“Op de röntgenfoto’s is niks te zien”, zei de dierenarts. “Oh, en dat betekent?”, vroeg ik. “Dat er geen blaasgruis of andere verstoppingen in z’n blaas of penis te vinden zijn”, zei ze. “Oh, dat is mooi dus?”, vroeg ik. Dat was zeker mooi, maar daarmee was het probleem natuurlijk niet opgelost, want Bruce plaste nog steeds niet echt lekker. “Waarschijnlijk ligt het dan aan stress, in combinatie met de blaasontsteking en de blaaskrampen”, zei ze. “Hij moet dus gewoon ontspannen?”, vroeg ik. Ja, dat zou het kunnen zijn, want intern was er niks mis met ‘m. Z’n bloedwaarden waren allemaal goed, z’n nierwaarden waren goed, z’n temperatuur was goed en op de röntgenfoto’s werd na 6 keer katheteriseren ook geen blaasgruis meer waargenomen. Stress dus. Bruce is een zenuwelijertje dus. Het treurige van deze voorlopige conclusie is dat de tweede dierenarts die ik sprak hetzelfde opperde, maar dat Bruce daarna toch nog 5 keer is gekatheteriseerd. En dat Bruce Lee tussendoor dus aan nóg meer stress, van taxi’s, nieuwe mensen, eenzame opsluiting en ‘mooncollars’ is blootgesteld. Het positieve van deze voorlopige conclusie is dat Bruce gisteravond gewoon naar huis mocht. Zonder ‘mooncollar’ en zonder ingenaaide katheter. Zelden heb ik ‘m zo blij gezien! Luid spinnend en kopjes gevend lag hij bij P. en mij op de bank. En al liep hij veel vaker dan normaal naar de bak, hij leek weer z’n eigen vertrouwde zelf. Vannacht zette ik om de 1,5 uur de wekker om te checken hoe het met hem ging. En zo op het eerste gezicht ging het eigenlijk best goed. Hij heeft zelfs Lolita al een flinke tik op haar kop gegeven. Aan het einde van de ochtend belt de dierenarts om alles te bespreken. En vandaag komt m’n moeder naar Amsterdam om mee te helpen met de was, het huishouden, de echte poezen en de PloesiePoesies. Want na eerst zelf bijna 2 weken ziek te zijn geweest en daarna 5 dagen en nachten met een doodzieke kater te worden geconfronteerd is mijn energie-level tot min het nulpunt gedaald. En dat is een zwaar understatement. Bruce en ik zijn allebei heel hard toe aan een ontspannende reiki-massage.

Maandagavond mocht ik nog even welterusten komen zeggen bij de dierenarts voordat Bruce 12 uur de nacht alleen door zou brengen. Ze hadden ‘m weer een katheter ingenaaid en weer een plastic ‘radio-kap’ omgedaan, waar hij zich hevig tegen verzette. Terwijl ik met een kopje koffie naast ‘m zat, zag ik dat hij met z’n lenige lijfje zelfs in staat was om de rand van de kap onder z’n katheter te wippen en ‘m er zo langzaam uit te duwen. “Dat gaat niet goed zo hoor”, zei ik tegen de dierenartsarts, “hij trekt die katheter er vannacht gegarandeerd weer uit.” “Dan doe ik ‘m ook nog een ‘mooncollar’ om”, zei de dierenarts en vervolgens klittebande ze een soort zwemband om z’n nek. Of ik even op wou letten hoe het ging. En terwijl ik nog maar een kopje koffie dronk, zag ik Bruce een heftige strijd leveren met de ‘mooncollar’. Hij had z’n pootje er al tussen gewurmd. Mooi niet dat ik hem vannacht alleen liet met die kap en die zwemband. “Ik neem ‘m mee vannacht hoor, hij stikt anders in dit ding”, zei ik. “Dan zit je wel met een lekkende kat, want hij heeft een kathether”, zei de dierenarts. “Kan mij het schelen, hij mag m’n hele huis onder lekken”, zei ik. En vervolgens gingen we wéér naar huis, met wéér een taxi. Om er thuis na een uur achter te komen dat die katheter er in het kattenmandje al uit was gegaan, om vervolgens wéér met een Bruce te zitten die niet kan plassen, en om even later zelfs met een volledig in paniek rakende Bruce te zitten die bijna zou stikken in die ‘mooncollar’. De ‘mooncollar’ heb ik razendsnel los moeten knippen, anders was Bruce dood geweest. Na die hele toestand bracht ik ‘m wéér naar de spoedkliniek, waar ze ‘m wéér een katheter gaven. Vanmorgen kon ik ‘m daar wéér ophalen om ‘m met de dierenambulance, want de taxicentrale was volledig overbezet, wéér naar m’n eigen dierenarts te brengen. Er worden nu foto’s gemaakt. En ik ben ondertussen zo kapot dat ik niet kan stoppen met huilen. Ik ben gewoon ziek en misselijk van radeloosheid.

Het ging nog helemaal niet zo goed met Bruce Lee. Na vrijdagnacht, zaterdagmiddag en zaterdagnacht een bezoekje aan de spoedkliniek gebracht te hebben, hebben ze ‘m daar nu gehouden. Hij wordt helemaal doorgespoeld en ik kan ‘m morgenochtend waarschijnlijk weer ophalen. Maar hij zit daar doodsbang in z’n kooitje en eet niet en drinkt niet. En ik zit precies hetzelfde hier thuis.

Update 1: Zondagavond op ziekenbezoek geweest bij Bruce in de dierenkliniek. Hij ligt aan het infuus en heeft een katheter én zo’n zielige, doorzichtige kap om z’n kop. Ondanks dat kijkt hij een stuk beter uit z’n ogen dan de afgelopen dagen en al hebben 5 dierenartsen steeds iets anders gezegd, ik heb nu toch wel iets meer vertrouwen dat het allemaal goed komt. Dus vannacht hoop ik eindelijk de 4 uur slaap die ik sinds vrijdagochtend heb gehad een beetje in te halen.

Vraag: Zou ik alle dierenarts-kosten, nu toch al zo’n 800 euro, af kunnen trekken van de belasting? Bruce Lee is immers toch de promopoes van mijn bedrijf!

Update 2: Maandagochtend heb ik Bruce opgehaald uit de spoedkliniek. Die nacht had hij z’n kathether en z’n infuus eigenpotig uit z’n lijf getrokken. Er zat dus weer wat pit in m’n mannetje. Ook thuis deed hij het 4 uurtjes heel erg goed. Lekker loungen, lekker eten, lekker drinken. En daarna ging het weer mis. Hij kon nog steeds niet plassen. Ik kom net terug van mijn eigen dierenarts, waar hij nu weer is opgenomen en weer is gekathetheriseerd. Hij zit nu op de valium en de morfine en daar kan ik zelf ook wel wat gebruiken. Morgen worden foto’s en een plan gemaakt. Vannacht moet-ie 12 uur helemaal alleen bij de dierenkliniek blijven, want ’s nachts heeft geen enkele dierenarts dienst. En de beslissing om hem helemaal alleen te laten vond ik misschien nog wel de moeilijkste van de afgelopen 4 dagen.

Wanneer ik ‘s ochtends boven kom om de poezen eten te geven volgens de gebruikelijke ‘blikkie, blikkie, blikkie’-methode, komt Bruce Lee niet aanlopen. Hij ligt op z’n rug op de bank en kijkt me glazig aan. “Lekker blikkie”, zeg ik, maar hij komt nog steeds niet. Wanneer ik ‘m probeer te aaien geeft hij een rare grom en wanneer ik ‘m optil en op de grond zet blijft hij ineengedoken zitten. In 1 seconde voel ik volledig instinctief en daardoor 100% zeker; deze kat is niet lekker, deze kat is ziek, deze kat gaat dood, deze kat moet nu, nu, nu naar de dierenarts. En voordat ik mezelf toesta in volledige paniek te gaan staan janken, bel ik de dierenarts voor een spoedafspraak en daarna een taxi. Daarna frommel ik Bruce Lee in een mandje en daarna bel ik naar P. om volledig hysterisch door het lint te gaan. “Hij heeft iets heel ergs, ik ben zo bang dat hij dood gaat”, huil ik. “Het komt allemaal goed meisje”, zegt P., maar ik hoor in z’n stem dat hij er ook niet gerust op is, waarschijnlijk omdat ik zo sta te janken. En de taxichauffeur werkt ook niet echt mee, want die blijft maar lullen en lullen over z’n eigen poezen thuis en dat hij net een kleintje van 10 weken heeft. Kan mij het schelen dat jij 3 gezonde katten thuis hebt! Ik zit hier met een stervende kater in een mandje. Mijn muze! Mijn baby Bruce! Hou je bek man, doorrijden en gas! Mafketel! De rest van de taxirit en het consult bij de dierenarts is volledig langs mijn waterige ogen voorbij gegaan. Ik heb m’n moeder gebeld en P. gebeld. En P. heeft al zijn bezigheden meteen neergelegd om samen met mij te wachten tot Bruce uit z’n narcose kwam. Ik was bang! Ik was zo ontzettend bang dat hij dood zou gaan. Maar meer dan 5 uur later lag ik samen met Bruce Lee met een kaalgeschoren bef in een PloesiePoesie-dekentje gewikkeld op de bank. Als ik een dag later naar de dierenarts was gegaan, dan was het foute boel geweest. Nu is zijn urinebuisje ontstopt, z’n blaas geleegd en z’n bloed onderzocht. Hij krijgt een antibioticakuur voor z’n blaasontsteking, andere pillen voor de pijn en ik kan hem niet eens troosten met wat comfort food. Want hij moet z’n leven lang op een speciaal dieet. En ik op een cursus ‘omgaan met moeilijke poezensituaties’.

“Oh, liefje, ik heb het er nu écht mee gehad hoor”, kermde ik vorige week alle dagen zachtjes door de telefoon. “Wat is er dan?”, vroeg P. begripvol. “Ik wil dingen gaan doehoehoen”, zei ik, “maar ik ben zo moehoehoe. En ik heb zo’n spierpijn. En ik vind er helemaal niks meer aan zohoho.” “Doe nou maar gewoon eens rustig aan”, was zijn advies. “Ja, maar dat is het ‘m juist”, zei ik, “ik kan niet anders dan rustig aan en daar word ik zo ziek van.” Dus ook al voelde ik me vreselijk, ik vond het toch nodig om elke dag eventjes rustig-aan wat dingetjes te doen. En zondag vond ik het ook wel weer genoeg geweest met dat rustig-aan-doen. Ik ging op volle kracht weer dingen doen. Dus ik naar de verjaardag van vriendin Y., want die had hapjes en drankjes beloofd! En ik voelde mij daar wonderbaarlijk opgeknapt. Praatje hier, praatje daar, glaasje gewürztraminer hier, heerlijk hapje daar. Niks mis meer met mij. Ik stond weer in het leven! Ik kon weer aan het werk maandag. Maar ik belde maandagochtend weer naar partner P.: “Ik ben nog veel ziehiehiehieliger dan eerst!” Om daarna de hele dag op de bank te hangen en mezelf volledig in de weg te zitten. Dinsdagmiddag weer hetzelfde verhaal en na een zeer intensieve opleving van 3 uur deze ochtend, stortte ik weer enigszins in deze middag. “Jij zegt altijd dat ik zo zielig loop te doen als ik ziek ben, maar jij bent nog een veel ergere zieke dan ik”, vond P. toen ik weer door de telefoon liep te zeuren. “Echt niet”, zei ik. “Jij bent een zieke die zo snel mogelijk weer wil gaan werken, dat zijn de ergste”, vond hij nog veel meer, “en als je je er nou niet gewoon aan overgeeft, dan duurt het echt nóg veel langer voordat je aan het werk kan. Het is hollen of stilstaan met jou, dat slaat nergens op.” Hij zegt het. En ik weet het. Maar er iets mee doen, dat lukt me dus niet. Mijn lijf is momenteel een motor die steeds maar weer afslaat. Vanavond maar weer eens wat dingen doen. En morgen zie ik dan wel weer.