Ik vind dat elke man goed moet kunnen koken. Een lekker kokende man is sexy. Behalve die van mezelf. Die hoort niet in de keuken, want de keuken is van mij. Een paar weken geleden heeft mijn bijna 2 jaar durende project om ex S. aan het koken te zetten eindelijk vruchten afgeworpen: “Ik sta nu in de Albert Heijn en zal ik maar gewoon 2 biefstukjes, wat aardappeltjes en een salade meenemen?” Het duurde even voor ik me realiseerde dat dit typische relatie-zinnetje werd uitgesproken door ex S. en niet door m’n eigen partner. Maar die avond bakte ex S. aardappeltjes en 2 biefstukjes en mengde de salade met 6 mini-bakjes dressing en saladeversiering van Albert Heijn. “Handig hè, al die bakjes!”, zei ex S. enthousiast. Het was een prima maal en vooral het eerste maal dat in 2 jaar in zijn eigen huis bereid werd. Voorheen kwamen er alleen traiteurmaaltijden of andere afhaalmaaltijden zijn huis binnen. Of hij ging uit eten. Pas toen ik hem vertelde van het Jamie-Oliver-effect en hem had verzekerd dat een kokende man juist ontzettend sexy is ging hij overstag. En het koken stond hem goed. Erg goed. En volgens mij vond hij het stiekem ook erg leuk. Gisteren kwam vriend T. langs. Die wilde ook leren koken. Dus zo zat ik op het kookeiland met een wijntje en ondertussen volgde vriend T. mijn aanwijzingen op. Ideaal! Hij maakte een heerlijke pasta met broccoli, pesto, spekjes en pijnboompitjes en ook hem stond het goed. En ook hij vond het het leuk. Over 2 weken krijg ik zelf kookles. Bij restaurant Manzano. En niet omdat ik niet in staat ben om een volwaardige tapasmaaltijd in elkaar te draaien, maar omdat ik gewoon móét en zál weten hoe ze hun rauwe tonijn met gekonfijte citroen maken.

Bovenstaande foto maakte ik maandag 6 oktober om 11:47 pm. De foto’s ik de rest van die week maakte om 11:47 am zijn te zien bij Bart. Over zijn project 11.47; ‘The photographs you see on this site were made at different places and by different people. They have only one thing in common – they were shot at exactly 11:47 am or pm. Participants agree to take seven pictures this way, one for each day of a week. They are given the choice of shooting them either at 11:47 am or 11:47 pm. (…) At the end of the week a participant gets to choose and ask the next photographer, who, in turn, will ask a next participant.’ Een soort foto-stokje dus!
http://www.bartvandergriendt.nl/1147/index.htm

Tiel, 7.49. “Eh, ben je van plan de hele dag in bed te blijven? Het is 8 uur en als je er nu niet uitkomt, dan kunnen we net zo goed thuisblijven.” M’n moeder en haar gebruikelijke praatje om mij uit bed te krijgen. Ze vond het tijd om richting Utrecht te vertrekken. Naar de KreaDoe. Dé beurs voor ‘creatief’ Nederland en naar eigen zeggen ‘de grootste en meest trendy hobbybeurs van Europa’. Ik was er nog niet eerder geweest en m’n moeder wilde een idee opdoen voor de kerstkaarten van 2004, want de kerstkaarten voor dit jaar heeft ze al bijna af. Uiteindelijk kwamen we terecht in een wirwar van leeftijdsloze vrouwen die zichzelf ontzettend creatief vonden, maar waarschijnlijk alleen maar de 3D-kaarten kunnen namaken uit een hobbyboekje. Ik vond het fantastisch en m’n moeder en ik liepen met een grote glimlach van stand naar stand. Vooral de ‘1 euro’-stand en de ‘2 euro’-stand kon ons zeer bekoren. ‘Zoveel mogelijk voor weinig’ was ons streven. Alleen de stands met 3D-vellen sloegen we over. Daar deden we niet aan. “Alleen die stomme wijven doen aan 3D”, vond m’n moeder. Haar kerstkaart voor dit jaar heeft ergens in een hoekje ook een 3D-kerstkrans, maar die is zo klein dat het de naam 3D niet mag hebben. Ook embossing en theezakjes-vouwen vonden we stom. “Dat deed ik 4 jaar geleden al”, zei m’n moeder. Na 4 uur slenteren en shoppen op de KreaDoe vertrokken m’n moeder en ik naar het V&D-restaurant voor een kopje koffie met een saucijzenbroodje. En om 15.00 zette ik haar weer op de trein richting Tiel, want ze moest op tijd thuis zijn om voor m’n vader te koken. “Dat was gezellig hè?”, zei m’n moeder. En dat was het. Misschien moest ik vanavond ook maar eens aan de kerstkaarten beginnen. www.kreadoe.nl

Gisternacht liepen P. en ik terug van de Melkweg richting huis. Een wandeling van 20 minuten. Vroeger, toen ik nog studeerde en vrijgezel was. Vroeger. Vroeger, toen liep ik alleen en zonder angst door de Kalverstraat of de Leidsestraat na een nachtje stappen. En niet alleen zonder angst, zelfs met een heerlijk ik-woon-in-Amsterdam-gevoel. Een wat-zijn-de-grachten-toch-mooi-gevoel. Gisteren voelde ik me zelfs met z’n tweeën onveilig en wilde zo snel mogelijk op m’n bank kunnen zitten. Deur dicht en nachtsloten erop. De sfeer buiten voelde grimmig, ook al gebeurde er weinig bijzonders. De straten werden bewoond door de standaard groepjes dronken jongeren, aangeschoten stelletjes op de fiets en een enkele zwerver. Maar ik verwachte ieder moment dat iemand ineens in schelden en tieren uit zou barsten. Of nog erger. En dit gevoel heb ik niet alleen ’s nachts op straat. Ook overdag straalt de negativiteit van de straten. Van de chagrijnige, grijze, haastende mensen die erop lopen. Zelf heb ik ook moeite om vrolijk te blijven. Vandaag liep ik in de binnenstad een hoekje om en botste bijna tegen een man op. “Opkankeren godverdomme”, zei hij. En al probeer ik zonder vooroordelen de wereld in te kijken, het gaat me slecht af. Vorige week fietste ik over de grachten. Een paar honderd meter verderop zag ik 2 jongetjes van een jaar of 10 op een brug staan. Ze hadden waterpistooltjes in hun handen en lachten samenzweerderig. Als ik over de brug fiets, dan gaan ze me helemaal natspuiten, dacht ik. Kutkinderen. Ik overwoog even om voor de brug af te slaan, maar besloot gewoon door te fietsen en ze verrot te schelden als ze zouden schieten. Op de brug liepen de jongetjes op me af. Pistool in de aanslag. Toen ze schoten fietste ik door een wolk van bellenblaas.

Vorige week vrijdag keek ik bij RTL4 naar ‘Derren Brown Play Russian Roulette’. Een ‘eenmalige special waarin psychologisch illusionist Derren Brown live voor de Britse en Nederlandse tv een levensgevaarlijke Russische roulette speelt’. Goh, Russische roulette, live op tv, dat hadden we nog niet gehad. Na wat psychologische spelletjes en testen om de persoon te selecteren die de kogel in een kamer zou plaatsen, haalde Brown de trekker 2 keer over tegen z’n hoofd, schoot daarna een lege kogel in de zak met hooi, haalde nog een keer de trekker over tegen z’n hoofd en schoot daarna de kogel in het hooi. Hij blij, degene die de kogel erin stopte ook blij en de televisiezenders blij. Hij heeft 3 keer z’n leven gewaagd, maar hij leeft nog! Hoera! Of deze show nu een dure Hans-Kazan-truc was of echt, ik vond het eigenlijk een slappe hap. En ik vraag me af of we niet iets te ver zijn doorgeschoten in de hunker naar ‘live’, ‘spannend’, ‘nieuw’ en ‘nog nooit vertoond’. Een gemiddelde journaalaflevering is momenteel al verworden tot een aflevering van ‘Faces of Death’ en blasé neem ik een slokje van m’n wijn als er wéér een of ander oorlogsslachtoffer op m’n tv-scherm verschijnt. Er is weinig dat me meer kan shockeren, want ik heb bijna alles al gezien. Ik denk dat Stephen King gelijk gaat krijgen en we binnen afzienbare tijd écht live naar ‘The Running Man’ kunnen kijken. Een soort vossenjacht, maar dan met bommen, granaten en een hoop bloed. Mocht het zover komen, dan zit ik gekluisterd aan de buis. Me te verbazen, maar te hopen op actie. Ik denk dat iedereen die vrijdag naar ‘Live Russian Roulette’ keek stiekem hoopte dat Brown zichzelf verrot zou schieten. Want dát was pas echt spannend geweest.
www.derrenbrown.co.uk

Als je een katje koopt in een dierenwinkel die niet al te goed te boek staat, dan kun je er eigenlijk op wachten dat hij een keertje ziek wordt. En als je dat katje dan ook nog vernoemd naar een Chinese vechtlegende, ja, dan is het eigenlijk gewoon de Goden verzoeken. Een paar weken geleden begon Bruce te niezen en te gorgelen, dus P. en ik naar de dierenarts. Na wat voelen kwam hij tot de conclusie dat Bruce veel te vroeg bij z’n moeder is weggehaald. Toen wij hem kochten was hij waarschijnlijk pas 5 weken. “Hij is te vroeg ingeënt, dus de antistoffen die hij van z’n moeder heeft meegekregen werken niet goed”, zei de dierenarts. Het antibioticakuurtje voor een week dat we meekregen hielp tijdelijk, want 3 weken later gorgelde Bruce nog erger dan voorheen. Weer naar de dierenarts die hem nu een dubbel sterke kuur voor 3 weken meegaf. En een neusspray. Al deze chemische goedjes beginnen nu te werken en Bruce Lee huppelt door het huis als een bezetene. Volgens mij heeft-ie ADHD. Hij is onopvoedbaar, oncontroleerbaar, heeft een enorme plaat voor z’n kop en springt op de meest onverwacht momenten in je benen, onder je voeten of op je handen. Daarnaast is-ie onverzadigbaar en eet als het lukt niet alleen z’n eigen etensbakje binnen 10 seconden leeg, maar ook die van de andere katten. Die zitten er dan bij en kijken ernaar. Mietjes. Maar als dat kleine zwarte balletje uitgeput bij je komt liggen en je aankijkt met z’n grote, groene ogen, dan is alles meteen vergeven. De katten hebben gisteren een complete biefstuk van m’n vader gekregen. Dierendag. “Wie z’n naam hoort mag een stukje biefstuk af komen halen bij Piet!”, riep m’n vader door het huis. Uiteindelijk heeft Bruce meer dan de helft gekregen. “Ja, hij moet er nog van groeien”, zei m’n vader.

Vorige week woensdag is oom R. van partner P. overleden. Na een heftige hartaanval is besloten de behandeling niet voort te zetten. Het is niet dat ik oom R. zo goed kende. Helemaal niet. In de 5 jaar dat P. en ik samen zijn heb ik hem nog geen 10 keer gezien. Toch zat ik afgelopen maandag tijdens de crematie hevig te snikken en te snotteren. Empathie. Ik zat achter tante H. en hun zoon J. en ik werd ontzettend verdrietig van hun verdriet. Ik probeerde me te concentreren op de slechte muziek en het te pathetische gedicht dat werd voorgedragen, maar het lukte niet echt. Iedere keer als ik iemand zag huilen, huilde ik mee. En omdat alle crematies en crematoria zo op elkaar lijken neem je niet alleen afscheid van degene die op dat moment in de kist ligt, maar ook van iedereen die daarvoor is gestorven. Ik krijg kippenvel van de witte muren, de foute schilderijen aan de muur. De indeling van de zaal waar afscheid genomen wordt. De koffiekamer. De koffiekopjes. De in-en-in-trieste plakjes marmercake die je toch maar pakt omdat je de hele dag nog niets gegeten hebt van de stress. De lelijke bloemstukken met zijden linten. Het lijkt allemaal teveel op elkaar. De crematie van oom R. was de zevende crematie die ik had in 2 jaar. En ik vind het nu wel even genoeg geweest. Als ik met dit gemiddelde doorga is er over 10 jaar niemand meer over. Het begon met een auto-ongeluk waarbij P.’s vriendin B. en zijn collega K. omkwamen. Daarna verongelukte R., mijn buurjongen uit Tiel, met wie ik praktisch ben opgegroeid. Niet lang daarna overleed vriendin R. aan kanker en tussendoor bracht ik nog mijn oom T. en oom J. weg. Het leven is ineens een afvalrace geworden zonder dat ik het in de gaten had. Ik word al misselijk als ik aan een plak marmercake denk.