LUNA EN EEN AANLOOPPOESJE

“Ja, maar dit is een Cornish Rex”, zei de overbuurvrouw, “die laat je toch niet buiten?” “Nee, lijkt me niet, maar wat moeten we?”, vroeg ik. We staarden naar een überschattig lichtrood mini-poesje dat in ons steegje had lopen drentelen en aanstalten had gemaakt om de drukke straat over te steken. Het raspoesje droeg geen bandje, maar was wel sociaal, gaf kopjes en ging ook meteen spinnen, dus deze Cornish Rex was overduidelijk van iemand. “Ik hou haar wel even binnen”, zei ik, “en dan bel ik alle instanties af.” Dus ik belde de dagen daarna met de dierenambulance, ik had contact met het meisje van het asiel in Amsterdam, de verkering ging langs de dierenarts om te kijken of het poesje gechipt was, ik twitterde, wij checkten Amivedi, ik checkte de supermarkt op briefjes, ik checkte of er misschien een Cornish Rex-cattery in Tiel was en ik liep een rondje door de buurt. Niemand leek een poesje te missen. En ik wilde al bijna geboortekaartjes gaan maken met; ‘Hoera, het is een meisjes-poesje!!’ toen ik besloot om nog maar eens de dierenambulance te bellen. En er bleek nu inderdaad een Cornish Rex vermist te worden. Een lichtrode Cornish Rex. “Bel jij om het te vertellen?”, vroeg de dame van de Dierenambulance. Dat wilde ik wel. Voor goed-nieuws-gesprekken ben ik altijd wel te porren. “Hoor eens wie ik hier heb zitten”, zei ik tegen de eigenaar terwijl ik het poesje liet miauwen tegen de telefoon. “Oh, echt?”, zei een zware mannenstem, “ik kom er meteen aan.” En nog geen 10 minuten later kwam er een zwarte patserauto voorrijden en er stapte een grote, kale man vol tatoeages uit. Niet het type man dat je ’s nachts in een donker steegje wil tegenkomen. Of eigenlijk wel, maar dat is een ander verhaal. “Oh, ik ben zo blij”, zei de kale man terwijl het zweet tappelings van z’n hoofd af gleed, “ik heb er nachten niet van kunnen slapen.” “Ze heeft het goed gehad hier hoor”, zei ik. “Oh, ik ben zo blij”, zei de kale man nog een keer terwijl hij het poesje op haar ruggetje gooide en in z’n armen nam. “Dankjewel, echt dankjewel.” Poes Isis bleek de tuin uitgeglipt, door honden nagejaagd en waarschijnlijk had ze de weg naar huis niet meer kunnen of durven vinden. Zielig! En hoewel ik heel erg blij ben met het lieve olijfboompje dat de kale man me een kwartiertje later kwam brengen, had ik toch liever een Cornish Rex gehad.