Ik heb twee katten; Skinner en Gandhi. Allebei vier, allebei gestreepte tijgers, allebei dik en allebei lief. En allebei uit het asiel. Dat vind ik belangrijk. Ik heb een bloedhekel aan van die huppelige vrouwen die zonder nadenken een jong poesje nemen. En het zijn vaak ook die huppelige vrouwen die bewust hun nieuwe aanwinst niet castreren of steriliseren, omdat ze het zo leuk vinden om een keertje zelf een nestje te krijgen. En die jonge poesjes worden dan weer weggegeven aan hun truttige vriendinnetjes En zo is de cirkel rond. Echte katten zitten in het asiel. De katten met karakter. Die hebben vaak al een heel zwerversbestaan achter de rug en kunnen zichzelf prima redden. Ze zijn ingeënt, gecastreerd en voorzien van een fijne chip in hun nek, voor als ze weglopen. Dat Gandhi mijn bed af en toe onderpist, iedere week een dode, levende of half-levende muis naar binnen brengt en al m’n boeken uit m’n kast laat donderen neem ik op de koop toe. Gandhi is een echte zwerver en vreet wanneer hij kan aan plastic tasjes, zakken chips en vuilniszakken, zodat ik ’s nachts niet kan slapen. En Skinner komt midden in de nacht boven op m’n hoofd liggen en ook dat houdt me uit m’n slaap. Maar het zijn wel mijn mannetjes en het liefste wat ik heb. Tegenwoordig kun je je kat al bekijken op het internet. Een aantal dierenasiels hebben een eigen website, waar je je nieuwe huisdier zelfs kunt reserveren. En dat kan iedere dag. Niet alleen op 4 oktober.

www.polderweb.nl

Gisteren werd ik gemaild door een medewerker van Blast, een tweemaandelijks tijdschrift voor blowers, marihuanagenieters en coffeeshophangers. Een blad voor Luna dus. Deze medewerker (die gelukkig een vrouw bleek te zijn) vroeg of ik samen met haar een coffeeshoptocht door Amsterdam wilde maken, zodat zij daar over kon schrijven. Dat wilde ik wel, maar dan moest het wel deze nacht, want anders had Luna geen tijd. Om 1.15 trof ik de medewerkster op het CS in Amsterdam. Deze medewerkster bleek een zeer mooi journalistenmeisje in spé te zijn. Tot onze grote verbazing kon er geen coffeeshoptocht meer worden gehouden, want de coffeeshops in Amsterdam sluiten om 1.00. Dat wist ik ook niet. Maar geen probleem, alcohol is ook fijn. In de Lux hebben we een paar wijntjes gedronken en uiteindelijk zijn S. en ik beland in super-sletten-en-hoeren-tent de Royalty! Volgens mij was ik daar al eerder geweest. Maar dat had ik verdrongen. Tot mijn verbazing en die van S. werd daar best nog redelijk gedraaid. Zompige commerciële housemuziek. Wij hebben vooral gepraat. Zet twee onbekende vrouwen bij elkaar en meestal gaat dat niet goed. Tussen ons ging het verbazingwekkend wel goed. Wij hebben het over relaties, vibrators, seks, internet, schrijven en mannen gehad. En wij zijn tot de volgende briljante conclusie gekomen; In bed wil ik zijn hoer zijn, in het dagelijks leven zijn gelijke. Het mooie journalistenmeisje in spé en ik zijn nu thuis bij Luna en wij schrijven samen dit stukje. Onder het genot van een wijntje. Over een uurtje of 3 gaan de coffeeshops in Amsterdam open. Daar moeten wij toch echt naartoe. Het leven van een journaliste gaat niet over rozen.

Ik voelde het al aankomen. Zo eens per 2 maanden stort ik fysiek in. Dan ben ik twee dagen kapot. Vandaag was het dan eindelijk zover. Slapen, wakker, slapen, wakker, slapen, wakker. Leeg, spierpijn, leeg. Altijd als ik een paar dagen écht niets te doen heb, en dus écht vrij ben, en dus écht tijd voor mezelf heb, dan stort mijn lichaam in. Dat is trouwens altijd al zo geweest. Op de basisschool ben ik nog nooit een dag thuisgebleven. Nee, ik was altijd ziek met carnaval, de kerstvakantie en de eerste weken van de zomervakantie. Ik moest er niet aan denken om eens een dagje thuis te blijven, ik zou eens lessen missen! En ook tijdens mijn middelbare school ben ik nog nooit een dagje thuisgebleven. Maar altijd werd ik ziek in vakanties. Ook in de jaren daarna. Ziek is misschien het foute woord, ik noem het een kortstondige lichamelijke instorting. Ik ben het al gewend. Na 2 maanden hard werken, uitgaan, drank en drugs, wil een lichaam nog wel eens stop zeggen. En dat zei mijn lichaam vandaag. Om precies te zijn om 17.00. Een paar jaar terug probeerde ik mijn tweemaandelijkse instorting weg te slikken met xtc. Iets wat altijd hielp, want xtc helpt overal tegen. Tot ik een paar maanden later een zware keelontsteking kreeg ten gevolgde van stress en onvoldoende rust, vitaminen en mineralen, zei de dokter. Toen lag ik een paar weken in bed en kon ik dus helemaal niks. Sindsdien heb ik geleerd om die 2 dagen maar gewoon te accepteren. Luna is een buffel, maar nu eventjes niet.

Gisteren was op Nederland 2 de gehele avond ’50 jaar televisie: De keuze van de Kijker’. Ik heb genoten. En dan niet alleen van de tv-fragmenten, maar vooral van de omroepsters. Voor deze avond waren namelijk de omroepsters van vroeger tevoorschijn gehaald. Mooie, nette dames van boven de veertig. Deze dames straalden een rust uit waar de meisjes van Yorin een voorbeeld aan kunnen nemen. Huidige omroepsters heten trouwens ook niet zo, nee, dat zijn tv-babes. Zij worden niet geselecteerd op kwaliteit, maar op decolleté. De Yorin-babes hangen in een lounge-bank, lezen hun tekstjes op en laten ondertussen hun wit-gepolijste melkgebitje zien. Ik vertrouw ze niet. Ze kijken me aan met ogen die zeggen: “Ik heb eigenlijk geen slipje aan en als je het volgende programma bekijkt, dan lig ik mezelf hier ondertussen op de lounge-bank te vingeren. En straks vertel ik niet alleen wat het volgende programma wordt, maar dan zeg ik ook mijn telefoonnummer, dus blijf kijken!” Met andere woorden; die Yorin-dames zijn zo lekker, dat ze de aandacht afleiden van de kijker. En dat moet ook wel met zo’n slechte programmering als Yorin. Als een bikini met borsten mij vertelt dat ‘Love Test’ komt, dan verwacht ik bij voorbaat al een slecht programma. Toch heeft de methode van Yorin succes. Partner P. begrijpt het helemaal. “Ja, dan komt Cindy Pielstroom in beeld en dan ben ik net lekker aan het rukken, dan begint het programma. Dan moet ik weer een half uur wachten tot Cindy in beeld komt. Zo blijf je wel kijken.” Goede programma’s hebben geen lekkere wijven nodig die ze aankondigen en eigenlijk zijn omroepsters totaal overbodig. Maar als het toch moet, geef mij dan maar Lisette Hordijk. Die vertrouw ik tenminste.

Ik word ouder. Al zou ik dat natuurlijk zo snel mogelijk willen ontkennen en ontkrachten. Maar het is waar. En dan merk ik het nog niet eens zo snel aan rimpels, afgenomen energie of toegenomen levenswijsheid. Nee, ik merk het aan de vrienden die ik niet meer zie. Hoe ouder ik word, hoe meer vrienden van vroeger ik niet meer in mijn leven tegenkom. Je vergeet elkaar gewoon. En soms krijg ik de indruk dat dat vooral aan mij ligt. Je moet keuzes maken in het leven en ik heb ervoor gekozen om in Amsterdam te wonen en 60 uur per week te werken. Hierdoor is het soms moeilijk om contact te houden met mensen die een andere levensstijl en een heel ander ritme hebben en niet in Amsterdam wonen. Sommige vinden het prima dat we elkaar eens per half jaar zien en af en toe bellen, anderen nemen me kwalijk dat ik niet zoveel tijd meer voor ze heb. En sommige mensen hoef ik ook helemaal niet meer te zien. Die waren aanwezig in een bepaalde periode van mijn leven, maar we hebben elkaar nu weinig te vertellen. “En waar ben jij zoal mee bezig?”, vragen ze mij. “Nou, ik werk 60 uur per week, ik drink, ik rook en ik ga uit. En jij?” “Ik ben 6 maanden geleden getrouwd, we hebben net een huisje gekocht in Almere en ik ben 3 maanden zwanger.” Daarna kijk je elkaar aan, zeg je dat je snel zult bellen en vervolgens neem je afscheid. Om daarna nooit te bellen en allebei te denken; wat is er in Godsnaam van haar terechtkomen!? Ik koester liever het gedeelde verleden dan dat ik met hun heden word geconfronteerd. Ik zou nog eens jaloers kunnen worden.

Gisteren met collega M. naar het ‘Ex Porn Star’-feestje in het MagicMinds-gebouw in Amsterdam geweest. Deze feestjes zijn eigenlijk een parodie op de pornobizznizz. Er wordt dus van iedereen verwacht dat hij of zij zich als een echte pornoster of pooier kleedt. En het leuke van deze feestjes is dat iedereen zich aan die dresscode houdt. Veel zonnebrillen, netpanty’s, diepe decolletés, goud, veel goud, te korte rokjes, te korte broekjes en veel champagne dus. Ook de menukaart was gisteren aangepast op het thema. Als voorgerecht kreeg ik ‘Oral Pleasure’, een zalmtartaar met natte oester, dit alles opgediend in de vorm van twee borsten. Ik heb voor het eerst van m’n leven oesters gegeten en ik vind ze smerig. Als hoofdgerecht een ‘Dubble Penetration’, oftewel een gevulde kippenlul met schaamhaar en schuimig voorvocht. De teksten; “Die van jou is lekker groot zeg!” en “Die van mij hangt er een beetje slap bij!”, vlogen over de tafel. Het toetje heb ik voorbij laten gaan. Niet omdat ik dacht dat ik er dik van zou worden, nee, het toetje lag namelijk niet op mijn bord, maar op het naakte lichaam van een vrouw. Deze vrouw was voorzien van slagroom, kersen en chocoladesaus en met gepast afgrijnzen heb ik toegekeken hoe dit alles van haar lichaam werd gelikt. Na het eten ging de dansvloer open en werden er fijne plaatjes uit de jaren 80 gedraaid. Er hing een lekker ongedwongen sfeertje en doordat het merendeel van de mannen voorzien was van een zonnebril durfden ook zij zich helemaal te laten gaan op de dansvloer. Mannen die geil doen op de dansvloer zijn altijd het bekijken waard. Ik heb heerlijk met M. gedanst, gepraat en gedronken. En in tijden niet zo visueel genoten.
www.expornstar.com

Nico Dijkshoorn heeft een nieuw begrip in internetland geïntroduceerd; lijfloggen. Even voor de niet-nerds; een weblog is een site waar iemand ‘leuke’ links plaats met een ‘leuk’ tekstje. Een lifelog is een site waar iemand ‘leuke’ gebeurtenissen uit zijn of haar leven vermeld. Een lijflog is volgens meneer Dijkshoorn een site waar vrouwen ‘leuke’ gebeurtenissen beschrijven, zittend voor hun webcam in een BH en met hun borsten in de hand. Een lifelog met tieten dus. Zoiets dan. Nu heeft hij helemaal gelijk. Er zijn veel, erg veel sites waar vrouwen constant met hun borsten lopen te flashen. Dit alles gelardeerd met teksten die ik ook wekelijks van m’n moeder hoor; “Lekker weer, weinig gedaan, beetje gefietst, beetje tv gekeken.” Totaal oninteressante zeikverhaaltjes dus. Toch heeft het internet veel grappige en goede vrouwelijke lifelogs. En hoewel ik over het algemeen over een flinke dosis kutnijd beschik en het liefst dus het bestaan van leuke, interessante vrouwen negeer, zal ik dat voor 1 keertje niet doen. Een van mijn persoonlijke favoriete lifelogs is Exploring Els (www.whiskas.net). Ik ben stiekem een beetje verliefd op Els. Ze is grappig en intelligent en weet de dingen die haar bezighouden erg leuk te verwoorden. Ik bezoek dagelijks haar site. Ook Puck (www.puckspodium.com) bezoek ik dagelijks. Puck heeft misschien ‘problemen’ volgens haar therapeuten, maar zij omschrijft haar avonturen in de ‘geestelijke gezondheidszorg’ met veel cynisme en humor. Puck is helemaal niet raar, Puck is hartstikke leuk. Er zijn er natuurlijk meer (www.merelroze.com, www.mar10e.com, www.snotverjeppie.com, etc, etc.). Al deze dames laten helaas hun borsten niet zien, maar misschien willen zij net als ik voor 1 keertje een uitzondering maken. (zie foto).
www.webwereld.nl (voor de column van Nico Dijkshoorn)