Zo’n 2 jaar geleden speelde ik voor het eerst Second Life. En ik was meteen verslaafd. Voor een maandje dan. Maar toen ik vandaag wilde inloggen met mijn oude inlognaam (Luna Bunyip) en wachtwoord, toen kon dat dus niet meer. Net nu ik bezig ben met een artikel over seks op Second Life voor Foxy Magazine! Dus nu moet ik helemaal opnieuw beginnen en ik snap er eigenlijk weinig meer van. Dit is daarom een virtuele oproep van mijn nieuwe avatar Nanna Nightfire! Ik zoek een mannelijke avatar om wat virtuele seksuele standjes mee uit te voeren, gewoon een beetje online lekker aan elkaar zitten, zodat ik daar screenshots van kan maken. Als dat teveel gevraagd is zoek ik gewoon iemand die me weer een beetje wegwijs kan maken binnen de wereld van Second Life. Die virtuele seks komt later wel. Denk ik. Dus. Blowjob? Anyone? Stuur even een mailtje naar electricluna-apestaartje-maanisch-punt-com.

Op het volledig geslaagde openingsfeest van THEY kwam de partner van de zakelijke partner van mijn partner P. op me afgestormd: “Luna, die buttons die je gemaakt hebt, die zijn te gek en nu hoorde ik dat jij zo’n machine hebt en onze dochter wordt 10 en ik het ontzettend leuk vinden als jij op haar feestje buttons zou komen maken!” “Maar natuurlijk wil ik dat doen”, riep ik kirrend met minstens 10 glazen champagne in m’n lichaam en 2 glazen in m’n hand, “natuurlijk! Hartstikke leuk!” Ik wist toen nog niet dat ik woensdagochtend amper wist wie ik was, waar ik was en ook niet wat die dag mij zou brengen. Maar ik ging natuurlijk wél naar dat kinderfeestje. Want beloofd is beloofd. En ach, na het zorgen voor 6 Amerikanen zou zo’n kinderfeestje peanuts moeten zijn. Deed ik er wel even bij. Dacht ik. Maar dacht ik dus fout. Om 15.00 bevond ik mij ineens tussen 12 gillende en rennende paardenmeisjes. “Ieeeeeeeieeeeee”, deden ze. En 12 gillende paardenmeisjes bleken heftiger en intenser in de omgang dan 6 Amerikaanse rockers. Want af en toe viel er zo’n paardenmeisje met haar hoofd tegen de punt van een tafel. En dat meisje moest getroost. En 12 meisjes moeten vooral bezig gehouden worden met het maken van buttons en het schilderen van paarden. Focus meisjes! Focus! Maar af en toe deed zo’n meisje toch de verkeerde onderdeeltjes in mijn buttonmachine, dus die moest ik er dan met beitel, hamer en schroevendraaiers weer uit halen. En af en toe raakte zo’n meisje helemaal in paniek van de film ‘Indiana Jones and the Temple of Doom’ en die moest ik natuurlijk even op schoot nemen en het verschil vertellen tussen echt en niet-echt. Aan het einde van de middag zat E., die ook meehielp, op een stoel achter het gasfornuis, met een peuk in haar mond, een glas Chardonnay in de ene en een spatel in de andere hand vissticks te bakken. Ze zuchtte vermoeid: “Goh, dan ben je toch wel even blij dat je zelf geen kinderen hebt hè?” “Echt wel”, beaamde ik en nam zelf ook nog maar een slokje Chardonnay. De paardenmeisjes hebben een topfeestje gehad en gingen blij met hun zelfgemaakte buttons naar huis. En ik was blij dat ik na een week voor anderen zorgen ook naar huis kon. Om eindelijk weer even voor Luna zelf te zorgen.

Maandagavond, 20.00. “Met Luna.” “Goedenavond met Lili van Wehkamp, spreek ik met mevrouw van den Heuvel?”, vraagt een stem van een jaar of 18. “Ja, dat ben ik”, zeg ik. “Ik wilde u nog even feliciteren met uw verjaardag”, zegt Lili van Wehkamp. “Eh”, stamel ik, verbaasd over zoveel vriendelijkheid van een onbekende. “U was toch jarig zaterdag?”, vraagt Lili van Wehkamp. “Eh, ja, dat klopt”, antwoord ik. “En heeft u een beetje een leuke verjaardag gehad?”, vraagt Lili van Wehkamp. Nou, nou, nou, Lili, worden we nou niet een beetje te persoonlijk? We kennen elkaar net. Maar wat jij wil Lili, wat jij wil.“Ik ben eigenlijk nu nog bezig met het vieren van m’n verjaardag”, zeg ik. “Oh, eh”, stamelt Lili. “Ja, want we hadden vrienden uit Amerika over sinds donderdag”, ga ik verder. “Oh, speciaal voor uw verjaardag?”, vraagt Lili. “Nee, dat was eigenlijk toevallig, maar ik heb m’n verjaardag wel uitgebreid gevierd met ze natuurlijk. Het is een band namelijk. Rockband. Niet zo bekend, maar wel gaaf. Ze liggen nu nog te slapen hier op de grond in de woonkamer.” “Nu nog?”, vraagt Lili giechelend. “Ja, ze zijn gisteren nog met z’n allen naar het casino geweest. Ik ga ze zo wakker maken, ik heb spaghetti voor ze gemaakt en 20 jointjes voor ze gehaald”, zeg ik. “Zoveel?”, vraagt Lili oprecht verbaasd. “Ja, Amerikanen hè, die blowen zoveel mogelijk als ze wakker zijn”, antwoord ik, “maar Lili, waar belde je eigenlijk voor?” “Oh, eh, ik mag u voor uw verjaardag een cheque ter waarde van € 7,50 aanbieden”, zegt Lili. “Eh, en dan?”, vraag ik. “Is er misschien al iets in onze catalogus wat u graag zou willen hebben?”, vraagt Lili. “Eh”, zeg ik en probeer ondertussen te bedenken wat voor interessants de Wehkamp verkoopt. Er komt zo snel niks bovendrijven. “Eh”, zeg ik nog een keer, maar Lili haakt niet in door me te vertellen over de allerbeste, nieuwste Wehkamp-producten. “Weet je Lili, ik ben zelf opgestaan om 18.00 en ik had zo’n kater dat het mij het beste leek om meteen maar weer een wijntje te nemen. En bij die ene is het niet gebleven. Dus misschien is het beter als je volgende week pas terugbelt, dan doe ik een alcoholvrije week.” “Eh, okay, dan bel ik u volgende week donderdag”, zegt Lili. “Prima”, zeg ik, “dan schenk ik mezelf nog een wijntje in.”

Donderdag om 10.00 stonden 4 leden van de band The Future uit New York bij mij op de stoep. Onze vrienden E. en D. waren vorig jaar al hier en basgitarist D. en elektrische gitarist P. zag ik nooit eerder. Ze hadden ook J. meegenomen, die bezig was met een rockumentaire over de band. Niet dat de band nou zo bekend is, of überhaupt al een cd heeft uitgebracht, nee, de The Future gelooft in zichzelf. En ze rocken big time! En partner P. gelooft ook in ze, want hij had ze geboekt om te spelen op het feest ter ere van de opening van zijn nieuwe pand. En van 5 single mannen die een paar dagen in mijn huis komen slapen en die al een jaar geen ‘home cooked meal’ hebben gehad, gaat mijn hart sneller kloppen. Die wil ik vertroetelen. Die wil ik verwennen. Die wil ik kennis laten maken met al mijn culinaire hoogtepunten. Dus ik zorgde ervoor dat ze naast genoeg hash, coke, bier en pillen ook genoeg vitaminen en calorieën binnenkregen om optimaal te functioneren. Ik kookte donderdagavond een volledige Hollandse maaltijd met boerenkool, erwtensoep en hachee, vrijdagmiddag bakte ik omeletten met kaas en spek en perste ik sinaasappels, vrijdagavond verdeelde ik alle drugs onder de bandleden en voorzag ze met mijn oogpotlood van zwarte ogen waar Gene Simmons een puntje aan kon zuigen, zaterdagavond was ik jarig en maakte ik samen met vriendin Y. en Kaat een superuitgebreide tapasmaaltijd en zondag sliep iedereen uit tot 18.00 en namen P. en mij daarna mee uit eten bij Chinees Restaurant Sea Palace. Gisteren kookte ik uitgebreid Italiaans, keek toe hoe ze daarna een paar plakken spacecake naar binnen werkten en zorgde ervoor dat cameraman J., gitarist D. en basgitarist P. vanmorgen op tijd opstonden zodat ze hun vliegtuig niet misten. Van hun dikke knuffel, de 3 flessen roze Moet&Chandon en hun welgemeende ‘Luna, you’re amazing’ werd ik bijna emotioneel. Zanger E. en drummer D. liggen nog steeds boven te slapen en als die morgen weggaan voelt het huis waarschijnlijk heel erg leeg en stil. Ik zit er zwaar aan te denken om een bed&breakfast voor beginnende rocksterren te beginnen.

“Ja, en dan belt-ie om 19.00 om te zeggen dat-ie eraan komt”, vertelt vriendin I. terwijl ze met haar ogen langs wat grijze shirtjes scant. “Dan heb ik zoiets van, ja, wat moet ík hiermee?” “Uhuh”, mompel ik met een zwarte trui met ronde hals in m’n handen. “Is dit wat?”, vraag ik. “Nee, geen v-hals”, zegt I., “dus dan ga ik vervolgens op ‘m zitten wachten terwijl ik anders gewoon relaxt met m’n eigen ding bezig was. “Uhuh”, mompel ik, “en deze?” Vriendin I. schudt met haar hoofd. “Kom maar gewoon naar huis toe, je hoeft mij niet te laten weten hoe laat je er bent”, vervolgt ze. “Ik wil juist weten hoe laat P. thuiskomt”, zeg ik. “Dit?’, vraagt I. en laat me een groen T-shirt met lange mouwen zien. “Mwaoh”, zeg ik, “maar hij belt om 19.30 dat-ie er over een half uurtje is en dan zit ik om 21.00 nog te wachten. “Ja, dat is ook kut”, zegt I. meelevend. “Dus dan begin ik om 19.45 met aardappels schillen en dan zit ik er 1,5 uur later nog mee”, klaag ik, “dus ik wil wel dat-ie belt, maar dan moet-ie niet gaan lopen kloten. Om 20.00 thuis is om 20.00 thuis.” “Uhuh”, zegt I. en ondertussen twijfelt ze tussen een bordeauxrood en een donkerblauw shirt. Ze neemt ze allebei. “Ik bedoel, hij hoeft niet te koken, weet je, en dan zit ik daar”, zeg ik. “Ja, nee, dat heb ik dus niet, want hij kookt wel altijd”, zegt I., “zullen we gaan afrekenen, want ik heb het wel gezien in deze H&M?” Even later staan we met onze toekomstige aankopen voor de kassa. “Eh, I., kijk eens”, zeg ik. “Wat?”, vraagt ze. “We hebben alleen maar kleding voor P. en Dr. G. in onze handen”, zei ik. “Oh Jesus, inderdaad”, zegt I. met boxershorts, sokken en T-shirts voor Dr. G. in haar armen. Ikzelf sta met een kekke spencer en een keurige zwarte sjaal voor P. in m’n handen. “Ik dacht dat we ooit hadden afgesproken om nooit, maar dan ook nooit kleding voor onze man te kopen”, zeg ik. “Ach ja, we moeten er zelf tegenaan kijken, dus we kunnen er maar beter voor zorgen dat het er een beetje appetijtelijk uitziet”, zegt vriendin I. monter. Maar ter compensatie van deze ultieme trutterigheid hebben we er daarna toch maar even ieder een fles sherry in gekieperd.

Vriend Franz en ik bezochten ‘Andy Warhol – Other Voices, Other Rooms in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Voor mee van Franz: www.franzwilhelm.com.