LUNA NAAR STICHTING DIERENTHUIS

www.fiv-felv.nl (ze zoeken altijd donateurs!)
www.dierenthuis.nl

“Ik denk dat ik misschien wel heel hard moet huilen, hoor, straks”, had ik tegen vriend F. gezegd toen we in de auto richting Aarle-Rixtel reden. “Oh, nee, schatje, oh, nee, dat gaan we niet doen”, had F. gezegd, al is hij zelf ook een man die bij de woorden ‘kansarme asieldieren’ ietwat moet slikken. We waren samen op weg naar Stichting Dierenthuis, dat volgens hun site ‘een permanente huiskameropvang voor kansarme asieldieren’ is. ‘Oude, zieke honden, verwilderde katten en katten besmet met het kattenaids- en/of leucosevirus vinden hier een blijvend thuis. Een thuis zonder hokken en tralies, met boswandelingen, een riante tuin, veel liefde, (medische) zorg en aandacht.’ Onderdeel van Stichting Dierenthuis is Stichting FIV-FeLV, de stichting waar mijn bedrijf Maanisch 2 katten heeft geadopteerd. Ook volgens de site: ‘Deze stichting vangt al jaren katten op die anders geëuthanaseerd zouden worden omdat ze besmet zijn met het aids- of leucosevirus. Net zoals mensen kunnen katten met een levensbedreigende aandoening nog jarenlang gezond en gelukkig doorleven. Daarom krijgen ze hier een thuis met een goede voeding, medische zorg en worden ze tot hun laatste levensfase liefdevol verzorgd.’ En deze Stichting Dierenthuis had voor hun vrijwilligers een PloesiePoesie besteld. Als een soort van kerstpakket. En die gingen F. en ik brengen, want zelf brengen is veel leuker dan sturen. Dan kon ik meteen m’n adoptiekatten ontmoeten, had ik bedacht! Dus met broodjes gebraden kipfilet en een hardgekookt eitje, mini-pakjes Roosvicee en 30 kekke tasjes met een PloesiePoesie in de achterbak vertrokken F. en ik van Amsterdam naar het Brabantse Aarle-Rixtel. Om daar bij Stichting Dierenthuis in een warm poezenbad te vallen. Ik had nog nooit in m’n leven zoveel katten bij elkaar gezien: ik denk dat er in 2 uur wel 300 katten voorbij kwamen tijdens de rondleiding. Zoveel liefjes. En zoveel zieligerds. En zoveel knapperds. En zoveel leukerds. Zoveel zieke poezen. Zoveel met maar 1 oog. Zoveel die lagen te slapen. Zoveel die met rust gelaten wilden worden. Zoveel die gewoon even lekker geaaid wilden worden. En al hebben alle poezen en honden het écht heerlijk bij Stichting Dierenthuis, ik moest toch wel even een paar keer heel hard slikken tijdens de rondleiding. Zuchten en slikkken. Terug in de auto hoefde ik niet te huilen. Thuis wel.