Maandelijks archief februari 2005

Ik kreeg een mailtje van vriendin C.: ‘Hallo allemaal! Aangezien vriendin H. 30 jaar wordt en zij zich onlangs liet ontvallen dat ze graag een muur wil behangen met allemaal verschillende fotolijstjes, leek het me zo leuk als iedereen een houten lijstje meeneemt naar haar verjaardag. Natuurlijk met een leuke foto van jezelf samen met vriendin H.!’ Nou, dat leek mij ook een leuk idee! En aangezien op mijn harddisk voor zeker 6 GB aan beeldmateriaal te vinden, leek het ook nog eens een gemakkelijk uit te voeren idee. Na een half uurtje spitten door het geschoten beeldmateriaal van het afgelopen jaar kwam ik echter tot de conclusie dat de meeste foto’s het daglicht niet kunnen verdragen. En ook bij het bekijken van de jaren daarvoor kwamen wel veel herinneringen boven, maar een geschikte foto vinden was een stuk moeilijker. Ik heb helemaal geen nuchtere foto’s van m’n vrienden! Iedereen staat er óf met pupillen zo groot als schoteltjes, óf met half dichtgeknepen ogen, óf met een half hoofd, óf half naakt, óf in compromitterende poses op. Niet echt foto’s die je met een gerust hart in een houten lijstje aan de muur hangt. Leuk, voor als je familie langskomt. Alhoewel. Waarschijnlijk zullen alleen de échte kenners aan een foto kunnen zien welke middelen nodig waren om tot de betreffende foto te komen. Toch even vriend H. bellen voor de zekerheid: “Hé, H, vanavond die verjaardag van H., maar eh, ik zitten even door de afgelopen 3 jaar digitale foto’s te spitten en ik kom geen een nuchtere foto tegen. Wat nu?” “Oh”, zei vriend H., “ik had precies hetzelfde! Gewoon een leuke uitkiezen. Als het maar niet naakt is.” “Oh, jij hebt hetzelfde, hahaha!”, lachte ik. “Dus die ene waar ik uit m’n dak sta te tongen met H. maar niet doen hè?” Uiteindelijk koos ik voor een gezellig 4-luik waarbij vriendin H. en ik écht héél hard ons best doen om nuchter te kijken. En, heel gek, daarom staan we er juist straal-van-de-wereld op.

De afgelopen weken heb ik het liedje ‘Toyboy’ van de Jack Stafford Foundation zo ongeveer 362 keer door onze boxen horen kreunen. Zo vaak, dat ik het hele nummer eigenlijk nooit meer wou horen. Nou ja, nog 1 keertje dan. Ter gelegenheid van het verschijnen van het tweede album ‘Exes’ van de Jack Stafford Foundation was er afgelopen zondag een optreden in seksclub Casa Rosso. En daar werd tevens hun allernieuwste videoclip gepresenteerd. En laat die videoclip nou net geregisseerd zijn door mijn partner P.! Dus daar moesten we wel even naar toe. Ja, als ik ergens kan verschijnen als hét vriendinnetje van een echte videoclip-regisseur, dan ben ik erbij natuurlijk! En ik ben supertrots op hem! Want de videoclip is momenteel ook te zien op MTV! Zomaar even een videoclip regisseren die op MTV wordt gedraaid. Poe. En daar mag ik dan naast lopen. Het is dat ik ‘m al heb, anders had ik ‘m wel willen hebben, zo’n videoclip-regisseur. Want de videoclip is briljant. En dat vind ik niet alleen omdat mijn P. ‘m heeft geregisseerd. Nee, dat zeg ik omdat partner P. zich, uiteraard, heeft laten inspireren door mij! Door mij en mijn werk-Umfeld. Echt waar! Althans, dat houd ik mezelf voor. Want het liedje ‘Toyboy’ was eigenlijk al inspirerend genoeg. ‘Toyboy’ verhaalt over een man, zanger Jack Stafford natuurlijk, die door z’n ex-vriendin gebruikt werd als seksspeeltje; ‘You only call me when you want a ride / and we never get to play outside / your toyboy’s batteries are running low / and I’m more than a vibrator’. De videoclip is een parodie op alle 0906-advertenties die je ’s nachts op de commerciële tv-zenders ziet. En over leuke mannen gesproken; die Jack Stafford is best een lekker ding. Misschien moet ik hem een keertje bellen op 0906-TOYBOY.
www.jackstafford.co.uk (voor de clip)

“Luna, ik heb een opdracht voor je. Echt iets voor jou. Een collage maken. Voor die en die klant”, vertelde een art director me door de telefoon. “Geweldig!”, riep ik door de telefoon. Ik was de bink, de allergrootste bink, die zomaar eventjes een échte reclameopdracht zou gaan doen. “Er is alleen 1 probleem”, zei ze, “ik moet het morgen al presenteren.” “Wat? Dat meen je niet!”, zei ik. Dus vorige week donderdagavond kwam de art director bij me langs, legde de opdracht uit en ik knipte, plakte en stempelde die hele nacht door. Ik had funky stuff gemaakt en ik vond het geweldig. En de art direcor vond het geweldig. Net als het reclamebureau. “Maar”, zei de art director, “de klant vond het te druk.” Of het iets rustiger kon. Nou, ja, nou, vooruit dan maar. Dus ik knipte en plakte een stuk rustiger dan daarvoor, maar wél de hele zaterdagnacht door. De art director haalde mijn werk zondag op, presenteerde het maandag aan de klant en de klant ging akkoord. En of ik voor dinsdag nog 2 andere collages kon maken. “Wat? Dat meen je niet!”, zei ik. “Ja, dat is reclame hè?”, zei een accountmanager. Dus ik knipte en plakte de hele maandagnacht wéér door, zo’n eerste kans zou ik immers nooit meer krijgen. De art director presenteerde mijn werk die dinsdagmiddag aan de klant. Om mij dinsdagavond te vertellen dat de klant zowel de laatste 2 als de eerste, die ze al goedgekeurd hadden, toch te druk vonden. “Ja, maar, ja, maar”, stamelde ik, “zo blijft er helemaal niets van mij meer over aan die hele collages. Dan wordt het saai. Helemaal niet funky. Dan had m’n schoonmoeder het nog beter kunnen uitvoeren dan ik.” “Ja, ik vind het ook heel jammer”, zei de art director. “Nou, ik vind het stom”, zei ik. Dus vanmorgen en vanmiddag heb ik alles opnieuw zitten knippen, plakken en stempelen. Zo, zodat het nog nét niet saai is. Net belde de art director om te zeggen dat alles is goedgekeurd. En daarmee heb ik mijn eerste commerciële knip-en-plak-opdracht afgerond. En dus ook mijn eerste geld verdient met ‘kunst’. Zo.

Ik word verbaal aangerand door de man van de sigarettenkiosk bij mij om de hoek. Het begon ongeveer een jaar geleden. Heel onschuldig allemaal. Terwijl ik 2 blikjes Heineken op de toonbank neerzette keek de sigarettenman me diep in de ogen. “Iek vind jou zoon mooi frouw”, zei hij. “Jouw friend moet wel eel blij zijn met jou.” De sigarettenman komt uit Egypte. “Dat is hij ook”, zei ik. “En ik kan ook nog eens heel lekker koken.” En daar is het misgegaan, ik had hem meteen moeten afsnauwen, want in de maanden die volgden zijn de complimentjes nogal van toon veranderd. Het ging eerst van ‘mooi frouw’ naar ‘zeksie frouw’. Ik glimlachte iedere keer vriendelijk, een compliment moet je immers met trots in ontvangst nemen. Daarnaast ben ik zowel fysiek als mentaal af en toe zwaar afhankelijk van de producten die de sigarettenman verkoopt. Dus ik moest de sigarettenman wel te vriend houden. Ik kon niet anders. Maar de sigarettenman begon me, naast het complimenteren, steeds onfatsoenlijkere vragen te stellen. Of ik misschien, met een vette knipoog, ook een keer voor hem wou koken. En of ik misschien sexy ondergoed droeg. Of partner P. mij misschien een keertje wou delen. En of ik misschien sexy kon dansen. Steeds lachte ik zijn vragen weg, maar ik vond de situatie met de week ongemakkelijker worden. Ik ging de kiosk met de sigarettenman erin zoveel mogelijk vermijden. Ik liep liever een blokje om, maar soms kan het gewoon niet anders. Ik had gisteren bezoek en moest zo snel mogelijk 10 blikjes bier zien te scoren. Dus ik naar de sigarettenkiosk. Ik rende snel naar de koelkast met bier om maar vooral aan te geven dat ik haast had. “Je hebt mooie, eh, hoe heet het?”, begon hij terwijl hij 10 keer
€ 1,50 aansloeg op de kassa. “Ik weet niet wat je bedoelt hoor”, zei ik. “Eh, ja, tiepels?”, zei hij. Ik keek hem vragend aan. Ongelooflijk. De sigarettenman bedoelde echt m’n tepels. Gatverdamme. En nu durf ik helemaal nooit meer langs. Dan maar detox.

Ik heb sinds kort weer een nieuwe pc. Met van alles nieuw, maar met vooral 200 GB aan harddisk nieuw en ik vond het belangrijk deze 200 GB op een zo zinvol mogelijke manier te gebruiken. Films moest ik hebben! De allernieuwste films! Dus ik installeerde eDonkey2000, want ik dacht dat ik daar moest zijn voor de snelste downloads, ik klikte wat interessante films aan en ik liet mijn pc een nachtje draaien. De volgende ochtend zou ik wakker worden, de DivX-bestanden omzetten naar DVD, de films branden met mijn nieuwe DVD-brander en op de bank gaan liggen met een blikje bier. Ik had het helemaal voor elkaar. Dacht ik. Want de volgende ochtend trof ik dan wel 3 ‘completed’ films aan, maar die ‘completed’ films bleken alledrie niets met hun bestandsnaam te maken te hebben. Ik had gewoon 3 complete pornofilms gedownload. Ja, en dan ga je toch kijken hè? Een mens moet wat. Zo bleek ik in plaats van ‘The Terminal’ een 1 uur en 49 minuten durende compilatie te hebben gedownload met spuitende vrouwen in de hoofdrol. Ik vind het een prestatie op zich dat de makers van deze compilatie 134 scènes, ik heb ze geteld, hebben weten te vinden met spuitende vrouwen. Ik bedoel, als ík er naar op zoek ben, dan vind ik ze niet en ben ik op zoek naar iets anders, dan word ik ermee doodgegooid. Hulde daarvoor! Ook het amateuristisch hoogstandje ‘Rocco invades Poland’ heb ik van begin tot eind gekeken, hoewel ik eigenlijk zat te wachten op ‘Supersize Me’. En tevens staat er nu een 53 minuten durende soortement van underground Japanse ontmaagdings-film op mijn harddisk. Dit terwijl ik eigenlijk ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’ had verwacht. Een zeer grote teleurstelling uiteraard, maar dat ontmaagdings-filmpje moest ik natuurlijk wel even zien. Met tussendoor zappen, dat dan weer wel, want het was een beetje smakeloos. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Maar ik had verdomme die pc niet voor niets de hele nacht laten downloaden.