Categorie: Standaard

Ik ging natuurlijk wél donderdag naar dat benefietconcert op de Dam. Als ik gratis naar ’s lands beste exportproduct kan gaan kijken, dan sta ik vooraan, dat lijkt me duidelijk. Tussen de 25.000 bezoekers van het benefietconcert liepen meisjes in witte jassen met ‘radio555’ op hun rug. Ze vroegen iedere bezoeker om een donatie voor Azië. “Ik heb al gedoneerd”, zei ik. “Wil je dan misschien nóg een keer doneren?”, vroeg zo’n radio555-meisje. Nog een keer? Nog een keer? Daar moest ik even over nadenken. Ik heb al gegeven en eigenlijk heb ik hele kekke schoenen gezien in de Kalverstraat. In de aanbieding, echt waar. Ik bedoel, mijn normale leven moet ook weer gewoon doorgaan. Ik kan mezelf dan wel de rest van de maand een compleet andere levensstijl aanmeten, of weet je wat, voor de rest van het jaar. En als iedereen dat nou zou doen, en gewoon al het geld dat ze overhielden van alle nutteloze aankopen, als ze al dat geld nou op giro 555 zouden storten, dan zou de wereld een stuk fijner zijn. Denk ik. Maar dat wil ik helemaal niet. Nou ja, dat wil ik wel, maar zo zit de wereld gewoon niet in elkaar. Ik wil best wel geven hoor, en ik wil ook best wel gul geven, maar ik blijf niet aan de gang. Ik ben niet zo van het stukslaan van mijn eigen spaarpot. Ik ben niet van een actie waarbij ik 1 euro doneer op giro 555 voor elk woord dat ik schrijf. En ik heb al gedoneerd. En kun je nu misschien even aan de kant gaan met dat donatieformulier? Je staat in m’n beeld. Tiësto komt zo op. “Eh, nee, sorry, ik ga niet nóg een keer doneren”, zei ik tegen het radio555-meisje. Ik geef niet wat ik kan missen, ik geef wat ik wil missen.

Gisteren om 12.00 precies stond ik met oppaskind M. op station Weesp. Wij stonden daar 3 minuten stil te staan bij de ramp in Azië. Na afloop zei ik tegen M. dat hij zich keurig stil had gehouden. “Ja, maar eigenlijk dacht ik helemaal niet aan al die mensen daar”, zei hij. “Weet je”, zei ik, “ik eigenlijk ook niet.” En daar loog ik niets van. Ik kom er gewoon niet echt in. In het verdriet. In de toestand in de wereld. Ik zie de beelden op het journaal en ik lees de berichtgeving in de krant en ik vind het vreselijk. Toon mij een huilende vrouw die al haar 4 kinderen, inclusief haar man heeft verloren en ik zit huilend achter de televisie. Maar even later zet ik die tv uit, haal adem en ga weer verder met m’n dagelijkse dingen. Al zappend en koppensnellend probeer ik de meest dramatische beelden en teksten te vermijden, maar het verdriet in Azië blijft constant een beetje lafjes in de achtergrond van mijn gedachten hangen. Vandaag staat heel Nederland in het teken van geld inzamelen voor de slachtoffers van de ramp in Azië. Geen medium wordt onbenut om ervoor te zorgen dat er nog wat extra euro’s op giro 555 worden gestort. Televisie, radio, dagbladen en internet. Alles. En nu voel ik me schuldig. Schuldig dat ik niet, net als de helft van mijn linklijstje, op wit ga. Schuldig omdat ik nog helemaal niets over de ramp in Azië heb geschreven. Schuldig omdat de laatste dagen vooral de woorden ‘Tsunami Warning System’ en ‘Joint Strike Fighter’ door mijn hoofd spoken. Maar met die gedachten help ik niemand. En al helemaal niet de slachtoffers in Azië. Die hebben alleen maar wat aan geld. Veel geld. Aan donaties op giro 555. En dan voel ik me meteen weer schuldig omdat ik me afvraag hoeveel geld op die girorekening uiteindelijk aan verkeerde strijkstokken blijft hangen. Maar ik voel me het meest schuldig dat ik nog helemaal niets heb gedoneerd. Gelukkig was dit laatste schuldgevoel makkelijk af te kopen.
www.giro555.nl

Ik had me al een week verheugd op het programma ‘Herken de Homo’ dat gisteravond voor het eerst te zien was op Net5 en het bleek het verheugen meer dan waard. Jackie, een lekker in het vel zittende studente, wordt voorgesteld aan 14 onwijs lekkere gespierde mannen. Heteromannen én homomannen. Aan Jackie de taak om de hetero’s van de homo’s te onderscheiden en uiteindelijk voor een hetero te kiezen. Doet ze dat, dan krijgen zowel zij als die hetero een half miljoen dollar. Kiest ze voor een homo, dan krijgt die homo 1 miljoen, helemaal voor zichzelf. Een heerlijk televisie-idee en ik smulde tijdens het kijken. Ik gruwelde van het typische humorloze Amerikaanse gedrag van Jackie, die wanneer ze wordt geconfronteerd met het feit dat sommige mannen homo zijn, nog net niet in huilen uitbarst aan de eettafel. Maar even later, ze kent de mannen dan nog geen 24 uur, zit ze te snikken in haar kamer: “Ik vind het ongelooflijk dat sommigen mannen tegen me liegen. Dat doet me pijn.” Ik lachte hardop om zo weinig zelfspot en relativeringsvermogen. “Je was toch niet van plan om dit programma de komende 8 weken te gaan volgen hè?”, vroeg P. me. Ik dacht na. Dat was eigenlijk wel mijn bedoeling. “Meisje, maar dit is alwéér zo’n pulpprogramma”, zei hij. “Grrrr”, gromde ik naar hem, want hij had eigenlijk gelijk. ‘Herken de Homo’ is vermakelijk, maar volkomen inwisselbaar met welk dating-programma dan ook. Eigenlijk met welk bagger-programma dan ook. Volgende week naar aflevering 2 kijken zou een verslaving betekenen. En ik kijk al zoveel bagger op tv. Voordat ik naar bed ging nam ik een wijs besluit. Ik ging naar de Amerikaanse website van dit programma en las het verslag van de laatste aflevering. Zo. Soms moet je jezelf tegen jezelf beschermen.

“Ik heb iets voor je”, zei vriend P. een paar weken geleden en hij overhandigde me een envelop. ‘Voor Luna’, stond erop. “Die moest ik van A. aan je geven”, zei vriend P. met een grote glimlach en ik werd meteen nieuwsgierig. In de veronderstelling dat ik met iets heel bijzonders te maken had scheurde ik de envelop open. ‘Onderbroekenlol!’, stond er in grote kapitalen bovenaan een brief. De rest van de vormgeving van de brief, alsmede de 2 handgeschreven adressen onderaan deden mij meteen het allerergste vermoeden. Een kettingbrief. Kut, vriendin A. heeft me opgezadeld met een kettingbrief. Ik begon te lezen. ‘Stuur ondergoed met alle kaartjes er nog aan naar de persoon die op nummer 1 staat.’ Zucht. ‘Het gebeurt zelden dat er iemand afhaakt, omdat we allemaal wel wat grappig, gek, sexy ondergoed kunnen gebruiken. Je krijgt wel 36 stuks voor de prijs van 1’, stond er. Ja, dat zal wel, dacht ik. ‘Het is grappig om te zien wat voor een verschillend ondergoed je zult ontvangen.’ Haha, nou wat een humor! Laat me niet lachen. Kettingbrieven zijn bij voorbaat stom. En ik wou eigenlijk niet meedoen. Maar ik wou vriendin A. ook weer niet teleurstellen. Dan zou zij weer op zoek moeten naar iemand anders. En ik had zelf toch wel genoeg vriendinnen die, net als ik, eigenlijk ook niet met zo’n kettingbrief mee wilden doen? Ik moest ‘m gewoon doorsturen, zonder te vragen, dat had vriendin A. immers ook gedaan. Dus ik zond braaf een lieflijk lichtblauw slipje met zwarte strikjes naar de persoon op nummer 1. En ik kopieerde de brief 6 keer en stuurde ‘m naar 6 vriendinnen. En! Ik heb sindsdien 7 slipjes mogen ontvangen. Variërend van een zwarte string met jarretelgordeltjes tot een bloemetjesonderbroek. Het zijn er dan wel geen 36, maar 7 voor de prijs van 1 is toch leuk. Ik zou bijna nog een keer meedoen.

update: En waarom zou ik ook niet gewoon nog een keer meedoen? Stuur je adres naar electricluna@maanisch.com en ik stuur je de kettingbrief!

“Meisje, ik sta nu bij de Kleine Komedie. Zal ik 4 kaartjes meenemen voor Eric van Sauers?”, vroeg P. me de dag voor kerst. Hij was op zoek naar kerstcadeautjes en kaartjes voor het theater leken hem een perfect cadeau voor zijn zus en haar man. “Voor wanneer?”, vroeg ik. “Ik dacht aan woensdag 1 juni”, zei hij. “Woensdag?”, zei ik, “als je dan maar wel op tijd thuis bent van je werk.” “Doe even normaal”, zei P., hoor je zelf wel wat je zegt?” “Ja, dat je op tijd thuis moet zijn dan”, zei ik. “Dan kunnen je zus en E. van tevoren ook een hapje bij ons eten. Dan hoeven we niet zo te haasten.” “Het is pas over een half jaar!”, riep P. verontwaardigd. “En nu zeg je al tegen me dat ik dan op tijd thuis moet zijn. Misschien zit ik tegen die tijd wel in New York. Of misschien ben ik wel dood.” “Jesus, ik vraag gewoon of je dan op tijd thuis kunt zijn”, zei ik pissig. “Ik ken je. Dan hebben we een afspraak om 18.00 en dan kom jij rustig pas om 19.30 thuis.” “Je bent nu al boos op me om iets wat nog moet gaan gebeuren!”, riep hij, “dat doe je nou altijd.” “Ja, dat is omdat jij altijd te laat komt”, zei ik geïrriteerd. “Maar ik heb nog helemaal niks fout gedaan”, zei hij. ”Nee, maar dat je het even weet”, reageerde ik. “Wat ben je toch een kreng”, zei P. en hij meende het. “Speelt Eric van Sauers niet op een dag in het weekend?”, probeerde ik om het probleem te omzeilen. “Ja, ook op vrijdag, zaterdag en zondag”, zei hij. “Waarom koop je dan geen kaartje voor 1 van die dagen?”, vroeg ik bits. “Ik kijk wel”, zei P. en hij hing op. Vrijdag 3 juni gaan we met zus B. en zwager E. naar de Kleine Komedie. Gezellig. In het verleden niet-behaalde resultaten van P. zijn voor Luna een garantie voor de toekomst.

Het is momenteel 1:28, 1 januari 2005, partner P. is een uur geleden vertrokken richting een feestje bij vriend P. en vriendin A. en ik zit hier in m’n eentje thuis. Ik voel me goed en gelukkig. En ik ben nuchter. Helemaal broodnuchter! Voor het eerst in 10 jaar heb ik niets gedronken, geslikt of gesnoven op oudejaarsavond. Geheel nuchter ben ik het nieuwe jaar in gegaan en dat is al zo’n prestatie op zich, dat de rest van het jaar wat mij betreft nu al niet meer kapot kan. Maar al ben ik zo nuchter als iets, ik ben wel klaarwakker en ik voel me extatisch. Ik ben high van mijn eigen goede voornemens. Zo high dat ik eigenlijk het liefst meteen met al die goede voornemens wil beginnen! En eigenlijk ben ik daar ook al mee begonnen! Want in 2005 wil ik minder gaan drinken en als het even kan misschien wel helemaal stoppen! Ik wil vroeger opstaan, elke ochtend ontbijten met P., elke dag een stukje schrijven op mijn weblog, mijn Art Journal weer regelmatig bijhouden, meer ATC’s maken, meer kaartjes sturen naar familie en vrienden, meer gaan bewegen, 10 kilo afvallen, op tijd naar bed, minder televisie kijken, meer boeken lezen, minder geld uitgeven, vaker naar het theater, me minder druk maken, elke dag 2,5 liter water drinken, m’n administratie beter bijhouden, regelmatiger de was doen, minder klagen en het huis nu echt een keertje afmaken. Ik heb me gewoon allerlei standaarddingen voorgenomen! Maar ik heb me vooral voorgenomen om niet te klagen over het vorige jaar. Om dingen te zeggen als: “Vorig jaar was zo ontzettend kut, dit jaar kan alleen maar beter worden.” Niets van dat al. Al wordt 2005 een ongelooflijk kutjaar, kom maar op dan. Ik ben er klaar voor!

Uiteraard wens ik mijn lezers het allerbeste in 2005!

Het mag een wonder heten dat ik nog leef. Deze nacht heb ik geademd door een piepklein gaatje in m’n keel. Mijn neusgaten, toch al niet de kleinste, zaten potdicht, al liep er ondanks die dichtheid toch regelmatig een klodder snot richting mijn kussen. Mijn amandelen zijn opgezet, wat het ademen door mijn keel ook niet echt tot een feestje maakte. Ik kreeg het daardoor niet voor elkaar om te slapen. Al piepend en zuchtend bedacht ik me dat ik misschien gewoon een valiumpje moest nemen. Gewoon een valiumpje, dan was er niets meer aan de hand. Dan zou ik binnen enkele minuten vertrokken zijn richting een droomloos dromenland. Maar ik durfde niet. Ik durfde geen valiumpje te nemen, omdat ik bang was dat m’n lichaam er dan helemaal mee op zou houden. Dat m’n lijf zou denken; als er toch alleen maar door dat piepkleine gaatje geademd hoeft te worden, dan kunnen we er net zo goed helemaal mee op houden! Meteen daarna dacht ik dat ik de ochtend sowieso niet zou halen, dus dat ik net zo goed die hele strip valium achterover kon slaan. Ik had koorts en daardoor een spontane aanval van hypochondrie, maar ik heb het weer overleefd. En niet alleen overleefde ik deze nacht, maar eigenlijk de afgelopen 3 dagen en nachten, want ik ben al sinds maandag ziek. En echt verbazen doet dat me niet, want ik lijk altijd ziek tussen de kerstdagen en oudejaarsavond. Misselijkheid, diarree, hoofdpijn, keelpijn, rugpijn, buikpijn en een loopneus, niets is mij onthouden de afgelopen dagen. Gelukkig heeft mijn partner P. mij net voorzien van de nodige medische goedjes. En gelukkig gaat er van zijn meegenomen flesje Otrivin neusspray een zeer helende, maar volgens mij ook zeer verslavende, werking uit. Ik adem weer, maar waarschijnlijk gaat het oud-en-nieuw-feestje morgen niet door voor mij. En die gedachte maakt me eigenlijk nog veel zieker.

Altijd fijn als je familie precies weet wat je nodig hebt! Luna’s kerstcadeau van zwager E. en schoonzus B.; een bar-butler!

Volgens mij ben ik helemaal hip en hot bezig, want ik stik van de kerststress. Al valt het momenteel wel weer mee, want ik heb mezelf net een paar Pinootjes Blanc ingeschonken en vooral m’n moeder geforceerd tot het drinken van een paar bessen met ijs. “We moeten nog een hoop doen vandaag”, zei ze vanmorgen. “Hoezo?”, vroeg ik. “Jullie zijn hier al 2 dagen en het hele huis is van boven naar beneden gedaan.” “Ja, maar je vader heeft woensdag gestofzuigd en het moet vandaag nog een keer gebeuren”, vond ze. “Doe even normaal”, zei ik. “We blijven hier niet aan de gang. We gaan relaxt zitten vandaag. Ik heb voor 50 euro tijdschriften gehaald, die gaan jullie maar lekker op de bank lezen. Kerstcd’tje erbij. Ik doe niks meer.” “Dat moet jij weten”, zei ze, “maar je vader en ik gaan aan de slag. Ik moet de salade voor vanavond nog maken en ik wil de tegeltjes in de badkamer nog doen. En die vloer mag ook wel een sopje.” “Die is pas gedaan”, riep ik verontwaardigd. Nou, daar kon ze dan mooi niets meer van zien. En als ze dan toch bezig was, dan kon ze de rest van de was ook wel even strijken, dan was die tenminste ook weg. En m’n vader, die kon best alvast het vlees voor morgen op de bakplaat gaan knippen. Dan hadden we dat ook gehad. En daar in de hoek, daar hing een spinnenweb. Dat moest toch echt wel even weggehaald worden. “Jesus Christus! Doe nou even rustig”, riep ik tegen m’n moeder. “Je bent nog erger dan ik. Hou op! Doe relaxt!” “Haha”, zei m’n moeder, “heb je kerststress?” “Ja”, zei ik, “ik krijg stress van jou. Omdat jij me zo zit op te fokken.” “Nou, ik heb anders nergens last van”, zei ze rustig.