En ineens had ik er geen zin meer in. Of ineens, ineens, ik had er al weken niet zo’n zin meer in, maar ik deed het toch maar gewoon. Omdat ik het alle dagen, weken, maanden, de 2 jaar daarvoor had gedaan. Het was een constante in m’n leven geworden waar ik nu ineens vanaf moest. Doei.

Het ploggen was verworden tot een soort lullige oppervlakkigheid en stond de laatste 2 jaar regelmatig in schril contrast met de werkelijkheid. Want het aangename van ploggen was dat ik de diepte niet in hoefde te gaan. Net zoals je op Instagram of Facebook de diepte niet in hoeft.

Plogfoto van een pan spaghetti.
Plogfoto van Nina.
Plogfoto van m’n beeldscherm.

Beetje en passant schrijven dat m’n man met een depressie thuis zat.
Beetje en passant laten weten dat de kanker bij m’n moeder weer terug was.
Beetje en passant melden dat er al maanden geen geld op m’n bankrekening werd bijgeschreven.
En passant dat ik zelf ook wel eens een kutdag had.

Ondertussen.
Zorgen om mijn man.
Zorgen om mijn ouders.
Zorgen om de dochter.
Zorgen om de oppaspuber.
Zorgen om ons.

Zorgen die gerelativeerd worden door het feit dat je alles nog draaiend weet te houden. Er wordt nog gegeten. Er wordt nog gewerkt. Er worden nog leuke dingen gedaan met de pubers. De hond leeft nog. De katten leven nog. En dat alles nog draaide was zichtbaar door de plogfoto’s; weer een dag overleefd. Het leven gaat door. Routine. Ritme.

En ploggen hoorde bij m’n ritme.

Plogfoto van Bruce op schoot.
Plogfoto van een kaasplankje.
Plogfoto van de tv.
En nog maar een plogfoto van Nina.

Ik had kunnen schrijven over die keer dat ik zei: “Als je morgen niet naar de dokter gaat, dan ga ik morgen bij je weg.” En dat ik dat natuurlijk niet meende, maar dat hij de volgende dag wel naar de dokter ging.
Of over de honderden keren dat ik zei: “Je moet van die bank af. Ga wat doen. Ga sporten.” Maar dat ik ook wel wist dat het rondje met de hond het hoogst haalbare was voor dat moment.
Of over die ontelbare keren dat er zo’n zwart aura in de woonkamer hing dat ik er dikke plakken depressie van had kunnen snijden. Dat ik boos was. Dat het ook mijn woonkamer was. En dat het vooral ook mijn huis was waar ik elke dag moest werken. Dat het zwarte aura langzaam ook in en om mij ging zitten. Maar dat ik toch maar weer een cake ging bakken en een bloemetjesjurk aantrok.

Plogfoto van de cake.
Plogfoto van de bloemetjesjurk.

Ik schrijf liever over die keer dat we onlangs op onze nieuwe bank zaten en beseften; we hebben het gered. We hebben het goed. We hebben elkaar.

Plogfoto van een kussende J. en Luna.