NINA WAS TIJDELIJK EEN ZWERFHOND

Begin de donderdag met koffie… veel koffie!

Nina blijft het proberen om met Bruce te spelen, maar hij heeft er geen zin in. Bruce hoeft maar 1 keer z’n pootje op te tillen en Nina schrikt weg. Als ze zou weten dat ze Bruce met 1 hap ’t koppetje af kon bijten, dan… oh, daar wil ik helemaal niet aan denken. De poezen zijn in huis de baas. Gelukkig maar.

M. en ik kijken tijdens het ontbijt naar ons favoriete ochtendprogramma; iets met bruidsjurken en trouwerijen op TLC. Hoe komt het toch dat er zoveel van dit soort programma’s zijn, dat ze allemaal op elkaar lijken, dat er eigenlijk geen reet aan is, maar dat je toch steeds blijft kijken?

Klein leed in Tiel. Of eigenlijk leedvermaak. Dit is voorpagina-nieuws mensen! Als M. naar school is, ga ik weer aan het werk. Waarvan geen foto’s.

En 6 uur later is M. weer thuis. We kijken naar een hele leuke film!

Deze! The Hundred Foot Journey! Over eten en de liefde en met happy end! Alles wat ik wil in een film!

We doen een gezonde snack tussendoor.

’s Avonds eten we spaghetti (uit de diepvries die nog geen vierkante centimeter leger lijkt).

Om een uur of 19:30 wordt er aangebeld. “Missen jullie niet iemand?”, vraagt onze buurvrouw van 2 huizen verder. Ehm… niet echt, maar nog geen seconde later vliegt Nina naar binnen. OMG! De echtgenoot had Nina na het eten uitgelaten, had haar riem in de straat alvast afgedaan en is toen ZONDER NINA naar binnen gelopen!!!!! Dus Nina heeft bijna een uur in de kou buiten gestaan en Thank God dat ze er niet vandoor is gegaan om andere honden af te slachten of zichzelf te laten bezwangeren of zoiets. Ze is waarschijnlijk gewoon een beetje in de straat gebleven, niet geblaft of niks en toen de buurvrouw haar eigen hondjes uit ging laten wilde Nina bij haar naar binnen glippen. OMG! Nou ja, goed verhaal met gelukkig een happy end.

Vorig jaar ging ik langs m’n ouders (en had m’n moeder nog haar mutsje op)…