Dit is de honderdste Luna-column. Tijd voor een beetje reflectie dus. Ongeveer drie maanden terug ben ik met deze site begonnen en dagelijks schrijf ik een columnpje over de dingen die mij bezighouden. Drie maanden terug had ik niet kunnen bedenken wat de invloed van deze site zou zijn op m’n leven. Het grootste deel van mijn vrienden leest dagelijks braaf mijn stukjes en dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn sociale contacten amper meer hoef bij te houden. Wanneer ik bel voor een gezellig gesprekje dan is het vaste antwoord; “Ja, dat heb ik al gelezen op je site.” Dat maakt het leven een stuk simpeler. Ook relatieproblemen kunnen uitgevochten worden via de site. Heb ik me als een standaardvrouw gedragen, dan schrijf ik de dag daarna gewoon een stukje met verkapte excuses en P. snapt het meteen. Maar om deze site een beetje bij te houden, ben ik dagelijks een uur bezig met schrijven, en ook dagelijks een uur met het bijhouden van de mailtjes die ik krijg. Ook moet ik van mezelf elke dag minstens een uurtje achter de cam en omdat ik ijdeler ben dan ik dacht, moet ik daarvoor eerst een laag make-up op m’n gezicht smeren. Nee, het is niet gemakkelijk om Luna te zijn. Daar gaat tijd in zitten. Maar ik vind het hartstikke leuk. En al krijg ik vaak rare reacties en word ik soms afgezeken, toch komen er ook een hoop positieve berichten mijn computer binnen. Bedankt voor alle complimenten en leuke mailtjes en bedankt voor jullie bezoek! Om dit honderdste stukje te vieren heb ik voor mezelf maar een bosje bloemen gekocht.

Eergisteren schreef ik nog dat ik niet gediend was van het mailtje van een sexslaaf. Dat wil ik graag terugnemen, want ik heb ontzettend gelachen tijdens de chat die ik met hem had.
S: “Mag ik koffie voor u gaan zetten?”
L: “Heb je er ook een koekje bij?”
S: “Ik leg een schaal met koekjes voor uw voeten neer.”
L: “Wat voor koekjes?”
S: “Speculaasjes en boterkoekjes.”
L: “Heb je ook krakelingen? Die vind ik lekker.”
S: “In de koekjestrommel zitten helaas geen krakelingen, wat nu?”
L: “Schenk dan maar een wijntje in, en wel de goeie kleur ”
S: “Voor zover ik door u afgericht ben, denk ik dat u een rood wijntje lust. Ik sta nu wel te trillen op m’n benen ”
L: “Fout! Als je naar mij op de cam aan het kijken was geweest, dan had je gezien dat ik rosé dronk. Foei!”
S: “Ai, misschien helpt het als ik uw kontje kus, of zal ik voor deurmat spelen?”
L: “Hmm, even denken kun je strijken?”
S: “Jawel mevrouw, eerst uw slipjes?”
L: “Nee die strijk ik nooit. Heb nog wel een paar bloesjes liggen ”
S: “Gelijk mevrouw, ik strijk al u morst rosé op uw pumps, zal ik ”
L: “Ja, lik het er maar af en wel net doen alsof je het lekker vindt ”
S: “Ik lik uw pumps nu schoon. Please nog meer van uw wensen. I was born to be your slave!”
L: “Ga maar een frietje oorlog halen dan ”
S: “Mijn bazin!!! Ik doe alles voor u!”
L: “Doe dan ook maar een broodje kroket met mosterd ”

Vanavond is het releasefeestje van Reload #9 in Club de Ville in Amsterdam (voor iedereen toegankelijk van 22.00 tot 4.00, zie flyer). Altijd gezellig. Met veel bier, cocktails, meisjes in bikini en paaldanseressen. Althans, dat is de bedoeling. Deze nieuwe Reload ligt aanstaande maandag in de winkels, met uiteraard weer een lang Luna-item. Dit kwartaal over webcamseks met weer een geweldige illustratie van illustrator R. Hieronder alvast een kleine voorpublicatie:
“Ik word gebeld door ‘Dave’ en ik accepteer het gesprek. Even later verschijnt voor mij het beeld van een niet onaantrekkelijk naakt lichaam. Het gezicht van Dave blijft verborgen, maar ik zie wel zijn gespierde buik, zijn getatoeëerde bovenarm en zijn lul van minstens twintig centimeter. Dave is zichzelf aan het aftrekken en is zo te zien niet van plan daar mee te stoppen. Ik blijf rustig kijken en pak er een sigaretje bij. Terwijl ik rook en kijk, trekt Dave zich zelf af tot hij klaarkomt. Het sperma spuit over zijn buik, Dave pakt een handdoekje en veegt het af. Dan open ik de chat-functie:
luna: “well hello, that was a nice show”
dave: “thanx for watching”
dave: “you are very sexy you know”
luna “but I will not take my clothes off”
dave “I’ll respect that”
En daarna verbreekt Dave de verbinding. Ik wilde weten wie hij was, maar hij was blijkbaar alleen op zoek naar een vrouw om zijn zaad voor te lozen.”
www.reload.nl

Ik kreeg gisteren weer een leuk doosje binnen van mevrouw Christine le Duc. Ditmaal met een Tarzan Monkey White, een roze schildpad en een futuristisch, zilver met blauw ding. Feest dus. Maar niet voor mij alleen. In m’n eentje kan ik zoveel technisch vernuft gewoon niet verwerken. Luna is soms best sociaal en vriendin I. had een leuk cadeautje verdient. Dus liep ik vanmiddag met de Tarzan Monkey White in m’n tas richting haar huis. Tijdens de koffie batterijen in het ding gedaan en meteen op volle snelheid laten draaien, likken en vibreren. Wij schrokken nogal van het geluid dat deze vibrator maakte. ‘Grrrrrrrr’ deed de Tarzan. Zo hard dat wij zeker wisten dat de buren boven, beneden en aan de zijkant het allemaal zouden horen. En ook de mensen op straat. Waarschijnlijk zal I. hem niet op maximale snelheid zetten als ze hem gaat gebruiken. Een vibrator is hartstikke handig, maar het is niet de bedoeling dat je je eigen gekreun niet meer kan horen. Wij hebben daarna de hele middag gezellig gepraat over vibrators, rotatiesnelheden, pareltjes, likkende aapjes met nog een babyaapje er bovenop, trillende eieren, etc. Wij kwamen tot de conclusie dat een beetje nu-vrouw een vibrator in huis hoort te hebben. “Zo’n Tarzan is gewoon echt beter dan een man!”, zei ik. “Ik ben benieuwd!”, zei I. verheugd. “Ik laat je weten hoe ik hem vind. Ik ga vanavond maar vroeg slapen!” Een Tarzan kan gewoon niet tegenvallen in bed. Dit in tegenstelling tot veel mannen. Dus dames Stop het zoeken naar de ware Neem de Tarzan vibrator als accessoire.
www.christineleduc.nl

Ik word een beetje pissig van alle ongevraagde teksten en beelden die mijn computer binnendringen. Zwijgen is de beste oplossing. Niet op reageren en waar mogelijk mensen op een ignore-list zetten. Dit klinkt heel arrogant en zo bedoel ik het ook. Zo’n 4 jaar terug kwam ik in aanraking met ICQ, een gezellig chatprogramma. Toen was ik zeer onder de indruk van het feit dat anderen konden zien dat ik online was en vice versa. Ook nu heb ik nog ICQ geïnstalleerd, maar ik laat het liever offline staan. En ook de MSN Messenger Service zet ik liever uit. Ik raak namelijk een beetje geïrriteerd van mensen die me storen. Nu kun je jezelf op de ‘urgent messages-mode’ of ‘away’ zetten, maar sommigen vinden het berichtje ‘hoi, hoe is het’ toch de moeite waard om mij te storen. Als ik wél gezellig aan het chatten ben, dan stellen mensen de meest irritante vragen. Een van de meest gestelde vragen: “Wat is je echte naam?” Op internet ben ik Electric Luna en dat wou ik graag zo houden. “Mag ik je telefoonnummer?” Ik zit niet te wachten op telefoontjes van vreemden. “Wil je mijn telefoonnummer?” Ik was niet van plan je te bellen. “Zullen we samen gaan lunchen?”, “Kan ik je een keer ontmoeten?”, “Waar woon je?” “Wil je even zwaaien voor de cam?” of “Kun je even je tong uitsteken?” Laat me met rust. Ik ben vandaag ook gewoon in een pisbui. Ik ben ongesteld. Dat is eigenlijk een periode waarin vrouwen zouden moeten zwijgen, want alles wat ze dan zeggen is gelardeerd met een flinke dosis hormonen. En dus niet voor rede vatbaar.

Het internet lijkt een verzamelplaats voor geile mannen. Geile mannen die te pas en te onpas hun stijve pik willen showen. Je kan tegenwoordig geen chatbox meer ingaan of je ziet webcam-shotjes van mannen met hun penis in erectie. Nu moeten die mannen dat natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik zou het persoonlijk erg prettig vinden als ze deze plaatjes voor zichzelf hielden. Nu word ik ermee geconfronteerd terwijl ik dat helemaal niet wil. Als ik hun pik wil zien, dan vraag ik er wel om. Ook via Netmeeting word je als vrouw alleen maar aangesproken door mannen die meteen met hun lul in de hand zitten. En die bij de aanblik van een klein stukje vrouw al als een idioot gaan trekken om maar zo snel mogelijk klaar te komen, voordat zij weer uitlogt. Ook vinden sommige mannen het nodig om mijn mailbox te bevuilen met dit soort foto’s van zichzelf, zonder dat ik daarom gevraagd heb. Die denken dat Luna de hele dag achter haar computer zit te smachten tot er foto’s van naakte mannen binnenkomen. Ik vraag me af waarom die mannen nu juist foto’s van hun geslacht sturen. Waarom niet gewoon een pasfoto of een leuk vakantiekiekje? Wat verwachten ze van mij als ik zo’n fotootje zie? Willen ze een reactie? Willen ze een compliment? Willen ze dat ik in m’n handen ga klappen voor zoveel moois en zoveel geils? Maar blijf ze sturen hoor mannen! Luna is namelijk bezig met een virtueel kunstwerk met de titel: ‘Proud to be a man!’ Hieronder alvast een voorproefje.