PLOG DINSDAG 4 JUNI 2019

Goedemorgen deze dinsdagmorgen! Het belooft een lange, zware dag te worden.

Maar eerst even de hele beestenboel voorzien van eten en medicijnen. Hier zie je een hond die eigenlijk wel iets meer van dat eten had verwacht. Kale brokken? Waarom? Het is dinsdag! Dat zou een mooie dag kunnen zijn voor een stuk pens of gewoon wat plakjes ham door die brokken.

Ik doe eerst even een koffie, koffie en nog een koffie. Met 1 oog dicht. Het is nog steeds een automatisme dat ik dat linkeroog dichtdoe op foto’s.

Ik maak de plog van gisteren (oh, al 3 dagen op rij aan het ploggen, klein wonder hoor)! Wat een gezellige wallpaper heeft mijn beeldscherm hè? En wat een hoop icoontjes die allemaal op de desktop moeten staan, anders raak ik in paniek!

Hij heeft geen paniek. Is volledig chill. Z’n wond lijkt heel mooi te helen, dus dat is fijn. Straks met wat haar erop ziet het er een stuk minder heftig uit hopelijk.

Ik word opgehaald door de beste chauffeur van Tiel om naar het ziekenhuis te gaan.

Er staat weer een bezoekje aan de oncoloog op de planning en aangezien het de laatste weken nogal kut en klote ging is het zoals eigenlijk altijd weer spannend. M’n moeder heeft een lagere dosis van de ‘chemopillen’ gekregen, omdat de vorige dosis ook de goede cellen leek aan te tasten.

Al 7 jaar een vertrouwd uitzicht.

Gezellige, rake teksten in de wachtkamer-literatuur.

Maar voor de kanker hoeven we weer een tijdje niet bang te zijn hier bij de Van den Heuveltjes (nou ja, een maand). De nieuwe dosis van de ‘chemopillen’ lijkt perfect. Goede cellen en bloedwaarden weer on fleek!

Thuis heel even kroelen met de boys.

En even kroelen met Nien. Ze lijkt zeer content met haar poezenmandje.

If it fits, I sits.

En dan onderweg voor ronde 2. Naar de oogarts in het UMC in Utrecht.

Gereden door de andere beste chauffeur van Tiel.

En daar gaan we weer.

De mannen bleven in de wachtkamer en ik ben met m’n moeder kamertje in en kamertje uit geweest. Kamertje A, B, E, F en kamertje 16, 14, 25, geen idee! Wat een doolhof is de oogafdeling van het UMC. En dan bedoel ik niet dat we van het kastje naar de muur zijn gestuurd, nee, integendeel. We werden zeer efficiënt geholpen door volgens mij alle werkzame oogartsen van het UMC, want m’n moeder is een apart geval en heeft ook een apart ziektebeeld aan haar ogen.

En weer naar een ander kamertje.

Maar van al dat gefriemel en gefrunnik aan je ogen, licht erin, druppeltje erin, nog meer licht erin word je hartstikke moe (en m’n moeder had al zo’n pijn aan haar ogen) (en steeds van dat felle licht erin is heel pijnlijk). Dan aan die het hele verhaal vertellen, dan weer aan die, dan checken welke medicijnen er toen gebruikt werden, welke worden nu nog gebruikt, dan nog een keer kijken, dan weer een andere arts erbij halen, dan bellen voor foto’s, dan bellen voor een scan, dan voor een monster van het oogvocht, dan een stukje uit het hoornvlies, dan… nou, het is gewoon teveel om op te noemen en het is gewoon KUT.

En op zoek naar weer een andere kamer.

Adem in en adem uit. En heel goed opletten en luisteren naar wat er allemaal gezegd wordt.

En weer door naar een andere kamer! Ik had m’n Fitbit niet om vandaag, maar ik denk dat we toch zeker wel 10.000 stappen hebben gezet in het UMC.

Na deze foto ben ik maar opgehouden met het maken van foto’s, want ik denk dat er wel 6 of 7 verschillende apparaten voor m’n moeder hebben gestaan. Maar; gelukkig zijn ze daar in het UMC heel goed voorzien van allerhande, prachtige apparaten! En hartstikke lieve artsen en verpleegkundigen die goed met ons mee dachten! Omdat er nog wat onderzoeken moesten gebeuren, maar ze wisten van ons ‘probleem’ dat we uit Tiel kwamen en ons niet de volgende dag terug wilden laten komen hebben ze in het laatste half uur nog even alles op alles gezet om de (hopelijk) juiste medicijnen voor te schrijven (en te laten halen door m’n vader en M.), nog een bloedonderzoek uit te voeren en nog wat afspraken te plannen voor check-ups in Tiel en Utrecht. Hulde voor deze efficiëntie en dat terwijl we ‘een spoedje tussendoor’ waren. Wel een ernstig spoedje overigens, want het is dus écht ernstig wat er allemaal gaande is in de ogen van m’n moeder (en wat dat is, dat horen we hopelijk volgende week).

En dan weer op huis aan. Wazig en moe. Ik was vergeten hoe je dag in 1 keer helemaal anders kan lopen als je (of 1 van je naasten) iets ernstigs hebt (of heeft). Dat je dan alles kan laten vallen en dat dingen als ‘het huis moet schoon’, ‘verdien ik wel genoeg’, ‘moet ik toch een keer een pensioen gaan regelen’ of ‘ik moet toch echt weer 10 kilo afvallen’ ineens totaal onbelangrijk lijken.

Nina heeft zich gelukkig heel goed gedragen en heeft niet per ongeluk in huis geplast. Was overigens ook niet erg geweest als het wel was gebeurd.

Dan halen M. en ik friet en gaan dat bij m’n ouders opeten. Die zijn van de ‘friet op een dienblad’ serveren. Geniaal! Sinds vanmorgen heb ik niks meer gegeten en ik had echt wel honger, maar ik krijg die bamischijf niet op en ook de helft van de friet niet.

Riet Piraat heeft minder moeite met haar dienblad friet met bamischijf en kroket. Die eet alles keurig op.

Zo. En weer thuis. Ik heb m’n Radler 0.0 nu wel verdiend, dacht ik zo. Ik had gedacht nog wel even relaxt een filmpje te kunnen kijken, maar na 10 minuten besluit ik in bed te gaan liggen en ik val ook binnen een minuut in slaap. Wat een dag. En hoe kut en klote het ook allemaal is; het is fijn dat we dit als familie en als team kunnen dragen.