ALS JE LANGS WIL KOMEN
Vandaag heb ik iets gedaan waar ik al tijden tegenop zag. Iets wat ik al weken op mijn ‘To Do-List’ had staan. Iets wat ik niet durfde, maar waar ik elke dag aan dacht. Bellen met vriendin R. die kanker heeft. Ik durf het ook haast niet op te schrijven. Kanker. Maar vriendin R. heeft het en het gaat niet weg. “Hoe gaat het met je?”, vroeg ik. “Niet goed”, zei zij en ze vertelde over haar 3 chemokuren die niet aangeslagen waren. Dat het nu echt afgelopen was. “Ben je kaal? Of wil je daar niet over praten?”, vroeg ik. Ze was kaal. Helemaal. Ze had hoedjes gekocht en een pruik en ik mocht er best over praten. “Ik durfde je niet te bellen”, zei ik. Dat begreep ze. Er waren meer mensen die dat niet durfde. Zei ze. “Natuurlijk bel je liever naar iemand met wie het goed gaat”, zei ze, “dat is logisch.” En meteen. Meteen. Meteen nadat ze dat zei, voelde ik me zo’n egoïstische kut. Zo’n hedonistisch wijf dat alleen denkt aan zichzelf. Als ik maar gelukkig ben. Als ik het maar voor elkaar heb. “Hoe gaat het met jullie huis”, vroeg ze. Ik hoorde wat ze vroeg, maar ik stotterde toen ik wilde antwoorden. “Dat huis, dat gaat niet echt goed”, zei ik. Maar het voelde zo ontzettend nietszeggend, zo futiel, zo onbelangrijk. En zij, zij klonk zo oprecht geïnteresseerd in mijn welzijn, dat ik mezelf bijna haatte. Mezelf haatte om mijn nietszeggende problemen. Het zinnetje, ‘Het komt allemaal goed’, dat je tegen al je vrienden kan zeggen als het iets minder met ze gaat, gaat voor vriendin R. niet meer op. Ik wilde het zeggen. Echt. “Het komt allemaal goed”, wilde ik zeggen. Maar het komt niet goed. Ik wist niets meer te zeggen. “Als je langs wil komen, dan moet je even bellen”, zei vriendin R. “Ik kom snel”, zei ik.
Ligt er een beetje aan om welke vorm van kanker het gaat, of ik hierop kan reageren.
Je mag toch wel een beetje trots op jezelf zijn…dat je het gedaan hebt…
Maar das mijn mening….Sterkte
Julius, jij bent zwaar A-relaxed. Ik begrijp heel goed dat een botte gast als jij niet aan de vrouw komt. Wie wil nou een emotieloos mannetje dat alles probeert te “beargumenteren”? Rot toch op met je concrete gedoe. Heb je nou niet door dat het hier om een GEVOEL gaat??? Ken je dat? Gevoelens? Wat een klotereactie zeg. Rot jij effe gauw op.
Jesus, Julius, vriendin R. gaat dood… Dood, binnen zeer afzienbare tijd… maakt het uit… Kanker valt niet te relativeren… dus als je niet weet hoe je moet reageren, reageer dan niet…
Mooi geschreven, heel oprecht, Luna :)
Er is slechts 1 advies reeds eerder gegeven. Verzamel moed en ga er langs.
Het is beter de tijd die er nog rest wat samen te doen dan achteraf te moeten zeggen had ik maar . . .
Wat lijkt je eigen sores dan ineens onbelangrijk he…Onvoorstelbaar dat dit soort dingen kunnen gebeuren. And believe me, i know.
Succes lekker ding!
Ik heb zoiets meegemaakt met een vriend van me die vorig jaar aan aids overleed.
Zoiets is héél moeilijk, maar je kunt er weinig tegen doen… maar gewoon blijven bezoeken tot ’t niet meer kan. Daar doen jullie allebei goed mee…!
Ik durfde eerst ook niet naar die vriend toe, maar als je eenmaal bent geweest wil je zo snel mogelijk weer gaan. En zo hoort ’t, want voor vrienden doe je dat!
Veel succes met de volgende bezoekjes Luna :)
Heel erg lief.
Wat is de wereld toch oneerlijk, en wat is dat moeilijk in te zien als je wel een blij leventje hebt.
goed gedaan jochie!!!
en gaan he?!
schraap nog wat moed bijmekaar + wat trots van je bellen + nog wat aanmoedigings-/waarderings-commentjes in je binnenzak…..
en geef je vriendin, van al je log-vriend(inn)en/-kennissen, ’n dikke knuffel!
en neem d’r zelf ook eentje.
ro,
Luna,
Ik heb geen idee hoe zij zich voelt. Je geeft me wel een idee hoe jij je moet voelen. Ik kreeg hier net kippevel van dit stukje. Vind het heel goed van je zoals je dit kan verwoorden en ik hoop dat je haar binnenkort op gaat zoeken voor haar en voor jezelf. veel sterkte.
kim
Wat vreselijk goed dat je niet alleen durft te bellen (Ik durfde het ooit niet in een vergelijkbare situatie, en daar heb ik nog steeds spijt van) maar het ook zo open hier kunt vertellen. Zoals de voorgaande mensen al zeiden: Ga alsjeblieft. Ze begrijpt echt wel dat je het moeilijk vind, maar het is zo veel waard….
Als ik je een advies mag geven luna: Ga snel bij haar op bezoek en stel het niet uit..Op die manier kun je tenminste afscheid nemen en het is en blijft toch een vriendin van je..ook nu ze kanker heeft..
Succes..
eLBee
Luna, ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten en inderdaad, ga alsjeblieft, je zal er absoluut geen spijt van krijgen. Ga niet zitten treuren maar ga gewoon langs, voor je vriending is dit op het ogenblik het allerbelangrijkst dat ze weer wie er van haar houdt. En dat doe je, dat lees ik. Wederom sterkte!
Luna, je moet ook echt snel op bezoek gaan voor het te laat is, het is moeilijk maar zo bevredigend zeker voor je vriendin R.
Succes
Je doet net of vriendin R. af overleden is. Rep je luie kont naar ginder en ga gezellig wat kletsen.
D.W.
ZO luna,
das een mooi stukje. een denk stukje, waar bij mij een moment van zelfreflectie zich tevoorschijn tovert.
het feit dat je er zo over denkt en dat je je er zo bewust van bent, geeft aan dat je juist helemaal geen hedonistische trut bent (zoals je dat zelf zei), waarschijnlijk precies het tegenovergestelde.
ik wens je kracht en geluk in deze tijden.
Joris
Luna,
Dat langsgaan wel met een prio 0 bovenaan je to-do lijstje zetten!
Er gewoon zijn is soms beter dan iets zeggen.
Luna, hoe idioot dit ook klinkt: Je hebt gelukkig nog de mogelijkheid om afscheid te kunnen nemen. Een vriendin van me ging met ruzie van huis en een paar uur later was haar vriend dood. Auto-ongeluk… Ik wil hiermee niet beweren dat alles nog erger kan hoor, maar grijp je kans. Ikzelf ben een paar weken op bezoek geweest bij een geliefde neef die ook kanker had. Nu is hij dood en koester ik dat bezoek als een dierbaar moment. Heb toen trouwens nog erg veel lol met hem gehad en achteraf viel het me zo mee, terwijl ik er ook als een berg tegenop zag. Sterkte meid!
Natuurlijk, Julius had alleen maar kwaad in de zin. Nee, vanzelfsprekend! Misschien heeft hij wel kanker. Over a-relaxed gesproken.
Goed, nogsteeds niets veranderd hier lees ik. Jullie moeten nog veel leren.
Bedenk wat je zelf zou willen als je in vriendin R haar schoenen zou staan. Zou je je laatste dagen willen leven in “eenzaamheid” omdat veel mensen geen contact durven te zoeken? Moet een harde dobber zijn en dat is het toch al. Ze blijft wie ze is met of zonder ziekte, het enige (grote) verschil is dat zij weet hoe haar toekomst (of het ontbreken ervan) eruit gaat zien. Misschien zeg ik nu iets heel hards; maar je schuldig of egoistisch voelen schiet zij niks mee op. Het draait nu om haar, wat heeft zij nodig.
Ik wens jullie allebei in ieder geval heel veel sterkte!
’t Is hier al eerder gezegd, maar Luna, ga even bij haar langs. Afscheid nemen en wederzijdse dankbaarheid voor wat je voor elkaar betekend hebt zijn mooi en horen bij het leven.
Carin haalt me de woorden uit de mond, . . . alhoewel ik gelijk moet melden dat ik erg slecht tegen het soort schijterigheid kan wat veel ten toon gespreid wordt als het over “enge” ziektes gaat.
Stervenden hebben behoefte aan contact, niet aan medelijden. Ze horen graag hoe het met je huis gaat (Luna) omdat hun wereld wel erg klein aan het worden is. Iedereen wil het alleen nog maar over die kanker hebben. De “gewone en dagelijkse” dingen lijken ineens niet meer bespreekbaar – uit een soort van misplaatse schaamte. Terwijl een zwaar zieke daar vaak naar smacht.
Het feit dat je “ineens” niet meer op komt dagen bij een vrienden/een familielid die stervende is …. ga eens na wat dat betekent voor die persoon ….
Het gevolg van DIE schijterigheid c.q. DAT egoisme … daar kan ik wel om janken.
Hoi Luna,
Goed gedaan, meis…
Jult, als je van die vage emailtjes stuurt, kan je dit soort reacties verwachten. Je kan niet van iedereen verwachten dat ze zo’n berichtje aan alle kanten uitspitten tot ze aan het emailadres komen. En dan nog valt er geen vla van te maken…
Je leert het nooit…
Je hebt al meer gedaan als de meeste dus. En natuurlijk vraagt ze hoe het gaat. Ze is zelf al de hele dag bezig met haar ziekte, dan wil ze ook wel eens ergens anders aan denken. Ik heb het ooit eens gevraagd aan een kennis die ook niet al te lang meer had. Wat hij nou van al die aandacht vond. “Hoe zou jij het vinden als ze de hele dag vragen of je verliefd bent?” (Ik was toen in pubertijd)
Sterk stuk!! Ik herken het helemaal heb een opa die ook kanker heeft. Ook heb ik hem eerst niet op durven zoeken. Ben toch gegaan en het is schrikken maar ik ben blij dat ik gegaan ben. Jij kunt het ook en 1 ding ze waardeert het als je komt….
enorme kut ziekte.. hoop dat ze snel een medicijn vinden en hopelijk snel genoeg om je vriendin en heel veel andere mensen te genezen
@Jult: Ik ben net naar aanleiding van jou schrijven hier eens gaan kijken op je site (http://jult.net) en dat was meteen de laatste keer. Wat ben jij een sick-mothafucka zeg! Ga hulp zoeken. Je kunt dit niet alleen. Zoek professionele hulp zeg ik je….
Ziekenbezoek
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Judith Herzberg)
Twaalf jaar geleden ging mijn klasvriendinnetje en later mijn vrouw er ook vantussen. Huidkanker. Zelfs ik, haar man, heb de laatste weken vaak niet alles durven zeggen. Bang om haar pijn te doen. Achteraf bekeken is dat gelul. Zelf ben ik nu met een hoop vragen blijven zitten, die nooit meer beantwoord kunnen worden. Jammer. Ga dus snel bij vriendin R. langs. En praat over alles. Zeg alles. Vraag alles. Zij kan heeeel veel hebben en zal misschien erg blij zijn met iemand die zich zo in haar verdiept. Als er iemand de afgelopen maanden heeft laten zien een echt mens te zijn, ben jij het wel. Show it to her. Sterkte.
Ga dan, voor het te laat is
Verzamel die moed, je bent jezelf, later als je groot bent, zelf dankbaar
Wollie beetje overdreven naar aanleiding van jult??
Relax een beetje.
Dit verhaal is een spiegel voor mij.
Een familielid lag op sterven in het ziekhuis, en ik had de moed niet om langs te gaan.
Op de begrafenis begreep ik dat ik een enorme zelfingenomen klootzak was geweest.
Ga!!! Doe de dingen die je voorheen ook deed, maak er ondanks alles iets moois van.
Je hebt nu de kans nog.
Wacht niet te lang om te gaan. Probeer iets leuks te doen. Wat? is de 1e vraag die je jezelf stelt en ik stel hem mezelf ook op dit moment. Ja is zo erg moeilijk.
Waar moet je het over hebben vraag je je af?
De vragen en twijfel schieten door je hoofd.
Ik kan niet voor jouw en je vriendin beslissen maar ga iets doen iets simpels, een wandeling in een park, samen op een bankje genietend van de zon, de vogels die in de bomen hun lied fluiten, 2 honden die met elkaar aan het spelen zijn.
Gewoon iets simpels. Ze zal waarschijnlijk zelf aangeven waar ze het over wil hebben, een diep liggende gedachte of luisteren naar de vogel die zijn lied zingt.
Jij bent degene die haar kent dus je kan zelf het best een invulling er aan geven.
Het blijven de zwaarste dingen in het leven, maar probeer langs te gaan.
Je schrijft dat het een vriendin van je is. Mag je jezelf zo noemen als je de minder leuke kanten van het leven niet met haar wil/kunt delen? I really don’t think so!
Mijn vriendin heeft kanker aan haar schildklier en voor haar duurde het een jaar totdat de chemokuur aangeslagen was. Elke maand is het vechten om haar witte bloedlichamen omlaag te halen.
Een ding wat enorm belangrijk is, is geen telefoon/internet, maar om gewoon langs te gaan. Er aan toegeven en door te gaan. Het laatste wat een patient nodig heeft is medelijden daar zijn ze al 24 uur per dag mee bezig. Elk persoon is verschillend maar ik denk bij mezelf elke dag is een nieuwe lijst om op te schilderen en gebruik die tijd als positief.
Het is zo vreselijk hard en iedereen is verschillend, wat ik kan zeggen is veel sterkte.
And dont forget the black humor.
@Sera: wel overdrfeven als je het ziet als een reactie op wattie hier schrijft maar niet als je zijn stukjes op zijn eigen site leest. Echt leest. Die jongen zit heel erg met zichzelf in de knoop. Mijn reactie was dan ook niet (helemaal) lullig bedoelt hoor.
Sterkte meid voor jou en vriendin R.
zand erover, wat maakt het uit, iedereen happy.
Que sera sera…. (hij blijft leuk)
Voor een echte vriendin kun je wel wat meer kunnen doen dan eens een keertje bellen. Mijn advies en ik spreek uit ervaring: Zet je eigen (angst)gevoel opzij, bel vaker en ga vaker langs. Beter een keer een foute actie (opmerking) dan helemaal geen reactie. Je krijgt altijd spijt van dingen die je niet hebt gedaan.
Voor de meesten, en voor Luna zelf trouwens ook met haar blijvend stomme “julius zoekt wijf” actie;
You couldn’t be more wrong.
En probeer nou alsjeblieft niet zo te vissen naar hoe ‘die jongen’ is, en te doen alsof je me kent, want dat is – godzijdank – niet zo.
Gezien de heersende bekrompenheid die ik hier waarneem wil ik dat ook liever zo lang mogelijk zo houden.
Het meest teleurstellende hier is die zelfingenomen domheid, die walgelijk hautaine arrogantie, dat toontje van “ik ben het helemaal, cultuurbarbaar voorbij, en ik weet alles over alle mensen, en ik ben vooral beter en verder ontwikkeld dan jij”, terwijl je nog geen shit van stront kunt onderscheiden, en de meesteen hier zelfs nog maar net komen kijken en het grootste gebrek overduidelijk dat aan mensenkennis is. Si hoc legere scis nimium eruditionis habes!
En wat een lange tenen brigade ook weer zeg. My god, er schrijft es een meiske wat over een vriendin met kanker, all hell breaks loose. Alles wat hier ook maar remotely ongewoon lijkt moet meteen worden weggestopt in vakjes waar je zelf vooral niet bij hoopt te horen, als de dood als je bent om ‘er niet bij te horen’ natuurlijk. Want oh wee, als je er toch niet bijhoort, misschien krijg je dan geen partner, en dat, nee DAT overleef je niet! Wat je wel overleeft is je longen vullen met rook (ook al krijg je van (mee)roken kanker).
Jult, even serieus… Ik heb een vriend en die is therapeut…. ik ga jouw stukjes toch eens laten lezen. Misschien kunnen we je helpen…
Zeg Julius, maar héb je nou al een vriendin?
hij die weet zwijgt, of zit ik nu weer met mijn vinger in mijn lange neus ?
ps…Suffie wil jou “vriend” de therapeut mij eens niet onderwijzen,verwijzen of terechtwijzen ?
Ik zal hem eerst mettertijd eens aanwijzen…
…in dankbare afwachting verblijf ik.
Mijn broer is overleden aan die vreselijke ziekte, dat is al lang geleden.. Een paar jaar geleden maakte mijn vriendin zoiets mee.. Tis gewoon kut, maar ook zo moeilijk! Wel goed dat je haar hebt gebeld en natuurlijk is dat ook moeilijk, maar ze weet dat je belt, dat je niet wegloopt en er voor haar bent.. Ze weet dat wel, denk ik :)
Luna, je schrijft mooie stukjes, eerlijke stukjes, recht voor z’n raap en daar hou ik van.
Alleen na het lezen van de reakties is mij vaak de lust tot reageren ontnomen, door de flames ( de mooie reakties niet te na gesproken)
En dit stukje bracht me de tranen in mn ogen
Doe iets met haar, maakt niet uit wat, maar doe iets, het zal waardevol blijken te zijn
De reacties zijn altijd zo heftig op deze site. Ik vraag me echt serieus af of het niet handiger is om iemand gewoon te negeren als hij/zij een reactie post die je niet bevalt. Misschien is het ook wel volwassener?? Verder gewoon een goed stukje, Luna.
even van mijn site gejat.. vond het ook wel iets voor hier..
“Een vriend is iemand
die je verleden kent
in je toekomst gelooft
en je vandaag accepteert
zoals je bent”
Tjandra Ludemann
11/02/1984 – 21/12/2001
Luna,
Ontroerend en ook herkenbaar. Ik ben ook iemand die moeilijke dingen uitsteld.
Ga snel bij haar langs is mijn advies. Doe het voor haar maar ook voor jezelf.
Mooi eerlijk stukje… Niet uitstellen, want daarvan krijg je eeuwig spijt.
goed dat je hebt gebeld nu alleen nog er naar toe en wees gewoon eerlijk en vertel dat je het eng vind dat word meer gewaardeerd dan dat je verkrampt doet en bepaalde onderwerpen wilt mijden.
Been there, done that. Er zit maar 1 ding op: doe er iets aan nu het nog kan. En draai er dan niet om heen. Beter iemand die zegt dat ie niet weet wat ie moet doen, dan iemand die niets zegt of doet. Moeilijk he, jezelf onder ogen komen (dit is niet sarcastisch bedoeld)