EEN HANG-ZONDAG OP JAMAICA

Ik ben gisteren om 20:00 in slaap gevallen en heb op zich wel goed geslapen, maar wederom heel vroeg wakker, honger, trek, nog steeds moe, ooooh, is dit een jetlag???

Schatje, ga jij even koffie halen?

Thanks! Ik zie er zo moe uit als ik me voel. Gebroken, gesloopt. Ik ben overduidelijk heel erg aan vakantie toe en komt dat even goed uit, want ik ben op vakantie!

Uitzichtje hè?

Precies hetzelfde ontbijt als gisteren en nog precies zo lekker!

We doen vandaag een dagje strand en worden daar door dit busje gebracht.

Ons stranddagje wordt opgeleukt door diverse langs paraderende reggea-bandjes! Ik kom alleen onder m’n parasolletje vandaan om te gaan zwemmen en om die reggea-mannetjes steeds wat geld te geven. Verder zit ik dus goed ingesmeerd in de schaduw.

En ik ben de hele dag bezig met het zoeken naar schelpjes in het zand. De hele dag? Ja! De hele dag! Zeer minutieus en zeer geconcentreerd heb ik een vierkante meter zand uitgeplozen. Mijn man deed net alsof hij niet bij me hoorde.

Dit! Was! Erg! In het stoeltje zit een dikke Duitser en geknield voor hem een mannetje met verse kreeft. Het mannetje haalde steeds het vlees uit de kreeft en gaf dat aan de Duitser die het naar binnen slurpte en het was gewoon affreus. Ik kan geen ander woord verzinnen. Fout! Toen de Duitser genoeg had wilde hij het mannetje ook nog eens te weinig betalen en het was stuitend om te zien.

Ik had zelf ook wel trek in kreeft, maar ik kon het allemaal niet meer aanzien.

Weer terug op onze kamer. Ik ben ondanks de zonnebrand en de schaduw toch lichtelijk verbrand en ik en nog steeds zo moe! Zo moe! We doen nog maar een eind-middag-dutje, gewoon omdat het kan en ook gewoon omdat ik niet anders kan.

Als ik weer ben bijgetrokken gaan we op pad naar dat ene restaurant waar ik vorig jaar zo van onder de indruk was! Dat ene restaurant dat zo mooi was dat ik ervan moest huilen!

Ik heb er zooooooveel zin in, ondanks het feit dat ik nog steeds moe ben.

Maar! Het valt allemaal ontzettend tegen! We moeten meteen bestellen, we mogen niet in de tuin gaan zitten en het restaurant gaat over een uurtje al dicht. Nou, weg met de hartelijkheid en de liefde die ik vorig jaar voelde.

We mogen wel even in de tuin kijken, maar als ik heel eerlijk ben wil ik liever naar huis, maar ja, dat kan niet, want bij binnenkomst werd ons de menukaart al in de handen gedrukt terwijl we nog stonden.

We wachten dus maar braaf op ons eten.

En het restaurant zelf is nog steeds helemaal prachtig hoor, met de kerstlichtjes, maar het voelt totaal niet als vorig jaar en we zijn ook de enige gasten, dus ik weet niet wat er gebeurd is vergeleken met vorig jaar. Op zich ook wel grappig, dat iets wat je ooit tot tranen toe kon roeren, nu dus gewoon kut is. Alles gaat voorbij!

Tot overmaat van ramp krijg ik een heel rare smoothie. Ik vroeg om een vruchtensmoothie, maar hier zit havermout doorheen en dat is op zich wel lekker, maar niet voor bij het avondeten. Heel bijzonder allemaal.

En tot overmaat van ramp is ook het eten niet lekker. Of misschien viel het wel mee, maar als je je niet welkom voelt, dan smaakt niets. Dus… we hebben de helft laten staan (ik heb wel een gebedje opgezegd voor de krab en ‘m vriendelijk bedankt voor z’n leven) en zijn toen weer terug naar het hotel gegaan. Gelukkig konden we daar nog mee-eten en gelukkig was het daar 100 keer lekkerder dan bij het restaurant. Gewoon eerlijk, niet pretentieus en gezond eten!

Na het eten nog een cocktailtje aan de bar en wederom heel vroeg naar bed, want ik ben nog steeds moe, moe, moe. Maar wel gelukkig! Dat dan weer wel! En onder de muggenbulten, dat ook.

Vorig jaar hadden we het eerste sneeuwvlokje in de tuin…