedstoestand. Ik was toch al ver heen en daar had zelfs cocaïne weinig verandering in kunnen brengen. Gisteren was anders. Toen ben ik voor de algehele coke-experience gegaan. “Zullen we even een scootertje bellen?”, riep vriendin H. enthousiast toen we het eten achter de kiezen hadden. “Ach ja, waarom ook niet”, riepen vriend J., P. en ik in koor en een uur later lag er een klein hoopje wit poeder op het aanrechtblad. Vakkundig hakte vriend J. met een creditcard door de coke om zo een paar lijntjes te creëren. Het snuiven zelf was niet eens vervelend. Het smerige was de coke die vanuit m’n neus richting m’n keelgat gleed. Een fel bittere smaak die meteen duidelijk maakt dat dat wat net je lichaam is ingegaan niet gezond is. Ranzig! Het bleef ook de hele avond in m’n neus rondhangen en bij iedere neusophaal proefde ik het in m’n keel. Verder was het leuk, maar niet fantastisch. Wel een supergezellige avond gehad, maar dat lag niet aan de coke. Denk ik. Wel ontstellend veel gedronken. Dat ging een stuk vlotter en dat lag wél aan de coke. Zeker weten. De volgende ochtend was lichaamstechnisch dramatisch, hoewel vriendin H. en ik het nog wel voor elkaar hebben gekregen om 2 complete boodschappenwagens vol te laden bij de LIDL! Verder brak! Ultiem brak. En dorst! Veel dorst! En een loopneus. Neus snuiten. Bloed. Gatver. Bij kritiek op mijn af-en-toe-een-pilletje-slikken riep ik altijd vrolijk: “Ja, maar ik heb nog nooit iets gesnoven!” Dat kan nu dus ook niet meer. In het vervolg zal ik op drugs-kritiek reageren met: “Ach, je moet alles een keer geprobeerd hebben.”

Vorige week woensdag: “Met IKEA.” “Jaaaaaa, m’n keukenkastjes zijn er eindelijk”, onderbrak ik enthousiast. “Eh, ik bel u om een afspraak te maken voor het bezorgen van de door u bestelde IKEA-producten”, zei het IKEA-meisje ietwat uit haar routine gebracht. “Morgenmiddag!”, riep ik, nog steeds enthousiast. “Eh, dat is helaas niet mogelijk.”, zei het meisje. “Doe dan maar vrijdagmiddag”, riep ik, nog steeds enthousiast. “Eh, u kunt alleen een afspraak maken voor óf donderdag óf vrijdag, ik kan u nu niet vertellen of de producten dan ’s ochtends of ’s middags bezorgd worden”, sprak het IKEA-meisje alsof ze het van een beeldscherm las. “Wat??!”, zei ik pissig, “ik wacht al 4 maanden op die kutkastjes van jullie en nu moet ik ook nog eens een hele dag vrij nemen?” Zo zat het niet. Ik moest haar een datum zeggen en dan kon ik een dag van tevoren op de IKEA-website kijken hoe laat de bezorger er precies zou zijn. “Ik wil gewoon dat ze op wat voor een dag dan ook, maar binnen 2 weken, ’s middags na 13.00 bezorgd worden”, gilde ik. “U geeft mij een datum en een dag van tevoren kunt u op onze website kijken hoe laat de bezorger komt”, sprak het IKEA-meisje. “Dat heb je al gezegd! Ik kan alleen ’s middags, want ik werk ’s ochtends en ik ga er geen vrij voor nemen en mijn partner ook niet”, schreeuwde ik nog harder. Het IKEA-meisje bleef constant herhalen wat ze een minuut eerder ook al zei. “Weet je, ik ga nu ophangen en ik bel je wel weer als ik wat afgekoeld ben”, zei ik en ik hing op. Trut. Gisteren in complete gelatenheid het IKEA-meisje teruggebeld en een afspraak gemaakt voor vandaag. Gecheckt op de website: tussen 11.23 en 14.32. Meteen weer woest. Wat een tyfustijd. Niet ’s ochtends en niet ’s middags. Dus dan ben je net 2 uur op je werk, kun je naar huis en dan zul je zien dat ze pas aan het eind van de middag op de stoep staan. Hele dag naar de klote. Maar dan ben ik wel eindelijk van die open keuken af.

Neem een willekeurige politieserie of detectiveserie met een man in de hoofdrol die het kwaad in de wereld bestrijdt. Een film van dien aard is ook goed. Geen twijfel mogelijk dat in die serie of film een scène zit waarin de man ineens wordt opgepiept om het echtelijk huis te verlaten omdat hij onmisbaar is op zijn werk. “They found a dead woman on the beach, got to go baby, duty calls.” Zonder uitzondering begint de vrouw of vriendin van de megaheld dan te piepen. “Moet je nu alwéér overwerken?”, “Kun je nu niet één keer een gezellig avondje thuisblijven?” of “Je houdt méér van je werk dan van mij.” En altijd gaat de sympathie van de kijker dan naar de megaheld. Want de wereld en de detectiveserie kunnen onmogelijk zonder deze megaheld. Voor een megaheld staan zijn baan en de wereld voorop, al houdt hij natuurlijk ook heel veel van zijn vrouw, maar dat zijn 2 verschillende dingen. Dat wijf moet gewoon niet zo zeiken en op hem wachten met gebakken aardappeltjes en een balletje gehakt met jus. En als hij er dan wel eens is, dan moet ze vooral niet gaan zeuren dat hij er normaal gesproken nooit is. “Ik ben er nu toch, laten we het dan vooral gezellig houden”, zegt de megaheld dan. En dan is het stil, want hij heeft ergens wel gelijk, denkt ze. Fout! Helemaal fout! Mijn sympathie gaat voortaan naar het zeikwijf. Want een zeikwijf, dat word je dus echt niet zomaar. Nee, een zeikwijf ontstaat als je 2 avonden per week met die bal gehakt zit te wachten tot die megaheld thuiskomt. Alsof je niks beters te doen hebt. Ook zeikwijven werken met schema’s, agenda’s en belangrijke afspraken al zullen die de wereld misschien niet veranderen. Zo. En nu gaat Luna zelf maar eens wat aardappeltjes schillen en een zigeunerschnitzeltje bakken. Duty calls.

Afgelopen vrijdag was vriendin M. jarig en dat moest gevierd worden met een tapashapje en een bijpassend Spaans wijntje in café Duende. Heerlijk gegeten en gedronken tot we moesten verhuizen naar het naastgelegen zaaltje alwaar een flamencovoorstelling gegeven zou worden. Ik had überhaupt nog nooit een live dansvoorstelling bijgewoond, maar ik ging meteen overstag toen een robuuste Spaanse vrouw haar keel opentrok. Het hele leed van de wereld gooide ze eruit! Fantastisch! Ik zag het al helemaal voor me dat zij voortaan bij P. en mij de was kwam doen: “Cada vez que nos miramos / yo no sé por qué será / se le pone a esta flamenquita / la carita colorá!” Ondertussen begon er een dame in flamencojurk te dansen en ik kon alleen met open mond staren. Ik wilde nooit meer weg uit deze tent! De flamencodanseres deed gewoon een striptease met haar kleren aan. Niet alleen een aantal gevorderde danseressen lieten hun kunsten zien, ook een aantal dames die net een cursus flamenco afgerond hadden. Allemaal geweldig! Zelfs een meisje dat nog te verlegen was om uit haar ogen te kijken veranderde op de dansvloer in een spannende diva. Na een fijn aantal Spaanse wijntjes wist ik het zeker. Ik wil ook! Ik wil ook! Met beneveld hoofd een flamencovrouwtje met rushes-jurk aangesproken: “Ik vind het zoooooooo leuk dat flamenco, echt zoooooooo leuk. Dat wil ik ook. Echt, zoooooooo leuk. En die jurk die je aanhebt, ook zoooooooo leuk. Weet jij misschien waar ik op les kan?” Het flamencovrouwtjes zal vast iets teruggeantwoord hebben, maar dat is mij geheel ontgaan. Wel werd ik de volgende ochtend met m’n kleren nog aan wakker. Ik hoorde het getikketak van de flamencoschoenen nog in m’n hoofd. Kater. Maar ik vond wel een visitekaartje van een flamencolerares in m’n broekzak. Het is al geregeld. Na de zomer zitten vriendin M. en ik op flamenco-les! Maar eerst natuurlijk even zo’n leuke rood-met-wit-gestippelde-jurk-met-rushes aanschaffen. Olé!

Hoe groot is de kans dat 2 weken nadat je knalrode omafiets gejat wordt ook nog eens je complete tas met inhoud wordt gestolen? Gisteren dacht ik dat die kans nihil was, na vandaag weet ik dat die kans meer dan levensgroot aanwezig is. Na een zeer geslaagd diner bij Het Pakhuis met de heren F. van www.suffie.com en A. van www.verbaljam.nl belandden we gedrieën in café L’esprit. Een tuttencafé! Een café waar meisjes komen die de Yes lezen! Een café waar ze mijn Freitag-tas, inclusief Freitag-portemonnee hebben gejat. En ook nog mijn mobiele telefoon met citroenen-frontje dat rook naar afwasmiddel en allerhande pinpassen. Zucht. Daar sta je dan, verbijsterd voor je uit te staren. Overal nog een keer te kijken, want misschien heb je ‘m toch ergens anders neergelegd dan dat je dacht. Misschien wel in het restaurant laten liggen. Misschien wel, maar vandaag dus niet. Ineens het besef dat m’n sleutels ook in de tas zaten. Sleutels, inclusief ergens een brief met daarop ons adres. Lichte paniek, want straks loopt er een vreemde door m’n huis. Geen stress om stereotorens, computers of draaitafels, als ze m’n katten maar niks aandoen. Straks laten ze de deur openstaan en rennen de katten de straat op en worden ze overreden! Met F. en A. richting huis gelopen, waar de katten gezellig voor het raam zaten te staren met een zeer relaxte blik in hun ogen. Niks aan de hand. Ondertussen 20 keer met P. bellen die niet opnam. Dan maar bij de bovenbuurman aanbellen die me met open armen ontving, me voorzag van een biertje en m’n wat-is-Amsterdam-kut-verhaal aanhoorde tot P. eindelijk thuiskwam. Maar ik kan er eigenlijk niet eens meer écht boos om worden. Ik kan er niet eens meer om gillen. Ook niet van huilen en al helemaal niet van in paniek raken. Ik kan alleen maar zuchten. In de rest van de wereld is het toch oorlog.

Vanmorgen om 8.59 liep ik in het zonnetje richting mijn nieuwe baan. Ik hoorde de klokken van de Oude Kerk 9 uur slaan. En ook nog een kerk in de verte. Het klonk fantastisch. Ik was wakker! Ik was wakker en had een fles met daarin zelf-geperst-sinasappel-banaan-sap bij me, inclusief 4 boterhammen met kaas en komkommer en 1 ultragezonde notenreep. Ik moest lachen en iedereen mocht het zien. Ik liep over de Wallen en elke zwerver, elke junk, elke te-vroeg-opgestaan-of-te-laat-naar-bed-gegaan-toerist mocht zien dat ik me geweldig voelde. Ik had het helemaal voor elkaar. Ik had nog geen 3 minuten geleden mijn grachtengordel-yuppen-pandje verlaten en ik was al bijna op m’n werk. Werk dat me vandaag in de gelegenheid stelde om heel veel nieuwe indrukken op te doen die ik nooit zal vergeten. Het moet voor iedereen een redelijk unieke ervaring zijn om voor het eerst naar een hoer te gaan en dat was het voor mij ook. Ik heb me eigenlijk altijd afgevraagd hoe zo’n peeskamertje er nu uitziet. Waar het nu precies gebeurt. Tijdens een korte rondleiding over de Wallen mocht ik even binnenkomen bij een van de oudere dames. “You pretty”, zei ze. “You work here?” Het was gek om achter het raam te staan. Aangekleed. Mannen keken keurend. Of afkeurend. Ik voelde me raar en ik gaf de dame net zo’n grote glimlach als ik die ochtend aan de rest van de Wallen had gegeven. Het geweldige gevoel is de hele dag gebleven. Ik liep ’s middags over het Waterlooplein, at een spinaziesoepje bij Soup Enzo, kocht een paar Gola-gympen, gaf de katten een blikje, schreef ’s avonds met collega M. aan een tekst voor de FOXY, dronk een wijntje, kookte spaghetti voor partner P. en vond hem ondertussen de allerliefste. Als mijn komende werkdagen zullen zijn als vandaag, dan wil ik daar best aan wennen.

P. en ik hebben 1,5 maand geleden de aannemer ontslagen. Het werd niets meer met die kerel, met zijn onderaannemer en met alle andere bouwmannetje. “Je hoeft niets meer te doen hier en je krijgt ook geen geld meer”, zei P. vriendelijk tegen de aannemer. Het voelde als een bevrijding om hem en alles wat hij hier aan mannetjes had binnengebracht buiten de deur te zetten. Eindelijk rust. Voor even dan, want het huis is nog steeds niet klaar. Dat betekent dus dat in plaats van de aannemer en zijn consorten er nu weer andere mannetjes langskomen. Voorlopig nog om te praten, kleurenstaaltjes te laten zien, dingen op te meten en dingen uit te leggen. We vertrouwen niemand meer en willen van te voren weten hoe, wanneer en voor bedrag iemand aan de slag gaat. Dat blijkt wederom erg moeilijk voor een aantal mannetjes: “Ja, nee, misschien, ik laat het je weten.” Om vervolgens weer 2 weken niet op te dagen. We lijken echter de goede kant op te gaan met de badkamer. Daar ligt namelijk nog steeds geen goede vloer en de vloer die er wel ligt, die moet eruit geslagen worden, want de vorige mannetjes hadden geen verstand van cement, zodat wij al 3 maanden niet kunnen douchen. “Wat kost dat om die eruit te halen?”, vroeg ik het mannetje. “Eh, ja, eh, ja, nou, die moet eruit geschept worden”, zei hij. “Wat kost dat?”, vroeg ik. “Eh, ik kost € 32,50 per uur, exclusief BTW”, zei hij. “Oh ja, zei ik, “dan doen we dat eerst zelf wel, dan doe jij de rest.” Hij had gelukkig zelf ook niet zo’n zin in het verwijderen van een cementen vloer. Dus Luna is vandaag druk in de weer geweest met hamer en koevoet. Ondertussen dacht ik aan onze ex-aannemer. Prima agressietherapie.

Gisteren was E. hier. “Had je vroeger ooit gedacht dat je dit zou worden?”, vroeg ze. Nee, dat had ik niet. Vroeger, toen ik 6 was, wist ik heel zeker dat ik iets met vogels wilde worden. Ik wist het heel zeker. Toen ik 9 was wist ik dat dat iets een naam had. Ornitholoog. Dus als iemand vroeg wat ik later wilde worden, antwoordde ik altijd: “Ornitholoog, dat is een soort vogel-bioloog.” Ik kende alle vogels uit m’n hoofd. Ik ging naar het VWO, haalde goede cijfers, vooral voor biologie en wiskunde, en was in mijn gedachten op weg naar de universiteit om biologie te gaan studeren. Tot het ineens niet meer ging. Huilen. Elke dag huilen. Alleen op vrijdagavond en zaterdag ging het goed. Zondag niet, want zondag betekende dat ik de volgende dag weer naar school moest. En weer huilen en huilen. Ik was een compleet overspannen meisje van 13 dat naar de MAVO moest. En ging. En het ging goed. Niks geen dromen meer om ornitholoog te worden. Ik had geen enkele toekomstdroom die op een beroep gebaseerd was, tot ik ineens een vervolgopleiding moest kiezen. Apothekersassistente, naar de MEAO, naar de HAVO, ik had er allemaal geen zin in. Dan maar de MTS, iets met tekenen, om 4 jaar later juist in de economische richting af te studeren. Verder naar een HBO, media- en informatiemanagement, iets met boeken en tijdschriften om tijdens m’n studie juist te werken in de zorg bij demente bejaarden en verstandelijk gehandicapten. En om na mijn afstuderen te beginnen als freelance journaliste, specialisatie seks en erotiek. En aanstaande maandag beginnen ik bij m’n nieuwe baan. Parttime, naast m’n schrijfopdrachten. Bij een topless-bar. Op de Wallen. Om de administratie van die club en een aantal hoerenramen te gaan verzorgen. Ik heb er erg veel zin in, maar ik had het vroeger nooit gedacht.