Auteur: admin

“En wat doet u eigenlijk in Tiel?”, vroeg een kakker met een kikkerstem en een Youp van ’t Hek-bril. “Wonen”, lachte ik. “Ja, dat begrijp ik, maar wat voor een werk doet u daar?”, vroeg hij. “Ik maak poesjes van stof”, zei ik en het leek me gezien de setting van dit gesprek beter om mijn werkzaamheden als seks-schrijver maar achterwege te laten. Al had ik het 9 jaar eerder wel ter sprake gebracht. “Oh, dus u bent een ontwerper?”, vroeg de kikkerstem. “Eh, nee, niet echt”, zei ik, “mensen sturen mij een foto van hun kat en die maak ik dan helemaal na als een soort van knuffel.” “Oh”, zei de kikkerstem en hij begon een heel verhaal over een vriend van hem die recent was overleden, maar toch zoveel had gehad aan de vriendschap met zijn kater Jules en dat Jules na het overlijden van zijn baasje helemaal ontdaan was geweest, kotsen en alles en heel luid miauwen. Het verhaal kwam niet helemaal bij me binnen. Joehoe! Pik! Ongelooflijke kakker dat je bent! Met je ongelooflijke kikkerstem! Joehoe! Ik zit hier in jouw notariskantoortje met veel te dure tapijten en kunst aan de muur! En ik zit hier niet om je geouwehoer over Jules aan te horen, ik zit hier om alle contracten die ik nog had lopen met ex P. te ontbinden! Ik zit hier niet voor m’n lol! Ik heb hier 1,5 jaar voor in de stress gezeten! Ik heb hier 1,5 jaar tegenop gezien! Ik heb me kapot gejankt gisteren! Dit is misschien wel de laatste keer in m’n leven dat ik P. zie, dus hou jij je kutpraatjes over Jules maar lekker voor je en regel dit hele officiële gebeuren zo snel en zo pijnloos mogelijk, want als je over katten gaat praten, dan gaat het binnen de kortste keren over onze eigen katten! “Jullie hebben alles goed doorgelezen?”, vroeg de kikkerstem. Ja, dat hadden we. “Ik ga het toch nog even met jullie doornemen”, zei de kikkerstem. Was goed. En na een hoop gepraat en een hoop handtekeningen zetten waren wij dan eindelijk klaar. Eindelijk écht van elkaar af. Eindelijk de laatste touwtjes doorgeknipt. En in de hal van het Amsterdamse notarispand haalde P. mijn jas van de kapstok en hield ‘m gespreid voor me open. Ik keek ‘m aan. “Moet je daar zelf ook niet een klein beetje om lachen?”, vroeg ik. Maar voor het eerst en voor het laatst piepte ik mijn armen in een jas die hij voor me vasthield. Daarna hield hij ook keurig de deur voor me open. En wij gingen ieder onze weg.

“Ooh, we hebben zo’n leuk cadeau voor je”, zei vriendin M.
“Wat dan, wat dan?”, vroeg ik.
“Nee, ik zeg niks.”
“Wat dan! Wat dan?”
“Nee, maar ik weet zeker dat je het leuk vindt.”

“Schatje, zeg nou, wat hebben ze gekocht?”, probeerde ik bij de verkering.”Zeg het nou, zeg het nou! Dan kan ik me er geestelijk op voorbereiden, want straks is het niet leuk en dan moet ik toch doen alsof ik het heel leuk vind, dus zeg het nou maar gewoon.”
“Nee, ik zeg niks.”
“Aaaaaaah?”
“Nee.”
“Maar vind ik het leuk?”
“Ik weet het niet, het is nogal persoonlijk.”
“Oh, nee! Nee! Echt?”
“Ja.”
“Oh, nee! Nee! Dat wil ik niet hoor! Het is toch geen schilderij? Iets wat ik neer moet zetten of op moet hangen en dat ze hebben gedacht; nou, Luna, die houdt zo van felle kleuren en dat het dan een heel lelijk schilderij is of iets wat nét niet het goede kitsch is? Of een lelijke lamp? Ze hebben toch niet iets voor in huis gekocht hè? Nee toch, hè? En dan moet ik het wel neerzetten en dan moet ik er de rest van m’n leven naar kijken en dan baal ik en dan moet ik het per ongeluk laten vallen! Zeg het nou!”
“Nee.”
“Maar vind ik het nou leuk?”
“Nou, ik weet het niet.”
“Vind jij het leuk?”
“Ik heb het niet gezien.”
“Ja, maar de Tielse meisjes zeggen dat ik het leuk vind.”
“Liefie, ik weet ’t echt niet.”

Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn Tielse vriendjes en vriendinnetjes dé bananengele asymmetrische jurk van Lanvin! De jurk die binnen de kortste keren uitverkocht was bij de H&M. De jurk die eigenlijk veel te duur is.

De jurk die ik écht graag wilde hebben!

Vorige tekst over mijn eerste bezoek aan een psycholoog/psychiater/arts voor een intakegesprek heeft me weer eens lekker op de feiten gedrukt dat ik geen stukjes moet plaatsen waar ik zelf nog niet helemaal over uit ben. Dat ik vroeger teksten schreef over wilde nachten stappen met 6 xtc-pillen en dat er dan reacties kwamen als; ‘Drugs zijn slecht voor je, je belandt nog eens in de goot als je zo doorgaat en de buurvrouw van de zus van de zwager van mijn overbuurjongen die is er zelfs aan overleden!’ Of wanneer ik schreef over een nachtje seks met een gnoe dat er dan bezoekers schreven; ‘Seks met dieren is slecht Luna! Foei!’ Ja, ach, dat soort reacties, daar lachte ik om! Ik had immers zelf mijn mening al gevormd over drugs en seks met een gnoe, maar dit hele gebeuren met de psycholoog dat zit me eigenlijk niet zo lekker. De psycholoog had namelijk ook gevraagd of ik het moeilijk vind om m’n grenzen aan te geven en ja, als ik heel eerlijk ben kom ik daarmee ook wel eens in de problemen. Zo loop ik als werknemer regelmatig over mijn grenzen als werkgever heen en vice versa. En ook dat is een zinnetje wat de psycholoog zei en door m’n hoofd blijft spoken: “Bijna iedereen heeft er moeite mee om thuis te werken.” Dus wat dat betreft zijn die jaren studie van de psycholoog zeker niet voor niets geweest, want iedereen kan tegen me zeggen dat het moeilijk is om alleen thuis te werken en dat het moeilijk is om een eigen bedrijf te hebben en er kunnen zelfs hele katernen in de Libelle aan gewijd worden, maar pas als een psycholoog het zegt ga ik er over nadenken! Chapeau psycholoog! En dat in 1 sessie! Een doorbraak! En nadat ik vertelde over die doorbraak vond vriendin A. het de hoogste tijd om samen de hele schuur op te ruimen en alles weg te gooien en te organiseren wat er te organiseren viel. “Nu vind ik het wel genoeg geweest hoor A.”, piepte ik. “Nee, we gaan door tot het helemaal klaar is”, zei ze streng. En al liep ik een aantal keer in grote paniek met m’n handen op m’n hoofd; mijn voorraad stoffen is volledig opgevouwen en georganiseerd en ik heb afscheid genomen van minstens 20 vuilniszakken geestelijke ballast! Een verlichting! En verder ben ik van mening dat al mijn psychische gezondheidsproblemen meteen opgelost zouden zijn na een avondje gnoe-seks in combinatie met 6 xtc-pillen.

“Ja, zoals ik het nu allemaal gehoord heb denk ik dat je zeker bepaalden kenmerken hebt van ADHD en ik merk ook dat je moeite hebt in het aangeven van je grenzen”, zegt de vrouwelijke arts van een jaar of 28. De anderhalf uur daarvoor heeft ze met een vulpen mijn leven en problemen in een minutieus handschrift op een kladblok genoteerd. Bij binnenkomst in haar kamertje had ik gezegd dat ik het wel een beetje raar vond dat ze jonger was dan ik en dat ik eigenlijk een oude kerel met een pijp en een dikke sofa had verwacht. Maar dat ik het obligate doosje tissue op het salontafeltje dan wél weer heel leuk vond. Geintje. Maar ze kon er niet om lachen.

“En dan zou ik graag voor willen stellen om hier de volgende keer met je moeder te komen.”
“Wat?”
“Met je moeder? Maar je vader mag ook hoor.”
“Waarom?”
“Om de diagnose te stellen moeten er ook in je jeugd al problemen zijn geweest.”
“En als dat niet zo is?”
“Daar komen we graag achter door middel van een gesprek met 1 van de ouders of door het zien van schoolrapporten.”
“Ik neem mijn moeder hier niet mee naartoe.”
“Waarom niet?”
“Ik ben 35, mijn moeder is 68 en dit is mijn probleem en daar ga ik haar niet bij betrekken.”
“Om de diagnose te stellen hebben wij inzicht nodig in je jeugdsituatie.”
“Ik neem m’n moeder niet mee.”
“Denk er maar even over na.”
“Dat zal ik doen.”

Maar ik denk dat ik ineens prima in staat ben in het aangeven van mijn grenzen.

Er is er een jarig, hoera, hoera! Dat kun je wel zien dat ben ik! Vannacht werd ik 35! In de bioscoop, tijdens de Premiere van Harry Potter 7, Part 1! Bij de ingang van de bioscoop werd ik verwelkomd door een echte nep-Harry Potter en een heks met een dikke poezenpers met de naam Ad op haar schouder! Allemaal voor mij! Vriendinnetje A. en haar zusje E. hadden een muffintaart mét parapluutjes en kaarsjes geregeld en toen moest ik bijna huilen, maar dat doe je natuurlijk niet als er een echte nep-Harry Potter naast je staat! Ik ben 35 geworden, maar daar merk je verder niks van.

Ja, nog 1 keertje dan! De meisjes die de tentoonstelling organiseren waar de 100 PloesiePoesies deel van uit maken, vonden die 100 poezen toch wel ietwat intimiderend! Of ik misschien zelf mee zou kunnen helpen en nadenken over de manier van ophangen en tentoonstellen? Ehm, nou, eigenlijk niet, want ik zit net midden in een psychologisch-ADD-experiment, maar ja, ik doe het eigenlijk ook weer liever zelf dan dat een ander het doet, en ook daarvoor moet ik in therapie, of niet, fuck it, maar zie hier! Samen met de verkering, die speciaal vrij nam om mij te helpen, want ik zag het even allemaal niet meer zitten, heb ik een wand voorzien van 100 PloesiePoesies! Hoera! Zaterdag 20 november is de opening om 16.00 bij Corrosia! in Almere-Haven… De poezen, en nog veel meer moois, zijn dan te zien en te koop tot 22 december. Uiteraard ben ik (en de verkering) aanwezig tijdens de opening… En tijdens die opening heb ik wel een wijntje verdiend!

klik voor groter

Zie hier! De PP100! Met de nummers 600 t/m 699… Een hels karwei was het! Alle poezen zijn anders, en ze zijn ook allemaal vernoemd naar beroemdheden! Binnenkort zijn ze alle 100 te zien en te koop tijdens een expositie in Almere! YEAH!!! En nu ben ik trots! En ik kan geen poes meer zien!

klik voor groter

Een tijdje terug twitterde Rutger van koekjesfabriek.com (@rutger_ ) dat hij op zoek was naar iemand om z’n site te verbouwen. En of dat dan ook nog even gratis kon. Ja, hallo! Als je zo iemand hebt gevonden, stuur ze dan ook maar even naar mij, twitterde ik naar hem. En die tweet, die werd weer gelezen door Irene van pixelprinses.nl (@pixelprinses). Of ik haar hulp misschien kon gebruiken, vroeg ze. Nou, Irene, ga er maar even bij zitten! Ik vertelde haar over 1 van mijn nieuwe internetprojecten die ik maar niet van de grond kreeg, omdat ik nét niet genoeg verstand heb van html, nulletjes, eentjes, cms, templates heb, maar ik had al wel, een halve vormgeving en of zij me misschien kon adviseren en enigszins helpen. Kon ze, en binnen een uur stond het geraamte van dat nieuwe project online en mijn mond een klein beetje open. En toen durfde ik ook wel te vragen of ze misschien eventjes naar maanisch.com zou kunnen kijken, want de techniek daarachter was ook eigenlijk heel erg verouderd en het werkte niet helemaal meer naar behoren en werd ook al jaren en jaren en jaren niet meer gevonden via Google.nl. En dat was toch een beetje jammer. Dus Irene keek ernaar, verbouwde de templates, deed nog heel veel andere dingen waar ik geen verstand van heb, Bob van www.twokings.nl (@bopp) zette PivotX neer en ineens was maanisch.com helemaal in het hier en nu! En al ziet alles er eigenlijk nog hetzelfde uit, het is toch helemaal anders! Helemaal nieuw, nieuw, nieuw. En dat allemaal toch wel heel erg dankzij Irene! Zo heb ik een geheel nieuwe en vet kekke ‘zoekfuntie’! Gewoon een woordje intikken en dan komen er ineens allerlei columns van vroeger te staan waar je op kunt klikken en dan lezen! Leuk! Ja, vind ik leuk! En ook het geven van een reactie is een stuk leuker geworden. Ook helemaal iets van nu! Op een site als www.gravatar.com kun je een foto uploaden die dan correspondeert met een mailadres. En dan komt die foto dus heel gezellig naast je reactie te staan. Leuk! Ja, vind ik ook leuk! Dan kan ik zien wie er tegen me praat! En als je anoniem reageert, wat net als vroeger gewoon kan en mag, dan komt er een gezellige poezenfoto te staan! Maar waar het mij vooral om te doen was; maanisch.com word gewoon weer, net als vroeger via de meest ranzige, seksuele en vage Google-combinaties gevonden. Ik moest net een traantje wegpinken toen iemand hier kwam via de zoekterm ‘ik ben besneden geboren’.

“Ik heb hier iets”, zegt de verkering.
“Wat dan?”, vraag ik.
“Ik weet het niet, het voelt geschuurd.”
“Waar dan?”
“Het is een beetje gevoelig, alsof er een kras op zit.”
Ik kijk naar een stukje huid.
“Nee, niks aan de hand”, zeg ik.
“Echt wel, ik had er net nog geen last van”, zegt hij.
“Oh! Dus ik heb het gedaan?”
“Ja, en ik heb het wel eens eerder gehad.”
“Ja, dus?”
“Je moet het niet met je tanden doen.”
“Pardon? Hahaha! Dat doe ik nooit! Heb je klachten?”
“Nee, maar het komt door je tanden.”
“Hallo!!!! Ik doe het écht niet met m’n tanden.”
“Kom eens hier.”
De verkering voelt met een vinger langs al m’n tanden.
“Hier, deze is het”, zegt hij.
“Dat stukje is er al jaren vanaf hoor”, roep ik verbaasd.

“Dit stukje is een paar jaar geleden afgebroken”, zeg ik.
“Ik zie het”, zegt de tandarts.
“Kunt u dat stukje er misschien weer tussen zetten?”
“Er komt veel kracht op te staan, dus dat adviseer ik niet.”
“Oh.”
“Het valt ook niet echt op hoor.”
“Nou, kunt u het toch misschien een beetje glad vijlen?”
“Heb je er last van dan?”
“Nou, ja, ehm, soms.”

Even later kom ik thuis met een keurige, gladde hoektand.

‘Even iets anders, zou je naar de Chippendales willen mét een vriendin op 27 oktober in Nijmegen om 20:00 uur?’, mailde Joris van www.x-toys.nl mij. De eerste gedachte die in me opkwam was; goh, leven die nog? Maar ja, een concept gaat natuurlijk nooit dood en het concept Chippendales bleek nog springlevend. Dus! Nou! Joris! Dat wilde ik wel! Graag! Maar toen vriendin L. en ik eenmaal plaatsnamen op onze stoeltjes in concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen, kregen we toch een beetje spijt. Strak gepakt tussen zo’n 500 andere vrouwen zitten is niet mijn idee van een feestje. Ook niet van vriendin L. trouwens. Zoveel oestrogeen kan voor niemand goed zijn. En wij zaten toch echt in een zaal met lelijke wijven, oude wijven, stille muisjes, kleurloze types en meisjes met een ietwat laag IQ! Hoorden wij hiertussen? Wij vonden eigenlijk van niet. “Waar zit ik?”, vroeg vriendin L. zich af, “ik stond dit weekend nog naar de klote op het Amsterdam Dance Event, is dit even wat anders.” Maar wij waren de schaamte en verbazing voorbij in precies 5 minuten. Toen verscheen het eerste lijf op het podium en hoorden wij om ons heen iedereen gillen. “Are you ready for some fun?”, riep het lijf op het podium. Hell Yeah! Laat maar zien! Laat maar zien! Uit dat shirt! Uit die broek. Ik wil piemels zien!!! Allemaal! En zwiep er maar eens even lekker een rondje mee! “Chippen?”, riep het lijf op het podium. “Dales”, riep ik uit volle borst. En ieder Chippendales-lijf hoefde z’n hand ook maar iets richting z’n pik te bewegen en alle vrouwen stonden iedere keer weer op uit hun theaterstoeltjes om zo hard mogelijk te gillen. “Whiiiiiiiii”, deden ze. En ook ik op m’n allerhardst: “Whiiiiiiiii.” Wij zagen de meest afgezaagde clichébeelden voorbijkomen. De Chippendales verkleed als marinier, de Chippendales verkleed als gevangen, als brandweermannen, als bouwvakkers, als cowboys, het hele arsenaal aan Village People kwam voorbij! En ik vond het fantastisch. En ik vond ook alle vrouwen om me heen geweldig! Ja! En mannen zijn maar goed voor 1 ding! En dat is draaien met die strakke kont en uit met die kleren en laat me zien wat God van je gemaakt heeft! Lekker geile man!!! Ja! Ja! Ja! Helemaal schor geschreeuwd zaten vriendin L. en ik 2 uur later terug in de auto. “Maar ik weet niet precies wat ik er nou van moet vinden”, zei ik. “Nee, maar het was écht wel leuk”, zei vriendin L. lachend. “Ik zou best nog een keer willen”, zei ik. Vriendin L. knikte instemmend. “Maar”, zei ik, “het is wel een beetje jammer dat we weer naar huis moeten om een pik te zien.”

Volgende keer naar een Party Hardcore-feestje, daar gaan de strippende mannen wél door tot het gaatje! (Totally NSFW, maar check de trailer).