PUBERMEISJES, PUBERHONDEN & THE VOICE

Daar ben ik weer. 6:18. Ik had ontzettend graag uitgeslapen (of in ieder geval iets wat daarop lijkt). We hebben bijna geen oog dicht gedaan, want de logeerhond heeft de hele nacht lopen huilen en piepen in haar bench. Ik kan daar ook wel van huilen. Dus zo vroeg mogelijk eruit om een lange wandeling met de honden te maken.

Eerst eten.

De verkering gaat om 7:00 naar z’n werk en laat mij alleen achter met de honden die elkaar geen moment met rust laten. Rennen van links naar rechts, spelen, spelen, spelen; wat een gedoe. Ik probeer van alles, maar ze blijven onrustig. De bench wordt bijna afgebroken en de logeerhond poept 2 keer in huis en plast daarna ook nog een keer op het laminaat. Het is een Deense Dog, dus nou ja, dan weet je het wel. Ik vind dit niet leuk.

Om 13:00 is J. weer terug (Thank God) en samen laten we de honden nog maar een keertje een uur lang uit. De logeerhond hoeft niet meer te poepen of te plassen. Ik snap dat.

Ze is wel heel knap. Dat dan weer wel.

Eten?

Nina snapt er ook helemaal niks meer van.

De verkering haalt dochter S. en een vriendinnetje op. Ik heb geen zin om te koken, want ik ben volledig uitgeput door de honden. Mentaal gesloopt (ja, daar is soms weinig voor nodig). Gelukkig zijn de honden inmiddels ook uitgeput. We gooien lekker wat loempia’s in de frituur.

Toch nog niet uitgeput. Kut.

Gelukkig heeft het vriendinnetje van S. nog wel wat energie om met Nina te spelen.

Knappe meiden hè? Helemaal in touch met hun smartphones.

Rust. Maar voor hoe lang. We gaan The Voice Kids kijken. Ik hou ervan. Vooral als de honden rustig blijven.