EN IK SCHREEUWDE TEGEN EEN MUUR

Ik ben niet het type dat schreeuwt. Ik word niet gauw echt boos. De enige keer dat ik helemaal uit m’n panty knapte was meteen ook de laatste keer. Ik heb een toetsenbord tegen de tafel geslagen en alle lettertjes vlogen door de woonkamer. Dat klinkt als een hele leuke metafoor, maar ik heb écht een toetsenbord tegen de tafel geslagen en alle lettertjes vlogen écht door de woonkamer.

“En ik wil nu weten wie die Gabrielle is. Nodig haar maar uit! Nodig haar Godverdomme maar eens uit hier. Ik wil best voor haar koken hoor, want ik kook GODVERDOMME toch al voor iedereen, dus zij kan er ook nog wel bij. En nodig meteen Sylvia uit. En Jeanette. En Natalie en Fiene! Elsje, Treesje, Truus, Babette, Betsie en Sabine! Dan kunnen we met z’n allen gaan gourmetten! Of misschien zet ik de Pizzarette wel aan! Gezellig! En dat gezeik over een werkster ben ik ook helemaal zat. Doe zelf eens wat! Als je 3 keer per week kan gaan rugby’en, dan kun je ook best een keer een stofzuiger vasthouden in plaats van een rugbybal. Of een keertje koken in plaats van frituren. Of gewoon een keertje überhaupt iets doen in het huishouden zonder dat ik het 100 keer moet vragen. Voel je je eigenlijk nog wel betrokken? Bij mij? Bij ons? Ik heb er geen zin meer in op deze manier. What the fuck is wrong with you?”

Hij zat op de bank en vertelde dat hij een meisje had ontmoet. En het was echt maar 1 keertje gebeurd, maar na een paar keer schreeuwen van mijn kant werd dat al gauw 3 keer en na nog meer schreeuwen werden het 4 maanden en daarna stopte ik maar met schreeuwen. Het was niet belangrijk meer. Alles viel op z’n plek. Al mijn twijfels van de afgelopen jaren, al mijn misschiens, al mijn nee-dat-kan-ik-me-niet-voorstellens en al mijn zo-erg-zal-het-toch-niet-zijns werden waarheid.

“Jij bent een slechte man”, zei ik.
“Ja, wrijf het er maar in”, zei hij.
“Jij bent een hele slechte man. En dat je mij dit aandoet?! Mij! Mij! Mij? Weet je wel hoe leuk ik ben? Hoe ontzettend goed ik voor jou en je dochter ben geweest? Jij hebt echt hulp nodig. Maar dat is jouw probleem. Ik ga nu naar pappa en mamma en als ik over een uurtje terugkom, dan ben jij hier weg.”

En hij ging naar haar. Hij nam z’n rugbyspullen mee, maar vergat z’n paspoort en z’n medicijnen. Alsof hij gewoon even een weekendje weg zou gaan. Alsof hij net z’n verkering met een meisje uit groep-8 had uitgemaakt. Via een sms-je. En terwijl ik dat weekend en alle dagen daarna in totale verbijstering doorbracht ging hij gewoon een rugby-wedstrijd spelen. Want dat zijn de dingen die je doet als je je vrouw net hebt verlaten. Of net door je vrouw de deur uit bent gezet. Logisch.

“Ik hoop dat we elkaar nog wel gewoon een keertje kunnen zien?”, vroeg hij toen hij z’n laatste spullen kwam halen. “Een keertje koffie drinken?”
“Nee”, zei ik.