WWW.TIELSETINTEN.NL

Ik bezoek mijn moeder nu zo’n 3 maanden dagelijks in ziekenhuis Rivierhuis.

Zij werd verplaatst van de Intensive Care naar een gewone afdeling.
Toen naar een schakel-afdeling.
Toen toch weer niet.
Toch weer wel.
Toch weer niet.
Toen weer wel naar een schakel-afdeling.
Terug naar een gewone.
En weer naar de Intensive Care.
En via een gewone afdeling.
Weer terug naar een schakel-afdeling.

Het zinnetje ‘The saddest thing that I’d ever seen / We’re smokers outside the hospital doors’ van The Editors draaide iedere keer dat ik de draaideuren van ziekenhuis Rivierenland doordraaide in m’n hoofd. Ik zag elke dag weer de meest toegetakelde patiënten buiten in het rookhokje zitten. Met stickers op hun hoofd, infusen aan hun lichaam, aan weet ik veel wat voor medische apparaten gekoppeld, maar ze bleven toch stug doorroken. Why, tell me why?

Ik dacht dat dat het meest fascinerende was wat ik zou zien.

Tot ik voor de eerste keer de schakel-afdeling bezocht.

In de gang van het reguliere ziekenhuis naar het oude ziekenhuis, de gang naar de schakel-afdeling op de eerste verdieping, zag ik kunst aan de muur hangen die ik nog herkende van toen ik een klein meisje was. Ik zie mezelf als 5- of 6-jarige nog staren naar een roze macremé-patchwork-jaren-70-ding met allemaal glitterstenen erin. Ik vond het prachtig toen. Hoe bijzonder moest je zijn om dat wat je maakte op te mogen hangen in het ziekenhuis? Hét ziekenhuis! Daar waar zoveel mensen het zagen? Dat wou ik ook! Nu, 30 jaar later, 30 jaar, hangt dat schilderij er nog steeds. Het is van roze naar oud-roze verkleurd en de tijd heeft de stof en het draad geen goed gedaan. Het ziet eruit als een verlept bosje bloemen. Al doen bloemen er een week over om te verleppen, dit kunstwerk heeft er jaren en jaren over gedaan. En het hangt er nog steeds. De rest van de muren is leeg. Er hangen lege spijkers.

Vergankelijkheid.

Als ik zou vragen of ik mijn kunstwerken op zou mogen hangen in die gang op de eerste verdieping van het reguliere naar het oude ziekenhuis, op de gang van vergankelijkheid, dan zou ik waarschijnlijk 20 belletjes kwijt zijn. En op dat antwoord zou ik 20 dagen moeten wachten. Of 20 weken. Of 20 maanden. Kastjes. Muren. Net zoals mijn moeder al weken, maanden van kastjes naar muren wordt gestuurd. En dan zou het antwoord waarschijnlijk toch ‘nee’ zijn.

Ik heb mijn schilderijen gewoon opgehangen. Aan de lege spijkers.

Check: www.tielsetinten.nl

Mijn schilderijen mogen er over 30 jaar nog hangen. Dat zou ik geweldig vinden. Maar ze mogen nu ook gratis meegenomen worden. En dan hang ik gewoon weer een nieuwe op, want ik heb een onuitputtende bron van liefde, boosheid, verwondering, frustratie, passie en agressie in me die ik graag op canvas-doeken wil uitsmeren. Al zou ik een donatie op giro 26000, t.n.v. KWF Kankerbestrijding enorm kunnen waarderen. Mijn moeder trouwens ook.