PLOG MAANDAG 10 JUNI

Tweede Pinksterdag! Een dag om nooit meer te vergeten, dat blijkt straks. Ik maak in de ochtend de plogs van gisteren en eergisteren. Ik heb het ritme weer te pakken, fijn hoor.

Als ik zo’n soort ritme nou ook zou kunnen ontwikkelen qua opruimen en organiseren, dan komt het ooit nog eens goed met mij! Hier een stapel met toys die getest zijn en beschreven moeten worden ten midden van allerhande andere kantoordingetjes. Een ‘stilleven’ valt het niet te noemen, eerder een ‘chaosleven’.

Ach, kijk deze knapperts hier nou eens lief met z’n tweetjes liggen. Smelt je toch van?

We gaan even bij m’n ouders op de koffie en we hebben geluk, want m’n vader heeft net haring gehaald bij z’n visvriend Piet! Lekker hoor!

En dan gaan we thuis wat aanrommelen. Ik besluit dat Frank naar buiten mag, want hij is niet te houden en zit eigenlijk al sinds z’n amputatie voor de deur te wachten. De operatie is 10 dagen geleden, hij doet het binnen prima op die 3 poten, de zon schijnt, dus waarom niet? Hij verkent eerst heel rustig de tuin, legt er een drol in, loopt nog een rondje en gaat dan heerlijk op een stoel liggen. Fijn! Ik ben gerustgesteld dat hij het wel redt en ga naar binnen om daar wat verder aan te rommelen. Tot ik een harde plof hoor buiten, naar beneden ren en Frank nergens meer kan vinden. Kut. Ik roep en zoek en ook de buurvrouw roept en zoekt, maar geen Frank. Tikken tegen een blikje helpt niet, ‘blikkieblikkie’ roepen helpt ook niet. Kut. Kut. Tot hij ineens vanaf het schuurdak van de buren aan komt lopen, probeert te springen naar een ander dak, neerstort en keihard de tuin van de buren in rent. Weer kwijt.

En dit keer komt hij niet terug na een paar uurtjes. Hij is van 1 hoog naar beneden gevallen, met z’n 3 poten en ik ben hartstikke bang dat hij die andere achterpoot nu ook gebroken heeft. Wat een ellende! We doorzoeken alle achtertuinen, maar ik kom er na een paar buren achter dat, mocht Frank dat willen, hij wel 50 achtertuinen door kan en daarna het park in kan strompelen, want hij kan langs alle schuttingen. HUIL! Ik ben er op een gegeven moment van overtuigd dat hij een stil plekje heeft gezocht om te sterven. Dat z’n litteken is opengebarsten. Een orgaan ontploft door de val. Of dat hij misschien nog wel komt aanstrompelen, maar dat dan dus die andere poot ook kapot is en dat hij alsnog afgemaakt moet worden. Wat een kutzooi.

Ik zit in de tuin en staar vooruit. Ik kan  niet eens huilen, want ik ben gewoon leeg. Deze foto is een zoekplaatje.

Kijk! Ook zielig! Door de storm van de afgelopen tijd is het nest van een duif ietwat naar beneden gekomen en ligt er nu nogal ‘bloot’ bij. Mochten de eieren uitkomen, dan zijn de jonkies zo opgegeten door eksters of kraaien. Het is wat het is. Maar het is wel zielig.

En weet ik veel hoeveel uren later en nog tig keer ‘blikkieblikkie’ roepen buiten komt meneer aanhupsen. Niks aan de hand. Na een grondige inspectie van z’n poten (rekken en strekken) en een grondige inspectie van z’n binnenkant (beetje duwen overal) lijkt hij nergens last van te hebben. Hij heeft wel honger en dorst. Klootzak. Komende maanden huisarrest.