VAN DE REGEL IN DE DRUP
Mijn vader zit al 1,5 jaar in de Ziektewet. Het is nogal een ingewikkeld verhaal, met heel veel kastjes en muren, veel frustratie, verdriet, gesprekken en nog meer kastjes en muren. Mijn vader heeft momenteel een versleten rug en heeft in augustus 2013 een soort hernia-operatie ondergaan omdat er zenuwen beklemd zaten in zijn ruggenmerg die ervoor zorgen dat hij pijn heeft in zijn heupen en benen bij het staan of lopen. Mijn vader heeft zijn hele leven eigenlijk met pijn in z’n rug en heupen gewerkt, want hé, hij had immers een baan en daar deed je alles voor.
De afgelopen 1,5 jaar gaat mijn vader bijna maandelijks naar de ARBO-dienst en ik ga altijd met hem mee. Mijn vader slaat het allemaal niet zo op wat er gezegd wordt en 2 horen meer dan 1. Al horen wij dan wel heel luid en duidelijk wat de ARBO-arts ons te vertellen heeft, we vragen ons als 1,5 jaar af of hij ons eigenlijk wel hoort. En nu ik dit zo aan het schrijven ben, merk ik dat ik correct blijf. Netjes. Dat ik niet wil gaan schelden. Want dat doe je nou eenmaal niet. Maar ik hou me al 1,5 jaar in bij al die klootzakken. Al die klootzakken van een Spoor 1-coaches, Spoor 2-coaches, ARBO-arts hier, ARBO-arts daar. Fuck you! Allemaal!!! Mijn vader heeft vanaf z’n 14e gewerkt, nooit een dag ziek geweest. Z’n hele rug is versleten omdat hij z’n werk en z’n salaris en het daarmee zorgen voor m’n moeder en mij altijd belangrijker heeft gevonden dan z’n gezondheid. Maar dan zit je tegenover zo’n ARBO-klootzak die doodleuk zegt; “Ja, maar meneer, dat uw rug versleten is, dat hoeft niet aan uw werkzaamheden te liggen.” Nee joh! Die versleten rug is gekomen doordat m’n vader al 48 jaar sudoku’s zit te maken op de bank!
En dan vraag je al maanden of zo’n ARBO-arts contact zoekt met de chirurg van je vader, of met de huisarts, of met de fysiotherapeut, maar dat doet hij niet, want daar moet de ARBO-dienst dan voor betalen, voor het opvragen van informatie. En de ARBO-arts van m’n vader heeft mijn vader nog nooit, maar dan ook nooit, in die 1,5 jaar aangeraakt, onderzocht of aan weet ik veel wat voor een testjes onderworpen. En op basis van een paar lullige gesprekjes beslist hij dat m’n vader momenteel weer prima in staat is om iets te doen. Nou ja, niet meteen fulltime natuurlijk, maar hij kan best wel weer een paar uurtjes wat gaan doen. Oh, maar dit vertelde hij niet aan ons. Nee, niet recht in ons gezicht. Tegen ons zei hij dat de volgende stap een keuring bij het UWV zou zijn.
Vanmorgen stond de Spoor 2-coach weer voor onze deur. Wij dachten dat hij een afspraak wilde maken om het re-integratietraject af te ronden, want mijn vader kan niet werken. Mijn vader zit nog middenin een herstelproces van zijn operatie en dat proces kan wel 2 jaar duren. En zo’n versleten rug valt gewoon niet te herstellen. Maar nee, de Spoor 2-coach kwam langs om met m’n vader een CV op te stellen. Om m’n vader te gaan leren om online op zoek te gaan naar vacatures. Mijn vader kan godverdomme nog niet eens een mailtje versturen, klootzakken!! En daar hoeft hij zich helemaal niet voor te schamen, want hij is beter met Candy Crushen dan ik, maar laat ‘m met rust, godverdomme! Laat ‘m met rust!
Komt die Spoor 2-coach straks gezellig elke week een paar uurtjes bij m’n vader langs om met hem online op zoek te gaan naar vacatures die bij hem passen? Wie neemt er een 61-jarige man aan die herstellende is van een hernia-operatie, een versleten rug heeft en 0,0 verstand heeft van computers? En ik weet niet hoeveel zo’n Spoor 2-coach per uur kost, maar ik denk dat mijn vader een hele dag, of misschien wel 2 dagen moet werken om het uursalaris van zo’n Spoor 2-coach bij elkaar te verdienen. Waanzin!
Maar misschien moet mijn moeder, die iets handiger is met de computer, mijn vader straks gaan helpen bij het solliciteren? Maar ja, mijn moeder heeft net 6 chemokuren achter de rug en is in afwachting van de uitslagen daarvan. Zijn die chemo’s aangeslagen of niet? Zo niet, dan kun je van mijn moeder niet teveel meer verwachten. Maar ja, dat kun je eigenlijk sowieso niet van een 71-jarige vrouw met kanker. Toch?
Of moet ik dan mijn vader maar gaan begeleiden? Een leuke CV opstellen voor een 61-jarige man, amper in staat om thuis te stofzuigen? Ik ben per week al erg veel uren kwijt aan het mantelzorgen voor mijn ouders, iets wat ik met alle, echt alle liefde doe. Thank God dat ik thuiswerk en Thank God dat de verkering snapt dat mijn ouders erg belangrijk voor me zijn en dat hij zelf ook meehelpt waar het kan.
Ik ga mee met alle gesprekken en onderzoeken in het ziekenhuis, ik ga mee met alle gesprekken bij de ARBO-dienst in Arnhem en ik ben bij alle gesprekken met de Spoor 1-coach en Spoor 2-coach, omdat mijn vader zelf weinig meer onthoudt. Ik help mijn ouders waar het maar kan, niet alleen door ze te begeleiden bij gesprekken, maar ook in de huishouding. Maar mijn vader gaan begeleiden naar een baan? Helpen bij solliciteren terwijl hij amper iets kan? Moet ik mijn eigen werk maar even laten liggen om samen met m’n vader online te gaan, op zoek naar een baan voor hem? Want als hij straks niet 4 keer per maand gaat solliciteren, dan krijgt hij misschien een boete en dan kan hij helemaal fluiten naar z’n WW of WIA of combinaties daarvan! Dat is toch godverdomme niet normaal? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Mijn ouders redden zichzelf redelijk in de huidige situatie, want ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Niet zo gek als je 39 jaar getrouwd bent. Ik help mijn ouders waar ik maar kan, omdat ik vind dat dat zo hoort. En omdat zij al 38 jaar onvoorwaardelijk voor mij klaarstaan. Dus wat de toekomst ons, mij, ook mag brengen, ik ben er voor ze. En zij voor mij. En all you need is love, uiteindelijk.
Maar het zou erg fijn zijn als ergens in deze wirwar van regeltjes, wetten, formaliteiten en regelgeving ook nog naar de mens gekeken kan worden. Van de regel in de drup. Kutzooi.
Een aangrijpend stukje. Ik zit zelf al 5 jaar in de WAO ivm een agressieve vorm van reuma en ik word ook af en toe opgeroepen bij zo’n pipo. Die zich dan ook afvraagt wat ik kom doen, want inderdaad…er zit nooit recente info in het dossier. Ik ken jouw vader niet, maar als ik het zo lees denk ik: laat die man die laatste jaren dat hij ‘moet’ werken met rust. Hij heeft zijn dienst wel bewezen. Toch lees ik ook iets moois: dat er zoveel liefde in jouw gezin/familie is! Dat is een kostbaar iets!
Ik ken iemand die werkloos is geworden na ruim veertig jaar bij 1 bedrijf te hebben gewerkt, en over een jaar met pensioen kan. Die moet nu op Twitter- en LinkedIn cursus om zijn netwerk te gebruiken om nog een jaar aan het werk te komen. Het lijkt mij zinvoller om de jongeren aan het werk te helpen.
Heel frustrerend, ja, zeker in deze tijd waarin ouderen toch niet aan de bak komen. Maar als ik je vader was zou ik meebuigen met ´de wind´ en af en toe ´braaf´- pardon, ´gemotiveerd´ -zennnnnn naar ´t UWV kreupelen en daar steeds iemand lastig vallen met vragen om hulp bij het online zoeken enzo, zonder resultaat te verwachten. Plicht voldaan, goede wil getoond. Tot ze ´t daar zelf zat zijn. Intussen is hij dan toch nog ´maatschappelijk nuttig´, omdat er dankzij hem dan nog mensen werk hebben, aan hem! Hij is nu dus min of meer werkgever. :-)
Ik snap het criterium rond ´zware beroepen´ ook niet, want ook als je je hele leven parttime (!), en niet eens vanaf je 14e, een zwaar beroep hebt uitgeoefend, mag je met vervroegd pensioen,.zoals cabinepersoneel in de luchtvaart. 1/2 x zwaar x minder werkjaren lijkt mij maximaal halfzwaar toch??? Beats me!
Dit is jaren terug in gezet en elk jaar meer verbijsterend hoe het gaat. Onder het mom dat mensen niet ‘aan de zijlijn’ willen staan en wel ‘wat terug mogen doen’ of ‘zelfredzaamheid’ hoog in het vaandel staat, worden voorzieningen afgebroken waar we bij staan. Inderdaad alsof het niet om mensen en levens gaat maar om geld en regeltjes.
Je kan een deskundigen oordeel bij het UWV aanvragen voor je vader. Een soort second opinion. Niet bindend helaas maar het wil toch wel vaak helpen.
Verder heel veel sterkte voor jullie alle drie.
Heerlijk te lezen dat er gelijke geesten zijn. Doet mij goed. Ik ben zelf 57 en werkzaam geweest als tuinman/boomverzorger/grafdelver. Sinds mijn 32e is vastgesteld dat ik 3 versleten wervelschijven heb. Nooit een dag minder omgewerkt. Geen WAO voor mij. Gewoon mijn werkstijl aangepast. Verstandiger met m’n rug omgaan als ik voorheen deed. Zou een verplicht vak moeten zijn op opleidingen waar je met je rug moet werken.
Nu ik ouder ben ben ik plotseling zonder opgaaf van rede afgeschreven. Functioneerde prima. Al 3 jaar zwerf ik van het kastje naar de muur. Bots tegen onbegrip en emotionele muren. Allemaal zo zinloze verspilling van energie. Ik hou een leger advocaten, personeelswerkers en adviseurburo’s aan het werk met mijn ‘geval’. Ik kan en wil gewoon werken! Maar men blieft mij simpelweg niet meer. Ook goed. Ik heb mij aangepast aan mijn situatie. Voorzie zelfstandig in mijn behoefte op een andere manier. Dat kan mijn generatie nog. Toch blijf ik in die geldverspillende male molen vastgekleeft. Klinkt vreemd misschien, maar ik denk dat de kosten die voor mij gemaakt worden heel veel groter zijn dan mijn maandsalaris ooit is geweest. Als ik daar de helft van kan krijgen zonder verplichtingen tot mijn pensioen zou ik van het gezeur af zijn en mij prima redden. Laten al die mensen die nu ‘voor mij bezig zijn’ eens een echt en nuttig vak leren. Grafdelven bv iets wat ik 10 jaar gedaan heb en nog steeds kan. Eens kijken of ze me dat nadoen met een slechte rug?
Ik vind je overigens je verhaal prachtig. Je raakt een snaar. Ten eerste dat je het probleem van oudere inziet en er liefdevol mee omgaat. Ten tweede je eigen inzet. Iets wat vroeger als vanzelfsprekend werd gezien. Tegenwoordig heet dat mantelzorg. Liefst professioneel uitbesteed. Toch voegt je iets essentieels toe als het door eigen familie wordt gedaan met liefde. Die zelfzorg of in eigen hand nemen daarvan binnen kleine lokale kring is overigens een belangrijk onderdeel van het zg kantelen van de maatschappij van Jan Rotmans. De sociale maatschappij op de huidige schaalgrote werkt niet meer. Het is verworden tot een moloch van benauwde en doodlopende regeltjes met ambtenaren en managers die ver van ons afstaan. We doen het onszelf aan. Er is een simpele oplossing. Gewoon je eraan ontrekken allemaal. Dat doe ik ook ten dele. Ik onderhoud mijzelf nu. Maar zoals Patchwork zegt werk ik ook niet tegen mijn hulpverleners. Meebuigen met de wind. Anders val je op en gaan ze je het lastig maken. Regeltjes zijn nu eenmaal om uitgevoerd te worden. Niet dat ze ergens toe moeten leiden op iets oplossen. Dat is geen voorwaarde namelijk.
Breek mij de bek niet open over de Arbo dienst. Diep triest hoe ze met mensen om gaan. Sterkte voor je paps en mams en jou.
Mijn oma zegt weleens dat God niet meer geeft dan je hebben kan, nou dan twijfel je soms wel even he? Uiteindelijk moet je het wel maar doen allemaal. Stort af en toe in, pak de liefde beet en knuffel met de hondjes. En dan diep ademhalen en weer doorgaan. Sterkte.
hele hele dikke vette knuffel <3
petje af voor je mooie brief Maar zou het helpen?.Ik hoop het voor jou
Misschien moet je je niet meer inhouden en gewoon zeggen wat je denkt? Of als je dat niet kan, deze blog afdrukken… :)