KINDERARBEID 2.0
“Willen jullie wat geld verdienen?”, vraag ik.
“Ja”, roepen dochter S. (13) en haar vriendin I. (14) in koor.
“Als jullie nou morgen het hele huis schoonmaken, van boven naar beneden, dan krijgen jullie van ons, eh, eh, hoeveel zullen we doen?”, vraag ik aan de verkering.
“Hoeveel vinden jullie het waard?’, vraagt J. aan de meisjes.
“Eh, 100 euro?”, probeert dochter S.
“Ja, doei”, zeg ik, “ik stel wel even een schoonmaakplan op en dan kijken we wel even.”
Ik schrijf op: ‘Stofzuigen beneden, stofzuigen 2e verdieping, stofzuigen zolder (kantoor niet), badkamer 2e verdieping, badkamer zolder, dweilen beneden, toilet beneden, toilet 2e verdieping, keuken (kastjes afnemen, aanrecht), lege flessen wegbrengen, buiten vegen bladeren, afstoffen hele huis’.
Er zijn 12 klusjes, grote en kleine”, begin ik, “en als jullie ze allemaal doen, dan kunnen jullie per persoon € 2,50 per klus verdienen, dus totaal 30 euro per persoon, maar dan moeten jullie ze wel allemaal doen en niet alleen de kleine dingetjes, dus ook de kutklussen.”
“Is goed hoor”, zegt I.
Dochter S. zucht.
“Jij gaat I. ook meehelpen hoor, anders geef ik alles aan haar”, zeg ik in een poging om streng te doen.
“Ja, maar ik héb geld”, zegt ze.
“Jij vies, verwend, klein pubermeisje, weet je wel hoeveel het minimumjeugdloon is? En jij hoeft hier nooit wat te doen in huis en de kindjes in Afrika die werken voor 10 cent de hele dag op de vuilnisbelt op zoek naar colablikjes en hier in Nederland verdien je als je 15 bent nog geen 3 euro per uur! Nog geen 3 euro!”, zeg ik quasi-boos.
“Okay, okay, okay, ik vind het allemaal goed.”
De volgende ochtend rammel ik de meisjes om 9:30 wakker en om een uur of 11:00 zijn ze zo ongeveer wel wakker genoeg om aan de schoonmaakklusjes te beginnen.
“Hé, niet aaien, maar schrobben, het is je moeder niet.”
“Ik vroeg net nog of de stofzuigerzak niet vol was en of hij wel zoog, maar nu heb je dus alle trappen en de overloop voor niets gedaan, want hij zuigt niet meer, dat merk je toch zelf ook wel, of niet, haha, jullie zijn zeker blond of niet, het moet allemaal opnieuw!”
“Hebben jullie écht de keukenkastdeurtjes schoongemaakt, ook dat randje aan de bovenkant als je ‘m openmaakt?”
“Ramen maak je schoon met Glassex, niet met Andy.”
“Kom op, je hoeft er niet zo chagrijnig bij te kijken, keep your eye on the prize!”
Om 15:00 zijn we alle 3 klaar, want ergens halverwege, tijdens een pauze die volgens de meisjes heel erg nodig was, besloot ik om toch maar even mee te helpen, want er bleek zowel mentaal als fysiek wat sturing wenselijk.
“En, was dat nou zo erg?”, vraag ik als ik ze het geld overhandig.
“Ja, ik dacht dat we veel sneller klaar zouden zijn”, zegt I.
“Ja, echt wel”, zegt dochter S.
“Jullie hebben bijna 4 keer zoveel verdiend als het minimumjeugdloon en ik heb jullie nog meegeholpen ook! Dat wordt nog wat als jullie straks een bijbaantje krijgen.”
Dat ze dat geld sowieso wel hadden gekregen omdat ze allebei zo’n goed kerstrapport hadden en gewoon heel erg lief zijn geweest het afgelopen jaar, dat ga ik natuurlijk niet zeggen.
Stiefmoeder 2.0.
NINA OOK ALVAST KERSTFRIS
LUNA EN DE GRIJZE CONTAINER
Wanneer ik ’s ochtends de straat uit wandel om de hond uit te laten zie ik dat het grijze-container-dag is. Ondanks dat ik de afvalkalender aan de binnenkant van een keukenkastje heb geplakt weet ik nooit wanneer ik de groene, de grijze of de papiercontainer aan de straat moet zetten. Sinds een paar jaar is het de bedoeling dat je het plastic afval scheidt en dan in speciale, plastic zakken voor de deur zet. Ook die plastic zakken zet ik pas voor de deur als ik zie dat de buren het doen.
“Even wachten Nien, vrouwtje gaat even de container halen”, zeg ik tegen Nina en ik loop door de schuur naar de achtertuin, pak de grijze container en onder veel gevloek rol ik de container door de schuur. We nemen elk weekend voor om de schuur om te ruimen, maar doen dat nooit, waardoor de grijze container aan de ene kant over tassen vol met plastic flessen rijdt en aan de andere kant moet ik dozen met oude dvd’s aan de kant schuiven om erdoor te kunnen.
Eenmaal buiten krijg ik de grijze container niet langs mijn Fiat Panda. De buurman heeft zijn aanhangwagen verplaatst en helemaal precies op de centimeter op zijn kant, waardoor de wielen van de grijze container vast komen te zitten tussen die van de Fiat Panda en die van de aanhangwagen van de buurman.
“Godverdegodver”, zeg ik gefrustreerd.
Nina kijkt me aan.
Ik inventariseer het probleem. Ik kan de Fiat Panda niet verplaatsen, want ik heb nog steeds geen extra rijlessen genomen, dus ik weet niet hoe ik een auto in z’n achteruit zet, ik weet überhaupt niet hoe ik een auto moet starten. Okay, ik zou het kunnen proberen, maar de kans dat als ik met de Fiat Panda achteruit rijd en dan de auto van de buurman beschadig is bijna 100%. En ik ga de buurman niet wakker maken om te vragen of hij z’n aanhanger wat wil verplaatsen, want de relatie tussen de buurman en mij is nogal bekoeld sinds ik Rijkswaterstaat heb ingeschakeld wegens een akkefietje met de sloot achter ons huis. En ik krijg de grijze container niet opgetild. Ook niet als ik er eerst wat vuilniszakken uithaal. De enige optie die overblijft; de verkering bellen om hem uit te schelden.
Hartstikke leuk, dat hele feminisme en gelijke rechten en dat je als vrouw precies dezelfde dingen moet kunnen als je man, maar ik wil helemaal niet dezelfde dingen kunnen als mijn man! Ik wil dat mijn man voordat hij naar zijn werk gaat de container buiten zet! Ik vind het buiten zetten van containers en vuilniszakken een typische mannenaangelegenheid! Waarom zet hij eigenlijk nooit de container buiten? Hij kan toch ook even op de afvalkalender kijken? En als hij dat nou had gedaan, dan had hij de Fiat Panda meteen even naar achter kunnen rijden en dan was er geen enkel probleem geweest. Godverdomme. Klootzak.
De verkering neemt niet op.
Ik geef de Fiat Panda een schop en besluit dan maar m’n vader wakker te bellen: “Sorry, sorry, sorry, ik weet dat het pas 7:30 is, maar ik krijg de container niet aan de straat en straks komt de vuilniswagen en dan wordt de container niet geleegd en hij zit helemaal vol en de kerstdagen komen eraan en ik heb er helemaal stress van en ik ben ook heel chagrijnig.”
Nog geen 5 minuten later staat m’n vader naast de Fiat Panda.
“Kon je ‘m niet naar achter duwen?”, vraagt hij.
“Hoe dan?”, vraag ik.
“Gewoon”, zegt m’n vader en hij gaat in de Fiat Panda zitten, haalt ‘m van de handrem, stapt weer uit, en geeft de Panda een klein duwtje naar achter. Precies de 10 centimeter die nodig is om de grijze container erlangs te krijgen.
Handrem.
Oh, ja.
HOERA, HET IS EEN NIEUWE SITE!!!
‘En nu, en nu, en nu, nu is het allemaal klaar?’, vraag ik aan Irene.
‘Ja, wat mij betreft wel”, tikt ze in onze chat die de hele dag open heeft gestaan.
‘Okay… dan ga ik nu stukje schrijven dat ik weer online ben… maar ja, HOE DAN?
‘Hahaha… Wel, je schrijft het stukje en als je wilt publiceren schakel je de plugin ‘Coming Soon-mode’ uit.
‘Okay.’
‘En tadaaaa, Luna is weer LIVE & KICKIN!’
‘Ja, maar dan moet ik wel een stukje schrijven, maar ik heb helemaal geen zin om een stukje te schrijven over dat ik weer online ben met een verbeterde, mooiere, functionelere site, want ik wil gewoon weer normale stukjes gaan schrijven.’
‘Doe dat dan.’
Even later.
“J., alles is klaar, alles werkt, ik kan online, maar nu moet ik wel met een goed stukje komen dat ik weer online ben.”
“Ja, je komt nu niet weg met een ‘ja, hallo, daar ben ik weer'”, zegt de verkering.
“Oh, ik had eigenlijk gehoopt dat je zou zeggen dat ik gewoon een foto van een taart moest plaatsen.”
“Nee, je moet niet een stukje schrijven om het schrijven.”
“Oh. Maar dat doe ik toch nooit.”
“En ook geen foto van een taart.”
“Ja, maar ik moet de wereld toch laten weten dat ik er weer ben en dat ik
“Doe dat dan.”
Hallo wereld!
Ik ben er weer.
Ik ben heel blij.
Ik ben supertrots op m’n ontwerp met huistijger.
Ik ben Irene meer dan dankbaar voor al haar technische hulp.
Ik ben extreem opgelucht dat m’n bijna 13 jaar aan archief is meeverhuisd. Inclusief reacties.
Ik heb deze site verwaarloosd en dat voelde niet goed.
Er zal vast nog wel iets niet helemaal goed staan, maar dat maakt voor nu even niet uit, want ik heb sinds maanden weer zin om te bloggen op deze site.
Met mij gaat het heel goed.
Hoe gaat het met jullie?
Hoi! Ik ben Luna, 48 jaar en ik woon samen met 2 katers (Tom Jones en Chuck Norris) in Tiel. Ik houd deze site al bij sinds april 2001, dus meer dan 23 jaar! Meer over me weten, dat kan: HIER!
