Auteur: luna

“Heb je wel condooms in huis?”, vroeg ik Puck door de telefoon. “Eh, nee, die durf ik nooit te kopen” zei Puck. “En beflapjes, heb je die?”, vroeg ik. “Nee, ook niet”, zei ze. “Dan neem ik ze wel mee, ik heb ook een handjevol xtc-pillen geregeld, kun je dat ook meteen proberen! Tot morgen, ik ben om een uur of 10.00 bij jou.” Het was de bedoeling dat Puck en ik elkaar vandaag wat zouden laten zien van onze dagelijkse bezigheden. De eerste uren van onze ontmoeting waren bestemd voor een bezoekje aan het therapeutisch instituut waar Puck enkele dagen per week verblijft. Ze liet me de verschillende behandelhokken zien en we waren nog net op tijd om een cursus ‘Maak je moeder in brooddeeg’ te volgen. Heel leerzaam. Tijdens die cursus maakten we kennis met U. en E., twee broers die, sinds hun moeder er met een vrouw vandoor ging, behandeld worden voor verlatingsangst. “Willen jullie zien wat jullie moeder iedere avond doet?”, vroeg ik de mannen en ik knipoogde naar Puck. Een uurtje later lagen we met z’n vieren in het haar eenpersoonsbedje. In het begin keken U. en E. alleen toe, maar toen de xtc begon te werken hebben ze ons alle hoeken van de kamer laten zien. Je kan veel zeggen over mannen met verlatingsangst, maar niet dat ze niet kunnen neuken. Puck haalde haar hamster uit de kooi en eigenlijk vond ik vijf een beetje te veel worden, maar Puck riep: “Nee, als hij niet mee mag doen, dan doe ik ook niet meer mee.” Ik vond het heel goed dat ze gewoon uitkwam voor haar gevoelens, dus de hamster deed gezellig mee en bleek achteraf een erg interessant seksobject. Nooit gedacht dat ik nog eens met 3 gekken en een hamster in bed zou belanden, maar ik kan het iedereen aanraden. Lekker wijf trouwens, die Puck.

www.puckspodium.com

Hoe zorg je ervoor dat je partner net zoveel in het huishouden doet als jij? Heel simpel; je moet ‘m belonen. Voor iedere huishoudelijke taak kan hij een sticker verdienen en heeft hij aan het einde van de week 10 stickers in de wacht gesleept, dan krijgt hij een cadeau. Zo ging het vroeger ook op de basisschool en dat systeem werkte prima. Uiteraard kan ik zelf ook stickers verdienen, al was het alleen maar om aan het einde van de week het scorebord met de resultaten onder zijn neus te houden en te kunnen zeggen: “Zie je wel dat ik meer doe!” De te verdienen stickers zijn afkomstig van mijn werk. Sommige gehandicapten hebben een agenda en aangezien de meeste niet kunnen schrijven wordt deze agenda voorzien van stickers met daarop pictogrammen van bijvoorbeeld een afwasborstel, een wasmachine of een stofzuiger. Voor de gehandicapten is het dan duidelijk dat ze die dag moeten afwassen, wassen of stofzuigen. Er zijn echter ook stickers met ‘leuke dingen’, zoals een verjaardagstaart, een zwemmend mannetje of een koffer. Het scorebord had ik opgehangen met een begeleidend briefje voor P. en 3 stickers van mij, ik had immers vandaag de afwas gedaan, de was opgehangen en de badkamer schoongemaakt. Toen ik thuiskwam had P. er 2 stickers opgeplakt; 1 van een boodschappenkarretje en 1 van een slapend mannetje. Die laatste telt natuurlijk niet en na een grondige discussie begreep hij dat best. De beloning van deze week is een kaartje voor het concert van Luka Bloom in Carré. Ik heb vandaag 2 van de laatste kaarten gekocht. Als P. mij aan het eind van de week niet 10 verdiende stickers kan laten zien, gaat het feest niet door. Dan ga ik naar Luka Bloom met de inzender van de meest leuke reactie.

Ik ontving vandaag een mailtje: “Ik ben op zoek naar een rokend model voor foto’s en videoclip. Roken is het thema op dit moment. Het is voor mij een hobby, maar er komt t.z.t. ook een cd-rom in een kleine oplage en een website met materiaal van mij. Ik heb er een vergoeding voor over, 100,- voor 2 uur.” Nu heb ik wel vaker obscure mailtjes gekregen ‘van hobbyisten’ met daarin de vraag of ik zou willen poseren (‘Je bepaalt zelf hoe ver je gaat.’) en daar heb ik nooit op gereageerd, maar bij dit mailtje wil ik toch even stilstaan. Dat er mannen zijn met een fetish voor rokende vrouwen is niets nieuws. In Nederland komt dit misschien weinig voor, maar er zijn genoeg Amerikaanse sites en video’s te zien met dit fenomeen. Ik bracht een bezoekje aan de site www.smoking–fetish.com en had er na het intro meteen genoeg van: ‘I bet that you know this since your very young years: the girls who smoke are the sexiest. Aren’t they? The girls who smoke are the nastiest. Right? The girls who smoke are the hottest. True? The girls who smoke love to fuck and just love to give head!’ Is er dan verdomme niks meer heilig? Kun je als vrouw niet eens meer ongestoord genieten van een sigaret? Geilen mannen tegenwoordig echt op alles? Als er ooit een video gemaakt moet worden waarbij een vrouw haar peuk tegen de balzak van een man dient uit te drukken en het stompje vervolgens in zijn anus moet duwen, ben ik erbij. Daar hoef ik dan ook geen 100,- voor te ontvangen, dat doe ik gratis.

copyright @ franz wilhelm 2002

“Boerenkool, boerenkool!”, riep de jongen hard vanuit zijn rolstoel. “We eten vanavond bloemkool met vis hoor”, zei het meisje. “Patat! Kroketten! Broodje kroket met mosterd”, riep de jongen nog harder. “Morgen komt oma, dan gaan jullie vast een broodje kroket eten bij de snackbar”, antwoordde het meisje. “Oma, oma! Ik hou van oma” zei de jongen en hij ging nog een rondje rijden in zijn rolstoel. Langs de deuren van de slaapkamers, langs de badkamer en langs de linnenkamer. Ondertussen stopte hij af en toe om z’n armen de lucht in te gooien en daarna met z’n lichaam heen en weer te zwaaien, nog steeds hard ‘boerenkool, boerenkool met worst’ roepend. De kok kwam aanlopen met de etenskar en stopte even bij de jongen om hem gedag te zeggen. “Boerenkool met worst”, zei de jongen tegen de kok. “Nee, ik heb bloemkool met vis gemaakt vandaag”, zei de kok. “Oma!”, riep de jongen. De kok lachte en liep door. “We gaan eten”, riep het meisje. “Kom je aan tafel? Dan doe ik je even een slab om.” “Lieve, lieve Luna”, zei de jongen. “Mag ik m’n sleutels?” “Na het eten”, zei het meisje. “Wat heb je vandaag gedaan op de dagbesteding?” “Koffie gedronken”, zei de jongen. “En wat nog meer?”, vroeg het meisje. “Boerenkool!”, schreeuwde de jongen en hij kreeg een lachkick. “Echt waar? En wat nog meer?” vroeg het meisje. Zij moest ook lachen. “Kroketten!”, riep de jongen. “Nee, echt!”, zei het meisje en gaf hem een hap bloemkool. De jongen slikte snel door. ”Braadworst! Patat! Patat!”, riep hij tussen het lachen door. Het meisje lachte mee. “Frikadel speciaal Berenklauw met pindasaus Loempia ”, zei het meisje. “Ja!!! Chips! Cola! Patat!”, riep de jongen en hij verslikte zich bijna in een hap bloemkool. “Je bent gek”, lachte het meisje. “Ja!!!”, riep de jongen.

Ik word de laatste dagen als een wrak wakker. Om 12.00. Dit komt waarschijnlijk doordat ik tussen 7.30 en 9.30 al halfwakker ben geweest. En dit is P.’s schuld. Ik trek zijn ontwaakgedrag slecht. Of meer zijn niet-ontwaakgedrag. “Wil je de wekker op 7.30 zetten, want ik moet ’s ochtends nog even wat doen voordat ik naar m’n werk ga”, zegt hij standaard als we gaan slapen. De wekker gaat de volgende ochtend af op afgesproken tijd, maar P. hoort ‘m niet. Ik zet het apparaat uit en schud P. wakker. “Nog 10 minuutjes liggen”, zegt P. dan. We vallen allebei weer in slaap en als de wekker weer begint te piepen, zet ik hem weer af en schud P. weer wakker. Dit ritueeltje herhaalt zich net zolang tot ik niet eens meer de moeite neem om P. wakker te schudden. In mijn halfslaap ram ik de wekker om de 10 minuten uit en pas om 9.00 meld ik aan P. dat hij te laat komt op z’n werk. Een paar jaar terug vond ik het nog lief dat hij zo lang in bed bleef. Ik dacht dat hij nog even lekker bij mij wilde blijven liggen. Nu weet ik dat hij gewoon niet in staat is om op tijd op te staan. Als P. eindelijk rechtop in bed zit en een sigaret heeft opgestoken, zet hij de tv aan; ‘As the World Turns’. Verschrikkelijk. Daarna gaat het licht aan in de slaapkamer en pas als hij de deur achter zich heeft dichtgetrokken kan ik in alle rust nog even een kwartiertje liggen. En dit kwartiertje wordt vanzelf 3 uur vol levendige dromen. Ik werd vandaag wakker van de telefoon. Het was P.: “Ik dacht, ik bel even om te kijken of je al wakker bent.” Ik denk dat ik vandaag maar eens ontbijt met een blikje Red Bull.

Ik besefte net iets vreselijks. Ik zou best wel huisvrouw willen zijn. Nooit meer werken. Beetje boodschapjes doen, beetje koken, beetje afwassen. Af en toe de badkamer schoonmaken, beetje stofzuigen. Dat soort dingen. Geen gezeik van werkgevers aan m’n kop. Volgens mij voelt P. ook wel wat voor een vrouw die het huishouden voor hem regelt. Hij kwam vandaag thuis, kon aanschuiven aan tafel waar ik een kop zelfgemaakte groentesoep voor hem neerzette. “Gaat goed hè? Dat samenwonen?”, zei hij. “Ja hoor”, zei ik. “Ik heb vandaag tot 12.00 in bed gelegen, heb daarna een paar teksten geschreven voor de FOXY, ben daarna boodschapjes gaan doen op de Albert Cuyp en heb daarna lekker voor jou gekookt! En ik doe straks ook wel even de afwas.” P. glunderde. Hij heeft het goed voor elkaar momenteel. Dit gelukzalige gevoel van ons beide kan natuurlijk maar even goed gaan. Nu heb ik het niet zo druk met m’n werk, maar als ik straks weer een deadline heb, dan beginnen waarschijnlijk de standaard samenwoondrama’s. Dan ga ik tegen hem gillen dat hij nooit wat doet in het huishouden, dat ik elke dag voor hem moet koken en dat ik ook nog de afwas voor hem doe. Dat hij niet moet denken dat ik het leuk vind om dat doen. Dat ik ook nog een eigen leven heb. Hij zal dan zeggen: “Ja, maar ik zet toch altijd de vuilniszakken buiten en ik betaal toch de huur? Vorige week ging alles toch zo goed, toen was je nog zo blij?” “Ja, dat was toen”, zal ik zeggen. “Hier heb je een boodschappenlijstje, ga jij nou maar eens boodschappen doen.” Hij zal braaf de boodschappen gaan halen en ik zal ervan balen dat hij de verkeerde chips heeft meegenomen. De volgende keer zal ik het gewoon weer zelf doen. Zonder morren.

Het was een moeilijk jaar, 2001. Zeker niet mijn beste jaar. Voor mij een jaar van veel veranderingen. Gestopt met mijn vaste baan als eindredacteur en onzeker begonnen als freelance tekstschrijver. Ik ben een aantal ‘vrienden’ kwijtgeraakt dit jaar. Door desinteresse, afstand of ruzies. Ik heb ook veel leuke nieuwe mensen leren kennen. Ik heb samen met P. een huis gekocht en ben op het nippertje in 2001 bij P. ingetrokken. En ik ben met deze site begonnen. Het is voor buitenstaanders misschien moeilijk te begrijpen wat voor een invloed een weblog op je dagelijks leven heeft. Ik ‘moet’ elke dag een stukje schrijven en ik check als ik achter mijn pc zit ieder uur de reacties. Sommige reacties zijn lief en sommigen bot en keihard. Soms trek ik me die reacties aan en soms niet. Sommige reageerders denken nog steeds dat alles wat ik schrijf niet waar is. Dat is het wel. Sommige reageerders denken nog steeds dat ik de hele dag knetterspaced of dronken achter mijn pc zit. Ik ben ook wel eens nuchter. Sommige reageerders denken dat ik alleen maar over seks schrijf. Ik schrijf ook wel eens over iets. Maar aan die reacties zie ik wel dat er een harde kern Luna-bezoekers is en daar ben ik best wel een beetje trots op. Zo. En nu ga ik naar een feestje van vrienden om me daarna helemaal klem te zuipen en te slikken op het bootfeest ‘Boudoir Love’. Daarna wens ik graag door P. 2002 ingeneukt te worden. Ik moet natuurlijk wel Luna’s zelfbeeld intact houden. Het feest duurt tot morgenochtend 9.00 en ik vind 1 januari 2002 een mooie datum om de hele dag in bed te blijven. Bezoekers van deze site wil ik bedanken voor al hun bezoekjes in 2001 en ik hoop iedereen volgend jaar weer te zien. Een heel goed 2002!

copyright @ franz wilhelm 2001

‘Tegen inlevering van het onderste deel van deze op naam gestelde afhaalcoupon ontvangt de eigenaar één eurokit ter waarde van 8,55’, zei het papiertje dat een paar weken geleden in mijn brievenbus lag. ‘Er is een eurokit voor elke inwoner van Nederland die op 31 december 2001 zes jaar of ouder is.’ Laat ik er voor het gemak van uitgaan dat er 15 miljoen mensen in Nederland wonen en dat er 3 miljoen jonger dan die zes jaar zijn. Laat ik er ook voor het gemak van uitgaan dat 2 miljoen mensen de eurokit vergeten op te halen, omdat ze geen tijd of geen zin hebben. Dat geeft toch nog mooi 10 miljoen mensen die in totaal zo’n 85 miljoen gulden van de Nederlandse staat krijgen. Ik lees wel eens in de krant dat mensen in de zorg zo weinig verdienen. Ik hoor ook wel eens op het journaal dat er geld nodig is in het onderwijs. Of dat de agrarische sector het nogal moeilijk heeft. Of dat er aan de andere kant van de wereld nog steeds kindjes dood gaan van de honger. Of dat er nog steeds geen geneesmiddel tegen aids is gevonden. En nu krijg ik als Nederlands staatsburger zomaar geld, zodat ik alvast aan dat geld kan wennen? Zodat ik alvast aan dat geld kan wennen? Ik schrijf het nog een keer; zodat ik alvast aan geld kan wennen! Iedereen zit thuis naar z’n nieuwe euro’s te kijken: “Het lijkt net nepgeld hè?” Ja, het is ook nepgeld. En ik vind niet dat ik die 8,55 heb verdiend. Ik ben vandaag naar de HEMA gegaan, heb m’n eurokit opgehaald en heb de muntjes meteen uit het ding gefrommeld. Bij de Dam stond een mannetje met een collectebus voor het Leger des Heils. Daar heb ik m’n gratis gekregen geld ingedaan. De euro wordt van ons allemaal, maar er zijn wel grenzen.