Maandelijks archief februari 2005

“Meisje?”, vroeg P. gisteren. “Weet je hoe dit huis bekend staat bij mijn collega’s?” “Nou?”, vroeg ik. “Als het vibrator-huis!”, riep P. en keek me strak aan. Ik keek naar de vloer, want ik was ervan overtuigd dat er een preek ging volgen. Dat het dus écht niet meer de bedoeling was dat ik, als er hier feestjes gegeven worden, met alle aanwezige vrouwen naar mijn kantoor afdaal en er dan een soort Tupperware-party geef. Maar dan met gratis mee te nemen seksspeeltjes. “Maar die meisjes vonden het allemaal hartstikke leuk”, zei ik. “ En ik heb nu toch geen vibrators meer om weg te geven of te demonstreren. Die ik nu nog heb zijn allemaal kapot.” “Dat ladenkastje in jouw kantoor zit vol met kapotte vibrators?, riep P. verontwaardigd. Hij vindt mijn collectie seksspeeltjes sowieso iets te veel van het goede. “Ik dacht trouwens dat je bezig was met een life laundry?, vroeg hij. “Eh”, zei ik en ik kreeg het een beetje benauwd. Hij had gelijk. Een ladenkastje met nooit-meer-trillende speeltjes, losse onderdelen en speeltjes die ik te ranzig vond om überhaupt te testen, dat was inderdaad een beetje raar. Ziekelijk haast. “Oke”, zei ik tegen P. en ik zuchtte diep, “ik ga ze weggooien.” Ik liep naar m’n kantoor en opende de eerste lade. Vertederd keek ik naar mijn eerste Tarzan. Nu alweer een paar jaar kapot. Zucht. We hebben mooie momenten gedeeld, mijn Tarzan Lizard en ik. Ik kan me onze ontmoeting nog goed herinneren. Maar het was tijd om afscheid te nemen. Ik deed ‘m in een vuilniszak. Net als losse snoertjes, losse adapters, vibrators waar ik na eenmalig gebruik niet echt enthousiast van was geworden en seksspeeltjes die na eenmalig gebruik spontaan uit elkaar waren gevallen. “Kijk eens”, zei ik tegen P. en liet hem een vuilniszak zien die net dicht kon. Ik liep naar buiten en zette de zak aan de straat. “Ik ben trots op je”, zei P. en hij meende het. Vanmorgen is de zak opgehaald door de vuilnisman. Partner P. voelt zich weer de enige man in huis.

Op de Nieuwmarkt staan elke dag, behalve zondag, een aantal marktkramen. Een groentekraam, een viskraam, een kraam met dierenvoeding en 2 bloemenkramen. Het is een beetje haat en nijd tussen de 2 bloemenkramen, want 2 bloemenkramen, op zo’n klein stukje markt, dat is natuurlijk ook een beetje overdreven. Maar ik ga altijd naar de bloemenkraam van Annie. “Jij bent veel goedkoper”, zeg ik dan. En dat is ook zo. En Annie is ook veel leuker dan die andere bloemenverkoper. Annie is een echte Amsterdamse met hoogblond gepermanent haar. En elke vrijdag of zaterdag koop ik een grote bos bloemen. Al 2 jaar lang. En dan leer je elkaar een klein beetje kennen. “Hoe is het met je ouders?”, vraagt ze dan, want die kent ze ook een beetje. Of: “Ga je nog wat leuks doen dit weekend?” Of ik vraag aan haar hoe haar vakantie aan de Costa Brava was. Of hoe het met haar kleinkinderen gaat. Maar meestal hebben we het over het weer. En altijd als ze me m’n bos bloemen overhandigt zegt ze: “Op handwarm water met een schep suiker.” In plat Amsterdams. Maar vandaag liep ik langs een bloemenwinkel op de Sint Antoniesbreestraat en daar verkochten ze werkelijk schitterende perzikbloesemtakken. Ik twijfelde. Ik wou die perzikbloesemtakken en ik wist dat Annie ze niet zou verkopen. Maar daar, in die bloemenwinkel, iets kopen, dat voelde toch een beetje als vreemdgaan. Ik koop altijd mijn bloemen bij Annie en ik ben trouw aan mijn bloemenvrouw. Daar hecht ik waarde aan. Maar ik kocht de perzikbloesemtakken toch. Met een schuldgevoel, dat wel. En mijn gebruikelijke route naar huis zou langs de Nieuwmarkt gaan. Maar dat kon natuurlijk helemaal niet. Straks zou Annie me zien! Met bloemen van de concurrent! Vreemdgaan én betrapt worden, ik moest er niet aan denken! Dus ik koos een andere route, over de grachten, in plaats van over de Nieuwmarkt. Als een verrader liep ik naar huis, bang dat ik haar alsnog tegen zou komen. Volgende week maak ik mijn slippertje weer goed met Annie. Met een bloemetje.

Als ik uit al mijn ‘to-do-lijstjes’ van de afgelopen jaren volkomen random 20 papiertjes zou trekken, dan zouden op 15 van die 20 lijstjes de woorden ‘ritme en regelmaat’ te vinden zijn. Mijn regelmaat is momenteel te vinden in het feit dat ik bijna elke dag om 15.00 voor de tv hang (‘Oprah Winfrey’, RTL4) met mijn eerste wijntje. Als een echte sherry-huisvrouw, gezellig met Oprah een beetje kabbelen en keuvelen over groot en klein leed. Soms bel ik ondertussen m’n moeder. Die heeft dan net 2 wassen gestreken, boodschappen gedaan, een uurtje gewandeld, de ramen gezeemd en de toiletten schoongemaakt. Dan blijkt maar weer dat het huishouden, behalve de sherry dan, niets voor me is. Ik heb het gewoon niet in me. Alleen elke dag koken, dat gaat probleemloos. Dat doe ik graag samen met een vierde wijntje en Jamie Oliver (‘Jamie Oliver’s Twist, Yorin, 19.30). Samen met Jamie koken schept een band. Heel knus. En na het eten vat ik altijd het plan op om grootse en meeslepende dingen te doen. Maar ik krijg het nooit voor elkaar. Dus mijn vijfde en zesde wijntje worden vergezeld door Karen, Will, Grace, Jack, Horatio, Grissom en Robert Goren. De bijbehorende programma’s: ‘C.S.I.’ (elke maandag RTL4, 21.30), ‘C.S.I.: Miami’ (elke dinsdag Yorin, 20.30), ‘Law & Order: Criminal Intent’ (maandag tot en met donderdag, Net 5, wisselende tijden), ‘Law & Order; Special Victims Unit’ (zondag, Net 5, 22.15), ‘Will & Grace’ (maandag tot en met vrijdag, Net 5, wisselende tijden). Stuk voor stuk briljante programma’s natuurlijk. Pareltjes! En ik baal als ik een aflevering mis, maar als je me een dag later vraagt waar de laatste aflevering over ging dan heb ik geen idee. Met de woorden ‘ritme en regelmaat’ had ik iets heel anders in gedachte dat het televisieschema waardoor mijn leven momenteel gedomineerd lijkt. En ik hoor Doe Maar zingen: “Hé, er zit een knop op je tv / Die helpt je zo uit de puree / Druk ‘m in en ga maar mee / De bloemen buiten zetten.” Maar ik krijg ‘m maar niet ingedrukt.

“Eet je vanavond bij ons?”, vroeg oppaskind M. me vanmorgen. “Nee, ik ga bij ex S. eten”, zei ik. “Oooooh, bij je ex?’, zei hij met lange uithalen. “Jaaaaa, bij m’n ex”, zei ik. “Ga je dan net zulke gekke dingen doen als mijn vader heeft gedaan met Valentijnsdag?”, vroeg hij. “Eh”, zei ik. Ik voelde dat hier een smeuïg verhaal aan zat te komen. Zo’n verhaal dat je 30 jaar later nog op verjaardagen kan vertellen. “Hoe bedoel je? Gekke dingen?”, vroeg ik. Oppaskind M. ging er eens lekker voor zitten. “Nou”, begon hij, “ik moest vroeg naar bed op Valentijnsdag, maar ik kon niet slapen. En toen hoorde ik pappa dingen doen op de trap.” “Wat dan?”, vroeg ik. “Hij had op de trap waxinelichtjes aangestoken en op de trap en op hun bed lagen allemaal rozenblaadjes”, zei hij. “Zo!”, zei ik, “romantisch hoor.” “Ja, maar ik moest gaan slapen van pappa”, ging hij verder, “maar toen hoorde ik ze samen op de slaapkamer en ik vond het allemaal zo spannend. Dus toen klopte ik op hun deur, want ik wilde ook meedoen.” “En toen?”, vroeg ik. “Toen mocht ik even binnenkomen”, vertelde hij, “en toen lag mamma in haar blootje onder het dekbed, maar ze had haar sokken nog aan, zei ze. En toen gaf ik een kus en toen moest ik weer weg.” “Oh, maar dat is helemaal niet zo spannend”, zei ik. “Nee, dat niet”, zei oppaskind M., “maar de volgende dag kreeg ik alle details te horen.” “Oooooh! Vertel!”, zei ik. “Nou”, zei hij, “mamma lag in haar blootje omdat ze een cadeautje van pappa had gekregen! En dat moest ze nog passen!” “Oooooh! Vandaar!”, zei ik. “Ja, en ze heeft een hele mooie Chinese badjas gekregen van pappa”, zei hij trots. “Oooooh!”, zei ik, “dat is inderdaad wel heel lief van je vader. Maar dat soort gekke dingen zijn ex S. en ik vanavond niet van plan hoor.”

Het voordeel van een groot huis, is ook meteen een nadeel; het is groot. Dit in combinatie met mijn bewaardrang en mijn verzameldrift levert momenteel een haast onwerkbare werkplek op. Stapels, steeds meer stapels, om me heen. En als een stapel te hoog wordt, dan verdwijnt die stapel in een kratje. En dat kratje wordt steeds voller. En als het kratje vol is, dan verdwijnt-ie onder m’n bureau en pak ik gewoon een nieuw kratje. Maar als ik heel eerlijk ben, en af en toe is het belangrijk om een klein beetje realiteit in je leven te laten, dan word ik zenuwachtig van mezelf en alle stapels en kratjes bij elkaar. Ik kan me op niets meer focussen, behalve op de rotzooi. En daar zucht ik dan heel diep bij. Zucht. Gisteren zag ik flarden van het programma ‘Life Laundry’ op RTL4. “Hé, dat is wel een programma voor jou”, zei P. voorzichtig. En inderdaad, heel herkenbaar, vond ik het. Het programma werft slachtoffers met de volgende regel: ‘Ben jij ook zo iemand die alles bewaart? Omdat aan zoveel dingen een dierbare of juist pijnlijke herinnering kleeft of omdat je denkt ‘dat komt ooit nog wel eens van pas’?’ Zo ja, dan komen er ‘deskundigen’ bij je langs om je te helpen met het weggooien van dingen. Interessant concept. En ja, het leek mij ook wel wat, zo’n Life Laundry. Behalve dan dat ik er geen behoefte aan heb om zo’n deskundige huppelkut over de vloer te krijgen die mij gaat vertellen wat ik wel en niet weg moet gooien. Want zo’n deskundige ziet in een snoeppapiertje gewoon een snoeppapiertje, terwijl ik zeker weet dat ik er ooit nog eens grote en kunstzinnige dingen mee ga doen. Ik moet die snoeppapiertjes, net als de rest van alle op het oog nutteloze papiertjes, gewoon archiveren! En dat zal ik helemaal zelf moeten doen. Zonder deskundige. Maar ik word al depressief als ik aan opruimen, archiveren of weggooien denk. Dus Luna’s Life Laundry moet snel van de grond komen, voordat het helemaal uit de hand loopt. Of misschien is dat eigenlijk al het geval.