EEN VERSCHRIKKELIJKE EN VERVELENDE VRIJDAG VOOR BRUCE LEE

En alweer vrijdag… zoals vaste ploglezers waarschijnlijk al hebben opgemerkt word ik sinds een paar weken elke vrijdagochtend om 8:10 opgehaald door m’n ouders om samen naar de LIDL te gaan. Het liefst gingen we om 8:00, maar eerst moet oppasmeisje M. met gekamde haren en gepoetste tanden uitgezwaaid worden! Doei M.! Goed weekend! Lief zijn voor de meester en je moeder en respect voor iedereen en vooral jezelf! Nou doei!!! Ik maak ook sinds kort boodschappenlijstjes waar ik me ook echt aan houd. Dat scheelt heel veel gedoe!

Ik hou heel veel van de LIDL. En als je zo vroeg gaat is het dus nog heerlijk rustig!

Nou. En toen ging het weer mis. Ik had de boodschappen opgeborgen en wilde achter m’n pc aan het werk gaan, maar ik merkte dat Bruce naast de kattenbak was blijven zitten. Om de 3 minuten ging hij op de bak zitten om daar dus niks te doen. Weer verstopt. GODVERREDOMME! Dus weer bellen naar de dierenarts, bellen naar J. en maar weer snel naar de dierenarts. Wat er precies allemaal gebeurde kun je lezen in m’n blog: BRUCE LEE WORDT BRUCE LIN.

Wachten.

Me heel veel zorgen maken.

Bruce probeert in J. te kruipen, want hij is hartstikke bang.

Elke handeling die de dierenarts verricht wordt bijgehouden, want ja, alles moet natuurlijk betaald worden.

Hier ligt Bruce al in z’n narcose, want het katheteriseren lukt dus niet zonder narcose.

Hier dus ook. We dachten eraan om ‘m ooit ook maar zo op te laten zetten. Als een soort vloerkleedje. HUIL!!!!!

HUILERDEHUIL!!!!!!! Ik ben helemaal van het padje af en Bruce dus ook.

Thuis krijg ik nog wel leuke post van de redactie van het tijdschrift ‘Hoe overleef ik’!!! Zo gaaf! Ze hebben dus blijkbaar mijn plog van afgelopen woensdag gelezen! Leuk! In het boekje staan erg leuke knutselideetjes die ik zeker met de pubermeiden zal gaan doen! Dankjewel Hoe Overleef Ik-redactie!

Ook nog een hele leuke kaart van Maanisch-lezeres Shirley!

Maar ondanks alle leuke post maak ik me zorgen om Bruce. Hij is dus mee naar huis gekomen, omdat ze ‘m vandaag niet meer konden opereren (maandag gaat dus z’n piemeltje eraf). Bruce heeft een katheter ingenaaid en een kap op, zodat hij die katheter er niet uit kan trekken. Ik vind het zo zielig. Van mij mag-ie gewoon op de bank op een incontinentie-matje liggen (want hij lekt dus constant), maar J. is hier wat reëler in en vindt dat Bruce in de badkamer moet. “Anders maakt-ie het hele huis smerig”, zegt de echtgenoot.

En daar heeft-ie ook gelijk in, maar ik vind het zielig en Bruce loopt te jammeren en hij stoot met die kap overal tegenaan in de badkamer. Ik heb echt met hem te doen. Maar ook met mezelf, want we zouden vanavond uit eten gaan bij een sushi-restaurant, maar dat hebben we maar afgebeld, want ik denk niet dat ik een hap door m’n keel zou krijgen. Ik wil Bruce gewoon elk uur even checken.

Gelukkig doen onze vrienden J. en L. niet moeilijk en komen gewoon naar ons toe. De mannen halen wat bakken Chinees en aangezien ik de hele dag nog niets gegeten had smaken de foo yong hai en de tjap tjoy misschien wel dubbel zo lekker.

We klaverjassen een paar rondjes en ik check om het uur bij Bruce of hij nog leeft en niet per ongeluk een poot tussen de kap heeft gestoken. Ik zet ook m’n wekker een paar keer voor de nacht, want hé, het is toch m’n poezenkind hè?