Gisterochtend 11.00. Ik schrik wakker van onze vaste telefoon: “Hallo, u spreekt met Huib van der Meulen van Nationale Nederlanden. Ik bel u even om te zeggen dat ik een kwartiertje later ben.” Ik heb werkelijk geen idee waar deze man het over heeft. Ik ken geen Huib. Ik ken niemand van Nationale Nederlanden. En ik weet al helemaal niets van een afspraak vandaag. “Eh?”, probeer ik, maar ineens weet ik tegen wie ik het heb; het verzekeringsmannetje dat komt controleren of er 31 december wel echt bij ons is ingebroken. “Geen probleem hoor”, zeg ik tegen Huib, “tot zo.” Shit! Shit! Shit! Helemaal vergeten! Onze afspraak was om 11.00, dus ik heb een kwartier om de Amerikanen en de Vietnamezen die in de woonkamer slapen wakker te krijgen. We hebben de nacht daarvoor nog even doorgehaald. Doing Amsterdam the Amsterdam way. Nog even naar een topless-bar, nog even wat jointjes en nog een paar biertjes erbij. Mijn ergste vermoedens worden werkelijkheid als ik boven kom en de woonkamer aanschouw. Als het verzekeringsmannetje nu binnen zou komen, dan denk ik dat hij het niet gek vindt dat er is ingebroken. Onverantwoorde toestanden. Onze woonkamer lijkt op een goedkope hoerentent. Overal staan blikjes Heineken, liggen plastic joint-hulsjes, alle asbakken zijn overvol en er liggen opengeslagen seksboekjes op de tafel en op de vloer. En tussen al deze genotmiddelen liggen 5 lamgeslagen en snurkende mannen op kussens. Paniek! Adem in en adem uit. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven terwijl ik iedereen wakker maak. Met een vuilnisbak maak ik een rondje langs de asbakken, blikjes bier, seksboekjes en joint-hulsjes. Maar na 10 minuten besef ik dat deze situatie niet meer te redden valt. Niet met opruimen in ieder geval. Maar hopelijk wel met de waarheid. Dus wanneer het verzekeringsmannetje voor de deur staat excuseer ik me voor de ongelooflijke teringzooi waarin hij belandt. Het verzekeringsmannetje kan er wel om lachen. En volgens mij geloofde hij ook ieder woord over de inbraak van 31 december. Maar ik ben pas echt gerustgesteld als het geld op onze rekening staat.

Vriend D. en E. waren niet de enige Amerikanen die afgelopen weekend Amsterdam aandeden. Ook hun Amerikaans-Vietnamese vrienden Q., L. en V. waren in Amsterdam neergestreken om zoveel mogelijk joints per uur naar binnen te hijsen. Zij sliepen echter niet bij P. en mij en ze zouden een dag eerder vertrekken. Maar ja, door het roken van zoveel joints, gecombineerd met zeker ook gemiddeld 1 blikje Heineken per uur wordt de gemiddelde Vietnamees toch wel een beetje wazig. Dus Q. L. en V. misten hun trein naar Parijs en stonden gistermiddag bij mij voor de deur. Of ze hier mochten wachten tot D. en E. terugwaren van het SMCS. Geen probleem. Biertje erbij. Jointje erbij. Do you know how to play Texas Holdem?’, vroeg 1 van de Vietnamezen. Nee, maar ik wou het best leren. Geen probleem. Biertje erbij. Jointje erbij. De Vietnamezen legden mij de spelregels van Texax Holdem op een dusdanige macho-mannelijke manier uit dat ik gewoon wilde en moest winnen. “We play this almost every day”, zei Vietnamees Q. zelfverzekerd, “it’s very famous in America. There are these stores were you can buy these dice poker chips and folding tables and stuff.” Alledrie de Vietnamezen keken erbij alsof dit een serieus spelletje voor de ‘big boys’ was. Zeker geen spelletje voor vrouwen. Dus toen ik de eerste ronde won, lag dat volgens hen aan mijn beginnersgeluk. “No, I think I won because you guys suck big time”, zei ik quasi-stoer. En dat konden ze blijkbaar wel waarderen, want de 5 rondjes daarna werd er geen rekening meer gehouden met mijn vrouw-zijn of met het feit dat ik dit spel voor de eerste keer speelde. Ik had ze beledigd en zij zouden mij wel even laten zien wie er de baas was. Niet dus. Want uiteindelijk won ik 4 van de 6 rondjes. En waarschijnlijk lag dat niet aan mijn pokerface, maar aan de constante glimlach op mijn gezicht. Want of ik nu kutkaarten had of niet; ik genoot er ontzettend van om een spelletje te spelen met 3 wildvreemde Amerikaans-Vietnamezen. Biertje erbij. Jointje erbij.

Gisterochtend om 9.00 stonden vriend D. uit New York en zijn vriend E. uit Minneapolis voor de deur om een paar dagen bij ons te logeren. E. was nog nooit in Amsterdam geweest, dus volgens goed toeristisch gebruik was het eerste dat hij deed toen hij op een fatsoenlijke Amsterdamse stoel zat het opsteken van een joint. “This is just great!”, zei E., “this is just fucking great. I just love Amsterdam.” Ook tijdens een rondleiding door het huis waren de ‘awesomes’, ‘brilliants’, ‘greats’ en ‘magnificents’ niet van de lucht. “I just love everything you did to the house”, zei vriend D., die 3 jaar geleden ook al eens bij ons logeerde. “Your house has such a great vibe.” De rest van de middag gingen D. en E. op pad door Amsterdam met een landkaart met daarop alle coffeeshops aangegeven. “This map is just great”, vonden de jongens. Ondertussen deed ik boodschappen, werd gebeld door Sikkema die me vertelde dat ik een Dutch Bloggie had gewonnen, keek de film ‘Little Buddha’ en zette daarna een volledige Sukiyaki-maaltijd op tafel. Ook tijdens de maaltijd bleken E. en D. zeer dankbare gasten. “This has got to be the best meal I ever had”, zei E., “it’s so tasty and I just love those meatballs.” “This is good”, vond D., “this is great.” “You know, I just won an award today for the best Dutch lifelog”, vertelde ik. “Really?” vroegen de Amerikanen tegelijk en ze keken me verbaasd aan. Ik vertelde in het kort over deze site en over de Dutch Bloggies en dat ik de prijs voor ‘beste lifelog 2006’ heb gewonnen. “That’s just great! That’s awesome!”, zei D., “so you must be pretty good!” En E.: “We were planning to have a party tonight, but now we know what we are celebrating for! That’s just awesome!” En als ik er even over nadenk. I think it’s awesome too.
www.dutchbloggies.nl
www.aboutblank.nl

Biologisch? Dat vond ik dus eigenlijk helemaal niet zo logisch. Wat die geitenwollensokken deden moesten ze lekker zelf weten, maar ik moest er niet aan denken om die natuurlijke producten in mijn lijf te gooien. Kon gewoon niet goed zijn. Biologische groenten zien er helemaal niet zo lekker fris uit als hun chemisch bespoten variant in de Albert Heijn. Slappe kropjes sla en bloemkool met bruine vlekjes. En biologisch vlees bij een biologische slager? Niks geen donkerroze biefstukjes, maar een beetje bruinig. En kipfilet? Geen lekkere lichtroze opgespoten supermarkt-porties, maar grijs-roze mini-velletjes. Daarnaast vond ik biologisch eten altijd een beetje teveel gedoe. Hélemaal naar de andere kant van de stad om naar de biologische supermarkt te gaan. Hélemaal toch wel 10 minuten langer fietsen. Daar had ik dus geen zin in. Maar, sinds een maand of 2, koop ik, net als de rest van de grachtengordel-yuppen, steeds meer biologische producten. Ik fiets er zelfs voor om. Ergens is in mij het besef neergedaald dat het nu toch wel eens tijd werd om me bewuster bezig te houden met mezelf, mens, milieu en maatschappij. En als je dan logisch nadenkt, dan kom je inderdaad op biologische producten uit. Biologische groenten, biologische melk, thee, brood, kaas en mayonaise. En biologisch vlees. Want helemaal geen vlees eten vind ik geen optie. De mens heeft niet voor niets miljoenen jaren geëvolueerd om aan top of the foodchain te staan, dus die biologische worstjes smaken mij prima. Daarnaast blijkt ook de hogere prijs van biologisch eten af en toe een voordeel. Biologische wijn is vanzelfsprekend duurder, maar dan koop ik meteen ook minder flessen, met als gevolg dat ik ook minder drink. Op die manier ben ik in 1 keer dubbelgoed bezig! Maar de allerbelangrijkste reden om biologisch te eten; het is lekkerder. Echt. De slappe kropjes sla, aardappelen, bloemkool met bruine vlekjes, de bruinige biefstukjes en de grijs-roze stukjes kipfilet; het smaakt allemaal zoveel beter dan het massa-geproduceerde voedsel. Puurder. Lekkerder. En het voelt goed. Behalve dan die biologische wijn. Daar wen ik slecht aan.

STEM BRUCE! Voor meer blikkie blikkie blikkie!
Gouden lijst 77.

Bruce heeft z’n eigen verkiezingsposters. Posters te zien in de binnenstad van Amsterdam!

Het merendeel van het zonlicht in boekhandel Tuf Tuf in Antwerpen werd tegengehouden door metershoge stapels met boeken die tegen de ramen leunden. De boekenkasten tegen de muur reikten tot het plafond en de boekenkasten in het midden van de winkel waren minstens 2 meter hoog. Boekhandel ‘Tuf Tuf’ was zonder twijfel de boekhandel met het grootste aantal boeken per vierkante meter die ik ooit bezocht. En al ben je meestal de enige klant in een tweedehands boekwinkel; in de Tuf Tuf hoorde ik regelmatig het belletje van de opengaande voordeur. Hoe kan het zo druk zijn in een tweedehands boekhandel, vroeg ik me af. In de 10 minuten dat M%n en ik binnen waren, had ik toch zeker al 7 mannen in en uit zien lopen. Zoveel Suske en Wiske-collectioneurs konden er toch niet zijn? En tweedehands computerboeken, die zijn over 50 jaar misschien interessant, maar nu heeft iedereen de ‘MS DOS User’s Guide 1.0’ nog op zolder liggen. Er kwamen 2 jongens van een jaar of 20 binnen waarvan ik zou zweren dat die nog nooit een boek hebben gelezen. Zelfs 5 minuten Suske en Wiske moest voor hen teveel inspanning zijn. Wat deden zij in een tweedehands boekwinkel? Het antwoord kwam toen ik ging afrekenen. De verkoper was nog bezig met de klant voor mij, maar besloot, in overleg met de klant, mij eerst te helpen. Ik zag nog net hoe de verkoper schijnbaar nonchalant een boek van Alistair McLean bovenop een pornoboekje legde. Een pornoboekje? Die afdeling was ik helemaal niet tegengekomen! Dus nadat ik € 1,- had betaald liep ik nog een rondje door de Tuf Tuf. En ergens in de hoek van de zaak, verscholen tussen nog meer stapels tijdschriften en boeken vond ik de ingang naar een achteraf-kamertje. En dat achteraf-kamertje was afgeladen met pornotijdschriften! Alle stapels met Suske en Wiskes, alle totaal vergeelde Flair-jaargangen, alle stapels science fiction-paperbacks en alle misdaad-pockets bleken een dekmantel voor de verkoop van groezelige, tweedehands pornoblaadjes. Ik begon ineens sterk te twijfelen aan de verkooppraktijken van het oude dametje dat een paar huizen bij mij verderop een tweedehands kledingzaakje runt.

In de bijna 5 jaar dat ik deze site heb, ben ik 1 keer van url veranderd, 2 keer van weblogtool, 3 keer van provider en 3 keer van vormgeving. Iedere wissel ging gepaard met de nodig stress van mijn kant, omdat ik ontzettend bang ben dat ik in het overgangsproces data kwijtraak. Dat ik een gedeelte van m’n leven kwijtraak! Paniek! Nu zijn er altijd wel backups, en dubbele backups, maar daar kan ik maar moeilijk op vertrouwen, want zo’n backup ziet er in mijn ogen uit als een ingewikkelde toestand met 0-letjes en 1-tjes waar ik niets, maar dan ook niets, van begrijp. Na iedere provider-, server,- of vormgevingswissel was ik dolblij als alles weer gewoon op z’n plek stond. Als alle knopjes weer werkten en het archief volledig was. Ik kan een tekst op deze site plaatsen, en een afbeelding en daar is alles mee gezegd. Nu was de laatste wissel zo’n 2 jaar geleden. Toen kocht ik samen met 4 anderen een stukje ‘dedicated server’ ergens in Amerika en dit stukje server werd beheerd door Roland van www.rolandow.com. Maar echt stabiel was die server niet en Roland besloot onlangs, terecht, om zijn heil ergens anders te zoeken. Dus er zit een nieuwe wissel aan te komen. Deze week nog wel. Suffie, van www.suffie.nl, bood aan om mijn sites bij hem onder te brengen. Iets met een ‘resellersaccount’. Het aanbod klonk goed, dus die nam ik maar wat graag aan, maar nu de daadwerkelijke wissel steeds dichterbij komt, word ik steeds nerveuzer. Ik heb al 4 back-ups gedraaid, maar niet 1 daarvan lijkt volledig. En uitzoeken welke bestandjes ik precies mis lijkt een onbegonnen werk. Paniek! Volledige paniek. Gelukkig voelt Suffie haarfijn aan wanneer een vrouw het écht niet meer ziet zitten. Hij gaat me deze week helpen met de verhuizing en volgens hem was er nog geen reden tot paniek. Maar, al vertrouw ik hem volledig, ik stop pas met panikeren tot elke bit en byte van deze site verhuisd is.

“Meisje, deze film gaan we vanavond kijken”, zegt P. en hij schuift me de VPRO-gids toe. Zucht. Altijd als P. iets uitkiest op televisie is het óf voetbal óf een hele moeilijke en depressieve film. Ik lees de recensie van ‘Amores Perros’: ‘(…) … met prijzen en lof overladen speelfilmdebuut… honden spelen een grote rol… aanklacht… naar aanleiding van een 21 seconden durend hondengevecht… (…)’ “Ik heb geen zin in hondengevechten”, zeg ik. “Het is een goede film”, zegt P., “goed gefilmd.” “Kan mij het schelen”, zeg ik. “Nee, maar het gaat over een leuke hond”, zegt P., “die alle gevechten wint.” “Ja, en die hond gaat zeker dood?”, vraag ik. “Ja, dat zeg ik niet natuurlijk”, zegt hij. En dan weet ik al genoeg. Verantwoorde, culturele films hebben nooit een happy end, maar er gaat wel altijd iemand dood die helemaal niet dood had hoeven gaan. En dan het liefst een hond, waar de hoofdpersoon dan hard om huilt zodat de kijker ziet dat de hoofdpersoon ook in staat was tot liefde. En gevoel. “Als die leuke hond doodgaat hoef ik die film niet te zien”, zeg ik. “Dat van die hond is niet eens het hoofdverhaal”, zegt P., “en ik wil ‘m graag nog een keer zien.” Zucht. Vooruit dan maar. Vooruit. Dan. Maar. Om 0.00 begint de film en ik word al binnen 1 seconde getrakteerd op beelden van een creperende hond met heel veel bloed in een auto. “Ah, P.! Verdomme. Dit trek ik niet”, zeg ik. “Hè, wat?”, vraagt P. terwijl hij wakker schrikt. “Ja, hallo, dat is lekker! Jij ligt gewoon te slapen! Jij wilde die film zien. Die hond is nu al gewond met bloed en alles!” “Sorry meisje”, zegt P., maar valt een half uur en 3 hondenkadavers later gewoon weer in slaap. “Je hebt me er ingeluisd”, sis ik hem zachtjes toe. Daarna doe ik de televisie uit, de deur op slot, de lampen uit en het gordijn dicht. En omdat ik niet in slaap wil vallen met de beelden van dode honden voor m’n ogen, sleep ik kater John Digweed mee naar de slaapkamer voor een uitgebreide knuffelsessie. Partner P. slaapt een nachtje op de bank.