“You have beautiful eyes”, hoor ik een vrouwenstem zeggen en op hetzelfde moment voel ik dat m’n hand gepakt wordt. “You married?”, vraagt de gesluierde vrouw die m’n hand vastheeft. “No”, zeg ik terwijl ik m’n hand probeer weg te trekken. “I give you flower for free”, zegt ze en begint met henna de bovenkant van m’n hand te bewerken. Nee! Nee! Nee! Dit wil ik niet! Maar er is nu al een bloem in dikke, bruine henna op m’n hand getekend. Van een afstandje zie ik vriend A. en vriendin T. lachen. “It’s for good luck”, zegt de gesluierde vrouw, “you find nice husband.” Okay, fuck it. Ik ga voor de volledige henna-experience. Want deze losse henna-bloem op m’n hand is zo lelijk, die moet gewoon even netjes afgemaakt worden. “You have beautiful eyes”, zegt ze nog een keertje terwijl ze m’n hand blijft vasthouden en ondertussen nog wat streepjes met haar henna-pen zet. “Please finish the tattoo”, vraag ik, al was dat volgens mij niet eens nodig geweest. “You pay what you want”, zegt de vrouw terwijl ze verder gaat. Maar als ze na 2 minuten klaar is komt ze met een: “Normal you pay 500 dirham, but for you good price, you pay 400 Dirham.” Echt niet, denk ik. “No, that’s way too much”, zeg ik terwijl ik m’n portemonnee openmaak. Ik ga dus echt geen 40 euro betalen voor een lelijke henna-tatoeage die in 3 minuten is aangebracht. Maar ineens heeft de vrouw een briefje van 200 Dirham in haar handen. Van mij gekregen. Bijna 20 euro. En dat was toch niet echt m’n bedoeling. Eigenlijk. Toch? Maar om nou met een gesluierde vrouw, in Marrakesh, op het Djemaa El Fna plein, te gaan lopen bekvechten over geld, dat vind ik ook weer zo wat. Voor je het weet heeft ze een fatwa uitgesproken over mij en m’n katten. Kon ik er net niet bijhebben. Dus laat maar. Ik hoop dat de gesluierde vrouw 10 kinderen heeft en dat ze allemaal een ijsje krijgen die avond. En wanneer ik terugloop naar vriend A. en vriendin T. zie ik dat ook vriendin T. inmiddels voorzien wordt van een kronkelende henna-tatoeage. “Ze zei dat ik mooi ogen had”, vertelt T. even later terwijl ze met een vies gezicht naar haar hand kijkt. “Haha, ja, dat zei ze ook tegen mij”, zeg ik, “heb je ook 200 Dirham betaald?” Dat had ze ook. Dus eigenlijk zijn we behoorlijk afgezet. Maar misschien ook niet.

Mensen overvragen om een strandhuis op Hawaï te kunnen bekostigen is één ding, maar om je kinderen te eten te kunnen geven, dat is iets anders. – Khaled Hosseini, De Vliegeraar.

Ons vliegtuig landde donderdag om 18.00 in Marrakesh. Het was donker, het was lekker weer en er waren nog genoeg blanken op het vliegveld, dus een cultuurshock zat er nog niet in bij mij. We werden opgehaald door een allervriendelijkste chauffeur die ons naar onze riad bracht. En ook tijdens het ritje van het vliegveld naar de binnenstad van Marrakesh was ik nog niet echt verrast over m’n nieuwe omgeving; we reden over brede wegen langs grote hotels. Een uitzicht dat inwisselbaar was met Ibiza of Barcelona. Pas toen de chauffeur z’n busje parkeerde aan de rand van de medina en onze koffers uitlaadde ontstond er een lichte paniek in m’n lijf. Mijn God. Mijn God! Waar was ik aan begonnen? Wat een drukte. Wat een drukte. Wat veel mensen. Wat een chaos. Wat een totaal onoverzichtelijke chaos. Wat deden die ezels hier op straat? En waar begon eigenlijk de straat en waar eindigde de stoep? Was hier wel een stoep? Wat deden al die brommers hier? En waarom schreeuwde iedereen zo? En waarom al die toeters en bellen? En oh, Jesus, waar nam de chauffeur ons mee naartoe? Door dit tunneltje? Dit straatje in? Ik las het straatnaambordje en in dit straatje bevond zich inderdaad onze riad. Oh nee. Dat kon niet waar zijn! We zouden toch in een sfeervolle riad overnachten? Van alle gemakken voorzien? Dit straatje had niet eens straattegels! Dit straatje was vies. Dit onooglijke en smalle straatje met onooglijke huizen kon onmogelijk onze… dit moest een foutje zijn… oh nee… De chauffeur maakte een houten deur open en daarachter bevond zich ineens een plaatje uit een glossy magazine. Zo lelijk als de straatjes van Marrakesh waren, zo mooi was datgene wat zich achter die straatjes bevond. Na het openen van een houten deur stond ik ineens in een 1001-nacht-setting. Ik dineerde als een prinses op een leren poefje op de patio van het riad, met boven me de sterrenhemel van Marrakesh. Ik kroop om 21.00 onder kraakheldere, witte lakens en begon aan een nacht vol prachtige droom-sprookjes. Rond half zes begon de muezzin te zingen dat het tijd was om op te staan en om te gaan bidden. Maar toen hij naast m’n bed stond fluisterde hij in m’n oor dat ik best nog even mocht blijven liggen als ik dat wilde. En een uur later vlogen er nachtegaaltjes door de riad die op m’n bedrand kwamen zitten en lieve zachte slaapliedjes kwetterden. Ik heb in 10 jaar niet zo goed geslapen.

En toen had ik het ineens heel erg druk. Drukdrukdruk. Met van alles en met niets. Toen had ik ineens 70 PloesiePoesie-opdrachten liggen en toen wist ik even niet meer wat ik moest doen. Toen was er even paniek. Maar toen liet vriendin U. weten af en toe bij te willen springen als ik haar hulp nodig had, dus toen had ik ineens een soort van werkneemster. Met echte facturen en een echte lunchpauze en vooral een echt goede secundaire arbeidsvoorwaarde; na 12.00 een wijntje. En toen bleek dat naast productief ook nog eens heel erg gezellig te zijn. Dus toen was ik wel iets relaxter, maar nog steeds gestresst. En toen mailde vriend A. of wij zin hadden om er met hem en vriendin T. er even een lang weekend tussenuit te gaan. En toen wilden wij dat wel. Dus toen gingen P. en ik daar heel erg naar uitkijken, maar ondertussen nog wel steeds heel hard werken. En toen moesten er tussendoor ook nog allerlei leuke sociale dingen worden ondernomen. En toen moest ik ook nog een aantal teksten voor FOXY schrijven. En toen moest ik nog met m’n moeder naar de KreaDoe. En toen moest ik nog op zoek naar luchtige, maar toch bedekkende kleding. Dus toen moesten we vanmorgen wel om 6.00 opstaan, omdat we het huis enigszins bewoonbaar achter moesten laten voor de poezenoppas. En toen moesten we onze koffers nog inpakken. En toen moest P. mijn haar vanmorgen nog knippen. En toen moest ik nog een brief schrijven met alle karakters en wetenswaardigheden van de katten. En toen moest ik alle poezen nog even heel hard knuffelen. En toen moest ik nog een stukje schrijven voor op m’n site, want dat was veel te lang geleden. En toen moest ik vooral eens even heel diep ademhalen. Diep. Diep. Diep inademen. En uitademen. De komende 5 dagen zit ik in Marrakech. In een prachtige riad. En toen had Luna daar ineens heel veel zin in.

Heb je nou al gebeld naar dat bedrijf met die witte werksters?”, vraagt P. aan de telefoon. “Hou je er nou een keertje over op?”, bits ik. “Je zei dat je zou bellen?”, zegt hij. “Ja, dat zei ik zodat jij er over op zou houden”, zeg ik, “je begint er verdomme elke dag over, ik ben het helemaal zat.” “Dan bel ik zelf wel”, zegt hij, “het wordt echt tijd dat we weer een werkster krijgen hoor meisje. Het is echt een zooitje thuis en ik word er gek van” “Ja, werk jij nou de hele dag thuis of ik?”, vraag ik, maar ik verwacht geen antwoord. “Dan ga ik wel een dag thuis werken”, zegt hij, “dan komt die werkster maar op de dag dat ik thuis werk.” “Ja, en waar moet ik dan naartoe? Ik werk ook de hele dag hier. Straks heb ik én een werkster én jou om me heen als ik aan het werk ben, daar heb ik al helemaal geen zin in”, gil ik. “Nou, dan doen we toch helemaal niks meer”, zegt hij, maar volgens mij bedoelde hij iets anders. “Precies, we laten het zoals het is, want zo erg is het niet! Zo erg is het niet! Het is niet vies hier! Het is helemaal niet vies! Ik kan hier prima leven en werken. En jij moet gewoon niet zo zeiken!” “Ik zit helemaal dat nummer van dat bedrijf te regelen tussen m’n werk door, weet je wel hoe druk ik het heb?”, vraagt hij. “Ja, je bekijkt het maar. Ik ga nu ophangen. Ik heb het ook heel druk. Doei!”, roep ik. En ik hang op. Godverdomme. Godverdomme. Ongelooflijke lul. Fuck op met je werkster. Ik wil geen werkster. Verdomme. En ik weet heus dat elke andere vrouw (m/v) blij zou zijn met een partner die met alle liefde een werkster laat komen en haar (m/v) betaald om alles schoon te maken, zodat zij niks hoeft te doen. Maar ik wil het niet! Ik wil het niet! Ik wil het niet. Ik wil geen vreemde types meer in m’n huis. En ik doe het niet ook. Verdomme. Verdomme. En ik zie mezelf nog die emmer pakken. En die stofzuiger. En dat doekje. En ik zie mezelf nog die plaat van Madonna opzetten. En ik zie mezelf nog met een van pisnijd vertrokken gezicht het hele huis schoonmaken. Heeft P. verdomme toch z’n zin gekregen.

“Ja, en aan het einde van de antibioticakuur moet je even langskomen met z’n urine”, had de dierenartsassistente gezegd. “Ehm, hoe ga ik dat precies doen dan?”, had ik gevraagd. “Nou, dan koop je dit zakje met plastic korrels en dan leg je die korrels in de kattenbak en dan zuig je de urine op met het bijgeleverde pipetje”, had de assistente gezegd. “Oh, nou, handig”, had ik gezegd. Als ik toen had geweten dat die uitleg mij € 3,80 had gekost, dan had ik waarschijnlijk de hele wachtruimte bij elkaar gegild of ze nou godverdegodver écht helemaal gek waren geworden om € 3,80 te berekenen voor een lul-gesprekje. Maar op dat moment had ik de rekening nog niet gezien. Dus ik gilde niet. Nee, ik ging vol goede moed met de plastic kattenbakkorrels naar huis. En na de antibioticakuur mocht Bruce de hele nacht bij P. en mij op de slaapkamer slapen met de deur dicht, zodat hij wel op die plastic kattenbakkorrel-bak moest plassen. Dacht ik dan. Want Bruce wou wel prinsheerlijk en languit tussen P. en mij in liggen, maar pissen op die bak, dat wou hij dus niet. Bruce wilde pissen op z’n eigen bak. In de keuken. En niet in de slaapkamer. Hem ook overdag opgesloten houden in de slaapkamer had een volledige hysterisch en uit z’n panty knappende Bruce tot gevolg. En hij hád het al zo moeilijk gehad, gilde hij door het hele huis. Niet ook nog dit! Na 3 dagen proberen gaf ik het hele Bruce-pisgebeuren op en belde ik de dierenarts. “Kom maar langs, dan kan jij misschien die urine uit z’n blaas knijpen, want mij lukt het niet en ik ga dat beest niet nog een keer in een mandje stoppen en weer met de taxi.” Of ik toch even langs kon komen dan. Om een infuus op te halen. Zodat ik Bruce dan onder de huid kon prikken om hem zo wat vocht toe te dienen, zodat Bruce ook daadwerkelijk zou pissen als ze langskwam. Say what? Ikzelf Bruce prikken? Met een naald? Een infuus? “Ja, doei”, zei ik, “kom maar gewoon langs.” “Schikt het om 16.30?”, vroeg de dierenarts. “Ik ben er klaar voor”, zei ik, “tot straks.” En op het moment dat ik de telefoon uitdruk zie ik Bruce de hele keukenvloer onderpissen. Pipetje erbij en opzuigen die handel. Mooi
€ 65,- uitgespaard.