Maandelijks archief oktober 2004

Vroeger, op de kleuterschool was het al duidelijk. Informatie die via-via wordt doorgegeven is niet 100% betrouwbaar. De juf fluisterde een zinnetje in het oor van een kleuter en ze zei dat zinnetje maar 1 keer. Daarna moest de kleuter datzelfde zinnetje doorfluisteren. Ook maar 1 keer. En die kleuter fluisterde het weer door naar een ander. Het Chinese fluisterspel. Het zinnetje ‘De hond zit op het balkon en blaft naar de maan’ werd na 30 kleuters vertaald als ‘Mijn moeder heeft gisteren een pan spaghetti gemaakt.’ Vroeger was dat lachen. 20 jaar later merk ik dat echte meneren in de echte mensenwereld nog steeds zo te werk gaan. Ik heb ondervonden dat ‘nieuwssites’, gewoon een beetje achteloos knippen en plakken. “Oh, kijk, een stukje van het ANP.” Knip. Plak. Publiceer. Gewoon blindelings overnemen zonder ook maar even te checken of het klopt. Huppakee. Verifiëren van informatie, waarom zou ik? Als het ANP het zegt, nou, dan zal het wel zo zijn. Niet dus. 10e vertelde maandag iets over onze actie aan een mannetje van het ANP en dat mannetje gooide er een persbericht uit, zonder het daarna door ons te laten checken. Dat persbericht werd klakkeloos overgenomen. En zo zijn er allerlei foute verhalen over 10e en mij de virtuele wereld ingebracht. Zo is Luna bijvoorbeeld 28 en geen 29. En zo gaan 10e en ik niet marathonloggen om ons lustrum te vieren, maar gewoon omdat we het leuk vinden. En wij hebben onszelf nooit de eerste lifeloggers genoemd. Of bij de eerste 10. En al helemaal niet dat wij nu, zover wij weten, de enige zijn die nog loggen. Die verhalen zijn allemaal, geheel volgens het Chinese-fluisterspel-principe de wereld ingebracht. En als grande finale schreef HCCnet 404: ‘Een week lang minstens elk uur een nieuw verhaal op het weblog, en 24 uur per dag non-stop-webcammen. De 2 Nederlandse loggers Luna en 10e houden deze week een weblogmarathon!’ Een hele week? Maar natuurlijk! Mafketel! De waarheid: morgen beginnen 10e en ik. Aan onze 25-uurs-marathon. Fluister het door.
www.weblogqueens.nl

Partner P. en ik hebben een keiharde deal betreffende de optuigdatum van de kerstboom. Als het aan mij ligt, dan laat ik mijn 2.80 hoge nepperd het hele jaar staan. Gezellig. Nu ziet P. de kerstboom liever gaan dan komen, dus het hele jaar tegen een boom met knipperende lichtjes aankijken kan ik vergeten. Daar kan ik nog enigszins inkomen. Maar ik vind dat als er kerstspullen worden verkocht bij de Blokker, de HEMA, de V&D en de Bijenkorf, dat dan de tijd rijp is om de kerstboom thuis op te tuigen. Dat vond P. dus niet. En als ik héél eerlijk ben, kan ik ook daar nog enigszins inkomen. De kerstballen liggen natuurlijk steeds vroeger in de etalage. “Maar mag ik ‘m dan met m’n verjaardag optuigen? Alsjeblieft? Ah, als verjaardagscadeautje?”, vroeg ik. Niks daarvan. Ook op 17 november staat er geen boom. De deal is 1 december. En geen dag eerder. Maar het is vreselijk frustrerend om allerlei leuke ballen, hangertjes en slingertjes aan te schaffen en daar helemaal niets mee te doen. Om die in de tas te moeten laten zitten tot 1 december. “Maar liefje, kijk dan, hoe schattig, dit hertje met glittertjes?”, zeg ik dan tegen P., maar hij valt niet te overtuigen. Vorige week belde ik aan bij vriendin J., die met dezelfde optuig-data-problemen kampt als ik. Haar man heeft daarnaast nog eens problemen met de grote hoeveelheid optuig-spullen die er überhaupt het huis in wordt gebracht. Naast haar deurbel hing een spook! En lichtjes! En spinnenwebben! Hoe inventief! In mijn optuig-deal met P. stond niets over Halloween. En al heb ik helemaal niets met Halloween, als er iets te versieren valt dan ben ik erbij! De volgende dag vertrok ik naar de feestwinkel om mijn mandje vol te gooien met nep-spinnenwebben, plastic spinnen, glow-in-the-dark skeletten, nep-ratten en pompoen-waxinelichtjeshouders. In huize P. en Luna is het momenteel Halloween. Tot 1 december.

“Spreek ik met een weblogqueen?””, vroeg een meisje gisteren aan de telefoon. “Ja, helemaal”, zei ik. Of 10e en ik misschien iets wilden vertellen over onze actie in Radio Online, een programma van de TROS. Maar natuurlijk! Radio! 10e en Luna op de radio! Koel! Ik vond het heel spannend. En ik was zelfs een beetje zenuwachtig. Zo naar een echte radiostudio. Zo live op de radio. Maar niets van dat al. Eenmaal in de studio was het helemaal niet meer spannend. In de radiostudio was het saai. Heel erg saai. 10e en ik moesten 55 minuten onze mond houden tijdens de uitzending. En vooral, ik moest 55 minuten mijn lach inhouden. Ondertussen hadden de 2 radiopresentatoren een gesprek met een vrouw die een stichting voor afgedankte chincill’s had. De chincilla-vrouw had nare mailtjes gekregen van iemand. En die iemand had ook nare reacties in het gastenboek van de chincilla-site achtergelaten. “Ja, en zo krijgt onze stichting een slechte naam”, zei de chincilla-vrouw. “Want die iemand, die zegt dat wij geen stichting zijn, en wij zijn dus echt wel een stichting.” Daarna vertelde een net gepromoveerd mannetje over zijn onderzoek naar ‘Data Mining’, gevolgd door een man met baard die sprak over printers en of je al dan niet aan een geprint papiertje kon zien uit welke printer dat papiertje dan wel niet kwam. Moeilijk! Als Luna iets over forensisch onderzoek wil weten, dan kijkt ze wel naar C.S.I. Miami, dat snapt ze tenminste. Na de mannetjes mochten 10e en ik ons eigen saaie verhaaltje vertellen en dat was dat. “Hangt altijd wel een leuk sfeertje hè, in zo’n studio?”, zei een presentator na afloop. “Eh, nou”, zei ik. “Ik vond het eigenlijk een beetje saai, als ik heel eerlijk ben.” “Meen je dat? Het waren wel veel wetenschappelijke onderwerpen vandaag, inderdaad”, zei hij. Inderdaad. Luna had gehoopt dat ze een plaatje mocht draaien op de radio. Maar niets van dat al. Ik was er helemaal klaar voor. Startklaar. Voor ‘Get into the Groove’ van Madonna.
www.radio-online.nl

“Denk jij wat ik denk?”, vraag ik aan ex S. terwijl ik hem zuchtend aankijk. “Yep”, zegt ex S., “IT-ers.” We zijn net gaan zitten in de Manzano en ons tafeltje grenst direct aan een 14-persoon-tafel. Een tafel vol luid brallende mannen. Een bedrijfsuitje. Een IT-bedrijfsuitje. Hebben wij weer. “Speeeeeech! Speeeeeech! Speeeeeech!”, brult een man in een geel Lacoste-shirt. Daarbij schuift hij z’n stoel naar achteren en gebaart naar de rest van de gasten dat die stil moeten zijn. “Stttttt”, doet hij en daar komt flink wat speeksel bij te pas. “Stttttt! Hij gaat speechen!” Dit bedrijfsuitje is overduidelijk het hoogtepunt van het jaar voor het gele Lacoste-shirt. En iedereen in zijn omgeving, collega of niet, mag daarvan meegenieten. Een IT-er in een pak staat op en begint te praten; “Ik heb hier met heel veel plezier gewerkt, maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Na 3 jaar is het tijd om te gaan”. “Jaaaaaa”, brult het gele Lacoste-shirt en begint hard in zijn handen te klappen. De rest van de IT-ers klapt mee. Zucht. Deze speech kon wel eens heel lang gaan duren. Ex S. proberen ons op ons eigen gesprek te concentreren, maar vangen toch het grootste deel van de speech op. “Het waren enerverende tijden”, zegt de IT-er in pak. “Jaaaaaa”, brult het gele Lacoste-shirt weer. Na een eindeloze tijd is de speech afgelopen en krijgt de IT-er in pak zijn afscheidscadeau. Een Hugo Boss-stropdas. Zucht. Op momenten als deze ben ik zielsgelukkig dat ik als freelance tekstschrijver bij FOXY werk. Dat ik niet dagelijks om 8.00 in een of ander grijs bedrijfspand moet komen opdraven. Dat ik niet dagelijks dezelfde koppen van collega’s zie. Dat ik vorig jaar voor mijn verjaardag een erotisch schilderij kreeg dat hoofdredacteur P. ruilde met Pistolen Paultje. En dat collega M. en ik, als FOXY een bepaalde oplage haalt, allebei onze eigen escort-neger krijgen. Alles beter dan een Hugo Boss-stropdas.

Dagelijks wordt mijn maanisch-mailbox vervuild met bagger. Met allerlei mailtjes die om mijn aandacht schreeuwen. Of ik Viagra wil. Of een Rolex. Of anders codeïne. Of wil ik misschien plaatjes van geile wijven zien? Aziatische sletjes? Dikke tieten? Hoerige huisvrouwen? Lekkere studenten dan? Meestal scan ik die inbox even vluchtig en flikker daarna alle mailtjes weg. Regelrecht naar de map ‘deleted items’, dan regelrecht naar de ‘recycle bin’ en daarna regelrecht het grote niets in. Hoppeta! Zo vond ik vorige week tussen mijn 138 spam-mailtjes van die dag een mailtje met de titel ‘plaatjes.’ Oh ja, ‘plaatjes’. Dat soort plaatjes ken ik. Dat is vast een engerd die ofwel plaatjes van mij wil in minuscule bikini, ofwel plaatjes van zichzelf met pik in zijn hand aan mij wil laten zien. Plaatjes! Maar het mailtje bleek niets van dat al. Het mailtje was een cadeau! En cadeau dat mij met eerst een paar minuten met open mond naar het beeldscherm liet staren. Daarna rende ik naar boven om P. te halen. “P.! Kom! Nu! Kijken!”, riep ik. “Ik heb zoiets tofs gekregen!” Ik kreeg een mailtje van Nick. En Nick is student aan de HKU in Utrecht. Daar kreeg hij de opdracht om een weblog uit te kiezen om illustraties bij te maken. En hij koos mijn site! ‘Nou, dat wou ik even laten weten’, schrijft Nick, ‘uiteindelijk wordt het een boekje en bij deze ook alvast wat plaatjes die al af zijn.’ Plaatjes? Plaatjes? Kunst is het! Ik voel me helemaal vereerd! En ik mocht van Nick best alvast een illustratie op m’n site zetten. Hij was benieuwd wat mijn bezoekers ervan vonden. Luna vindt ‘m in ieder geval prachtig.

illustratie bij ‘LUNA EN HET PRIZE-DOWN-ZUIPEN’

Vrijdagochtend 7.00. ‘Kedeng-kedeng’, dendert het huis. Daarna 2 seconden stilte. ‘Kedeng-kedeng’, dendert het huis weer. En ook daarna weer 2 seconden stilte. Zo gaat het de hele ochtend door. Het heien bij de buren is in volle gang en ik trek het niet meer. En op momenten dat ik de dingen slecht trek, dan bel ik m’n moeder. “Mamma!”, jammer ik. “Ik word helemaal gek hier van dat gehei. Het zit helemaal, helemaal, helemaal in m’n lichaam. Ik kan er niet meer tegen. Alles trilt en ik kan me nergens op concentreren. Ik ben hypernerveus en ik ben helemaal opgefokt.” “Dat had je vroeger al”, zegt m’n moeder. “Toen moesten we verhuizen van de flat omdat je niet tegen het lawaai kon. En maar janken en maar janken. Waarom ga je niet even een stukje fietsen?” Goed plan, fietsen. Maar wanneer ik voor een stoplicht vlakbij het Centraal Station wacht, merk ik dat het gehei nog steeds door m’n lijf dendert. Een blik naar links leert me dat de Noord-Zuid-lijn nog lang niet af is. In een grote, gapende bouwput gaat een heipaal van boven naar beneden. ‘Kedeng-kedeng.’ Enigszins stilte. ‘Kedeng-kedeng.’ Bijna besluit ik om de hele flikkerse boel in Amsterdam de flikkerse boel te laten en gewoon weer rechtsomkeert naar huis te maken. Als ze toch overal in de stad aan het verbouwen zijn, dan kan ik het beste maar in m’n eigen bed liggen met de dekens over me heen. Maar tussen de ‘kedengs’ die volgen hoor ik nu duidelijk een vogel kwetteren. ‘Kedeng-kedeng.’ ‘Kwetter-kwetter.’ ‘Kedeng-kedeng.’ Ik kijk omhoog en boven mij zit een spreeuw op een kabel. En die spreeuw zit heel hard z’n best te doen om boven de herrie van het gehei uit te komen. En het lukt hem nog ook. Ik heb alleen nog maar aandacht voor de spreeuw. Hij en ik delen een moment. Ik kijk naar de spreeuw en hij laat mij een paar minuten naar hem kijken. Het stoplicht springt op groen en weer op rood. De stad trilt. De kabel waarop de spreeuw zit trilt. Maar de spreeuw heeft er schijt aan. Die doet gewoon z’n ding. Beetje kwetteren tegen de wereld.

Het wordt weer wintertijd. Volgende week zaterdagnacht om 3.00 gaat de klok een uurtje terug en daarmee worden de dagen korter en de nachten langer. Een ideaal moment om het weblogseizoen te openen, want ervaren log-schrijvers en log-lezers weten dat hoe meer donkere uren een dag heeft, hoe meer weblogs ge-update worden. En zo’n weblogseizoen hoort natuurlijk geopend te worden door de huidige weblogqueens van Nederland; 10e en Luna! Wij hebben geen last van valse bescheidenheid! Zaterdag 30 oktober om 12.00 beginnen 10e en ik met non-stop-loggen. En wij gaan 24+1 uur door, tot zondag 31 oktober, 12.00 om precies te zijn. Minstens elk uur een update in woord of beeld. En 24+1 uur non-stop webcammen. En ook 24+1 uur bereikbaar om te chatten (met MSN), te mailen, of te bellen (met Skype). En, ook heel leuk, 10e en ik gaan loggen op bestelling! Wij schrijven en fotograferen nu eens niet wat wij willen, maar wat onze lezers willen! Titels, thema’s, ideeën, vragen, suggesties; we zien ze graag terug in onze reactietools of op ons mailadres. Ook zijn wij nog op zoek naar sponsors voor dit evenement. Dus wil je je log of bedrijfsnaam op een shirtje of anderszins terugzien op de webcam of op andere wijze, neem dan contact met ons op! En zaterdagnacht is het Halloween en ook dat gaan we vieren. Het belooft een kekke dag en nacht te worden. Wij hebben er heel veel zin in. Daarna, zouden 10e en ik het leuk vinden om samen met een aantal van onze lezers op zondag 31 oktober om 13.00 te lunchen in café De Jaren in Amsterdam. Iedereen is welkom.
www.weblogqueens.nl

En uiteraard, omdat wij geen weblog-mietjes zijn, maar weblogqueens, zullen wij het weblogseizoen ook weer naar behoren afsluiten. Op 27 maart 2005, als de zomertijd weer begint, gaan we 24-1 uur loggen.

“Hij is ook wel lekker”, zeg ik tegen vriendin M. en wijs naar een mannetje dat zich gespecialiseerd heeft in Tibetaans ooglezen. “Hmm”, zegt ze, “maar ik wilde sowieso een iriscopie laten doen.” Dus neemt vriendin M. plaats naast de Tibetaanse ooglezer achter het keukentafeltje. Ik ga voor het keukentafeltje zitten en zie dat het lekkere ding helemaal niet zo lekker is. En ook al geen Tibetaan. De nep-Tibetaan vraagt vriendin M. haar ogen te sluiten en diep in en uit te ademen. Daarna gaat hij met zijn handen langs haar lichaam, van haar voeten naar haar hoofd en weer terug. Ik blij dat ik er niet op haar stoeltje zit. Als vriendin M. haar ogen weer open heeft houdt de nep-Tibetaan 5 seconden een vergrootglas voor haar linkeroog en begint dan te oreren. Hij vindt dat M. meer moet ontspannen. Er zitten te veel gedachten in haar hoofd. En die moet ze er gewoon allemaal uitgooien. “Daar heb je moeite mee hè?”, zegt de nep-Tibetaan, “om te zeggen wat je vindt?” Volgens mij heeft vriendin M. daar helemaal geen moeite mee. En ze heeft ook geen moeite met ontspannen. Vriendin M. is zelfs mijn meest stabiele vriendin. Ze gaat elk jaar 6 weken mediteren in Birma en komt daarna gelouterd en verlicht terug. Nadat de nep-Tibetaan een kwartier lang onzin heeft verkondigd en daarvoor maar 5 seconden naar haar linkeroog hoefde te kijken vindt hij het genoeg geweest. “Maar”, begint vriendin M., “ik heb gelezen dat je juist aan je ogen af kunt lezen hoe het met je organen gesteld is. Kun je daar iets over vertellen?” De nep-Tibetaan pakt zijn vergrootglas en kijkt nu 5 seconden naar haar rechteroog. “Nee hoor, met je organen is helemaal niets mis, alles staat bij jou in verband met je gedachten”, zegt de nep-Tibetaan. Twee dagen na deze sessie belt vriendin M. me om te vertellen dat ze een nierbekkenontsteking heeft. Dat heeft de nep-Tibetaan met z’n iriscopie dan mooi over het oog gezien.