LUNA, J. & HET @ARKE DILEMMA

De echtgenoot en ik hebben, ondanks alle shit met Arke die ons omringd, toch prima geslapen. Om 6:00 gaan we eruit, om 7:00 vertrekt hij naar z’n werk en ik schrijf even snel m’n plog van gisteren en beantwoord wat mailtjes, want om 8:00 is oppasmeisje M. alweer wakker. We ontbijten samen met een zacht gekookt eitje erbij. Hmmmm…

Ik zet een XXXL pan tomatensoep op die ik de hele dag zachtjes laat pruttelen (dat heet tegenwoordig slowcooken, heel hipster), want ik kwam een zak runderpoulet tegen in de diepvries. Hoewel ik er niet écht mee zit (denk ik), merk ik dat ik toch erg onrustig ben. Ik check om de 10 minuten m’n mail en m’n iPhone om te kijken of er nog nieuws is. Om 12:00 zou Arke aan de advocaat moeten laten weten wat ze met ‘onze zaak’ gaan doen. Ook de echtgenoot belt of sms’t regelmatig of ik al meer weet. Nog niet dus.

“Ik verveel me”, zeg ik tegen oppasmeisje M., “we moeten iets verzinnen om te gaan doen.” “Ben je verdrietig van je huwelijksreis?”, vraagt ze. “Nou, niet verdrietig, maar een beetje bweeeeegh”, zeg ik. “Ze moeten jullie gewoon die vakantie gratis geven”, zegt ze, “ze hebben daar toch geld zat en jullie verdienen het.” Aaaaaah, af en toe is het een schatje! We zitten tegenover elkaar aan de eettafel en verschillende activiteiten passeren de revue. Nina uitlaten (al gebeurd). Een knuffelbeest maken (geen zin in). Koekjes bakken (vorige week gedaan). Strijken (had ik ’s ochtends al gedaan). Cupcakes bakken (alle fondant en marsepein heb ik vorige maand weggegooid). Een spelletje doen (geen zin in). Naar de stad (het regent). We pakken er ook diverse knutselboeken bij, maar we vinden niks leuk. Ooooooh, het is zo’n dag! En nu kun je in zo’n geval dus gewoon de hele dag samen voor de televisie gaan liggen en afwissend naar TLC en MTV kijken, maar dat vond ik vandaag educatief onverantwoord. We moeten iets doen! Iets doen! Uiteindelijk wil M. wel een dreamcatcher gaan maken voor haar moeder en ondertussen Bruce aaien, want die verveelt zich ook.

Kijk, wordt wel wat! Ik doe ondertussen een poging om een PloesiePoesie te spelden, maar het lukt niet. Ondertussen is het 12:00 geweest en Arke heeft nog niet gereageerd. Zucht en steun. Ik word gebeld door Joyce (de vrouw, partner, vriendin, secretaresse) van de advocaat over hoe nu verder. Ook word ik gebeld door iemand van de redactie van Vara Kassa om te kijken of zij iets voor ons kunnen betekenen. Jeetje! Het wordt allemaal ineens zo groot, voor m’n gevoel. En wil ik dit wel? Het voelt zo dubbel! Het voelt zo oneerlijk.

Tot overmaat van ramp komt ook nog de brief met daarin de datum voor onze inentingen binnen. Ja, laten we daar ook nog maar even mee wachten. Het enige positieve van niet op vakantie gaan naar Jamaica is dat ik dan ook geen inentingen hoef!

Tijd voor… friet! Oppasmeisje M. heeft nog 1,5 week vakantie en dan mag ik haar best nog even verwennen met frietjes voor de lunch. Over 1,5 week is alles weer ‘normaal’. Rust en regelmaat. Ik kan niet wachten!

En… kijk eens hoe verstandig van mij! Ik eet couscous met een schep tomatensoep. Nu verwacht ik applaus en een medaille! Ik voel me namelijk echt 7,5 kilo lichter en slanker en dat wil ik graag zo houden.

Okay, we zijn heel misschien toch per ongeluk op de bank terecht gekomen en kijken naar MTV. Nina kijkt mee.

Ik laat M. een nagellakje voor mij en voor zichzelf uitkiezen. Ik krijg deze (Denim Moore) en voor zichzelf heeft ze een paarse gekozen (Heavy Metalilac). Ik vind de namen van de nagellakjes van Catrice altijd geniaal. In een volgend leven wil ik echt graag terugkomen als een Beauty Blogger in plaats van een Seksblogger.

We krijgen weer bericht van de advocaat (of nou ja, van Joyce). Arke blijft stug en wil niet meewerken op geen enkele manier. Er wordt nog contact gezocht met de juridische afdeling, maar de kans is groot dat Arke (of eigenlijk hun overkoepelende organisatie TUI) het tot een kort geding wil laten komen. En de vraag is nu; willen J. en ik dat? De eerste reactie van J. is meteen: “Ja! Want als we hier verder niks mee doen, dan hebben zij gewonnen en dat is precies wat ze verwachten, dat mensen het toch niet zover laten komen.” Mijn eerste reactie is: “Ja, okay, maar als we verliezen, dan moeten we zelf de proceskosten betalen en die zullen rond de 300 euro zijn en is het ons dat waard?” Wat een ellende. Er is een vergelijkbare zaak geweest, maar die ging om 5000 euro schadevergoeding (of iets dergelijks). In de tussentijd is de wetgeving veranderd (omtrent kopen op internet) en… onze zaak is anders, want Arke komt met een ongespecificeerde toeslag en niet met een foutief berekende korting… Wat een gedoe! Wat een toestand! Het enige dat wij willen is op vakantie naar Jamaica voor de afgesproken prijs. Is het het wel waard om hier nog meer (negatieve) energie in te steken? Moeten we niet gewoon lekker op een Turks strandje gaan liggen en ons verlies nemen? Ik weet het niet. Hoeveel mensen boeken een vakantie via zo’n stuntaanbieding en krijgen daarna met een toeslag te maken? En hoeveel mensen betalen uiteindelijk die toeslag dan maar gewoon omdat ze op vakantie willen? Omdat ze al met voorpret naar Jamaicaanse filmpjes hebben gekeken? Zichzelf al zagen zwemmen met dolfijnen? Hoeveel geld verdienen reisorganisaties trouwens met al die ’toeslagen’ die er later bij komen? En hoeveel mensen annuleren dan uiteindelijk hun vakantie maar omdat ze die toeslag niet kunnen betalen? En hoeveel van die mensen hebben het geld om een advocaat in de arm te nemen? Weinig tot misschien wel niemand! En waarom zou je voor ‘maar’ 600 euro ook een advocaat in de arm nemen? Dat doe je normaal gesproken niet… Althans, dat zou ik niet doen. Zo kunnen grote reisorganisatie blijven prijsstunten over de rug van ‘de gewone man’ en dat is gewoon niet eerlijk!!! Sommige principes zijn het waard om voor te vechten. Denk ik.

Nog zo’n principe; ik eet geen frituur meer. De echtgenoot is inmiddels thuis en rook dat ik die middag frietjes voor oppasmeisje M. had gebakken. En ja, en dat wilde hij nu ook. Ondertussen stookt hij oppasmeisje M. op: “Jij wil ook frietjes met kipnuggets hè, ja, hè??” Okay!! Zij krijgen frituur en ik eet heel gezond een pond snijboontjes vers van het Tielse land (alllllllemaal voor mezelf, jippie) met aardappeltjes en een visje uit de oven.

We kijken deze film, maar die hadden we uiteindelijk allemaal al gezien. HAHA! Ah, well, hij is Onderhoudend en age appropriate. Oppasmeisje M. gaat naar bed en dan hebben J. en ik de tijd om even te bespreken wat we nu gaan doen qua Arke. Is ons principe ons 300 euro waard? Willen we niet liever de hele boel gewoon cancellen en een andere reis uitzoeken, zodat we een andere vakantie hebben om naar uit te kijken? We zijn zo ontzettend aan vakantie toe (ja, ik geloof het zelf ook niet helemaal, maar ik heb dit zelf gezegd)! We zijn nog nooit écht samen op vakantie geweest in de 5 jaar dat we samen zijn en bloody hell, het is nogal een rocky road geweest af en toe. Wij hebben gewoon behoefte aan een beetje peace and happiness in de Jamaicaanse zon, yes!!! En waarom moet ons nou weer zoiets gebeuren? Is dat met een reden (God, bent u daar?)? Is dit een levensles? Wat is belangrijker: ergens voor vechten of weglopen? Wat is wijsheid??? Het voelt allemaal zo onrechtvaardig. De advocaat belt nog even met J. en we hoeven vanavond nog niks te beslissen. Morgen probeert hij nog een keer de juridische afdeling te spreken.

Als je niet weet wat je moet doen in je leven, dan kun je het beste een taart maken. Uit een pakje, ja. De taart staat in de koelkast, dus 1 ding is zeker morgen; er is monchou-taart.