Als je iemand na 1,5 jaar wachten op haar PloesiePoesie een mailtje stuurt waarin je uitlegt waarom het allemaal zo lang heeft geduurd en om te vragen of ze ‘m nog wel wil, maar dat je kan begrijpen als ze ‘m niet meer wil en dat je dan van een wildvreemde dit mailtje krijgt:

Wat een mooie! Ik ben heel blij dat je hem toch nog gemaakt hebt, natuurlijk wil ik hem! Geen probleem hoor voor de late reactie.
"Hé, het is oke… om een burn-out te hebben, om in een dipje te zitten, om je te willen opsluiten om nooit meer buiten te komen, om je ex-vriend te haten, of toch nog veel te graag te zien ondanks alles, om nooit meer poezen te willen, om alle poezen van de wereld te willen, of vooral om medelijden te hebben met jezelf…"
Ik hoop dat alles goed blijft gaan en laat maar iets weten als de PloesiePoesie klaar is! Je hoeft je niet te haasten hoor… ik ben héél geduldig!


Dan ga je eerst een potje janken.
Daarna heb je in 1 klap het vertrouwen in jezelf en de rest van de mensheid weer terug.
En daarna ga je ervoor zorgen dat die PloesiePoesie morgen klaar is.

M’n verkering en ik hadden in de kerstvakantie een Singstar-apparaat gekocht om aan de Playstation 3 te koppelen. Eigenlijk vooral voor zijn dochter. Maar ook leuk voor met z’n tweetjes. Beetje karaoke-en voor de tv. Geinig. Normaal heb ik toch een wijntje of 10 nodig om in het bijzijn van anderen te zingen, maar dat is geen optie meer. Dus ik moest me over een grensje of 10 heen zetten voordat ik überhaupt durfde te zingen samen met m’n verkering. Want ik heb dan wel een heleboel interessante features, zingen behoort daar dus niet toe. En voor je het weet gaat hij op zoek naar een vrouw die wél kan zingen. Maar na een liedje of 5 was ik volledig de schaamte voorbij. Al won ik nooit. Niks. Helemaal niks. Het was geweldig, maar als ik een keertje zou winnen, zou het nog veel leuker zijn. Het werd dus de hoogste tijd dat deeltijd-dochter langskwam! "Nee, nee, nee, we gaan niet Hannah Montana doen", zei ik. "Nee, ook niks van High School Musical, nee, nee, die doe je maar een keer met je vader, nee, wij gaan Abba doen." "Leven die nog?", vroeg deeltijd-dochter. "Eh, ja, die leven nog en ze gingen allemaal met elkaar. Die 2 vrouwen gingen met die 2 mannen en toen kregen ze ruzie en toen gingen ze allemaal uit elkaar. Was een hele toestand." "Okay", zei ze. Dus wij zingen. En nog meer zingen. En als je dan 1 keertje verliest, dan kan je dat nog als ‘laten winnen’ bestempelen. Maar ze won dus alles. Alles! Wel godverdegodver! Zat ik hier te zingen met een 9-jarige die de tekst helemaal niet kent, alleen het ge-mama-mia kent ze, en dan alsnog keihard verliezen. Het was niet eerlijk, want ik kon alle liedjes zelfs zonder de karakoke-regeltjes onder het tv-scherm woordelings mee zingen! "Hé, je hebt toch niks met die instellingen gedaan hè? Zodat zij alles wint?", vroeg ik aan m’n verkering. Nee, had-ie niet. "Maar je krijgt wel bonuspunten als je het dansje erbij doet", zei hij. "Echt??", riep m’n deeltijd-dochter, die meteen van links naar rechts begon te dansen. Helemaal jazzballet was ze. Op haar knietjes, hoofd naar achteren, microfoon als een echte zangeres tegen haar lippen aan. "Echt?", vroeg ik. Je weet het niet. Misschien zat er in die microfoons wel een soort van Wii-sensor die registreerde of je wel een beetje in de maat bewoog tijdens het zingen. Zou kunnen. "Kijk! Volgens mij heb ik ook alle dans-bonuspunten gehaald!", riep deeltijd-dochter even later verrukt. Oh ja. Tuurlijk! Zij wel! Ja, hier viel gewoon niet tegenop te zingen. En ook niet tegenop te dansen. Ik wacht nu met smart op de Singstar-editie van Madonna. Die kon ook niet zingen.

Bijna 3 maanden geleden verhuisde ik met een hoofd vol chaos, een volgestouwde vrachtwagen met m’n persoonlijke spullen en m’n bedrijf, een paar tassen vol met ongeopende enveloppen en een uitpuilende digitale mailbox van Amsterdam naar Tiel. Zo! En ga maar eens even lekker daar in Tiel de boel organiseren! Succes! In een strak, wit, totaal opgeruimd designhuis zal ik nooit kunnen wonen, maar er zijn wel grenzen. En die grenzen heb ik het afgelopen jaar ruimschoots overschreden. En nu moet ik wel zo eerlijk en realistisch blijven om te erkennen dat ik m’n hele leven al een rotzooimaker ben geweest en dat mijn ongeordendheid niet iets is van de laatste paar jaar. Want hoeveel stukjes heb ik al wel niet geschreven over de totale chaos die mij altijd omringde? En dat ik uiteindelijk wel altijd heel druk bezig was om orde in de chaos te scheppen, maar dat ik nooit op een punt kwam waarbij er daadwerkelijk orde was geschept? Maar, en Heer sta mij bij; ik geloof dat dat punt nu eindelijk echt in zicht is! Want, en het heeft wat stress- en jankmomentjes opgeleverd, ik ben momenteel totally up to date met mijn persoonlijke administratie. Alles keurig in mapjes, alle rekeningen zijn betaald, ik ben voor alles verzekerd, dus niemand maakt mij iets! En ook mijn zakelijke administratie, bonnetjes, facturen, alles is gearchiveerd en georganiseerd en alle belastingformulieren zijn ingevuld. En gaf dat rust? Hell Yeah! En er zijn momenten geweest, zo ongeveer elke dag en elk uur, dat ik heb gedacht; ik gooi gewoon die hele zakelijke mailbox weg. Alles weg. Nooit meer aan denken. Gewoon helemaal opnieuw beginnen. Maar iemand heeft de moeite genomen om mij te mailen en al zijn sommigen dat waarschijnlijk na een jaar allang weer vergeten, het is wel zo netjes, zakelijk, volwassen en the right thing to do om iedereen keurig terug te mailen. Dus ik stuur al een paar dagen mailtjes met een strekking als: ‘Sorry voor mijn late reactie, ik had nogal een rotjaar, dankjewel voor je complimenten en je vriendin is vast allang jarig geweest, dus ik denk niet dat je nog een PloesiePoesie wil, maar ik wil je toch terugmailen en je een heel gelukkig 2010 wensen! Dag!’ Het is zwaar confronterend, het is kut en het kost heel veel energie, maar ik doe het wel. Ik doe het! Ik doe het! Nu nog even m’n 1000 pennen en stiften per kleur in bakjes zetten, m’n voorraadkast op houdbaarheidsdatum, m’n 20 verhuisdozen vol stof op kleur sorteren en m’n boekenkast op alfabet en dan denk ik dat ik er wel tegenaan kan dit jaar.

Ik heb ooit gezegd:

P. en ik gaan nooit uit elkaar.
Ik ga nooit weg uit Amsterdam.
Ik ga nooit van m’n leven meer terug naar Tiel.
Nee, maar die vrienden raak ik nooit kwijt.
Ik ga dus echt nooit overhemden strijken.
Ik krijg m’n administratie nooit op orde.
Ik maak nooit meer aardappelpuree.
Dat gaat me nooit lukken.
Ik word nooit een goede huisvrouw.
Nee, maar ik neem nooit meer zoveel katten.
Ik ga nooit meer samenwonen.
Ik wil nooit kinderen.

Wat ik vooral in 2009 heb geleerd; Zeg nooit ‘nooit’.

Uiteraard wens ik al mijn lezers een heel goed, gezond, gelukkig en vooral relaxt 2010 toe! Katertje Frank Sinatra laat hier even zien hoe dat moet!

Wat zo fijn is aan luisteren van zielige liedjes terwijl je zelf geestelijk en spiritueel en lichamelijk helemaal overhoop ligt is dat ze áltijd over jou gaan. De zanger(es)/schrijver weet helemaal je gevoel je omschrijven en gedeelde smart is nog altijd halve smart. Maar ook het geluk uit liedjes valt te delen. Zeker als je verliefd bent. Vorig jaar was superzwaar, maar ik heb me ook nog nooit zo licht gevoeld. En zo sterk. Want 2009 was wel ontiegelijk en keihard mijn jaar. Het verhaal stond hier op maanisch.com, dit waren de platen: 10 clichés in chronologische volgorde.

1. Maria Mena – Internal Dialoque
You did the right thing, covered your scars
Challenged your faith
and closed your eyes driving cars
For all that they knew you were safe home
But you went through hell
whenever you were left alone…

2. Anouk – My Best Wasn’t Good Enough
Let’s say I gave you all I had
And now I’m out of time
And my best wasn’t good enough…

3. Aretha Franklin – You make me feel like a natural woman
I didn’t know just what was wrong with me
till your kiss helped me name it
Cause you make me feel like a natural woman…

4. Natasha Bedingfield – Unwritten
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten...

5. Beyone – Listen
Listen, I am alone at a crossroads
I’m not at home in my own home
And I’ve tried and tried to say what’s on mind
You should have known…

6. Beyonce – Halo
I swore I’d never fall again
But this don’t even feel like falling
Gravity can’t forget
To pull me back to the ground again…

7. Acda & De Munnik – Lopen Tot De Zon Komt
Heb je nu alles wat je wou?
Werd je wakker met een glimlach?
Zegt ‘ie vaak: "Ik hou van jou"?
Houdt ‘ie je vast als je soms bang bent?
Kent hij je angst en je verdriet?
Alleen maar schudden met je hoofd, lief
Logisch dat je me verliet…

8. White Lies – Farewell to the Fairground
Farewell to the fairground
These rides aren’t working anymore
Goodbye to this dead town
Until the ice begins to thaw
We’ll head south just hold my hand now…

9. Editors – Papillon
Darling, you’re born, get old and die here
Well that’s quite enough for me dear
We’ll find our own way home somehow…

10. Black Eyed Peas – Boom Boom Pow
BOOM BOOM POW!!!!!!!!!!!!!!!!

Het was 5.00, ik was wakker en het was 24 december. "Ik heb kerststress", meldde ik aan m’n verkering. "Waarom?", vroeg hij. "Ik voel het gewoon", zei ik, "ik voel het, ik voel het." "Nergens voor nodig", zei hij, "S. komt en de pappa’s en de mamma’s komen en die vinden het écht allemaal best." "Oh", zei ik, maar ik was er toch niet gerust op. Dus nadat ik nog 2 uur wakker lag en ondertussen een boodschappenlijstje in m’n hoofd creëerde, rammelde ik hem wakker en zonder problemen deden we om 8.00 boodschappen en zaten om 9.00 weer op de bank. "Zo", zei ik, "nu ben ik er wel klaar voor denk ik." "Dan ga ik S. halen", zei hij. En terwijl hij z’n dochtertje ophaalde om daarna 6 dagen bij ons te zijn deed ik nog maar een rondje met de stofzuiger door het huis. Gewoon omdat het kon! En nadat zijn dochtertje haar tas had uitgepakt volgden een aantal totaal stress- en gedoe-loze familiaire feestdagen. De ouders van m’n verkering zijn 30 jaar geleden gescheiden en allebei weer hertrouwd met een man, zodat ik nu in het bezit ben van 1 schoonmoeder en maar liefst 3 schoonvaders! Wat er ook meteen op neerkomt dat deeltijd-dochtertje S. 6 opa’s heeft! Ingewikkeld, maar mijn vader is in ieder geval helemaal in zijn nopjes met zijn nieuwe rol als opa. Dat hij dat nog mag meemaken terwijl z’n dochter altijd als hardste schreeuwde dat ze nooit kinderen wilde. En ik moet eerlijk toegeven; zo’n klein meisje dat mijn vader ‘opa’ noemt, God, pak de doos Kleenex er iedere keer maar bij. Er waren dus heel wat opa’s en oma’s te bezichtigen en dat deden we ook. We reden naar Groningen, we reden naar Apeldoorn, we bleven thuis in Tiel, we suki-yaki-den, we gourmetten, we aten erwtensoep, we aten veel toastjes, we klaverjasten met zijn moeder en haar man, we klaverjasten met mijn ouders en we klaverjasten met zijn vader en zijn man. Ik zat wel alle drie de keren bij het verliezende team, maar dat kan dus echt niet alleen aan mij liggen hè? En ach, noem het burgerlijk. Noem het Hollandse gezelligheid. Noem het een warm bad. Noem het meant to be. Noem het met je neus in de boter. Noem het liefde. Noem het totally stressloos. Als je van je deeltijd-dochtertje een heel lief briefje krijgt voordat alle feestdagen beginnen, dan kan je alles aan.

“Ik had je bijna een poesje gegeven voor je verjaardag”, had m’n verkering 2 weken geleden nog gezegd. “Nee, maar ik wil geen nieuw poesje hoor”, zei ik. “Maar je zegt steeds dat je een nieuw poesje wil”, zei hij. “Ja, maar dat is een grapje hoor”, zei ik, "2 is katten is echt genoeg". En het was ook steeds een grapje. Echt. Heus. Echt. Maar toen m’n verkering in de auto bekende dat het hém zo leuk leek om een poesje van ons samen te hebben en toen m’n deeltijd-dochter daarna vanaf de achterbank mega-enthousiast begon te roepen: "Pappa wil een poesje, ja, pappa wil een poesje, een poesje, ja, we gaan een poesje halen", toen kon ik zoveel groepsdruk gewoon niet aan en zei ik dat we best wel even in het asiel konden gaan kijken dan. Dus wij naar het asiel met de vraag of er nog kittens waren. Hadden ze. Het asielmeisje troonde ons mee naar een kittenkamer met de mededeling dat deze kittens allemaal adopteerbaar waren. Een grijs met wit tijgertje keek ons van achter het raam aan. Tongetje uit z’n mond. “Ach, kijk hem nou”, zegt het meisje van het dierenasiel. “Aaaaah”, verzuchten we met z’n drieën in koor. Maar ik wilde eigenlijk geen wit met grijs tijgertje. Ik wilde een rode. Maar het enige rode katertje in de ruimte was dus totally not into me toen ik ‘m probeerde op te tillen. De grijs-met-witte zag echter z’n kans en sprong meteen bij me op schoot. Ja, en daar ga je. Daar ga je. Daar ga je dan weer keihard. "Ik hoef de andere kittens niet meer te zien hoor", zei deeltijd-dochter nadat de grijs-met-witte kitten haar gezicht had afgelikt. "Ik ook niet", zei m’n verkering nadat de kitten een paar minuten als een lappenpop tegen ‘m aan had gespind. "Doe er maar een strikje om", zei ik tegen het asielmeisje, want ik was natuurlijk allang verkocht. En eenmaal thuis gedroeg de 6-maanden-kitten zich alsof hij er altijd al geweest is. Hij blij, wij blij en ook Sid en Bruce keken niet echt op of om en waren na een tijdje al met ‘m aan het spelen. "Maar hoe gaan we ‘m noemen?", vroeg ik, "want alle poezen hebben een naam die past bij de periode waarin ze kwamen. Dus z’n naam moet wel voor nu staan. Voor iets positiefs. Voor gezellig en fijn." “Frank Sinatra”, zei m’n verkering. "Perfect", zei ik. I did it my way.

Elk onderzoek aangaande de kwaliteit, de smaak en het effect van sperma met positieve uitkomsten wordt door de meeste mannen met ruim enthousiasme ontvangen. Zo stuurde ex S. me een tijdje terug een linkje naar een artikel met de titel ‘sperma slikken goed tegen ouderdom’ met als begeleidende boodschap; ‘Kijk schatje, het is goed voor je, het is wetenschappelijk bewezen.’ Alsof ik zijn zaad vroeger nooit doorslikte op zon- en feestdagen. Tssssk.

Mijn huidige verkering kan er ook wat van:

"Mijn nagels zijn te zacht."
"Dan moet je meer melk drinken en meer zaad slikken, lievie."

"Ik krijg volgens mij rimpels."
"Dan moet je mijn zaad rond je ogen smeren."

“Ik heb een beetje hoofdpijn.”
"Wat dan echt helpt is mijn pik in je mond nemen."

De Oostenrijkse onderzoekers Tobias Eisenberg en Frank Madeo onderzochten het effect van spermidine, een stofje dat in hoge concentratie voorkomt in sperma. Zij kwamen erachter dat vliegen 30% langer leefden en dat de cellen van muizen die spermidine aan hun dieet toegevoegd kregen minder celschade door veroudering opliepen. Hartstikke mooi natuurlijk! Hoopvol ook! Op basis van deze resultaten staken verschillende media de hand in eigen balzak en concludeerden dat sperma goed is voor ouderdomsziekten als Alzheimer en Parkinson en dat het slikken van sperma de ouderdom vertraagt. De onderzoekers hebben het in hun publicatie nooit over het ‘doorslikken van sperma’ of überhaupt over ‘sperma’ gehad, maar nu.nl kopte sensatiebelust met de titel ‘Sperma doorslikken houdt vrouwen jong’. En na het lezen van dit spermanieuws renden alle mannen meteen naar huis om hun vriendin of ex-vriendin het heuglijke nieuws te vertellen.

Gelukkig zijn de onderzoekers zelf ook niet zo blij met de conclusies die de diverse media naar aanleiding van hun onderzoek trekken. En sorry ex S., maar volgens Eisenberg is ook de hoeveelheid sperma die je zou moeten slikken voor een levensverlengend effect nét iets teveel om praktisch haalbaar te zijn. Voor jullie mannen dus. Maar het blijft schattig hoor, de argumenten waarmee mannen je proberen te overtuigen dat doorslikken voor hen niet zo nodig is, echt niet hoor, maar het is wel héél goed voor jou! Sure.

"Het lukt me niet om een nieuw stukje voor m’n site te schrijven, ik kan me niet concentreren."
"Lievie, weet je wat jij nodig hebt?"

Kluun, dat is toch die kerel die allerlei vrouwen neukte terwijl z’n vrouw aan kanker stierf? Deze ongenuanceerde regel wordt nu, na het uitkomen van de film van ‘Komt een vrouw bij de dokter’ weer eens dunnetjes in alle media uitgespreid. Ik word daar een beetje moe van. Hoeveel mannen gaan er niet vreemd terwijl hun vrouw 8 maanden zwanger is? Hoeveel vrouwen dragen een kind van een ander dan hun eigen partner zonder dat ooit te vertellen? Hoeveel stelletjes blijven niet nog jaren bij elkaar voor de kinderen en gunnen elkaar het licht in de ogen niet? Hoeveel mannen neuken tijdens hun midlife-crisis regelmatig buiten de deur met een 20 jaar jonger meisje van kantoor? En hoeveel van die vreemdgaanders durven dat uiteindelijk op te biechten? Weinig. En als je er dan voor uitkomt ben je blijkbaar gestigmatiseerd voor de rest van je leven. En zeker niet in staat om een nieuwe relatie op te bouwen, want eens een vreemdgaander, altijd een vreemdgaander. Toch? Ik ging vreemd terwijl de vader van mijn partner op sterven lag. Dat is het zinnetje dat van mij is overgebleven als alle nuance eruit is gehaald. Ik ben bij mijn partner weggegaan op een moment dat hij mij misschien het hardste nodig had. Niet echt iets om trots op te zijn. En dat ben ik dan ook zeker niet. Maar spijt heb ik er nog geen seconde van gehad. Want pas daarna durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik al jaren ongelukkig was. En kon ik me afvragen waar ik in Godsnaam allemaal mee bezig was. Dat ik écht veel en veel teveel dronk, dat ik maar deed alsof het allemaal helemaal geweldig ging en dat ik de dagen maar wat doorhobbelde. Ik vertelde nooit iemand hoe verdrietig ik was. Hoe ongelukkig. Dat deed ik niet, want ik wist het eigenlijk zelf niet eens meer. En vertellen dat je ongelukkig bent betekent voor mij ook dat je er iets aan moet doen. Dat je je problemen moet oplossen. En daar was ik, en daar waren P. en ik samen, niet meer toe in staat. De dag voordat ik wegging bij P. belde ik niet naar m’n ouders om al m’n shit op tafel te gooien. Ik belde niet naar m’n beste vriendin. Ik belde niemand die dicht bij me stond. Ik belde iemand die ik 5 jaar niet had gezien. Ik belde naar m’n huidige verkering. Voor een booty call. Maar het bleek een wake up call.