Gisteren liep ik zo, hups, in de Albert Heijn op de Jodenbreestraat tegen een nieuw schap aan. Het ‘Kies & Kook’-schap. Pontificaal in de looprichting van je karretje neergezet, dus niet te missen. Het ‘Kies & Kook’-concept is simpel. Kies uit elk van de 4 categorieën 1 pot, bak of zak, je voegt het samen en je hebt zo, hups, in 10 minuten een kant-en-klare maaltijd voor het hele gezin. Dus een sausje, vlees of vis, groente en iets van pasta, rijst of aardappelen. En dat voor de zeer schappelijke prijs van 8 euro. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik vond het treurig. De versimpeling van de maatschappij. Het zal vast een uitkomst zijn voor veel gezinnen. Niet meer na hoeven denken over wat te eten, en gewoon 1 + 2 + 3 + 4 kiezen bij de Albert Heijn. Maar ik vind het een verontrustende ontwikkeling. Je kunt minuscule bakjes met geroosterde pijnboompitjes kopen die je over je salade kan strooien. En dat is dan inderdaad makkelijk, maar voor hetzelfde geld heb je 2 schappen verder 2 keer zoveel pijnboompitten in een zakje. En als je 2 straten verder fietst, heb je zelfs 6 keer zoveel. Wel even zelf roosteren, goh, wat een kutkarweitje. Of diezelfde mini-bakjes met een kant-en-klare, maar wel ‘verse’ dressing. Iets meer moeite doen door zelf de ingrediënten door elkaar te husselen zorgt voor een écht verse dressing. Maar ja, dat hele husselen, toch zeker 2 minuten werk, zucht, wat een kutkarweitje. Ook interessant zijn diezelfde mini-bakjes kruiden die je door je salade kunt gooien. Dan koop je een bakje ‘gemengde kruiden’ waarbij alle smaken en geuren al een paar dagen door elkaar mengen. Bah. Alles moet snel. Alles moet kant-en-klaar. Alles lijkt in een massa-productie van de band te moeten rollen en wat er precies in zit, dat lijkt niet uit te maken. Ik wil weten wat ik eet. Ik wil godverdomme een uur lang aan een bosje verse basilicum staan ruiken voordat ik het ga gebruiken. Ik wil weten waar het vandaan komt, wat erin zit en hoe het gemaakt is. Vorige week in Het Parool gaf Johannes van Dam een naam aan de verandering in de kookgewoonten: dumbing down. En hij heeft gelijk. Koken lijkt in Nederland af en toe gereduceerd tot iets wat elke debiel kan: het random in een pan of magnetron gooien van wat random ingrediënten. Bah. En ik kan me er verder wel druk over maken, maar ik moet nu eerst even de frituurpan aan. Bitterballen. Vrijdagmiddagborrel.

Vorige week woensdagochtend om 9.15 kwam P. terug van zijn trip naar New York. Ik was blij, jippie, hij is er weer, fijn! Een kwartier later belt hij naar zijn moeder, die vorige week 70 werd, om te zeggen dat hij veilig thuis is gekomen. Zijn moeder vertelt hem dat de avond ervoor een vriend van hem, P., 38, net 2 kindjes, zomaar ineens is overleden aan een hartaanval. Van een jippie-stemming naar groot verdriet in 1 seconde. Adem in en adem uit. De laatste week van mijn P.’s eerste vakantie in 2 jaar verandert met dit nieuws van een hè-gezellig-samen-week naar iets heel anders. Dan krijg je dat ‘is-dit-nu-later’-gevoel over je heen. Is dit nu later? Wordt het het verliezen van iedereen, tot je uiteindelijk niemand meer over hebt? Zucht. Hoe meer mensen je kent, hoe meer je er kwijt kunt raken. En van die gedachte werd ik eigenlijk toch wel goed depressief. Aan de ene kant wil je een paar weken in bed blijven en alles langs je heen laten gaan. Laat maar zitten. Even niet meer meedoen. Maar je kan niet anders dan toch gewoon maar doorgaan. Gewoon doorgaan met doorgaan. Gewoon de dingen doen die je al aan het doen was. Gewoon werken. Gewoon boodschappen doen. Gewoon wat PloesiePoesies in elkaar naaien. Gewoon naar die verjaardag. Gewoon daar lachen. Gewoon wijntjes drinken. Gewoon een filmpje kijken. Gewoon bellen met je moeder. En je vader. Gewoon lekker koken. Gewoon eten. Gewoon buttons maken voor Koninginnedag. Gewoon opstaan, douchen, aankleden. Zaterdag werd de vriend van P. gecremeerd. Zondag werd de vader van P. 74. En maandag vierde ik gewoon als alle jaren Koninginnedag. Maar dit keer met mijn prachtige én vooral 4 maanden zwangere vriendinnetje H., met vriendin K. en met nog veel meer vrienden die allemaal even kwamen kijken wat voor buttons ik aan het verkopen was. Anderen kwamen die avond nog even een drankje doen bij P. en mij thuis, onder het genot van een dj-set van vriend F. en al die gezelligheid was de enorme kater van de dag erna meer dan waard. En ja, dan ben je eigenlijk zo een week verder. En als je dan achter je pc een stukje zit te schrijven, dan besef je ineens dat de gewone dingen die je doet eigenlijk helemaal niet zo gewoon zijn.

Dat Hyves, dat is eigenlijk volledig aan mij voorbij gegaan. Toen ik vorig jaar lid werd snapte ik de bedoeling er niet zo van, behalve dan dat je zoveel mogelijk vrienden moest zien te krijgen. Ik vond het vooral een tijdverspillende aangelegenheid. Lid worden? En dan? Ik kon toch ook gewoon mailen, MSN-en en stukjes op mijn website schrijven? Nog langer achter m’n computer zitten om m’n Hyves bij te houden? Er zit wat mij betreft toch zeker een grens aan het online communiceren. Maar na een mislukte beginperiode van een jaar was het misschien tijd voor een nieuwe ronde, met een nieuwe kans. Sommige vrienden spraken er immers nog steeds vol lof over. Dus ik begon wat te surfen tussen alle groepjes die zich gevormd hebben op dat Hyves. Zo vond ik bijvoorbeeld een Hyve voor mensen met blauwe ogen. En dan niet 1, nee, een heleboel. Er is trouwens ook een Hyve voor mensen met groene ogen. En ook eentje voor mensen met blauw/groene ogen. En dan ook nog een soort van rest-ogen-Hyve: voor mensen met aparte ogen. Ja, ik keek mijn ogen uit. Dus dan word je lid van de Hyve die jouw oogkleur het beste omschrijft. En dan? Gaan al die leden dan samen over hun oogkleur praten, chatten, foto’s posten van hun ogen? Ja, dat was inderdaad het geval. Samen praten over welke make-up nu het beste past bij blauw-groene ogen. Ik vond het treurig. Maar okay, clubjes zijn sowieso nooit mijn ding geweest. Dan maar eens op zoek naar mijn oud-klasgenoten. Waren die inmiddels ook lid van Hyves? Ja, dat waren er wel een paar. En het was, toegeven, best geinig om wat door hun foto’s te bladeren: ‘Heeft díé een kind???’ Maar ja, en dan? Een zogenaamde scrap sturen? Iets in de richting van: ‘Hoi! Hoe gaat het met jou, met mij gaat het goed. Vroeger zat ik met biologie naast jou! Doei!’ En dan? Of eigenlijk: en daarna? Moest ik dan met diegene een hele Hyve-scrap-wisseling gaan houden? Dus, nog meer zeggen dan alleen ‘hoi’? Daar heb ik bij weinig mensen uit mijn verleden behoefte aan. Al zag ik wel de jongen die mij 25 jaar geleden heeft leren veters strikken, en ik had de neiging om hem dat via zo’n scrap even te laten weten. Maar ja. Ach. En dan?

Vorige week dinsdag vertrok mijn partner P. voor een weekje naar New York. Ik had meegekund, maar ik koos er voor om alleen thuis te blijven. Wie wil er immers rondlopen in Central Park als je ook thuis lekker kunt knuffelen met je katers? En ik had daarnaast grootse plannen! Ik zou het hele huis eens even flink onder handen nemen! Ik zou de vloer in m’n atelier eindelijk gaan schilderen. En ik zou de vloer in de slaapkamer ook meteen nog een keer voorzien van een laagje verf, want 1 laag bleek de vorige keer niet genoeg. En ik zou al onze kledingkasten eens flink uit- en inmesten! Ik zou de diepvries gaan ontdooien. En de oven eindelijk eens schoonmaken. Als partner P. terug zou komen van z’n vakantie, dan zou hij niet weten wat hij mee zou maken! Hij zou niet alleen blij zijn dat hij me na een week weer zag, nee, hij zou van me houden als nooit tevoren! Ik zou voortaan niet alleen de liefde van zijn leven zijn, maar na deze week ook de vrouw die in staat is om in haar eentje een hele Extreme Home Makeover in een week door te voeren! Ik zag het allemaal helemaal zitten, maar in plaats van mij te richten op dingen zoals het huishouden, schoonmaken, verven of meer van dat soort saaie bezigheden, heb ik het er de afgelopen week eens flink van genomen. Ik ben van sociaal evenement naar sociaal evenement gehobbeld. Van die naar die. Van dat drankje naar een ander drankje. Die kwam langs en die. Ik heb nog nooit zo’n volle agenda gehad sinds ik ben afgestudeerd. En ondertussen heb ik het huis volledig op z’n beloop gelaten. Ik ben zeer onder de indruk van mezelf in hoe een korte tijd ik een huis van 300 vierkante meter volledig over kan nemen. Overal ligt iets en dat op plekken waar het niet hoort. Dus nu sta ik voor de immense taak om alle teringzooi die ik de afgelopen week heb gemaakt ook weer op te ruimen. Ik word al moe als ik eraan denk en ik ga veel liever deze middag en avond nog een terrasje pakken. Dus partner P. mag al blij zijn als hij ons huis morgen weer in dezelfde staat aantreft als op het moment dat hij vertrok.

Onze vaste telefoon gaat en ik neem op: “Met Luna”. Ik hoor een jonge jongen met een Marokkaans accent de eerste zin van zijn beeldscherm in een hoge snelheid opratelen: “Hallo, u spreekt met die en die en ik bel over uw vaste KPN-abonnement. Spreek ik met mevrouw van der Meer?” “Nee, je spreekt met mevrouw van den Heuvel”, antwoord ik, “maar ik hoop ooit mevrouw van der Meer te worden.” Een ongemakkelijke stilte volgt. “Ja, die is moeilijk hè?”, zeg ik. “Ik begrijp u niet”, zegt het bel-jongentje. “Ik ben mevrouw van den Heuvel, maar ik hoop ooit mevrouw van der Meer te worden”, herhaal ik. Er volgt weer een stilte, die uiteindelijk wordt doorbroken door de vraag: “Bent u verhuisd ofzo?” Zucht en steun. “Nee, we zijn niet verhuisd”, zeg ik, “ik woon samen met meneer van der Meer en als wij ooit trouwen, dan word ik mevrouw van der Meer.” “Mag ik meneer van der Meer dan misschien spreken?”, probeert het bel-jongentje. “Nee, meneer van der Meer is niet thuis, maar dat is mijn partner en we wonen samen, dus je kan ook met mij bespreken waar je voor belt”, zeg ik. Weer volgt er een stilte en al hij lijkt niet zeker van z’n zaak, hij begint toch met het oplepelen van een fantastisch aanbod qua vaste telefonie. Goedkoper bellen, goedkoper abonnement, een groot feest. “Maar als het allemaal goedkoper kan, waarom laten jullie dat dan niet automatisch ingaan?”, vraag ik. Weer een stilte. “U moet ons daar toestemming voor geven”, zegt het bel-jongetje even later. “Ik moet jullie toestemming geven om onze telefonie goedkoper te regelen, dat is toch stom?”, zeg ik. Er volgt weer een stilte. En dan snap ik het zelf pas. “Ben jij wel van de KPN?”, vraag ik. “Nee, ik ben van die en die”, zegt het bel-jongetje. “Maar je zei net dat je over ons KPN-abonnement belde”, zeg ik. Weer stil. En nog langer stil. “Maar ik heb er geen behoefte aan om over te stappen naar een andere aanbieder”, zeg ik dan maar, “maar ik wil je wel heel veel succes wensen met de rest van de avond.” “Eh, okay, dag mevrouw van der Meer”, zegt het bel-jongetje.

Midden in de nacht word ik wakker van stemmen voor ons huis. Vanuit bed kijk ik omhoog en zie dat een man en een vrouw op onze vensterbank zijn gaan zitten en doordat ze tegen de ramen leunen kan ik alles wat ze zeggen verstaan. Zij heeft een nieuw shot nodig en maakt hem dat duidelijk in het Engels, maar met een zwaar Oost-Europees accent. Zij wil het nu, of in ieder geval alvast even iets, een klein beetje maar, proeven, en hij probeert haar met een Surinaams accent rustig te krijgen: “Relax baby.” Ik hoop dat ze vanzelf weggaan, maar na 10 minuten geven ze me die indruk nog niet. Verdomme. Ik sta op, kleed me aan en loop naar onze voordeur. Ik tik op het raam om hun aandacht te krijgen en vouw mijn handen samen tegen 1 oor. “Joehoe, I’m trying to sleep”, zeg ik. Vliegensvlug staat de Oost-Europees schreeuwende vrouw voor onze deur en ik ben blij dat er veiligheidsglas tussen ons in zit. Haar haren staan wild en ze heeft een afwezige, glazige blik. Dan plaatst ze haar handen tegen het raam om mij eens goed te bekijken. “Hello, I’m trying to sleep”, zeg ik tegen haar. “You look like my handicapped sister”, schreeuwt de vrouw naar me terug. “Are you my handicapped sister?” Ik geloof mijn ogen bijna niet, maar er staat hier een vrouwelijk versie van Borat te schreeuwen dat ik haar gehandicapte zuster ben. Zucht. Ik zeg dat ik haar zus niet ben en vraag of ze alsjeblieft ergens anders naartoe wil gaan. Haar dealer, pooier of medegebruiker is ondertussen al een stukje verder gelopen. “Is that why you have this house?”, vraagt de junk, “because you are handicapped?” Wat? Ik kijk haar vragend aan. “Or because of our parents?” Wat? “Why you have this house?”, vraagt ze nog een keer en ze begint nu ook tegen het raam te kloppen. “Because we have a job”, zeg ik rustig door de ramen, “and can you please leave now?” Maar de vrouw blijft tegen het raam kloppen en mij haar ‘handicapped sister’ noemen. En een coherent gesprek voeren met een junk over de voordelen van afkicken en een eigen huis en waar je de beste hypotheek kunt regelen lijkt me, al helemaal op dit tijdstip, geen optie. “If you don’t leave, I’ll call the police”, zeg ik. En dat ene woordje ‘police’ zorgt ervoor dat de vrouw zich omdraait en wegloopt. En terwijl ze in de nacht verdwijnt roept ze me nog na: “Okay, I see you tomorrow.” Het lukte mij daarna niet meer om in slaap te vallen.