PLOG ZATERDAG 1 JUNI 2019

Ach ja, ik word 44 dit jaar en die rimpels trekken in de loop van de dag langzaam weg om er de volgende ochtend gewoon weer precies zo te staan. Goedemorgen Maanisch-lezers! Zijn jullie er nog? Na 3 maanden stilte? Ik ben er nog wel en er is een heleboel gebeurd. Het was altijd al m’n plan om op 1 juni weer te beginnen met bloggen (en/of bloggen), want het niet-bloggende leven, ja, nee, dat is me niet echt bevallen. Bloggen en ploggen op Maanisch.com geeft me toch al 18 jaar een bepaalde structuur en die mis ik als-ie er niet is.

En Frank Sinatra mist sinds gisteren een pootje. Hij kwam woensdagavond ineens aanlopen met een los hangende achterpoot. Paniek! Meteen de avond- en nachtdienst van de dierenarts gebeld, konden meteen langs, gekeken, gevoeld en we moesten vrijdag maar terugkomen, want ja, Hemelvaartsdag donderdag, en ja, geen bloedspoed en waarschijnlijk een breuk of ontwrichting. Uiteindelijk bleek het een gecompliceerde breuk te zijn die heel eventueel, misschien, gefixeerd zou kunnen worden met ijzeren pennen, maar ja, de kans dat het zou slagen was niet groot en ja, ook een lang revalidatieproces met die ijzeren pinnen en dan 6 weken in een bench en daarna zou het toch altijd een zwakke plek blijven. En dan hoor je jezelf door de telefoon tegen de dierenarts zeggen: “Haal de poot er dan maar af.”

Vriendinnetje I. kwam vrijdagavond meteen even langs op ziekenbezoek. Eettechnisch mankeert er gelukkig niks aan Frank, dus met die blikkies komt het wel goed.

Ik ruim de afwasmachine uit.

Frank vind het wel genoeg zo, die 3 dagen binnen en hij hupst zo naar buiten als ik even niet oplet.

Mag nog niet, want moet 10 dagen binnen blijven (en als het aan mij ligt z’n hele leven) (maar zo wreed ben ik niet). Ik geef Frank z’n medicijnen en wat te eten. En ook Nina zit nog steeds aan de medicijnen voor haar achterpoten en haar incontinentie. Lijkt wel een apotheek zo.

Het lichamelijk verval treedt bij iedereen op. Bij de dieren, bij mij, heerlijke tijd dit! Eerst koffie.

De dierenarts heeft de foto nog gestuurd van de breuk. Kijk nou, hoe zielig! Het hele kniegewrichtje was naar de klote. We weten nog steeds niet wat er gebeurd is woensdagavond.

Hij heeft er zelf niet echt last van denk ik, maar het ziet er heel zielig uit.

Het lijkt alsof ik er al een hele dag op heb zitten, maar het is pas 8:15. Ik wandel richting de binnenstad van Tiel, waar M. al is, want die had om 8:00 een afspraak bij de kapper. Het is zaterdagochtend. Ik herhaal; het is zaterdagochtend.

Op de vorige foto’s is misschien al te zien dat ik een Fitbit heb. Zo’n horloge dat van alles bijhoudt. Ik heb ‘m al een tijdje en ik weet nog niet precies wat ik ervan vind. Ik vind het vooral een lelijk ding dat het lelijk doet op foto’s. Ik stoor me eraan. Ook als ik aan het werk ben, dan tikt dat horloge de hele tijd tegen de tafel tijdens het typen. Irritant. Maar… wel handig dat ik zo gemakkelijker bij kan houden of ik wel aan m’n 10.000 stappen per dag zit. Vandaag wel, want ik loop dus richting de binnenstad.

Langs deze supermooie en vooral supergrote klaprozen.

M. en ik hebben een nieuwe traditie op de zaterdag; ontbijten bij de HEMA.

Met dit troosteloze uitzicht! Nee, dat is flauw, want het is dus pas 8:30 en er is nog niets open in de stad! Daar in het midden van de foto staat Flipje! Na het ontbijt doen we een rondje over de markt en gaan dan richting m’n ouders voor de koffie.

M. zet even z’n wekelijkse #bloemenmeisje foto online (ook zo’n leuke traditie) en ondertussen krijgen we koffie en een glas versgeperste sinaasappelsap van m’n vader. M’n moeder heeft het de afgelopen maanden kut en klote gehad en daar is ook alles mee gezegd. De kanker lijkt weer onder controle, maar ze heeft er een hele nare ooginfectie bij gekregen, waardoor ze eigenlijk amper meer iets kan zien en vooral heel pijnlijke ogen heeft. Niet leuk is een understatement.

M. en ik doen daarna nog even een rondje kringloopwinkel.

Waar alle boeken veel en veel te duur zijn. Echt hoor. Ik irriteer me iedere keer en toch blijf ik langskomen.

Oooh man, hou op met me! Als je een bak rauwe groenten ‘crudité’ gaat noemen, dan kan ik ook een boek vullen.

Nou Sid, jij lijkt de enige die nog nergens last van heeft tegenwoordig! Ik had me erg verheugd op de ‘vrije dagen’, maar Frank z’n amputatie hakt (haha) er ook bij mij flink in. Ik ben moe. Leeg. Ik ga zitten in de tuin en doe niks meer. Ik kan ook niks meer. En ik heb ook nergens zin in. En daar baal ik dan weer van en dan wil ik toch dingen doen en zo is het hele fucking cirkeltje weer rond. Ik zou heel graag willen leren ontspannen.

Er komt een schildpad voorbij in het slootje achter.

En kijk! Frank krijgt post van Bep de Boxer!!!! Superlief!!!

Hij is er zelf ook heel blij mee!

Okay, soms moet je je ongelijk toegeven. Ik lig hier op een ligbedje dat M. heeft gehaald. Hij had het er al weken over, maar ik zei steeds: “Nee, niks voor mij, ga ik toch niet op liggen.” Nu heeft hij er vandaag toch eentje gehaald en zoals te verwachten lig ik er meteen op (beetje hetzelfde idee als; “Nee, ik hoef geen friet, nee, echt, niet, nee, zeker weten, echt, zeker weten, haal jij maar lekker een bakje voor jezelf”, en dan het halve bakje van hem leeg eten). Ik doe een poging tot ontspannen. Lukt bijna.

We laten de Nien uit.

Allemaal visjes achter in de sloot.

Okay, dit ziet er niet heel erg goed uit, maar dit wordt ZALIG.

En ook dit ziet er niet heel goed uit, maar zo wordt het dus. Het zijn Mexicaanse gehaktballetjes met chipotle pepers in adobo saus en munt! En daar hoort eigenlijk guacamole bij, maar ja, die kut-avocado’s waren weer eens niet goed, dus dan maar met geraspte kaas. En het is écht m’n bedoeling om weer vaker te ploggen en bloggen (en ja, dat heb ik vaker beloofd), maar ik zal het recept (en nog veel meer recepten) delen binnenkort.

We halen een toetje.

Had Nina ook wel gelust. Mag niet, want pinda’s en chocolade.

’s Avonds kijken we een nietszeggend filmpje (S.W.A.T.) (M. mocht kiezen). Ik heb dus de hele dag geen flikker gedaan en wat kan ik daar toch slecht mee omgaan. Maar misschien moet ik maar zo denken; ik heb vandaag wel foto’s gemaakt en dat was toch stap 1 richting de eerste plog sinds 3 maanden.