“Hè, gatverdamme, wat doet dat ding hier in bed?”, riep P. een paar dagen terug verontwaardigd. “Ja, jij was niet thuis. Ik heb ook alleen m’n behoeftes”, zei ik. “Dan kun je ‘m toch wel even opruimen en ergens neerleggen waar ik ‘m niet hoef te zien?”, reageerde hij nog steeds een beetje ontzet. Hij was net op m’n Tarzan gaan liggen en dat lag blijkbaar niet zo lekker. Mannen hebben er vaak toch moeite mee als vrouwen het af en toe, of regelmatig, met hun elektronische vriendje doen. Daar valt namelijk niet tegenop te neuken. Of mannen gaan eisen stellen, zoals het ex-vriendje van een vriendin: “Prima als je een vibrator koopt, maar hij mag niet groter zijn dan mijn pik.” Of: “Je mag het alleen met die vibrator doen als ik erbij ben, anders niet!” Jaloers op een vibrator. Vibratornijd. Mannen willen er gewoon niet aan herinnerd worden dat een simpel plastic apparaat met batterijen het stukken beter doet in bed dan zij. Want het is een verontrustende ontwikkeling; iedere vrouw heeft tegenwoordig een vibrator (“Ja, gekregen bij m’n Viva-abonnement, lekker joh!”) en ik kan me voorstellen dat mannen daar een beetje zenuwachtig van worden. Van hen worden immers hemelse prestaties verwacht die te vergelijken zijn met een gemiddelde Tarzan. Iedere keer weer. En daarna nog een keer. En van mannen die te veel nadenken in bed is nog nooit een vrouw klaargekomen. Van onzekere mannen trouwens ook niet. Dus misschien is het beter om niet meer te praten over de orgasme-kwaliteiten van een vibrator. Dus nooit meer te zeggen dat een vibrator niet alleen beter is in bed, maar het ook langer, regelmatiger en constanter kan. Dat een vibrator nooit moe is, nooit dronken, nooit stoned en nooit slap. Dat je er niet zwanger van kan worden, dat hij in je handtasje past en dat hij na afloop geen sigaretje hoeft te roken.

Als je even geen zin hebt om te loggen, moet je daar dan melding van maken? Als je gewoon even geen inspiratie hebt, moet je daar dan je excuses voor aanbieden? Als je een paar dagen niets bijzonders meemaakt en geen bijzondere gedachten hebt, moet je daar dan over schrijven? Als je het gewoon even zat bent om te schrijven, moet je dan uitleggen waarom? Het antwoord op deze 4 vragen hoort ‘nee’ te zijn. Toch beantwoorden vele webloggers en lifeloggers deze vraag voor zichzelf met ‘ja’, getuige de vele postjes met de strekking: “Sorry, ik weet even niets te schrijven”, “Ik ben even een paar dagen weg” of “Ik heb m’n site een beetje verwaarloosd de laatste tijd.” Daar hou ik niet van. Schrijf dan niks. Want, kan het iemand iets schelen dat ik gisteren de hele dag met Skinner in bed heb gelegen? Kan het iemand iets interesseren dat ik vrijdagmiddag in het Vondelpark zat met een flesje witte wijn en toastjes met kaas? Dat ik een jurkje van Cora Kemperman heb gekocht? Dat ik vrijdagavond samen met vriendin I., vriendin T. en vriend M. een legpuzzel van 1000 stukjes van de Taj Mahal heb gelegd en daarna zo’n 30 potjes heb gekaart? Dat we daarna nog 2 films hebben gekeken, maar dat ik ondertussen in slaap ben gevallen? Is er iemand benieuwd naar het bezoekje aan m’n schoonouders vandaag? Wil iemand het recept hebben van de aardappel-prei-soep die ik vanmorgen maakte? Zit er iemand te wachten op een tekst van Luna waar ze zelf niet achter staat? Luna zelf in ieder geval niet. Acda En De Munnik: “Ze zei: ‘Lief, als je niets hebt te vertellen, dan hoef je niet te bellen, volgens mij.’”

Tot gisteren was ik niet echt bekend met het fenomeen ‘parkeerplaatsseks’. Ik dacht dat dat plekken waren waar homoseksuele mannen seks hadden met elkaar of met getrouwde mannen. Stiekem in de bosjes. Dat zeiden mijn ouders vroeger als we met z’n drietjes een stuk gingen fietsen; “Daar, bij die afrit, daar hebben mannen seks met elkaar. Daar, bij die afrit, daar moet je niet komen. Ze hebben de postbode er ook wel eens gezien.” Het was duidelijk niet fris wat ze daar deden. Vanmorgen nam ik een kijkje bij www.clubs.nl. Er bestaat een heuse hetero-club met de naam ‘Parkeerplaatsseks’. Ongelooflijk. Een sub-cultuur. Zoekt en je zult vinden.

1. ‘Hoi paren! Ik kijk graag naar jullie seksspel. Als dank bef ik kutjes. Het kan in jullie auto.’

2. ‘Op een parkeerplaats in Best haal ik gedragen damesondergoed op. Ik wil er graag aan ruiken en dan bef ik je kutje diep klaar.’

3. ‘Als je seksueel contact wilt, moet je een rood touwtje of lintje aan je antenne bevestigen. Zorg eventueel voor condooms en zeker voor voldoende sperma. Wel schone pikken. Geen stinkstokken!’

4. ‘Roompasteitjes zijn kutjes die extreem vochtig zijn voor of na een goede beurt met haar eigen partner. Zij druipt en wil gebeft worden. Bel mij en ik lik haar heerlijk klaar op een parkeerplaats in Best.’

5. ‘Gewoon een fijne wipkip gezocht voor parkeerplaatsseks. Gewoon een wereldkip gezocht. Betaling geen probleem.’

Wat mij vooral opvalt aan de ‘contactadvertenties’ is dat er enorm veel mannen zijn die met liefde een ‘vrouwenkutje komen uitlikken’. Tuurlijk, helemaal met je auto naar een parkeerplaats rijden om dan alleen een beetje te kijken en te beffen. Mijn reet! Die mannen willen neuken! Die mannen willen klaarkomen tegen de ruitenwissers! Die mannen stoppen hun pik als een Jehova-getuige tussen het portier. Ik word al misselijk als ik alleen al denk aan wat er zich op die parkeerplaatsen afspeelt. Gelukkig heeft Luna geen rijbewijs.

www.clubs.nl

boven

beneden rechts

beneden links

Tussen alle bedrijven door is Luna getrouwd. Of zoiets. Zo’n 4 weken terug zaten P. en ik weer bij de notaris. Om het samenlevingscontract te tekenen dit keer. “Hebben jullie het concept samenlevingscontract goed doorgelezen?”, vroeg de notaris. “Eh, ja hoor”, logen we in koor. “Mooi, dan hoef ik het niet helemaal voor te lezen”, sprak de notaris. “De comparanten verklaren dat zij in het kader van een affectieve relatie samenleven en een gemeenschappelijke huishouding voeren. Partijen zijn verplicht elkaar het nodige te verschaffen”, ging hij verder. Ik snapte er niet veel van. Dat maakte weinig uit, want volgens mij is zo’n samenlevingscontract ongeveer hetzelfde als trouwen en dient het hele contract na tekenen genegeerd te worden. Dus wij tekenden het contract, gaven de notaris een hand en stonden 5 minuten later op onze gymschoentjes weer buiten. “Zo, hebben we dat ook weer gehad”, zei P. en we fietsten naar huis. De afgelopen 4 weken werd er niet meer aan het contract gedacht tot ik gisteren tussen de stapel ongeopende post een rekening van het notariskantoor tegenkwam. Of we even € 420,07 wilden betalen. Of we even € 420,07 wilden betalen! Vierhonderdtwintig euro en zeven cent! We zijn verdomme nog geen 5 minuten in dat kantoortje van hem geweest. Geen koffie gezien! En we hebben gekozen voor het standaard-contract! Gewoon te vinden op internet! Hij hoefde alleen onze namen er maar boven te zetten en er een stempeltje met handtekening bij te plaatsen! Wat een prachtbaan heeft die kerel. Beetje knippen, beetje plakken, beetje voorlezen, beetje stempelen. Postzegel erop en klaar. En dit alles in een riant pand in Amsterdam-Zuid. Gisteren hebben P. en ik ons allebei ingeschreven voor de LOI-cursus ‘Hoe word ik notaris in 10 stappen?’. We kijken er nu al naar uit om binnenkort jonge, frisse stelletjes in 5 minuten, voor € 420,07, alle romantiek te ontnemen.

“Hosanna Heysanna Sanna Sanna Ho / Sanna Hey Sanna Ho Sanna / Hey JC, JC won’t you smile at me? / Sanna Ho Sanna Hey Superstar!” Geweldige dag gehad gisteren. Lang geleden dat ik zo in m’n eentje heb genoten. Ik ga eigenlijk nooit alleen naar concerten, theaterstukken of musicals. Staat zo eenzaam. Vindt men. En ikzelf ook wel een beetje. Ik reed al een maand lang langs de posters van de musical ‘Jesus Christ Superstar’. Moet ik naar toe, dacht ik iedere keer. Gisteravond kwam ik uit m’n werk, reed langs Carré, zag de mensen in de rij staan, bedacht me dat ik die avond toch geen plannen had en besloot gewoon een kaartje te gaan kopen. Al sinds ik tv kan kijken ben ik zeer gecharmeerd van de liedjes uit deze musical. M’n ouders hebben ‘Jesus Christ Superstar’ ooit een keertje op video opgenomen en volgens mij heb ik die in m’n jeugd wel 100 keer gezien. Al snapte ik vroeger nog niets van wat er gezongen werd, ik zong alle liedjes mee. En ook gisteravond kon ik nog alle liedjes meezingen, wat ik natuurlijk niet deed, want dan zou ik de andere bezoekers irriteren. Die andere bezoekers irriteerden mij overigens wel. Met hun geklap na elk liedje. Belachelijk en erg storend. Verder was het geweldig om de musical nu eindelijk eens in het echt te zien. Prachtig. Grote glimlach om Luna’s mond gedurende de hele voorstelling. Alleen dat einde hè? Dat was wel een beetje dramatisch natuurlijk. Maar waarschijnlijk vonden de muscialmakers een Jesus aan een stokje net zo’n belabberd einde voor een musical als ik. Dus voor de gezelligheid kwam de hele cast, inclusief herrezen Jesus, terug op het podium om de blije nummers nóg een keertje te zingen. En toen mocht er natuurlijk wel worden meegezongen en geklapt. Joehoe! Geweldige avond. Prijs de Heer.

Van niets doen word je moe. Dat is sinds de afgelopen weken voor mij een feit. Ik heb wel gewerkt. Natuurlijk. Beetje schrijven, beetje doorsturen via de mail. Klaar. Vastgeroest aan m’n bureaustoel. Ik had 6 weken niet gewerkt in de zorg. Even geen zin in. Even een beetje m’n enthousiasme kwijt. Ik heb een 0-uren-contract daar, dus ik kan in principe werken wanneer ik wil. Ik hoef het voor het salaris niet te doen, al heb ik wel mijn oog laten vallen op een super-hyper-geweldige afwasmachine die mijn taak als huisvrouw een stuk aangenamer zal maken. Ik werk in de zorg omdat ik het leuk vind. En aangezien er in de zorg, en ook in het verzorgingshuis waar ik werk, altijd en elke dag wel diensten openstaan is die baan voor mij een perfecte combinatie naast mijn freelance schrijfopdrachten. Toch heb ik 6 weken achter m’n computer gezeten en achteraf had ik dat niet moeten doen. Je wordt een beetje eenzaam als je elke dag in je eentje thuis werkt. Je ziet alleen je beeldscherm. Ik had niet echt verwacht dat ik mijn collega’s en de bewoners zou gaan missen. Ik heb hen ook niet écht gemist, ik miste vooral het de deur uitgaan. Op je fiets naar je baan, naar je werk. Fysiek hard werken. Lekker. Toen ik gisteren na 8 uurtjes werken de deur van het verzorgingshuis uitstapte voelde ik me geweldig. Ik had mijn taak voor die dag erop zitten en het wijntje dat thuis op me wachtte had ik ook echt verdiend. Ik voelde me weer actief deel uit maken van de maatschappij, hoe belachelijk dat ook klinkt. Vanavond werk ik weer. Lekker. Ik heb er zin in. Pim Fortuyn in zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar Paars’: “Arbeid stelt je in staat niet voortdurend bezig te zijn met je privé-sores en je niet voortdurend het hoofd te hoeven breken over de zin van je bestaan.”

Gisteren kwamen m’n ouders een dagje naar Amsterdam. Wilden ons nieuwe huis nu eindelijk wel eens zien. “Hoe kan het nou dat ze nóg niet begonnen zijn met verbouwen? Het huis is toch al 2,5 maand van jullie?”, vroeg m’n vader. “Dat snappen we zelf ook niet helemaal”, zei ik. “Dan ga je er toch achteraan? Ik begrijp jullie niet hoor, je betaalt nu toch al hypotheek?”, reageerde hij op een manier zoals alleen vaders dat kunnen doen. “Pappa”, zei ik, “we zijn afhankelijk van allemaal mannetjes die het niets kan schelen of wij er per 1 augustus in kunnen of per 1 februari.” “Ik vind het belachelijk”, zei m’n vader en daarmee was voor hem de discussie gesloten. Ik vertelde nog over een lakse bouwkundige en een trage ambtenaar, maar hij wilde het niet snappen. “Je moet er zelf ook mee bezig zijn!”, vond hij. “Dat zijn we, maar we betalen die bouwkundige € 20.000 om alles te regelen!”, riep ik. “Dat is een klootzak”, zei m’n vader. “Maar wat vind je van het huis zelf?”, vroeg ik. “Gaat dit plafond eruit?”, vroeg hij. “Ja, alles gaat eruit, niks blijft staan, alle muren gaan eruit, de vloer, het plafond. Alles. Alles wordt anders. Je moet gewoon naar de ruimte zelf kijken”, zei ik. “Er moeten nieuwe kabels getrokken worden. En die contactdozen, die moet je weg laten werken in de muur”, zei hij. “Pappa, daar moet je doorheen kijken. Dat regelt die bouwkundige allemaal. We hebben een huis van 300 vierkante meter in het centrum van Amsterdam gekocht. Daar gaat het om!”, zei ik geïrriteerd. M’n moeder mengde zich ook nog even in het gesprek: “Nou, je mag blij zijn als je er over 2 jaar in kan.” De tijd dat m’n ouders mij moed inspraken, mij vertelden dat ‘alles goed komt’ en voor m’n eigen bestwil tegen me logen is dus definitief voorbij. Die realiteit kwam hard aan.

Vanmiddag liep ik nog tegen Suffie van www.suffie.com te zeiken: “Suffie! Ze snappen me niet! Sommige lezers van m’n log. Ik heb er geen zin meer in. Heb het gevoel dat ik op eieren moet schrijven. Dat het toch nooit goed is wat ik schrijf. Als ik over drugs schrijf dan ben ik illegaal bezig, als ik bijna aangerand ben op straat, dan is het m’n eigen schuld, als ik moe ben, dan moet ik niet zoveel drinken. Ik doe het niet meer. Ze snappen me toch niet. En m’n nieuwe huis! Dat schiet ook niet op. Ik word er moe van. De verbouwing heeft al 2,5 maand vertraging. Ik heb er geen zin meer in.” Dat soort dingen. Geen last meer van sinds 18.15 deze avond. Ik was niet van plan om op Lijst Pim Fortuyn te stemmen ook al werd me dat door www.stemwijzer.nl aangeraden. Ik was het niet altijd met hem eens. Ik was ook niet anti-Pim; zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar paars’ ligt op m’n bureau. Ik vond hem een zeer charismatische man. Een mooie man ook, met mooie stropdassen. Een mooie man die ik op Nederland 2 vandaag ineens dood zag liggen. Met z’n stropdas losgeknoopt op z’n buik. In close up. Op de grond. Met medische mannetjes om hem heen. Beelden die ik m’n leven niet meer vergeet. Ook zijn interview in de Playboy van februari dit jaar vergeet ik niet. Een politicus (!) die zei: “Ik heb, zeker naarmate ik ouder word, geen zin om uren te besteden aan versieren. Dus als ik iemand leuk vind, dan zeg ik meteen: ‘Zullen we neuken?’” Een eerlijke man. Een eerlijke politicus. Maar eerlijkheid duurde niet het langst vandaag. En wat nu? Luna sprak Suffie net nog even. Suffie schreef: “In een klap zijn al onze zorgen en problemen triviaal.” En Suffie heeft gelijk.

Nadat ik 2 dagen terug kennis maakte met mijn eerste mini-spatadertje drong het tot me door; ik ben aan het aftakelen. Ik word oud en het kan alleen maar erger worden. Ik voel me al 3 dagen ontzettend moe en als dat de prijs is die ik tegenwoordig moet betalen voor een dagje feesten dan denk ik dat ik mijn visie op stappen, drugs, uitgaan en alcohol maar eens moet herzien. Later. Tot 2 dagen terug heb ik me nooit echt zorgen gemaakt om m’n lichaam. Het was er gewoon en het functioneerde prima. Het liet me nooit in de steek, ik voelde me nooit te dik, kon me niet voorstellen dat er ooit cellulitus op billen of dijen zou verschijnen en kon me al helemaal niet voorstellen dat ik verzorgingsproducten zou moeten gaan gebruiken. Nog nooit heb ik gedacht aan het kopen van antirimpelcrème’s, bodylotions, nachtcrème’s of een AbTronics. Ik was wel eens moe, maar dat had altijd een reden; 2 nachten niet slapen, 3 dagen achter elkaar stappen, een week lang 16 uur per dag werken. Nu ben ik moe zonder aanwijsbare oorzaak. Gewoon moe. M’n lichaam doet niet meer wat ik wil. Omdat ik niet van plan ben om rustiger aan te doen, te gaan sporten of te gaan mediteren ben ik vanmiddag samen met mijn mini-spatadertje richting Etos gewandeld. De negatieve signalen van dit lichaam moeten zo snel mogelijk weggeslikt worden. Per heden ben ik in het gelukkige bezit van; 100 jeneverbes-capsules (voor maag, darm en nieren), 50 chroom-GTF-pillen (versnellen de vetafname), 100 vitamine B12-tabletten (bij regelmatig alcoholgebruik), 100 lecithine-capsules (verhoogt de weerstand en voorkomt stress), 80 ijzerlactaat-tabletten (helpt bij slapheid en vermoeidheid), 30 Q-10-softgels (maakt je opnieuw fit) en 250 vitamine C-tabletten. En omdat het afgeraden wordt om deze 710 pillen in een keer achterover te slaan, begin ik nu alvast aan een blikje Red Bull.