Er is een groot verchil tussen wakker mét een kater en wakker worden zonder kater. Vanmorgen werd ik wakker mét een kater. Om 7:28. Ontkenning. Ik was er om 4.30 ingegaan, maar ik moest eruit. Afspraak. De kater was het gevolg van een mini-weblogmeeting met J., D., S. en R. van www.openhaard.net en E. van www.ransporn.com. Mini-weblogmeetings zijn beter dan gewone weblogmeetings. Mini-weblogmeetings zijn beter omdat je van tevoren al weet tegen welke koppen je de komende uren aankijkt. En mini-weblogmeetings in Amsterdam zijn nóg beter. Want al houdt de wereld niet op na Amsterdam, mijn wereld houdt wel op na Amsterdam. Overigens was de mini-meeting gisteren nóg veel beter dan een gewone meeting, omdat hij eindigde bij mij thuis en ik, toen alle mannen naar huis waren, gewoon met m’n kleren aan in bed kon vallen. Hoogtepunt van de avond was een D. die mijn altijd-agressieve-trut-poes Lolita met zijn rustige stem dusdanig bewerkte dat ze zeer relaxt bleef zitten zodat hij haar in kon spuiten met anti-vlooienspul. Dat hadden P. en ik al een week tevergeefs iedere avond geprobeerd. Ander hoogtepunt waren 5 stoere kerels die bij het zien van John Digweed compleet smolten en allemaal met ‘m op schoot wilden. Een ander hoogtepunt had De Parade kunnen zijn waar we die avond waren geweest en waar ik een vaag, maar zeer leuk theaterstuk zag waarvan ik de naam alweer ben vergeten. Verder blijft de hoeveelheid alcohol die je tot je neemt op een weblogmeeting natuurlijk altijd een hoogtepunt. Een hoogtepunt dat je de volgende ochtend overigens meteen ervaart als dieptepunt.

Nu ik het er toch over heb; ik ga op m’n moeder lijken. Ik had al eerdere signalen gezien door mezelf zonder make-up iets te lang in een spiegel aan te kijken, maar na vandaag weet ik het zeker. Ik word precies m’n moeder en misschien ben ik het al. Niet dat ik ooit maar heb gedacht dat ik nooit als m’n moeder wilde worden. M’n moeder is 60, m’n vader 49 en ik ben enig kind. Sinds een paar maanden is m’n moeder met de VUT en m’n vader heeft zomervakantie. Genoeg tijd om een avondje te komen bakplaten bij Luna en P. dus. De Palm-biertjes lagen koud voor m’n vader en voor m’n moeder en mij had ik 2 flessen rosé in de koelkast gelegd. Inschenken. We praatten wat, we aten wat en ineens pakte m’n moeder mijn volle wijnglas en goot de inhoud in haar inmiddels lege glas. “Ja, schiet je nou een beetje op met bijvullen of moet ik alles zelf doen hier”, zei ze en ze gaf me een brede grijns. Realiteits-flash. Mijn voorliefde voor alcohol is gewoon genetisch. Hoe kan het anders met ouders die elkaar ontmoet hebben in een drankhandel? Ouders die daar allebei werkten tussen het bier, de wijn en de sterke drank? De uren daarvoor had ik samen met m’n moeder aan m’n Ministeck-hert gewerkt terwijl m’n vader de krant las. Ondertussen hadden we de toekomst van m’n knuffelbeest besproken; hij zat nu in het klooster, maar dat was niks. En die nonnen waren ook niks. Viel niks te neuken voor ‘m. M’n vader zat erbij, luisterde ernaar en zei dat we gek waren. M’n moeder is mij, maar dan 34 jaar ouder. M’n moeder is mij, maar dan van een andere generatie. Het is niet erg om op je moeder te lijken, als je maar zeker weet dat zij een vrouw is waar je trots op bent.

(spleetje tussen tanden is 14 jaar geleden bij Luna verwijderd door orthodonthist)

“Jesus, wat is hier gebeurd?”, vroeg P. toen hij thuiskwam uit z’n werk. “Hoezo?”, vroeg ik, me van geen kwaad bewust. “Het hele huis is opgeruimd en de vloer is gedweild en de was is gedaan”, zei hij. “Ja, en ik heb ook nog lekkere lasagne voor je gemaakt, zal ik de schaal in de oven zetten?”, vroeg ik poeslief. Hij bleef me een beetje verbaasd aanstaren en vroeg of ik misschien last had van moedergevoelens, maar als dat zo was, dat dat dan niet erg was. Hij kwam graag thuis in een schoon huis, bij een lieve vrouw en lekker eten op tafel. Hij had gelijk. Ik had last van moedergevoelens vandaag. Moedergevoelens voor het nieuwe katje. Vreselijk, maar niet te ontkennen. John Digweed kwam vanmorgen met allemaal plukken stof op z’n kop aanlopen. Heel zielig. Dus het hele huis gestofzuigd en gedweild. Omdat ik toch bezig was ook maar 2 wassen gedraaid en de afwas gedaan. Naar de supermarkt om kittenhap te halen. Meteen blikken voor Skinner en Lolita gehaald. Meteen Red Bull-blikken voor mezelf. Meteen opgedronken. Daarna de keukenkastjes schoongemaakt. Ook de koelkast. Was opgehangen. Kattenbak verschoond. Sigaret gerookt. Katten eten gegeven. Lasagna gemaakt. Sigaret gerookt. Wijntje ingeschonken en ultiem gelukkig met John Digweed op de bank gezeten tot P. thuiskwam. Hij keek me iets te lang aan toen hij vroeg of ik last had van moedergevoelens. En misschien keek ik wel iets te lang terug. Hij zweeg iets te lang tijdens het kijken en ik zweeg iets te lang terug. Meteen in paniek. Het mag niet zo zijn dat ik ultiem geluk ga vinden in het huishouden, het verzorgen van m’n katten en het koken voor m’n partner. Compleet pakje sigaretten gerookt en 8 Baileys met whiskey gedronken. Ik heb mezelf weer enigszins onder controle.

Ik weet nog dat ik vorig jaar heel hard schreef; ‘Een echte kat haal je uit het asiel, want daar zitten de katten met karakter.’ Ik weet nog dat ik vorig jaar heel zeker wist dat ik nooit een jong katje zou kopen. Ik wist het écht heel zeker, maar toen ik vorige week langs de dierenwinkel liep lagen er zulke lieve baby-poesjes in de etalage dat ik er wel een uur naar heb staan kijken. Daarna heb ik een week bij P. lopen zeuren. “Liefje, er zit een heel lief zwart katje met een plukje grijs op z’n kopje in de etalage, die wil ik, die wil ik, die wil ik! En ik zal er heel goed voor zorgen. Echt waar, jij hebt er geen last van.” Hij zag het niet zo zitten; 3 katten in huis, maar toen hij gisteren zelf langs de dierenwinkel fietste ging hij ook overstag. Het zwarte katje was al verkocht, maar er zat een heel lief ander katje met rood en wit in de etalage. “Ik kom nu naar huis, dan moet je zelf maar even gaan kijken straks”, zei P. door de telefoon. Meteen op de fiets richting dierenwinkel met een kattenmandje achterop. Op slag verliefd op het wit met rode katje dat P. had uitgekozen. “Die wil ik, die wil ik, die wil ik”, riep ik tegen het mannetje van de dierenwinkel. En ik nam het rood met witte katje mee naar huis. John Digweed is 8 weken oud en heeft de hele nacht tegen m’n gezicht geslapen. Hij ligt nu al meer dan 3 uur op m’n schoot te spelen en kopjes te geven. Hij is zo lief en zo klein en zo schattig dat ik me bijna niet schuldig voel over het feit dat ik niet nog een kat uit het asiel heb gehaald, want volgens mij is John Digweed ook verliefd op Luna.

Alles wat ik schrijf is bij voorbaat gelogen en alles wat ik niet schrijf mag ter plekke ingevuld worden met leugens. Als ik niet opschrijf dat ik heel veel van P. houd, dan houd ik niet van P., ik heb het immers nooit geschreven, of niemand heeft het ooit gelezen. Als ik nooit iets positiefs over mannen schrijf, dan zal ik wel niets positiefs over mannen te zeggen hebben. Dan zal ik alle mannen wel kut vinden. Dan zal ik alle mannen wel haten. Als ik niet woord voor woord spel dat ik al 3,5 jaar een relatie heb met P. en dat die niet alleen monogaam is, maar ook vol humor, gezelligheid en respect, dan zal ik die wel niet hebben. Dan zal ik wel iedere week met een ander in bed liggen en dan zal ik wel hemelse prestaties van die bedpartners verwachten. Ik heb immers nog nooit geschreven over het seksleven van P. en mij. Als ik schrijf over een nachtje stappen met xtc, dan zal ik elke dag wel een pilletje naar binnen flikkeren en elke dag uit m’n plaat zijn. Dan zal ik wel een leeg bestaan hebben. Als ik een ICQ-chat online zet, dan zal die wel verzonnen zijn. Als ik over seks schrijf, dan zal ik elke dag wel met een natte slip voor de computer zitten. Als ik op de KamaSutrA-beurs werk, dan zal ik dat wel de normaalste zaak van de wereld vinden, omdat ik daarover schrijf. Als ik schrijf dat ik gelukkig ben, dan zal dat wel niet waar zijn. Alles wat ik niet opschrijf of wat ik niet wil delen dat is nooit gebeurd. Dat bestaat niet. Luna bestaat alleen uit 300 woorden, een camshotje en het beeld dat lezers van haar hebben.