“Zullen we eerst even Gaston uitlaten?”, vraagt vriendin M. van www.tussenpozen.com als ik binnenkom in haar Utrechtse appartement. “Tuurlijk”, zeg ik en even later glibberen we samen langs de Utrechtse gracht. “Hoe is het?”, vraagt ze. “Nou”, begin ik, “laten we eerst maar even gaan zitten thuis, met een kopje thee, want er is nogal wat gebeurd.” We hebben elkaar 2 maanden niet gezien en in 2 maanden kan er een heleboel gebeuren. Een heleboel!

En een kwartiertje later gooi ik alles eruit: “Nou, en dit en dat en zus en zo. En ook nog dit. En dit! En dat! En, oh nee, wacht, ook nog dit en daarna gebeurde er dit! En toen ook nog dat!”

En alles zo achter elkaar uitgesproken was het nogal wat.
“Ja, dat is ook nogal wat”, zei M.

Ik hoorde mezelf wat zinnetjes uitspreken die van haat doordrenkt waren.
“En ik heb het godverdomme helemaal gehad!”
En zinnetjes van teleurstelling. Grote teleurstelling.
“Dit had ik echt, echt, echt nooit verwacht!”
En eigenlijk verdriet. Groot verdriet. Maar ik was al totally beyond tranen, want ik had de afgelopen maanden al genoeg gejankt.
“Oh! En dan is er ook nog dit gebeurd.”
Nog meer teleurstelling.
Proberen dingen goed te doen, oprecht en eerlijk te leven, proberen oprecht en eerlijk te handelen. En dan vervolgens keihard op m’n bek gaan.
Again.
And again.
And again.
En daar dan zo fucking boos over zijn.

“Je moet proberen het van je af te laten glijden. Te accepteren.”
“Ja! I know! Maar hoe doe ik dat?”
“Ja, dat weet ik ook niet.”

Maar na een uurtje spuien en praten, heel hard lachen, wat vibratortips en een kopje thee met een plak chocoladecake, ach, toen ging het eigenlijk al weer. Eigenlijk was er ook niks aan de hand en kon ik er toch allemaal niks aan doen. Accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn. Dat andere mensen zijn zoals ze zijn. Dat ik nou eenmaal de dingen doe zoals ik ze doe. En dat ik dat ik daar eens in de zoveel tijd vreselijk over moet lopen bitchen.

Dit is het beste dat me kan overkomen.

“Juf?”
“Juf?!”
“Juf????”
“Juhuff?”

Ik bevond mij een soort van ineens in een klaslokaal met 13 kinderen uit groep 8. Ik had de datum en tijd echt heus zelf afgesproken met vriendin M., de juf van deze groep. En ik had alles ook keurig voorbereid. Ik zou een lesje handvaardigheid geven en we zouden met z’n allen een kerstduif gaan maken voor in de kerstboom. Met borduren en knippen en lijmen en stipjes en heel gezellig allemaal. Maar op deze drukte en chaos en vooral 13 kinderen die gelijktijdig de draad niet in hun naald kunnen krijgen was ik totaal niet voorbereid.

“Juhuff? Ik heb naaldvrees, kunt u het doen?”
“Juf? Wat moet ik nu doen?”
“Juf?! Is het goed zo?”
“Juf???? Kunt u even komen?”

“Jongens, jongens, jongens”, zei ik, “doe eens rustig.”
Maar na 1 seconde was iedereen weer net zo druk.
“Jongens, ik word helemaal gek van jullie allemaal!”, riep ik.
En om dat te illustreren draaide ik met m’n handen langs m’n hoofd en maakte ik een soort van ‘whieieieieie’-geluid.
Doe ik thuis wel vaker.
Had ik hier beter niet kunnen doen.
Binnen de kortste keren deden de jongens me na.
‘Whieieieie’, deden ze.
En dan met hun handjes draaien langs hun hoofd.
En dan lachen.
En ach, ik kon zelf ook wel lachen om hun Luna-imitatie.
Whieieieie!
Maar na weer vijf minuten totale chaos en ge-juf vond ik het welletjes geweest.

“En nou is het afgelopen!”, zei ik hard en ik sloeg met een vuist op tafel.
13 hoofdjes keken me verschrikt aan.
“Ja, ik kan ook boos worden”, zei ik en ik probeerde er heel serieus bij te kijken.
“Jullie kunnen allemaal wel heel druk blijven doen en niet opletten, maar uiteindelijk moet er hier wél een werkje gemaakt worden! En als jullie later groot zijn, dan kunnen jullie nog niet eens een knoop aannaaien!”
En heel even, echt heel even, voelde ik iets van angst door het klaslokaal gaan.
“En anders krijgen jullie straf”, zei ik.
“Ik heb toch al straf vanmiddag”, zei een jongetje.
“Ik heb elke dag straf”, zei een ander jongentje.
“Oh, eh”, zei ik, want daar had ik dus even niet op gerekend, “maar jullie moeten gewoon jullie best doen en een heel klein beetje rustig blijven.”

Ik was na 1,5 uur juf spelen helemaal totally afgedraaid en helemaal totally toe aan een wijntje. Of 5. Of maak daar maar de hele fles van. Of 2. Of een stripje valium. Mijn diepe, nederige respect gaat uit naar de mensen die elke dag voor de klas staan en nog geen alcoholistische trekjes vertonen.

Gisteren lagen de verkering en ik eens lekker vroeg in bed. Uurtje of 21.00, zouden we vaker moeten doen! Op het televisiescherm voor ons keken we naar Comedy Central met een soort van New Kids Tribute, met alle New Kids-afleveringen achter elkaar! Altijd lachen en ook in bed dient er voldoende gelachen te worden en dan lach ik liever om de New Kids dan om bijvoorbeeld een bedpartner die er niks van bakt. Pas echt lachen werd het toen er een aflevering voorbij kwam waarbij 2 New Kids in een sigarenzaakje de FOXY aan het doornemen waren. Het zal toch niet, dacht ik. Maar jawel! “Liefie!! Dat ben ik!!!!”, riep ik. “Ja!”, riep de verkering! Terwijl de New Kids door de FOXY bladerde was precies het hoekje van de productpagina te zien waar ik met mijn hoofd op sta! “Dat is geinig!!!”, vond ik. En geheel toevallig, of eigenlijk helemaal niet toevallig, zijn de New Kids deze maand in de FOXY te zien met 2 lekkere geile FOXY-meiden ernaast! Inclusief zeer diepgaand interview met alle 5 de jongens! En ook al is de FOXY niet je ding en zit je niet op foto’s van geile meiden, seksspeeltjes-recensies van mijn hand of andere seksverhaaltjes te wachten, de foto’s van de New Kids zijn gewoonweg briljant! Dus koop dat blaadje, kut!

Het filmpje: KLIK
De FOXY (met links de interviews): KLIK

Wát is nou eigenlijk het probleem? Ik ben gelukkig. Ik heb een lekkere man. M’n ouders leven nog. M’n schoonouders leven allemaal nog. Ik ben deeltijd-mamma van een supergezond meisje van 10. Ik heb een dak boven m’n hoofd. Ik heb vrienden. Ik heb hele leuke poesjes. Ik heb een eigen bedrijf. M’n haar zit altijd prima. Ik ben geen domme vrouw, wel mega-naïef, maar de verkering zei gisteren nog dat dat een hele mooie karaktereigenschap is. En als er ergens een trein voorbij rijdt heb ik niet het idee om er eens gezellig voor te springen. Dus wat is dan godverdomme het probleem? De kindjes in Pakistan die hebben pas een probleem! Mijn enige probleem is dat ik gewoon gestructureerd wil werken! Want er moet wel geld verdiend worden zodat ik drank kan kopen, want als ik geen drank meer kan kopen, dan heb ik pas echt een probleem. En het aanbrengen van structuur lukt niet met die chaos in m’n hoofd. Maar verder is de chaos en het als een achterlijke tiktiktiktiktikken van de ene gedachte naar de andere gedachte prima! Lekker snel! Vermoeiend af en toe, maar het zijn wel mijn gedachten! Maar creativiteit en structuur, op de een of andere manier werkt het niet samen. Het lukt me niet. Dus ik zei tegen de huisarts: “Ik kan het niet meer alleen.” En die stuurde me naar de psycholoog waartegen ik ook zei: “Ik kan het niet meer alleen.” En aangezien ik als klein meisje altijd als hardste riep; “Ik wil het zelf doen!!!!”, vond ik dat al een hele stap. Maar het voelde niet goed. “Het gaat ‘m niet worden tussen mij en de psycholoog”, zei ik tegen vriendin A., “het botert gewoon niet zo tussen ons en het voelt gewoon als een weg die ik niet in wil slaan.” “Ik kom je redden”, zei vriendin A., of misschien zei ze wel iets heel anders, maar daar kwam het wel op neer. En als een strenge schooljuf zat ze een week later voor me. “Wat wil je doen?”, vroeg ze. “Heel veel”, zei ik. “En wat moet je doen?”, vroeg ze. “Eh, heel veel minder”, zei ik. “Schrijf alles maar op”, zei ze. En toen maakten we samen een analoog lijstje van het een en van het ander. En toen streepten we heel veel dingen weg en toen kwam er een weekplanning uit voor deze week. Inclusief koffiepauzes, tijd voor mezelf, lunchmomenten, het schrijven voor deze site en de huishouding. En ik had ineens ook allemaal standaard opdrachtformulieren voor de PloesiePoesies met allemaal handige invul- en afstreepmogelijkheden. “En ik kom je vrijdag controleren”, zei ze, “en dan maken we meteen een planning voor de week erna.” “Okay juf”, piepte ik. En ik weet 1 ding: vriendin A. is geen vrouw om mee te sollen.

“En wat doet u eigenlijk in Tiel?”, vroeg een kakker met een kikkerstem en een Youp van ’t Hek-bril. “Wonen”, lachte ik. “Ja, dat begrijp ik, maar wat voor een werk doet u daar?”, vroeg hij. “Ik maak poesjes van stof”, zei ik en het leek me gezien de setting van dit gesprek beter om mijn werkzaamheden als seks-schrijver maar achterwege te laten. Al had ik het 9 jaar eerder wel ter sprake gebracht. “Oh, dus u bent een ontwerper?”, vroeg de kikkerstem. “Eh, nee, niet echt”, zei ik, “mensen sturen mij een foto van hun kat en die maak ik dan helemaal na als een soort van knuffel.” “Oh”, zei de kikkerstem en hij begon een heel verhaal over een vriend van hem die recent was overleden, maar toch zoveel had gehad aan de vriendschap met zijn kater Jules en dat Jules na het overlijden van zijn baasje helemaal ontdaan was geweest, kotsen en alles en heel luid miauwen. Het verhaal kwam niet helemaal bij me binnen. Joehoe! Pik! Ongelooflijke kakker dat je bent! Met je ongelooflijke kikkerstem! Joehoe! Ik zit hier in jouw notariskantoortje met veel te dure tapijten en kunst aan de muur! En ik zit hier niet om je geouwehoer over Jules aan te horen, ik zit hier om alle contracten die ik nog had lopen met ex P. te ontbinden! Ik zit hier niet voor m’n lol! Ik heb hier 1,5 jaar voor in de stress gezeten! Ik heb hier 1,5 jaar tegenop gezien! Ik heb me kapot gejankt gisteren! Dit is misschien wel de laatste keer in m’n leven dat ik P. zie, dus hou jij je kutpraatjes over Jules maar lekker voor je en regel dit hele officiële gebeuren zo snel en zo pijnloos mogelijk, want als je over katten gaat praten, dan gaat het binnen de kortste keren over onze eigen katten! “Jullie hebben alles goed doorgelezen?”, vroeg de kikkerstem. Ja, dat hadden we. “Ik ga het toch nog even met jullie doornemen”, zei de kikkerstem. Was goed. En na een hoop gepraat en een hoop handtekeningen zetten waren wij dan eindelijk klaar. Eindelijk écht van elkaar af. Eindelijk de laatste touwtjes doorgeknipt. En in de hal van het Amsterdamse notarispand haalde P. mijn jas van de kapstok en hield ‘m gespreid voor me open. Ik keek ‘m aan. “Moet je daar zelf ook niet een klein beetje om lachen?”, vroeg ik. Maar voor het eerst en voor het laatst piepte ik mijn armen in een jas die hij voor me vasthield. Daarna hield hij ook keurig de deur voor me open. En wij gingen ieder onze weg.

“Ooh, we hebben zo’n leuk cadeau voor je”, zei vriendin M.
“Wat dan, wat dan?”, vroeg ik.
“Nee, ik zeg niks.”
“Wat dan! Wat dan?”
“Nee, maar ik weet zeker dat je het leuk vindt.”

“Schatje, zeg nou, wat hebben ze gekocht?”, probeerde ik bij de verkering.”Zeg het nou, zeg het nou! Dan kan ik me er geestelijk op voorbereiden, want straks is het niet leuk en dan moet ik toch doen alsof ik het heel leuk vind, dus zeg het nou maar gewoon.”
“Nee, ik zeg niks.”
“Aaaaaaah?”
“Nee.”
“Maar vind ik het leuk?”
“Ik weet het niet, het is nogal persoonlijk.”
“Oh, nee! Nee! Echt?”
“Ja.”
“Oh, nee! Nee! Dat wil ik niet hoor! Het is toch geen schilderij? Iets wat ik neer moet zetten of op moet hangen en dat ze hebben gedacht; nou, Luna, die houdt zo van felle kleuren en dat het dan een heel lelijk schilderij is of iets wat nét niet het goede kitsch is? Of een lelijke lamp? Ze hebben toch niet iets voor in huis gekocht hè? Nee toch, hè? En dan moet ik het wel neerzetten en dan moet ik er de rest van m’n leven naar kijken en dan baal ik en dan moet ik het per ongeluk laten vallen! Zeg het nou!”
“Nee.”
“Maar vind ik het nou leuk?”
“Nou, ik weet het niet.”
“Vind jij het leuk?”
“Ik heb het niet gezien.”
“Ja, maar de Tielse meisjes zeggen dat ik het leuk vind.”
“Liefie, ik weet ’t echt niet.”

Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn Tielse vriendjes en vriendinnetjes dé bananengele asymmetrische jurk van Lanvin! De jurk die binnen de kortste keren uitverkocht was bij de H&M. De jurk die eigenlijk veel te duur is.

De jurk die ik écht graag wilde hebben!

Vorige tekst over mijn eerste bezoek aan een psycholoog/psychiater/arts voor een intakegesprek heeft me weer eens lekker op de feiten gedrukt dat ik geen stukjes moet plaatsen waar ik zelf nog niet helemaal over uit ben. Dat ik vroeger teksten schreef over wilde nachten stappen met 6 xtc-pillen en dat er dan reacties kwamen als; ‘Drugs zijn slecht voor je, je belandt nog eens in de goot als je zo doorgaat en de buurvrouw van de zus van de zwager van mijn overbuurjongen die is er zelfs aan overleden!’ Of wanneer ik schreef over een nachtje seks met een gnoe dat er dan bezoekers schreven; ‘Seks met dieren is slecht Luna! Foei!’ Ja, ach, dat soort reacties, daar lachte ik om! Ik had immers zelf mijn mening al gevormd over drugs en seks met een gnoe, maar dit hele gebeuren met de psycholoog dat zit me eigenlijk niet zo lekker. De psycholoog had namelijk ook gevraagd of ik het moeilijk vind om m’n grenzen aan te geven en ja, als ik heel eerlijk ben kom ik daarmee ook wel eens in de problemen. Zo loop ik als werknemer regelmatig over mijn grenzen als werkgever heen en vice versa. En ook dat is een zinnetje wat de psycholoog zei en door m’n hoofd blijft spoken: “Bijna iedereen heeft er moeite mee om thuis te werken.” Dus wat dat betreft zijn die jaren studie van de psycholoog zeker niet voor niets geweest, want iedereen kan tegen me zeggen dat het moeilijk is om alleen thuis te werken en dat het moeilijk is om een eigen bedrijf te hebben en er kunnen zelfs hele katernen in de Libelle aan gewijd worden, maar pas als een psycholoog het zegt ga ik er over nadenken! Chapeau psycholoog! En dat in 1 sessie! Een doorbraak! En nadat ik vertelde over die doorbraak vond vriendin A. het de hoogste tijd om samen de hele schuur op te ruimen en alles weg te gooien en te organiseren wat er te organiseren viel. “Nu vind ik het wel genoeg geweest hoor A.”, piepte ik. “Nee, we gaan door tot het helemaal klaar is”, zei ze streng. En al liep ik een aantal keer in grote paniek met m’n handen op m’n hoofd; mijn voorraad stoffen is volledig opgevouwen en georganiseerd en ik heb afscheid genomen van minstens 20 vuilniszakken geestelijke ballast! Een verlichting! En verder ben ik van mening dat al mijn psychische gezondheidsproblemen meteen opgelost zouden zijn na een avondje gnoe-seks in combinatie met 6 xtc-pillen.

“Ja, zoals ik het nu allemaal gehoord heb denk ik dat je zeker bepaalden kenmerken hebt van ADHD en ik merk ook dat je moeite hebt in het aangeven van je grenzen”, zegt de vrouwelijke arts van een jaar of 28. De anderhalf uur daarvoor heeft ze met een vulpen mijn leven en problemen in een minutieus handschrift op een kladblok genoteerd. Bij binnenkomst in haar kamertje had ik gezegd dat ik het wel een beetje raar vond dat ze jonger was dan ik en dat ik eigenlijk een oude kerel met een pijp en een dikke sofa had verwacht. Maar dat ik het obligate doosje tissue op het salontafeltje dan wél weer heel leuk vond. Geintje. Maar ze kon er niet om lachen.

“En dan zou ik graag voor willen stellen om hier de volgende keer met je moeder te komen.”
“Wat?”
“Met je moeder? Maar je vader mag ook hoor.”
“Waarom?”
“Om de diagnose te stellen moeten er ook in je jeugd al problemen zijn geweest.”
“En als dat niet zo is?”
“Daar komen we graag achter door middel van een gesprek met 1 van de ouders of door het zien van schoolrapporten.”
“Ik neem mijn moeder hier niet mee naartoe.”
“Waarom niet?”
“Ik ben 35, mijn moeder is 68 en dit is mijn probleem en daar ga ik haar niet bij betrekken.”
“Om de diagnose te stellen hebben wij inzicht nodig in je jeugdsituatie.”
“Ik neem m’n moeder niet mee.”
“Denk er maar even over na.”
“Dat zal ik doen.”

Maar ik denk dat ik ineens prima in staat ben in het aangeven van mijn grenzen.

Er is er een jarig, hoera, hoera! Dat kun je wel zien dat ben ik! Vannacht werd ik 35! In de bioscoop, tijdens de Premiere van Harry Potter 7, Part 1! Bij de ingang van de bioscoop werd ik verwelkomd door een echte nep-Harry Potter en een heks met een dikke poezenpers met de naam Ad op haar schouder! Allemaal voor mij! Vriendinnetje A. en haar zusje E. hadden een muffintaart mét parapluutjes en kaarsjes geregeld en toen moest ik bijna huilen, maar dat doe je natuurlijk niet als er een echte nep-Harry Potter naast je staat! Ik ben 35 geworden, maar daar merk je verder niks van.