Het leek vriendin A. en mij vrijdag ineens een heel goed plan om te gaan salsa-dansen. Nooit eerder gedaan, maar met de juiste danspartner zou het geen probleem moeten zijn. Dus wij naar De Kluis. The place to be als het op salsadansen aankomt. Met live muziek en lekkere mannen. “Kun je het wel eerst eventjes voordoen, want ik heb het nog nooit gedaan”, vroeg ik aan het begin van de avond aan een salsa-neger. Daarop pakte hij m’n handen vast, deed het basispasje voor en als vanzelf gleed ik in de salsa-stand. “Maar je moet me wel iets steviger leiden hoor”, zei ik tegen de salsa-neger, “iets harder de goede kant op duwen.” De neger lachte een beetje verlegen. Durfde hij niet. Of hij begreep me verkeerd. Had ik weer. Een gecompliceerde neger. Een hele tent vol met de meest lekkere en macho negers en wie vraagt mij als eerste ten dans? Een gecompliceerde neger. Zucht. De meeste mannen daarna dachten dat ik met mijn vraag om me iets harder de goede kant op te duwen bedoelde dat ze iets harder met hun stijve pik tegen mijn bovenbeen op moesten rijden. Ook best lekker. Maar daar kwam ik niet voor. Ik kwam hier om salsa te leren. En dat lukte uiteindelijk ook best aardig, maar verder dan de basis-moves kwam ik niet. Tot ik in de armen belandde van een karamelkleurige jongen met grote reebruine ogen. “Ik doe nu m’n ogen dicht en dan moet jij heel stevig leiden”, zei ik. Hij vond het prima. Dus ik deed m’n ogen dicht en gaf me over aan de muziek en mijn danspartner. En ineens kon ik het. Niks geen basis-salsa met een beetje naar links en naar rechts schuifelen, nee, dit was ook naar voor en naar achter. En met rondjes erbij. Dit voelde alsof ik briljant kon salsadansen. Woehoe! “Hoe heet je eigenlijk?”, vroeg ik na een kwartier stevig draaien. “Ali”, antwoordde hij. Ali? Ali? Geen Juan, Manuel, Carlos of Orlando? Maar Ali? Ik danste dus uiteindelijk de sterren van de salsa-hemel met de Marokkaanse Ali. En dat ik ook de hele tijd zijn stijve lul tegen m’n been voelde, ach.

“Liefje! Je raadt nooit wat ik aan het doen ben”, vraag ik door m’n mobieltje. “Nee”, zegt P. rustig. “Nou, raad dan!’, zeg ik. “Nee, zeg het maar gewoon”, vraagt P., “ik ben hier even druk bezig.” “Nou”, zeg ik, “ik ben ook heel druk. Ik ben alle keukenkastje aan het opruimen en alles wat over de datum is aan het weggooien. En ik neem ook meteen de koelkast mee. Hele keuken schoon. Had je niet gedacht hè?” Nee, hij had van alles in gedachten, maar dit inderdaad niet. “En weet je wat nog meer?, vraag ik. “Nou?”, vraagt hij. “Vanavond eten we Tagliatelle Genovese, uit een kookboek van Jamie Oliver.” “Wat is dat?”, vraagt P. en ik hoor een lichte paniek in zijn stem. De naam van het gerecht klinkt niet als iets met aardappelen of aardappelpuree, dus in zijn beleving kan het hele gerecht dan nooit iets geweldigs zijn. “Tagliatelle Genovese”, zeg ik, “klinkt helemaal chique toch? Daar wil een man toch voor naar huis komen of niet?” “Wat zit erin?, vraagt P. voorzichtig. “Nou, tagliatelle natuurlijk en ik ga zelf pesto maken met basilicum en pijnboompitjes en parmezaanse kaas. Dat zit er dus door. En ook verse haricot verts en nog meer parmezaanse kaas en, nu komt het allerbeste, ook Roseval-aardappeltjes. Met aardappeltjes dus erdoor, lekker hè?” “En wat voor vlees?’, vraagt hij. “Wat voor vlees?, vraag ik terug. “Ja, vlees”, zegt hij. “Er zit geen vlees in”, zeg ik, “dat zit niet in Tagliatelle Genovese volgens Jamie.” “Oh, zegt P., geen vlees, dat is natuurlijk wel een beetje raar.” “Hoezo?”, vraag ik. “Nou, bij het avondeten hoort gewoon vlees”, vindt hij. Zucht. Diepe zucht. “Nou, tot vanavond dan maar”, zeg ik, “dan bak ik voor jou wel een schnitzel.” “Lekker”, zegt P. en hangt op. Zucht. Gezocht; enthousiaste vegetariër voor 1 avond op wie ik mijn lentegevoel kan overbrengen.

Zondagmiddag, 19 maart kwamen 2 Duitse werknemers van partner P. wat werk doorspreken. Tijdens dit gesprek geeft werknemer N. ons een zelfgemaakt boekje met de titel ‘A Guide To Cutting Stencils.’ Het mini-boekje gaat over de Londense stencil-kunstenaar Banksy, een kunstenaar waar zowel P. als ik nog nooit van hadden gehoord. Werknemer N. blijkt bevriend met deze Banksy en ik ben helemaal weg van zijn werk. Maatschappijkritisch, maar dan wel met een knipoog. En mooi! Ik vind alles mooi! We vragen aan werknemer N. of hij misschien kan regelen dat Banksy iets bij ons op de muur komt spuiten. Ooit. Werknemer N. kijkt wat hij kan doen. Bijna een week later komen onze Amerikaanse vrienden D. en E. weer terug in Amsterdam, na 10 dagen touren door Europa. Met een boek en een joint hangen ze op de bank. “What are you reading”, vraag ik vriend E. terwijl ik naast hem sta. Hij klapt het boek dicht en ik lees de cover; ‘Banksy, Wall and Piece’. “No, fucking way!”, roep ik. En daarna vertel ik ze dat ik Banksy net heb ontdekt en dat ik zijn werk helemaal briljant vind. Dan vertellen vriend A. en E. over een toevallige ontmoeting op zondag 19 maart in Londen met een ex-collega uit Amerika die hen heeft verteld over stencil-kunstenaar Banksy. Daarna probeerden zij wat werken van Banksy te spotten in Londen en kochten vervolgens allebei het boek. “No way! That’s synchronicity!”, roep ik. Als een dag later ook de Vietnamezen Q. en D. weer arriveren in Amsterdam vertellen we ze het Banksy-verhaal. “No way”, zeggen ze, “that’s unbelievable.” “Synchronicity man!”, zegt vriend D. met een jointje in z’n hand. We laten de Vietnamezen zowel het kleine als het grote boek zien en ook zij zijn onder de indruk van het werk van deze stencil-kunstenaar. “Awesome stuff”, zegt Vietnamees Q. terwijl hij het boek vluchtig doorbladerd. Maar wanneer hij het boek een kwartier later wat beter doorneemt ziet hij ineens iets wat hij herkent. Daarna kijkt Vietnamees Q. ons allemaal 1 voor 1 aan. Vervolgens knoopt hij zijn overhemd los en onder zijn overhemd draagt hij een T-shirt met daarop 1 van de stencils van Banksy. Gekocht in Barcelona, zondag 19 maart.

Toen vriendin H. me 9 maanden geleden belde met de mededeling dat ze om half zeven was opgestaan om kaarten voor het concert van Depeche Mode voor ons te halen, wist ik al dat dit hét concert van het jaar zou worden. En hoewel grote verwachtingen alleen maar kunnen tegenvallen, kan een concert van Depeche Mode dat dus niet. Depeche Mode is briljant en ook hun nieuwste cd ‘Playing the Angel’ valt weer in die categorie. Dus. Kom maar op met dat concert, dacht ik de afgelopen 9 maanden. Laat maar lekker doorkomen! Dat ik vrijdag en zaterdag maar 2 uur per nacht had geslapen en dat ik eigenlijk al volledig naar de klote was toen ik in Ahoy stond, maakte weinig uit. Laat alles maar lekker doorkomen Dave Gahan! En toen het eerste nummer ‘A Pain That I’m Used To’ begon was ik inderdaad weer 100% opgeladen. Alle restjes energie die ik nog in me had heb ik eruit gedanst en gezongen. Elk spiertje dat nog maar een beetje kon bewegen heeft dat ook gedaan. Kippenvel-moment: ‘Everything Counts’; “The grabbing hands / Grab all they can / All for themselves / After all / It’s a competitive world / Everything counts in large amounts.” En dan niet weten of je aan het janken bent of aan het zweten of gewoon een combinatie van die 2. Nog een kippenvel-moment: ‘Personal Jesus’; waarbij de hele zaal uit z’n dak gaat, “Reach out and touch faith!” zingt, 2 handen in de lucht, “Reach out and touch faith!”, en weer 2 handen in de lucht. Magisch. En dan Dave Gahan. Die man hoeft niet eens te zingen om voor kippenvel te zorgen. Die hoeft alleen maar een beetje te staan. Zucht. Wat een geile vent. Als een meisje van 16 heb ik staan gillen toen hij steeds meer kleding uittrok en uiteindelijk met ontbloot en bezweet bovenlijf stond te kronkelen op het podium. Een heerlijk afgetraind, doorgesnoven en doorgespoten lijf! Woehoe! Het Depeche Mode-concert dat ik gisteren zag in Ahoy was niet alleen hét concert van het jaar, maar zelfs het allerbeste concert dat ik ooit zag.