OVER KOETJES, KANKER, KUTJES EN KALFJES

“Op wie lijk jij eigenlijk het meest?”, vraagt de verpleegkundige.
De vraag overvalt me.
“Eh, op m’n moeder natuurlijk”, zeg ik. “Als ik m’n haar strak achterover heb en als ik me niet heb opgemaakt, dan kijk ik wel eens in de spiegel en dan ben ik het sprekend.”
“Ja, dat gaat allemaal vanzelf”, zegt m’n vader, “ik liep laatst met je moeder in de stad en toen zei iemand dat jij”, hij kijkt naar m’n moeder, “zoveel op jouw moeder ging lijken.”
“Maar het opgeruimde karakter heb ik van m’n vader hoor”, lach ik.
“Ja, maar het creatieve heeft ze weer van mij”, zegt m’n moeder, “en ze kan heel erg goed koken.” “Ja, je komt heel opgewekt en positief over”, zegt de verpleegkundige, “mag ik vragen wat je doet voor beroep?”
“Eh, ik ben tekstschrijver en ik schrijf voornamelijk over seks en seksspeeltjes.”
Ja, die zag zij niet aankomen.
“Oh, eh, eh, en hoe kom je aan je onderwerpen dan?”
“Ik krijg die speeltjes opgestuurd en die test ik dan zelf.”
“Oh, echt?”
“Ja, echt, maar ik doe nog wel meer hoor.”
“Ze heeft hier vorig jaar schilderijen opgehangen”, zegt m’n moeder.

Na 1,5 uur praten over chemotherapie, immunotherapie, pillen voor de misselijkheid, pillen voor de dit, bellen als er dit, bellen als er dat, letten op dit, letten op dat, deksel op het toilet en dan pas doortrekken en dat dan 2 keer en weet ik veel hoeveel foldertjes en papiertjes, mag het ook wel heel even over iets anders gaan.

“Jullie zullen wel heel trots zijn”, zegt de verpleegkundige als ik in 5 minuten m’n hele CV heb besproken.
“Ja, dat zijn we zeker”, zeggen m’n ouders.
“En is verder alles duidelijk?”, vraagt ze.
We knikken alle 3.
“Dan zie ik jullie vrijdag.”
“Je zou bijna zeggen dat we er zin in hebben, hè mam?”, zeg ik.

Morgen begint m’n moeder met de chemo- en immunotherapie.