HAPPY BIRTHDAY NINA, ARBO & CANTO

Het is weer 6:09. Neef X. heeft voor de derde nacht bij ons geslapen en we maken hem weer op tijd wakker. Ik zie er behoorlijk vrolijk uit voor een vrouw die gisteren een figuurcorrigerende onderbroek van haar man heeft gekregen.

Kijk! Dit is mijn Valentijns-cadeau voor hem, naast de Valentijns-slip die ik gisteren voor het naar bed gaan droeg, maar waar de verkering alleen maar naar mocht kijken, kijken, kijken, maar niet aankomen.

Een boek! ‘Daar is hij weer‘ van Timur Vermes. Het gaat over Adolf Hitler die ineens wakker wordt in 2011 en dan alsnog probeert de wereld te veranderen. Hitler begint een televisiecarrière en is een hit op YouTube. De verkering heeft een grote fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog en kijkt het liefst 24/7 naar History Channel. Ik heb dus heel erg m’n best gedaan om een passend cadeau te vinden! Nou ja, ik liep er gewoon toevallig tegenaan, want we doen eigenlijk niet aan Valentijnsdag, maar gezien het akkefietje met die figuurcorrigerende slip zal 2014 forever het jaar zijn dat ik wél heel erg m’n best deed voor hem en dat hij mij een kut-cadeau van € 0,80 van de Action gaf.

Oh ja, gisteravond stond ik nog om 22:00 de linzensoep naar een recept van Janine Abbring te maken, maar toen had ik m’n plog van die dag al gepost.

Het is trouwens al de 3e keer dat ik deze soep maak, dus hij is écht heel erg lekker. Het recept staat op www.culunair.nl: HIER. Check m’n jurkje met Lois-print.

Ik had nog erg veel bloemkool over van gisteren, dus ik maakte ook nog een grote pan bloemkoolsoep. Dit alles voor 7:00. SCORE!

Nina uitlaten. Mooi hè? Alles.

Curves in all the right places!!!!! Zonder figuurcorrigerende slip.

Daar zitten we alweer om 9:00. Bij de ARBO-dienst in Arnhem. De ARBO-arts doet heel meelevend en vriendelijk tegen m’n vader en mij, maar ik vertrouw ‘m gewoon niet meer.

Als we weer terug zijn van het gesprek met de ARBO-arts geef ik m’n vader 2 bakken soep mee. Zelf doe ik de rest van de soep in de diepvries, dus mijn ouders en wij hebben de komende week genoeg soep voor tijdens de lunch. SCORE!

Even nog wat werken. Ondertussen luister ik naar elektro-house. Hou ik van.

Er… is er 1 jarig, hoera! Hoera! Dat kun je misschien op de foto niet zien, maar dat is Nina!!!

Ze is 2 geworden. Mijn Valentijns-baby. Als ik andere keuzes had gemaakt in mijn leven had ik vandaag waarschijnlijk de verjaardag gevierd van de tweeling van P. en mij. Ik sta daar elk jaar toch bij stil op Valentijnsdag. Niet met verdriet, maar met vertrouwen. In mezelf en mijn keuzes. En mijn leven. Maar toch. Het is wel een dingetje. Had ik toen niet uitgerekend kunnen zijn op een andere dag dan Valentijnsdag? Blijft zo hangen. Heb ik weer. Voor de rest van m’n leven.

Kusje voor Nina dan maar.

De verkering is HEEL erg blij met z’n boek en doet een poging om ‘m in 1 ruk uit te lezen. “Ja, ik weet wél waar ik jou blij mee kan maken”, zeg ik.

De hyacinten die ik van vriendin Y. kreeg komen uit en ruiken erg lekker.

M’n ouders komen langs om de verjaardag van Nina te vieren. M’n moeder neemt Monks mee. Nu zou je dit als een teken van beginnende dementie kunnen zien, maar m’n moeder is gewoon gek. En Monks hoort bij de familie. Ook al meer dan 30 jaar. Ja, dan hadden ze me maar een broertje moeten geven.

Nina krijgt een XXXXXXXL bot van m’n ouders en is hier zo gelukkig mee dat ze niet weet wat ze met zichzelf aan moet.

Een gebakje van bakkerij Schroot! Ja, hallo, Nina is jarig!!

Ja, als hij wint met klaverjassen is m’n vader heel blij. Hahaha!

Kater Frank zit de hele middag in een diepe trance samen met Monks. Hebben een lijntje met God.

M’n moeder kijkt bedenkelijk, want we verliezen. Maar dat interesseert haar toch niks, want zij heeft ook een lijntje met God.

Busted. Weer frituurhapjes. Maar ja, Nina is jarig en m’n moeder moet nog aansterken van de chemo en m’n vader heeft net een moeilijk gesprek bij de ARBO-arts gehad en ach, het zijn garnaaltjes, hoe slecht kan dat nou toch zijn?

Oh! Gelukkig! De verkering heeft toch nog iets liefs geregeld voor me. Misschien trek ik die Valentijns-slip nog wel een keertje voor ‘m aan vanavond en dan mag hij ernaar kijken én aankomen.

Ik hou van deze foto. Twee van mijn mannen in diepe relaxatie.

Ik luister naar de Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Dit is zo mooi. Zo mooi. Dit moet je 3 uur achter elkaar luisteren (zolang duurt dit concert voor 4 piano’s) en dan is alles goed. Alles. Dan hou je van de wereld, dan haat je ‘m, dan weet je waarom je hier bent, waarom je dood wil, waarom je 100 wil worden, waarom je ’s ochtends wakker wordt, waarom je wil liefhebben, waarom alles, alles goed is. Maar je moet er dus wel 3 uur voor gaan zitten. Is het waard.