LUNA EN EEN SCHIJTPROBLEEM

De ontmoeting ging zo goed tussen de 3 kantoorkaters en poezendiva Oprah. Sid Vicious gaf Oprah keurig een neusje-neusje bij aankomst, Frank Sinatra keek even op en daarna niet meer om en Bruce Lee liep en loopt nog steeds met een blik van die-kale-had-van-mij-niet-gehoeven-maar-het-vrouwtje-vindt-mij-toch-de-liefste. Ook de 3 maanden daarna leek het kwartetje poezen prima met elkaar overweg te kunnen, of elkaar op z’n minst te tolereren. En Oprah is zo lief en zo leuk en zo zacht en ze spint zo hard. Tot ik een maand geleden een drol op de bank vond. Foutje, sorry vrouwtje. Maar een paar dagen later lag er weer eentje. De dag later weer eentje. Een andere keer zag ik Oprah schijten op een stoel terwijl ik er naar stond te kijken. Flats. En als het dan gewoon van die harde poezendrollen waren dan had ik er misschien nog mee kunnen leven. Doekje erover en klaar. Doen alsof het niet gebeurd is. Nobody has to know! Maar Oprah legt van die natte, halfzachte en vreselijk stinkende hoopjes, die, en dat hoorde ik later pas, typisch blijken te zijn voor Sphynxen. En ik ben natuurlijk altijd de eerste die ze ontdekt hè? Of de verkering doet gewoon alsof hij niks gezien heeft, want wie het als eerste ziet moet het opruimen, waardoor ik dus nu al weken bijna dagelijks ’s ochtends met m’n handen in de halfzachte stront die al een beetje begint op te harden in het midden, zit. En als ik heel eerlijk ben, dan kan ik minstens 1 ander halfzacht ding verzinnen dat na een tijdje begint op te harden, wat ik in de ochtend aan wil raken. Gatverdamme! En het blijft niet alleen bij die drollen. Oprah pist ook regelmatig op plekken waar het niet de bedoeling is. Gatverdamme! De verkering is er al helemaal klaar mee, maar ik ben op zoek naar een oplossing. Of een oorzaak. Al is die oorzaak eigenlijk overduidelijk te vinden in de aanwezigheid van kater Sid Vicious, die met zijn verstandelijke beperking het fenomeen naaktkat gewoon niet lijkt te begrijpen. Hij rent haar van links naar rechts achterna door het huis en blijft haar daarna net zolang aanstaren tot ze van de stress haar hele darminhoud en blaasinhoud laat lopen. Kortom; het botert niet zo tussen Sid Vicious en Oprah. En dat is natuurlijk heel zielig voor hen, maar vooral héél zielig voor mij! Want om Sophie’s Choice-achtige toestanden te voorkomen moet ik het principe Last in, First out gaan toepassen.