“Als je mij zoiets flikt, dan schrijf ik je helemaal, maar dan ook helemaal kapot.”

Ik zei bovenstaand zinnetje altijd lachend tijdens mijn 7,5 jaar durende relatie met J.

Nu hij me daadwerkelijk zoiets heeft geflikt, valt er weinig te lachen.

Ik heb de afgelopen 2 weken geleefd op adrenaline, koffie en sigaretten. En dankzij de steun van m’n ouders, m’n familie, m’n vrienden en vriendinnen, de ‘ex-wives-club’, online bekenden en online onbekenden is het me gelukt om binnen 2 weken te scheiden van J., al was zijn handtekening onder het convenant ook niet geheel onbelangrijk.

In de tussentijd schreef ik columns van verdriet. Columns van boosheid en haat. Columns van totale verbijstering. Hoe kan hij mij dit aandoen? Mij! En vooral; waarom? Waarom! Waarom? Ik begrijp er helemaal niets van! Ik heb columns geschreven met naam en toenaam, met foto’s, met geboortedatum, met BSN-nummers, met alles wat er hem maar te verwijten valt. Want hij moest kapot, maar dan ook helemaal kapot. Hij moest net zo kapot als dat hij mij kapot heeft proberen te maken. Hij moest net zulke deuken in z’n ziel en in z’n hart als ik, maar er is 1 zinnetje dat me ervan heeft weerhouden om al die columns vol emotie te publiceren; ‘Laat de liefde voor mezelf altijd 100 keer groter zijn dan mijn boosheid naar hem.’

Hij is niet belangrijk.

Ik wel.