Vroeger! Vroeger! Toen was alles beter! Dat is natuurlijk niet waar en dat gaat zeker niet op voor 10 jaar webloggen. Al was het vroeger wél een stuk gezelliger op dit weblog zelf. Die gezelligheid is momenteel verplaatst naar Twitter. Al hebben ook de rss-feed, de opkomst van de smartphone en sowieso het mainstream worden van weblogs, niet echt meegewerkt aan het de hoeveelheid reacties die ik krijg op m’n weblog. En daar is helemaal niks mis mee natuurlijk, maar af en toe vind ik het best jammer dat er niet meer zo veel gereageerd wordt. Ik denk dan meteen dat ik m’n schrijf-mojo kwijt ben. Of dat ik geen interessante dingen meer meemaak. Dat ik niks meer heb te melden. Dat m’n lezers me niet meer moeten. Dat ik maar beter kan stoppen! Dat ik mezelf maar moet verhangen in een hoekje! Dat ik eigenlijk nooit heb kunnen schrijven en dat het nooit meer goed komt met mij en de hele mensheid! Maar m’n bezoekersaantallen zeggen gelukkig nog steeds iets anders. Eigenlijk kan ik het ontlurkings-stukje dat ik schreef op 16 mei 2005 hier gewoon herhalen: ‘Aan de ene kant interesseert het me niks wie mijn lezers zijn. Ze komen maar en ze lezen maar en ze doen maar. Ze oordelen maar. Ze reageren maar. Of ze reageren niet. Ik kan er nu, na 10 jaar loggen, niet meer van wakker liggen. Maar dat ik er niet van wakker lig, wil ook weer niet zeggen dat ik volledig blasé ben. Van sommige positieve reacties word ik nog steeds helemaal blij van binnen. Woehoe! Ze vinden het een goed stukje!’ En die ontlurkings-actie toen was superleuk (met maar liefst 424 reacties) en ik het zou het enorm waarderen als jij als lezer in deze #10jaarluna week even iets van je laat horen. Dat je me leest! Dat m’n haar zo goed zit! Dat het tijd wordt voor een nieuwe vormgeving! Of ik Bruce de groetjes wil doen? Dat die bril toch echt niet meer kan nu! Of dat ik meer moet schrijven. Of minder natuurlijk. En dat kan door gewoon een reactie achter te laten bij 1 van de stukjes die ik deze week ga schrijven, maar nog leuker vind ik het als je een kaartje stuurt. Een écht kaartje! Langskomen mag ook! Vind ik leuk. Heel leuk!

Electric Luna
Heiligestraat 29
4001 DK Tiel

Geen feestweek zonder quiz! Hieronder staan 20 vragen waarvan de antwoorden allemaal online te vinden zijn. Je kan je antwoorden insturen (naar electricluna – apestaartje – maanisch.com). Je kan ze insturen tot en met zaterdag 16 april en de winnaars maak ik 17 april bekend! En zijn er prijzen, ja natuurlijk zijn er prijzen! En wat voor een! Ik heb 3 typische Luna-prijzenpakketten samengesteld voor het hele gezin!

1. Hoeveel katten heb ik de afgelopen 10 jaar gehad en heb ik nog en welke namen hadden ze?

2. Hoe heten mijn ouders?

3. Ik heb in 10 jaar ook nog 2 andere banen gehad naast het schrijven en de PloesiePoesies(geen vrijwilligerswerk). Welke?

4. Ik heb een voorliefde voor een nogal kitsch (kleding)printje? Welke?

5. Wat is mijn natuurlijke haarkleur?

6. Waar heb ik de verkering ontmoet?

7. In het eerste stukje dat ik schreef over de verkering noemde ik hem uiteraard nog niet de verkering, hoe wel?

8. Na de breuk tussen P. en mij heb ik op 2 plekken in Amsterdam gewoond voordat ik naar Tiel vertrok. Hoe noemde ik die plekken?

9. Waar komt de naam Electric Luna vandaan?

10. Ik heb 3 tatoeages… waar? En wat betekenen ze?

11. Ik heb iets raars met mijn ogen. Wat?

12. Wat is de Engelse naam voor mijn type bril?

13. Wat is mijn schoenmaat?

14. Voor welke ‘politieke’ partij heb ik ooit campagne gevoerd?

15. Welke typische kattenziekte heeft Bruce Lee?

16. Welk seksuele ’trucje’ kan ik sinds een jaar?

17. Hoeveel opa’s heeft dochter S.?

18. Welk liedje werd gedraaid op mijn 30ste verjaardag?

19. Mocht ik ooit dement worden, welk stuk muziek wil ik dan graag op repeat horen?

20. Hoe heet mijn knuffelbeer?

Bonusvraag: Hoeveel kookboeken heb ik?

De 1e prijs, t.w.v. € 500,-, bestaat uit 15 kwaliteits-porno-dvd’s van Private (€ 150,-), beschikbaar gesteld door mijn allerliefste FOXY-hoofdredacteur, 1 mega-briljant-goede vibrator (de LELO SORAYA € 150,-), het spelletjes Openhartig Sex Talk (€ 10,-), 2 flesjes massage-olie (€ 10,-), een Beasty Toy cockring (€ 20,-), een Fancy Hot Pepper sekstoy-ding (€ 30,-), PloesiePoesie #655 Ariane (€ 35,-), 3 doosjes poezenmagneetjes (€ 37,50), 3 zakjes poezenbuttons (€ 20,-), 4 poezenspiegeltjes (€ 15,-), 10 poezenansichtkaarten (€ 10,-), 1 Miouse (6,-).

De 2e prijs, t.w.v. € 235,-, bestaat uit 10 kwaliteits-porno-dvd’s van Private (€ 100,-), 2 flesjes massage-olie (€ 10,-), een Beasty Toy cockring (€ 20,-), 1 Evolved Vibrator (€ 40,-), PloesiePoesie #649 Alice (€ 35,-), 1 doosje poezenmagneetjes (€ 12,50), 2 zakjes poezenbuttons (€ 10,-) en 2 poezenspiegeltjes (€ 10,-).

De 3e prijs, t.w.v. € 140,-, bestaat uit 5 kwaliteits-porno-dvd’s van Private (€ 50,-), 1 flesje massage-olie (€ 5,-), 1 Juicy Tickler (€ 25,-), PloesiePoesie #699 Ricci (€ 35,-), 2 poezenspiegeltjes (€ 10,-), 1 doosje poezenmagneetjes (€ 12,50).

“Liefie, ik loop even naar de Turkse toko, ik moet avocado’s hebben, de zon schijnt, het is lente, ik wil guacamole maken”, zeg ik terwijl ik voor het eerst dit jaar op m’n slippertjes en in een kort rokje de deur uitloop.

Op mijn weg richting de toko word ik ingehaald door een blauw busje met een Pools kenteken. Zo’n 50 meter voor me rijdt de bus de stoep op. Een jongen stapt uit en komt naar me toegelopen.

“Hallo, iek nie goed Nederlands”, zegt de jongen met een overduidelijk Pools accent.
“Oh, ik spreek ook Duits en Engels hoor”, zeg ik.
“Hier Tiel. Iek zoek FKK”, zegt de Pool.
“Eh”, stamel ik, “FKK?”
“FKK”, zegt de Pool en begint ondertussen aan z’n T-shirt te trekken.
Is hij op zoek naar de markt? Om een nieuw shirt te kopen? Hij blijft het woord FKK maar herhalen. Is hij misschien op zoek naar een parkeerplaats? Of een hotel? Ja, ik weet echt niet wat je bedoelt hoor, echt niet, nee sorry, echt niet. Sorry! Een bouwmarkt misschien? Ben je een bouw-Pool? Zoek je een frietboer? Heb je honger?
“Topless”, zegt de Pool ineens.
“Wat?”
“Topless”, zegt hij nog een keer en begint over z’n armen te wrijven.
Volgens mij is dat mijn cue om door te lopen!
“Aha”, zeg ik terwijl ik aanstalten maak.
“You, goed figoer, topless, zon.”
“Ja, die benen van mij kunnen zeker wat zon gebruiken, maar not today!”
“Wie together op strand? Topless. Samen?”
“Ik ben getrouwd en heb 2 kinderen thuis zitten”, zeg ik, “doei!”
“For 1 uurtje maar.”

Eenmaal thuis vertel ik de verkering over m’n encounter met de Pool.

“Dus toen vroeg hij naar een FKK”, zeg ik.
“Oh, een Freikörperkultur”, zegt hij.
“Wat?”
“Voor naturisten. Maar je hebt ook heel veel sauna’s, vooral in Duitsland, die FKK gebruiken als parenclub. Of bordelen.”
“Oh.”
“Wou hij er gewoon een beetje met mijn vrouwtje vandoor?”
“Ja, dus ik lig best nog wel een beetje in de markt”, zeg ik trots.
“Of je ziet er gewoon uit als een hoer en moet je je in het vervolg maar iets beter gaan kleden”, zegt hij.

Ik vraag me nu al een paar uur af wat erger is: voor een slettebak worden aangezien of weten wat een FKK is.

Volgende week vrijdag 15 april bestaat deze website precies 10 jaar. Ja, TIEN JAAR! Ik zal het nog een keer schrijven: TIEN JAAR!!! En ik heb de afgelopen weken al heel veel plannen gemaakt, maar eigenlijk is nog niets echt concreet. Wat ik vooral heb geleerd in 10 jaar is loslaten! Loslaten van agenda’s, van dingen plannen, van dingen willen, verwachten en moeten. Ik vertrouw erop dat het allemaal wel goed komt en gezellig wordt! Al zit ik ’s avonds met de verkering alleen een wijntje te drinken: ook goed. Maar! Wat ik wel weet is dat ik de hele week niets anders doe dan me bezig houden met schrijven en reflecteren en dat ik dat graag samen met mijn lezers wil doen. Want TIEN JAAR columns online zetten, ik vind het een prestatie en dus een feestje waard! Zie hieronder alvast nog nooit eerder vertoond fotomateriaal van hoe ik als baby al hoogst geïnteresseerd was in de shag van mijn vader en als peuter van een jaar of 4 mijn ogen niet van een biertje af kon houden. Dus; heb jij zin in een biertje of wijntje bij mij thuis? Of koffie met een koekje? Of gewoon samen een sigaretje roken? Dan ben je volgende week van harte welkom bij mij thuis in Tiel! Maar ook online hoop ik volgende week op een hoop Hollandse gezelligheid!

De verkering en ik staan sinds een paar weken 1 avond per week achter de bar van een Tielse schietclub. Ik weet ook niet meer precies wat me bezielde, maar vorig jaar heeft hij een pistool van mij gekregen voor z’n verjaardag en als je een pistool hebt, dan wil je er ook mee schieten, dus de verkering zit op schieten. “Ik moet m’n vrouw en kind kunnen beschermen als er oorlog komt”, vindt hij. Ik vind hele andere dingen, maar soms moet je je man z’n stoere-mannen-pleziertje gunnen, want anders is de hele man-vrouw-verhouding zoek binnen de relatie. Moet je niet willen. Dus wij samen achter de bar. Want schieten is dan wel niet mijn ding, achter de bar staan is een roeping! Biertjes tappen, nootjes neerzetten, frikadelletje frituren, ondertussen slap ouwehoeren met wat Tielse oude mannetjes en zelf ook een biertje meedrinken; jammer dat het vrijwilligerswerk betreft! Een zinnetje dat ik iedere avond meerdere keren hoorde was: “Nee, maar als je eenmaal 1 keer zelf hebt geschoten, dan ben je verslaafd.” “Nee, ik vind het niks, echt niet”, zei ik steeds. Maar je kunt iets pas echt niets vinden als je het een keer geprobeerd hebt en gisteren kon ik de peer pressure niet meer aan en stond ik ineens met een pistool in m’n handen te richten op een papieren schietschijf. “Liefie, ik vind het écht niet leuk”, zei ik nadat ik de trekker 1 keer had overgehaald. “Jawel, gewoon nog een paar keer doen, dan ga je het vanzelf leuk vinden”, zei hij. “Nee”, zei ik, “ik vind dit helemaal niet de bedoeling van het leven.” Ik voelde mij niet in sync met mezelf. Hetzelfde gevoel heb ik altijd als ik op een trein sta te wachten. Zo’n als-ik-nu-spring-is-alles-voorbij-gevoel. Niet dat ik wíl springen of levensmoe ben, maar van de gedachte dat het kán krijg ik de rillingen over m’n lichaam. Of, nog een categorietje verder; in een luchtballon en dan beseffen dat je zo, hop, over de rand kunt springen. Ik bedoel; even een momentje flippen kan de beste overkomen en je zal je maar net op het moment dat je flipt in een luchtballon bevinden. Of een pistool in je hand hebben. Dus dat Smith & Wesson-ding in m’n hand voelde helemaal niet goed. Ik zweette me kapot. Ook verteld door 1 van de schietclub-dames: “Zo’n pistool in je hand geeft je echt een gevoel van macht en ermee schieten voelt beter dan een orgasme.” Toen ik dat hoorde had ik al zoiets van; nou, ik weet niet met wie jij in bed ligt, maar ik kan nu met zekerheid zeggen; liever een harde pik in m’n hand, dan 10 schoten in de lucht.

Ik doe de voordeur open en er staat een man met een Wachttoren in z’n hand. Ha! Een Jehovah Getuige! In plaats van te zeggen dat ik niet zo’n zin heb in een religieus gesprek, besluit ik om het eens helemaal anders te doen. Om helemaal in de voetsporen van m’n oma te treden, die als rechtgeaarde katholiek altijd de Jehova’s bij haar uitnodigde op de koffie.

“Wilt u koffie?’, vraag ik.
De man kijkt ietwat verbaasd.
“Ik ben niet alleen”, zegt hij.
“Oh, gaan jullie met z’n allen door de Heiligestraat?”, vraag ik en ik kijk om het hoekje van de deur. Bij m’n buren en bij de buren van de buren staat ook iemand voor de deur.
“Jullie mogen allemaal wel koffie hoor”, zeg ik.
“Oh, nou, wat vriendelijk”, zegt hij en even later zit ik met 3 Jehovah’s aan tafel en binnen no time liggen er ook 3 bijbels op die tafel.

“Ik ben niet te bekeren hoor”, zeg ik terwijl ik de koffie neerzet, “maar een kop koffie uit een goed hart is altijd okay toch? Koekje erbij?”
Wat voor geloof ik aanhang.
“Nou, eigenlijk geen enkel”, zeg ik.
De bijbel en de waarheid is als een koker. En als iets in een koker zit, dan kun je niet zien wat erin zit hè? Nou, en als ik maar heel goed de bijbel lees, dan gaat die koker vanzelf van de waarheid.
“Dus u gelooft dat wat er in de bijbel staat, dat dat allemaal waar is?”, vraag ik.
Ja, wat in de bijbel staat is de waarheid.
“Maar”, probeer ik, “wat als ik nou vind van niet? Dus u vindt wat in deze bijbel staat de waarheid en ik vind van niet. Dan moeten we er samen toch ook uit kunnen komen? U vindt van wel, ik van niet en het antwoord waar we ons beiden in kunnen vinden is dan toch dat het misschien de waarheid is? Misschien?”
Nee, dat is niet zo.
“Dus jullie geloven echt in Adam en Eva?”
Ja, dat doen ze echt.
“En de evolutie dan? En Darwin?”
Satan was in de geesten van de mensen gedrongen om hen dingen te laten geloven die niet zo waren.
“Nee, joh!”
En Satan is ook in de geesten van de regeringen gedrongen en het Jehovah-mannetje leest een stukje uit de bijbel voor waaruit blijkt dat dat zo is.
“Dus Mark Rutte is Satan?”
Dat dan weer niet helemaal, maar Adam en Eva hadden ooit het eeuwige leven, maar omdat Eva een hapje van de appel nam en dus tegen God’s wil inging moeten al hun nakomelingen boeten.
“Dat is toch een heel negatieve en depressieve gedachte? Helemaal niet gezellig. Dat u moet boeten voor iets wat een vrouw duizenden jaren geleden heeft gedaan?”
Ja, dat was nou eenmaal zo, maar daarom heeft God dus Jesus Christus naar de aarde gestuurd. Om te laten zien dat eeuwig leven toch nog mogelijk is voor degenen die erin geloven en voor degenen die wél handelden naar God’s wil en naar de bijbel dus.
“Maar er zijn ook mensen die in de Koran geloven, of de Torah of de Bhagavad Gita?”
Satan heeft ook allerlei boeken op de markt gebracht om de échte waarheid, dus die van de bijbel te verhullen.
“Nee joh! Het blijft altijd maar een vertaling van een vertaling en daar dan weer een interpretatie van.”
De bijbel is het woord van God en het Jehovah-mannetje begint weer te bladeren. Ditmaal stop hij bij Korintiërs 13.

“De liefde is geduldig, vriendelijk en niet jaloers. De liefde vervalt niet in grootspraak en doet niet trots; is niet grof en handelt niet uit eigenbelang, wordt niet geprikkeld en rekent het kwaad niet aan”, leest het Jehovah-mannetje voor.
“Er staan prachtige teksten in de bijbel”, zeg ik, “dat ben ik wél met u eens.”
Dit kan toch nooit door een mens geschreven zijn?’, zegt de Jehovah.
“Misschien niet”, zeg ik.

Maar misschien ook wel.

“Zullen we dan nu even topografie doen?”, vraagt dochter S.
“Okay, geef maar hier die papiertjes”, zeg ik.
Dochter S. drukt me 2 A4-vellen in m’n handen. Eentje met een grove tekening van Nederland met allerlei cijfers en letters erop en eentje met 2 lijstjes met namen van rivieren en steden.

Ik krijg een flashback en zie mezelf 25 jaar geleden met een joystick in m’n hand over een beeldscherm vliegen met een wel heel erg grafisch helikoptertje. Op het scherm de landkaart van Nederland en ik vlieg naar plaatsen als Hengelo en Drachten. Ik speel het spel ’topografie’ op de Commodore64 van mijn oom en tante. Als ik alle plaatsen binnen een bepaalde tijd had bezocht met m’n helikoptertje mag ik door naar het volgende level. Europa.

“Wat ligt hier?”, vraag ik aan dochter S. en wijs op een plek waar een ‘D’ in een cirkeltje staat.
“Die heb ik nog niet geleerd”, zegt S.
“Moet je die dan niet eerst gaan leren?”, vraag ik.
“Nee, we moeten ze samen leren.”
“Nee, leren doe je in je eentje.”
“Nee, ik moet het samen met iemand doen.”
“Nee, leren doe je alleen, ik kan je alleen overhoren.”
“Ja, maar ik moet ze samen met iemand leren.”
“Dat kan jij echt wel alleen.”
“Nee, echt niet.”
“Echt wel.”
“Echt niet.”
“Echt wel.”
“Echt niet.”
“Echt wel.”
“Echt niet.”
“Echt wel”, zeg ik, en geef haar de vellen weer terug.
“Echt niet”, zegt ze mokkend.
“Ik heb gestudeerd in Amsterdam en ik heb al m’n diploma’s, dus ik weet véél beter hoe je moet leren dan jij”, zeg ik.
Een discussie die getuigt van een prachtig staaltje parenting skills, al zeg ik het zelf!
En in de paar minuten dat ik met haar discussieer over wat ‘leren’ nu precies is had ik mooi even de tijd gehad om subtiel te checken wát ze nou eigenlijk precies moest leren. Want een beetje stoer doen dat je gestudeerd hebt en zelf niet eens weten waar de Rijn ligt, ja, dat zou al die prachtige parenting skills meteen weer teniet doen. Beetje zonde.
Maas, Waal, Amsterdam-Rijnkanaal, Lek, Ijssel, Deventer, Eindhoven, tik, tik, tik; mijn focus blijkt het nog prima te doen op momenten dat het écht nodig is.

“Is het gelukt?”, vraag ik een kwartier later.
“Ja”, zegt S. en geeft me de A4-tjes terug.

Zonder dat ik zelf naar de antwoorden hoef te kijken noemt S. de namen van de rivieren en plaatsen die ik aanwijs.

“Zie je nou wel dat je het alleen kan?”, zeg ik, “Je hebt alles goed!”

En terwijl S. straalt van trots ben ik zelf ook reuzeblij dat ik weer weet waar Delfzijl ligt.

“En ik word er zo moe van”, zei ik, “en ik zie het gewoon ook helemaal niet zitten.” “Wat niet?”, vroeg de verkering. “Niks niet, helemaal niks niet, de hele toekomst niet.” De verkering staarde me aan. “Ik kan toch niet m’n hele leven PloesiePoesie blijven maken? Dat kan toch niet m’n toekomst zijn? En over seks schrijven? Ik kan toch ook over andere dingen schrijven? Ik ben toch niet alleen iemand die vibrators recenseert? En handleidingen hoe je haar zo ver krijg om anale seks te hebben? Ik heb toch meer kwaliteiten dan dat? Moet ik daar niet nu mee beginnen dan? Ik moet echt meer geld gaan verdienen hoor, maar hoe, ik weet het allemaal niet meer. Maar ik heb er eigenlijk ook helemaal geen zin in ook.” “Maar het gaat toch goed?”, zei hij. “Ja, nu nog wel”, zei ik, “maar ik vind het zo onzeker allemaal. Ik ben volledig afhankelijk van andere mensen. Dat ze de dingen willen kopen die ik maak of schrijf. En daar word ik helemaal zenuwachtig van. Of dat wel goed blijft gaan. Ik kan nog zulke leuke dingen maken, als niemand het wil kopen, dan zit je daar met je leuke dingen en dan zit je daar de hele dag tegenaan te kijken ook nog.” “Dan neem je toch een fulltime baan”, zei hij. “Ja, dat gaat ‘m helemaal niet worden”, zei ik, “dat is echt het allerlaatste wat ik zou doen, ik heb nog nooit een fulltime baan gehad en als het moet dan moet het natuurlijk, maar van die gedachte word ik helemaal niet blij.” “Maar dan ben je wel verzekerd van een vast salaris”, zei hij. “Ja, dat dan weer wel”, zuchtte ik, “maar dan heb ik geen tijd meer op de PloesiePoesies te maken en dat is echt van mij en het zijn mijn kindjes en ik ben er zo trots op, maar ik vraag me af en toe gewoon af of ik wel goed bezig ben. In ’t leven. Of ik niet een andere richting in moet slaan. Voor andere bladen gaan schrijven? Moet ik workshops gaan geven? Moet ik hondjes gaan maken? Moet ik weer gaan studeren? Toch de zorg in? Andere dingen gaan maken?” “Volgens mij moet je ongesteld worden of niet?”, sprak de verkering. En onder ieder andere omstandigheid had ik ‘m verbaal z’n kop afgebeten. Maar aangezien hij gelijk had leek het me beter om daar nog even mee te wachten.

‘Miew’, hoorde ik heel zielig op de overloop.
‘Miew.’
‘Miehiehiehiehiehiew.’
“Ah, mogen de poezen voor 1 nachtje op de slaapkamer?”, vraag ik J.
“Nee”, zegt hij resoluut.
‘Miew.’
‘Miehiehiehiehiehiew.’
“Ah, ik kan het niet aanhoren”, zeg ik.
“Hij houdt vanzelf op”, zegt de verkering.
‘Miew’, klinkt het nog iets zieliger.
“Bruce”, roept de verkering hard, “en nou is het afgelopen.”
“Nou”, zeg ik.
‘Miew’, miauwt Bruce.
“Ah, joh, voor 1 keertje, jij hebt in alles je zin gekregen, met die stomme televisie en elke nacht van dat standup-comedy gewauwel door de radio en ik wil gewoon 1 nachtje met de Bruce slapen. Dan is Bruce het voorste lepeltje en ik het middelste en jij het achterste lepeltje, ah, dat lijkt me zo gezellig.”
“Ik wil geen poezen in bed.”
“Nou, dan slaap ik vannacht in het bed van S.”

Ja, en dat ik een nachtje in het bed van dochter S. zal doorbrengen, dat is natuurlijk geen optie voor de verkering. Dus voor 1 keertje mag het! Als ik maar wel de volgende dag het bed verschoon. Dus ik zet de slaapkamerdeur open en wacht tot de poezen op het bed springen. En ik ben helemaal blij als Bruce met een zacht miauwtje het bed opspringt en richting de kussens loopt. En ik miauw bijna zelf van gezelligheid als Bruce met z’n kop en lijf onder de dekens gaat… om zich vervolgens te settelen tussen de benen van de verkering.

“Ligt-ie nou bij jou?”, vraag ik beteuterd.
“Ja.”
“Nou.”
“Bruce, kom nou bij het vrouwtje”, probeer ik nog.
“Hij is al aan het spinnen”, zegt J.
“Nou! Ik wou een lepeltje andersom!”

Later die nacht maakt de verkering me wakker: “Liefie, liefie.”
“Wat?”
“Kijk dan eens hoe lief Frank bij me ligt.”
Ik buig me over de verkering heen en zag kater Frank met z’n kop onder het hoofdkussen vandaan komen.
“Ligt-ie nou onder het kussen?”
“Ja, hij is helemaal onder het kussen gekropen en ligt met z’n kop tegen m’n hoofd aan te spinnen, al een hele tijd. Lief hè?”
“Nou”, zeg ik.

Krijg ik eindelijk m’n zin, is het toch niet helemaal naar m’n zin.

De mensen van het PR bureau van Simyo hadden dus totaal geen verstand van een goede reclamestunt (“Ja, want Simyo gaat binnenkort de markt op, eh, eh, de lucht in, ja, Simyo gaat de lucht in, de lucht, lucht, ballonnen, laten we iets doen met ballonnen, ja laten we ballonnen gaan sturen naar mensen, ja, dat is geinig, snap je ‘m?”). Om even standup comedian Bill Hicks te quoten: “If anyone here is in marketing or advertising… kill yourself. Thank you. Just planting seeds, planting seeds is all I’m doing. No joke here, really. Seriously, kill yourself, you have no rationalization for what you do, you are Satan’s little helpers.” Maar gelukkig hadden de mensen van Simyo zélf wel verstand van zaken! Ze moesten erg lachen om mijn ballonnen-column. En ze vonden ‘m zelfs zo leuk dat ze een aanbieding voor me hadden. Het Simyo-meisje brabbelde toen iets door de telefoon over gratis bellen, gratis belminuten, gratis sms-jes, allemaal dingen die volledig langs me heen gingen. Het werd pas interessant toen ze zei: “Of.” “Of wat?”, vroeg ik. “Of… we sturen je een lekkere fles prosecco.” “Nou en of ik dat een goed idee vind!”, zei ik, “ik mail je mijn adres wel even en laat maar lekker doorkomen die fles!” En zo kwam het dat ik een week later niet 1, maar zelfs 2 flessen prosessco binnenkreeg. In een allerprachtigst houten doosje en gewikkeld in roze en gele papiertjes. Eigenlijk zonde om open te maken! Nog veel meer zonde om te laten liggen natuurlijk. Maar ja, met drank is het met mij hetzelfde als met luxe bad- en beautyproducten. Je kan mij de allerduurste champagne voorzetten, goedkope prosecco, dure prosecco, flessen cava van € 100,-, flessen van € 5,-, je kan er zelfs wat glaasjes kinderchampagne tussendoor gooien; ik proef weinig verschil. Aan het einde van de avond is mijn conclusie altijd; goh, wat heb ik lekker gebubbeld hè? Dus ik plopte de eerste fles Malibràn, Gorio, Prosecco Superiore DOCG, Extra Dry open. “Hmmm, ik vind ‘m wel lekker hoor”, zei ik tegen m’n moeder nadat ik een paar slokken had geproefd, “en hij is iets zoeter dan die van de Albert Heijn, maar ik heb nou niet zoiets van; Jesus, wat voor een bocht heb ik de rest van m’n leven gedronken. Jij dan?” “Oh, ik vind ‘m wel lekker”, zei ze toen ik haar een slok liet proeven. “Jij lust normaal niet eens bubbels”, zei ik. “Oh, maar deze lust ik echt wel hoor”, zei ze en ze smakte met haar lippen, “geef maar aan mij, parels voor de zwijnen als jij dat drinkt.” Conclusie; mijn smaakpapillen heb ik dus overduidelijk niet van m’n moeder en de prosecco-pareltjes van De Proseccoslijterij zijn uiteindelijk aan mijn neus én lippen voorbij gegaan.