Categorie: Standaard

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor het insturen van zoveel lieve kattenfoto’s! Het was heel moeilijk kiezen, want er zaten zoveel leukerds tussen! En eigenlijk is iedere kat natuurlijk een winnaar! Ik kreeg zoveel leuke foto’s en verhaaltjes toegestuurd en daar werd ik zo blij van dat er sinds tijden weer allerlei nieuwe ideeën bij me opkwamen! Dus ook bedankt daarvoor. Het voelde als lang geleden dat ik weer even helemaal enthousiast en huppelend door de kamer rende om P. en de katten te vertellen van mijn nieuwste idee. Weer even 100% manisch.
Dus ook met trots presenteer ik hier, at homebase, alvast mijn nieuwste idee; Hollands Next Cat Model!
De site is al geregistreerd!
Het idee moet nog verder uitgewerkt worden.
De site moet nog gebouwd worden.
Maar fuck it, enthousiasme moet je meteen delen!
Het plan, en de naam zegt het al; ik ga een wedstrijd organiseren onder de titel ‘Hollands Next Cat Model’. En bij deze wedstrijd wordt er niet alleen gekeken naar uiterlijkheden, maar o.a. ook naar karaktereigenschappen, catwalk-kwaliteiten, hobby’s en levenswijsheden en van de kat!
De wedstrijd wordt gekoppeld aan een goed poezendoel, dus elk kattenmodel zal inschrijfgeld moeten betalen, ik dacht zelf aan iets van 1 of 2 euro per poes, en dat geld wordt vanzelfsprekend allemaal gedoneerd aan dat goede doel.
Ik zal natuurlijk niet als enige in de jury zitten, want dan zou er gegarandeerd een dikke, rode kater winnen.
Er zijn, behalve de titel ‘Hollands Next Cat Model’ natuurlijk ook prijzen te winnen!! Voor kat en baas.
Dus; heb je een kat of poes en vind je hem of haar de allermooiste? Ga dan alvast aan de slag om wat kekke foto’s te maken, als ik alles heb uitgewerkt, dan lees je dat hier als eerste.
Ik heb er zin in!

En de eerste prijs gaat naar… poes Grietje! Ze is lekker chubby, ze heeft prachtige rode haren en ze ligt er relaxt bij; meer goede eigenschappen zoek ik niet in een poes! Haar baasje Marijn krijgt het boekje toegestuurd!

De tweede prijs gaat naar: Figaro! Zie dat haar, zie die tandjes, zie dat tongetje en zie die superlieve stipjes op z’n neus! Figaro is een geboren winnaar!

En de derde prijs, die precies dezelfde is als de tweede en eerste prijs, gaat naar: poes Puk! De foto werd genomen door baasje Ellis! Waarom ik deze foto koos? Kijk die licht onzekere ogen, kijk dat prachige haar, kijk die mooie roze bloemetjes!! Ik ben gek op rode katers/poezen en ik ben gek op roze bloemetjes, dus deze foto was een gegarandeerde winnaar!

Zie hier Teut, met zijn look-a-like PloesiePoesie Teut! Baasje Marieke maakte zo’n mooie collage dat ik een extra prijs heb moeten toevoegen; de prijs voor de meest lieve, creatieve uitspatting! Dus Marieke; er komt ook een boekje jouw kant op!

Gisteren was de boekpresentatie van ‘Flavourites, verslavend leuke webshops’. Een boekje waarin ik, met mijn online shop www.ploesiepoesie.nl ook tussen sta. Niet alleen met de shop, maar ook met een interview met foto’s van ons huis en mijn atelier! Die boekpresentatie had trouwens geen dag eerder moeten plaatsvinden, want pas sinds gisteren is de shop eindelijk weer online!

Het boekje is erg leuk geworden en ik ben erg trots natuurlijk (en ons huis staat er opgeruimd op!)! Ik kreeg van de dames achter www.flavourites.nl 10 boekjes mee naar huis. Voor mezelf, voor m’n moeder en de rest ga ik verdelen onder lezers van deze site en onder klanten van m’n shop! Het boekje bestellen (voor € 9,95) bij bol.com kan natuurlijk ook! Klik dan HIER.

Maar wil je een exemplaar winnen? Stuur mij voor 17.00 zaterdagmiddag (21 maart) de allerliefste, mooiste of grappigste foto van jouw kat of poes (en je adresgegevens). Dat kan naar electricluna@maanisch.com! Daaruit kies ik 3 winnaars die ik begin volgende week een gesigneerd exemplaar van ‘Flavourites, verslavend leuke webshops’ toestuur! De jury bestaat uit mij en mij alleen! Morgen correspondeer ik over de uitslag, hier op dit weblog (en uiteraard plaats ik ook de 3 leukste foto’s erbij). Laat maar lekker doorkomen die foto’s!

p.s. Ik heb de inzendtijd iets verlengd omdat ik zoveel leuke en lieve foto’s binnenkrijg en er eigenlijk nog wel veel meer wil zien!!! Dus tot zaterdag 21 maart, 17.00 staat mijn mailbox wagenwijd open!

De mail is gesloten! En ik ga nu aan de heel moeilijke taak om tussen al die lieve foto’s ‘winnaars’ uit te kiezen!

Dus ik had ineens een iPhone. Mooi product. Ik kreeg het alleen niet voor elkaar om de contactgegevens die op mijn oude SIM-kaartje stonden over te hevelen. Het boekje dat ik bij de iPhone geleverd kreeg was qua handleiding een lachertje. Wat, wat, wat, wat nou met die gebruiksvriendelijkheid van Apple! Ik snapte er geen reet van. En ik wilde m’n allernieuwste gadget nu, nu, nu, nu gaan gebruiken! Ik wilde iedereen gaan bellen en sms-en! Dus ik naar de dichtstbijzijnde Apple-store. Was maar 5 minuutjes lopen en bij binnenkomst was ik de enige klant. En ik had wel 2 nerds tot m’n beschikking! Jippie! Űbernerds nog wel! Want als je bij de Apple-store gaat werken moet je op z’n minst een beetje übernerd zijn. “Hoi!”, zei ik enthousiast, “ik heb vandaag een iPhone gekocht met een abonnement bij T-Mobile en ik ben er heel, heel blij mee, prachtapparaat, mooi scherm en alles, kijk maar eens, kijk, kijk, kijk, maar ik wil graag m’n oude contacten en telefoonnummers overzetten, maar ik krijg het niet voor elkaar.” Ik gaf de nerd m’n iPhone. Hij begon meteen m’n schermpje schoon te vegen dat vol zat met zweetafdrukken van mijn overenthousiaste vingers. “Weet jij hoe dat moet?”, vroeg de ene nerd aan de andere. Wist de andere niet. En de ene wist het dus ook niet. Hij klikte wat op en neer in m’n iPhone. “Nee, wij verkopen alleen iPhone’s met een nieuwe SIM-kaart”, zei hij. “Maar jullie zijn toch nerds? Jullie weten toch alles van alle Apple-producten?”, vroeg ik zwaar teleurgesteld. Was niet zo. Ik moest maar even gaan bellen met de helpdesk van T-mobile. En ik zou zweren dat ik iets van sarcasme en superioriteit hoorde in de stem van de nep-nerd. “Nou, doei”, riep ik pissig en liep linea recta naar de T-mobile-winkel op de Nieuwendijk. Daar zouden ze me vast wel kunnen helpen, maar ik kreeg last van allerlei nare vooroordelen toen ik bij binnenkomst 2 supermooie, superjonge Marokkaanse meisjes met hoofddoekjes achter de balie aantrof. Ik geloofde niet zo in vrouwen en techniek in het algemeen en supermooie, superjonge Marokkaanse meisjes en techniek in het bijzonder. Ik legde toch uit wat m’n probleem was. En mijn probleem bleek voor het Marokkaanse meisje geen enkel probleem. Ze drukte een paar knopjes in op m’n iPhone en binnen enkele seconden waren alle contactgegevens overgeheveld. “Alstublieft mevrouw”, zei ze met een prachtige glimlach. Sindsdien ben ik ontzettend gelukkig.

De vaste telefoon gaat.

“Met Luna.”
“Ja, goedenmiddag u spreekt met Martijn van Merik van Apple, klopt het dat u net een Apple iPhone heeft gekocht?”
“Ja!!”, roep ik enthousiast, “dat doen jullie snel! Ik heb ‘m pas een half uur geleden gekocht.”
“Bent u tevreden over uw aankoop?”
“Ik vind het een prachtapparaat, ik ben echt helemaal blij en gelukkig.”
“Dat is mooi.”
“Ik ben eigenlijk net bezig met het installeren van alles.”
“Ik bel u ook om te vragen of het allemaal lukt met de installatie.”
“Ja, ik heb me net aangemeld bij iTunes en hij doet het en ik kan in ieder geval bellen en gebeld worden, dus dat is fijn. En ik vind het beeldscherm ook helemaal mooi en eigenlijk alles!”
“Dat is goed om te horen.”
“Maar het lukt me eigenlijk niet om de contactgegevens van m’n SIM-kaart over te zetten.”
“Daarvoor heeft u het P2-kaartje nodig.”
“P2-kaartje?”
“Ja, dat is meegeleverd.”
“Oh, die ben ik nog niet tegen gekomen.”
“Het is een zwart kaartje.”
“Oh.”
“Ter grootte van een creditcard.”
“Oh.”

En terwijl ik tussen alle paperassen die ik meegeleverd kreeg bij m’n iPhone loop te zoeken naar een zwart kaartje ter grootte van een creditcard valt past het kwartje.

"Hahahahahahaha!"
"Hahahahahahaha!"

Al zo’n 5 dagen denk ik ’s avonds; nee, morgen, morgen voel ik me een stuk beter dan dit. En al 5 ochtenden word ik dood wakker. Zaterdag en zondag was ik nog eigenlijk best okay; ik voelde me supermoe en superbrak, maar ik hobbelde prima rond. Ik sliep wel wat uurtjes, maar niet lang achter elkaar. Ik heb in die 80 uur vorig week waarschijnlijk zoveel adrenaline aangemaakt dat ik met gemak een marathon had kunnen lopen. Pas maandag begon de spierpijn in m’n armen en schouders en dinsdag kwam daar m’n nek bij. Toen vond ik mezelf al best zielig en toen ik ook nog eens aan de diarree bleek, was ik ineens ultrazielig! Ik moest nog net niet huilen. Wat een ellende. Maar dat het allemaal toch nóg veel zieliger kon bleek op het moment dat ik het toilet in onze badkamer probeerde door te trekken. Gatverdamme. Een verstopte wc overkomt je dus nooit als je gewoon even hebt zitten plassen natuurlijk. Nee, natuurlijk niet! Altijd als je net je hele lijf eruit hebt gescheten! Natuurlijk! Ik staarde naar de pot terwijl het donkerbruine water richting de rand steeg. Gatverdamme. Zucht. Hele diepe zucht. “Hé, P.”, riep ik naar P., “nu is het toilet beneden verstopt, weet jij daar wat van?” Nou, hij zou misschien wel per ongeluk, eventueel, heel misschien wat dikke proppen toiletpapier kunnen hebben doorgespoeld. “Dat meen je niet!”, riep ik totaal over de zeik, “je weet dat die Sanibroyeur dat niet trekt, verdomme.” Toen wist P. ineens helemaal niet meer zo zeker of hij dat met die proppen toiletpapier wel had gedaan. Had ook zomaar iemand heel anders kunnen zijn. “Er is niemand anders hier geweest”, zei ik, “hoe groot is nou de kans dat in 1 week allebei onze toiletten verstopt raken?!” Die kans was 100%. Dus ik daarna aan de slag met een ontplopper. Plop. Plop. Plop. Lukte niet. En vanmorgen fietste ik naar de Praxis voor een chemische ontstopper. Lukte ook niet. Dan toch maar weer diezelfde loodgieter van vorige week bellen. Die had wel even tijd om langs te komen. En hij fixte het probleem, zoals een competente loodgieter betaamt. En ik betaalde wederom € 150,-. Momenteel zit ik met een totaal verkrampt lichaam, pijn in m’n rug en spierpijn in m’n buik. Maar de toiletpot stroomt weer lekker door. Morgen voel ik me een stuk beter dan dit.

Donderdagochtend, 9.00.
P. is naar z’n werk en ik ben alleen met z’n vader.
“Je moet wakker worden pa”, zeg ik, “en je moet je medicijnen en ook wat eten.”
Hij is er niet zo voor te porren.
“Kom op pa, op de rand van het bed.”
Het lukt niet om hem omhoog te trekken wanneer hij me een hand geeft.
Dan maar een soort van bovenop hem zitten. Hand in z’n nek. En dan omhoog.
Hop! Hop!

Hij zit op de rand van het bed. Ik zit rechts van hem.
Hij valt om naar links.
“Rechtop blijven zitten pa, je hebt een afwijking naar links.”

Ik pak ‘m stevig vast.
“Blijf maar even naast me zitten zo. Ik moet even bijkomen.”

En zo zitten we samen.
Wel een kwartier.
Naast elkaar.
Mijn arm om zijn schouder.
Zijn hand op mijn bovenbeen.
En we kijken in stilte naar hoe de poezen met elkaar spelen.
Poes John ligt op een stoel en poes Sid mept hem eraf.
John komt naar ons toe gelopen en miauwt.
Sid gaat op de stoel liggen. Met z’n pootjes omhoog.
Even later rent Sid weer richting John.
John weer achter Sid.
En Sid weer achter John.
En daarna rollen ze met z’n tweeën over het kleed.

Dan kijkt de pa van P. me aan en zegt:

“Mooi hè?”