Categorie: Standaard

Van een ongelooflijk nietszeggende pik-met-net-haar-erop tot winnaar van ‘Idols’ 2003. Of ‘Nederland kiest de nieuwe Gordon’. Rot op. Wat een kutvertoning. Jamai winnaar van ‘Idols’. Heb ik daarvoor bijna 5 maanden aan de buis gekluisterd gezeten? Met een glaasje wijn en een toastje met filet americain. Ben ik daarvoor al maanden en maanden thuisgebleven op de zaterdagavond? Heb ik daarvoor bijna dagelijks de website www.idols.nl bezocht? Om vandaag naar een Jamai te kijken die wel wilde huilen van geluk, maar die dat niet voor elkaar kreeg? Beetje moeilijk kijken, dat wel. Heb ik daarvoor dagelijks de internetfilmpjes van Jim bekeken en zitten kwijlen toen hij ‘Under the Bridge’ van de Red Hot Chilli Peppers zong? Samen met P. zelfs, die net als ik, de nummers van de andere kandidaten steevast oversloeg, maar de nummers van Jim steeds maar weer wilde horen. En kreeg ik daarvoor een brok in mijn keel vandaag, toen Jim dat nummer nog een keer zong? Om vandaag te horen te krijgen dat Jamai, een middelmatig karaoke-performer, dé talentenjacht van Nederland heeft gewonnen. Heb ik daarvoor iedere week 3 sms-jes verstuurd, die me waarschijnlijk meer dan die € 0,70 per stuk kosten, want de persoonlijke sms-jes van Jim terug moest ik natuurlijk ook betalen. Heb ik daarvoor de Jim-Rexona-poster bij het Kruidvat gehaald en voor het raam gehangen? Stond ik daarvoor vorige week te gillen op de Dam? “Jim!!!! Jim!!!! Jim!!!!” Om vandaag te horen dat Jamai gewonnen heeft? Wat een deceptie.

Dus ik naar de HEMA op de Nieuwendijk. Ik zoeken, maar geen omafietsen meer. Zucht “Hebben jullie die omafietsen nog?”, vroeg ik aan een HEMA-meisje. Die waren uitverkocht, dus ik lopend naar de HEMA in de Kalvertoren. “Die fietsen die jullie 2 weken terug verkochten, hebben jullie die nog?”, vroeg ik aan het klantenservice-meisje. “Nee”, zei ze stug. Dus ik met bijna-tranen m’n moeder bellen: “Mamma, ze hebben m’n fiets gejat, met de fietstassen erbij en nu wilde ik een nieuwe en nu hebben ze ze niet meer en nu ben ik heel zielig, want ik wou die.” “Godverdomme, wat een klootzakken”, zei m’n moeder. “Ik kreeg dit weekend het krantje van de Praxis binnen en daar stonden ook van die fietsen in, zwarte en gele.” Ze pakte het krantje erbij. “Die gele is  € 179,-, maar ze zijn niet te koop in Amsterdam-Oost en Amsterdam-Zuidoost”, zei ze. “Oh”, zuchtte ik, “wat een gedoe, kutzooi, ik ga een tram pakken naar Amsterdam-West, daar zit ook een Praxis, ik bel je straks.” Dus ik naar de Praxis in Amsterdam-West. Geen fiets te bekennen. “Ja, nee, die hebben we niet besteld, we hoeven namelijk niet alles te verkopen wat in het krantje staat, we mogen zelf kiezen welke producten we hier aanbieden”, zei een mannetje van de Praxis met iets van trots in zijn stem. Zucht. “Waar verkopen ze ze dan wel”, vroeg ik. “Ja, dat weet ik niet, dan kun je beter even bellen met de andere vestigingen”, zei hij. Dus ik vriendin M. bellen: “Kun jij even het nummer van wat vestigingen in Amsterdam voor me opzoeken op internet?” Dat kon ze en 5 uur nadat m’n rode omafietsje gejat was, fietste ik op m’n nieuwe gele omafiets naar huis. Opgelucht belde ik m’n moeder: “Ik zit op de fiets hoor! Een gele!” “Kijk je wel een beetje uit met die telefoon in je hand?”, zei ze. “En ik heb net € 180,- op je rekening overgemaakt. Die fiets krijg je van pappa en mij.”

Godverdegodverdomme. Godverdomme. Tyfus. Tering. Kutzooi. Ongelooflijke kutzooi. Amsterdam is de meest kut, kut, kutte plaats om te wonen. De hele binnenstad is kut. Klote. Ik doe niet meer mee. Ik doe het niet meer. Godverdomme. Doe ik eindelijk eens eerlijk. Koop ik eindelijk eens een fiets bij een echte winkel. Godverdomme. Doe ik eindelijk eens volwassen. Was ik eindelijk eens blij. Met m’n fietstassen boodschappen doen. Godverdomme. Kut. Tyfus. Hoerenzooi. Ik heb het helemaal gehad. Klootzakken. Ongelooflijke teringlijers. Tyfus. Tyfus. Tyfus. Ik vind het niet te geloven. Na 2 weken! Na 2 weken! Ik was er net zo blij mee. Kut. Niet eerlijk! Na altijd op tweedehands fietsen te hebben rondgereden kocht ik eindelijk eens een nieuwe. Een glimmende. Een echte. Een verse. Godverdomme. En hij stond zo leuk bij m’n nieuwe haar en ik was helemaal de huisvrouwenbink met m’n extra grote fietstassen. Vuile klootzakken. Honden zijn het! Honden! Eerlijk duurt het langst. Laat me niet lachen. Gewoon € 250,- naar de klote. In 2 weken! Ik ben net even een half uurtje bij vriendin M. geweest. Even koffie drinken. Is in dat half uur gewoon m’n fiets gejat. Gewoon met slot en al ingeladen in een busje. Gewoon met fietstassen en al. Godverdomme. Daar sta je dan, met je fietssleuteltjes in je hand. Godverdegodverdomme. Naar een lege plek te staren. “Ach, dit kon er ook nog wel bij”, zei ik. Vriendin M. vond me zielig. En dat ben ik ook. Ontzettend. Klootzakken. Hele humeur naar de tief. Alles is kut. Godverdomme. Er is maar 1 oplossing. Godverdomme. Meteen een nieuwe halen. Nu. Kut.

Voordat ik ga stappen neem ik me altijd voor om rustig aan te doen. Niet te veel drinken vooraf, niet te veel xtc-pillen slikken, veel water drinken en vooral geen alcohol met drugs combineren, omdat dat nog wel eens een black-out wil veroorzaken. Om vervolgens zaterdag tijdens de kaasfondue al 1,5 fles wijn weg te drinken en als toetje een xtc-pil te nemen: “Deze is met een hartje erop, daar word je héél lief van.” Daarna was ik alle goede voornemens helemaal vergeten en dronk ik de gehele avond en nacht van mijn witte wijn met daarin opgelost MDMA-poeder. Of een ander poeder waarvan mij naam, samenstelling en effect is ontschoten. Ik was zaterdag in complete harmonie met mezelf en de rest van de wereld. Er was niks aan de hand, het leven was mooi en het enige wat deze balans verstoorde was het feit dat ik af en toe naar het toilet moest. Verder zeer relaxt op de dansvloer van de More gestaan, een overigens vreselijke ballentent waar ik het nuchter nog geen half uur zou hebben uitgehouden. In de staat waarin ik zaterdag verkeerde maakte het allemaal niet uit. Toen wilde ik alleen maar meer drank, meer drugs en meer uren in een nacht. Maar toen het feestje afgelopen was vond ik dat ook prima. Alles was prima. Na een pillennacht ga ik altijd 3 dagen vreselijk gezond doen. Alleen maar goede dingen eten en drinken. Verse vruchtensapjes en veel fruit en groente. Vooral geen alcohol. Alleen maar dingen in dit lijf die rechtstreeks uit de natuur komen inclusief een handjevol vitaminepillen. Overmorgen ben ik weer dusdanig in balans om naar de klote te gaan.

Vanmorgen 8.01. Een te wakkere stem van mijn moeder schalt vanaf de woonkamer naar beneden: “Heeee, komen jullie nog een keer je nest uit of hoe zit dat? Het is al 8 uur geweest.” Ik kijk P. aan en hij kijkt net zo moeilijk als ik. “Jesus, het is zaterdag, is het echt 8 uur?”, vraagt hij mij. Ik hoef niet op de klok te kijken om te weten dat het écht 8 uur is en dat m’n ouders al aangekleed en wel aan de ontbijttafel zitten. Ze staan elke dag standaard om 6.30 naast hun bed. Om 7.30 opstaan betekent uitslapen voor ze. Ik hoef ook niet te blijven liggen. Blijven liggen zou betekenen dat ik de rest van de dag het gezeur van m’n moeder aan zou moeten horen: “Ja, jullie liggen de hele dag op bed, zo’n leven zou ik ook wel willen. Neem een voorbeeld aan je moeder en die is 60!” Ik kan inderdaad een voorbeeld aan m’n moeder nemen, want ik snap niet waar zij en m’n vader de afgelopen 2 dagen wederom de energie vandaan haalden.Ze hebben bijna alle deuren in het huis in de witte hoogglans gezet en de rest van het huis zit in de grondverf. En ze hebben ook nog eens alle geleverde keukenfrontjes van IKEA geplaatst en ze vonden het nog leuk ook. Ik ben eigenlijk alleen druk geweest met het halen van boodschappen, het inschenken van bier en wijn en het regelen van hapjes en muziek. Het was weer erg gezellig, maar ik ben stiekem een beetje blij dat ze weer weg zijn. Even opladen, want ik ga vanavond en vannacht voor het eerst sinds maanden weer uit. Eerst een kaasfondue bij vriendin L. en daarna stappen. Chemisch stappen, dus morgen ga ik waarschijnlijk pas om 8.00 naar bed. Mooi het klokje rond.

Ik kon het gewone boodschappen doen niet meer aan. In de binnenstad is het namelijk moeilijk ‘normaal’ boodschappen doen, omdat alle supermarkten voorzien zijn van een Albert Heijn-logo. Geen Dirk van den Broek, ALDI of Lidl bij mij in de buurt te vinden. Maar aangezien ik het belachelijk en asociaal vind om € 2,98 voor een kilo broccoli in de aanbieding te vragen vertik ik het om daar nog naar binnen te gaan. Mijn mini-vouwfiets heb ik uit pure frustratie ergens laten staan, dus ik ging altijd braaf met de tram richting Amsterdam-Oost of Amsterdam-West om daar ‘normaal’ boodschappen te doen. Maar het bleef behelpen. Slepen met 1 zak kattegrid, 1 zak aardappelen, 2 flessen wijn, 1 pak dubbelvla, een paar blikjes bier, een pak appelsap en een liter melk is misschien wel goed voor de armspieren, maar gaat op den duur vervelen. Tot deze week het krantje met de aanbiedingen van de HEMA op de mat viel. Een knalrode omafiets voor slechts € 179,-. Hebben! Zeer gelukkig trapte ik de afgelopen dagen op m’n nieuwe fiets in het zonnetje. Het was prachtig, maar het boodschappen doen bleef behelpen met een aantal plastic tassen aan het stuur. Maar ineens realiseerde ik me wat nog ontbrak aan mijn fietsgeluk; een set fietstassen met een inhoud van 50 liter per stuk! Nu al zonder twijfel de beste aankoop van 2003! Ik kom net terug van een zeer intensieve sessie in de Dirk van den Broek. De fietstassen boden plaats aan maar liefst 8 flessen wijn, 12 blikjes bier, 6 flesjes Palm, 4 pakken appelsap, 2 pakken jus d’orange, 1 fles wodka, 1 fles Bacardi en 1 fles Baileys. Er zat nog meer in, maar dat waren gewoon boodschappen om de boel wat op te vullen. Een fiets met fietstassen; ware vrijheid.

“Zit-ie erop?”, vraag ik de laatste tijd regelmatig aan P. “Volgens mij zit-ie erop, toch?” Op het het moment dat P. me aankijkt zit-ie er dus al niet meer op. “Ja, nou is het alweer te laat. Net zat-ie er wel op.” Vorige week heeft P. zichzelf 2 Technics-draaitafels, inclusief een mengpaneel en een koptelefoon cadeau gedaan. Het huis was al voorzien van 8 boxen en een subwoofer. Wij zijn hard op weg om dit huis dusdanig in te richten dat we zo min mogelijk de deur uit hoeven. Partner P. verlaat het huis af en toe om te werken en plaatjes met vette beats te kopen. Ik kom alleen buiten de deur om boodschappen te doen en om platen van The Carpenters en Madonna aan te schaffen. Ik kan er nog geen flikker van, van het dj-en, maar het oefenen is fantastisch. Meer dan fantastisch zelfs, want als een kind zo geconcentreerd ben ik me aan het focussen op de beats, de knopjes, de breaks en de pitch. Uren gaan voorbij zonder dat-ie er een keertje op zit en mijn respect voor dj’s groeit met de minuut, want die kunnen een plaat er niet alleen binnen enkele seconden opkrijgen, die weten ook nog welke plaat bij welke plaat past en wanneer en waarom. Maar als het wél lukt, als-ie er dan eindelijk een keertje op zit, al was het meer geluk dan wijsheid, dan geeft dat een geweldig gevoel. Dan ben ik helemaal de bink. Mijn doel voor de komende maanden is dus al gesteld: ik moet en ik zal in staat zijn om Madonna te mixen met platen met diepe, vette beats. Ik moet in ieder geval in staat zijn om ‘m er met gemak op te krijgen. Luna is een burgertrut geworden, maar wel eentje met een kick-ass-dj-muziekinstallatie-mengpaneel-draaitafel-set in huis.

“Dus als ik nu meteen betaal, dan word ik weer aangesloten?”, vroeg ik woensdagochtend 12 februari allerliefst aan het UPC-meisje. “Zo gauw we uw betaling binnen hebben, wordt u ogenblikkelijk aangesloten”, zei het meisje. “Dat zou fijn zijn”, zei ik tegen het meisje. Nog geen half uur later stond ik met cash € 350,12 bij de balie van het postkantoor. “Meteen overmaken aan de UPC”, riep ik gehaast, “en kom maar op met dat bewijs van storting, dan ga ik dat meteen faxen!” Precies 12 dagen later ben ik weer aangesloten. Ondertussen heb ik iedereen van alle afdelingen gesproken en ken ik het tingeletangel-in-de-wacht-muziekje uit m’n hoofd. Ik heb zelfs 2 uur op een bankje van de UPC-winkel op de Ceintuurbaan gezeten. Gezellig, met nog 20 wachtenden voor en na mij. Daar werd ik maar weer eens in mijn vermoeden gesterkt dat UPC vooral problemen heeft met het automatisch incasseren van rekeningen. Ha! Maar goed dat ik dat nooit heb laten doen. Dan maar lekker de acceptgiro’s niet betalen, maar mooi niet dat ik UPC automatisch dingen laat doen op mijn rekening. Ha! Mij werd de afgelopen 2 weken van alles beloofd. Gouden bergen; “U wordt vanavond nog aangesloten.” Iets minder gouden bergen: “Zo’n 2 dagen na ontvangst van uw fax kunt u gewoon weer internetten.” Tot: “Het duurt standaard 6 werkdagen na ontvangst van uw betaling dat u weer aangesloten wordt.” Ik snapte het allemaal niet meer, maar gelukkig snapte de UPC-mensen het zelf ook niet. Vanmorgen hing ik om 8.30 maar weer eens aan de telefoon. Kon mij het schelen. Na 2 keer bij een verkeerde afdeling terecht te zijn gekomen en 2 keer gewoon van de lijn af te zijn gegooid kreeg ik contact met een topkerel van UPC. Iemand van de technische dienst. Hij kreeg voor elkaar waar ik al 12 dagen op zat te wachten. Communiceren blijkt moeilijk voor UPC, maar deze topkerel gaf mij weer contact met de buitenwereld. Ik zie weer licht.

Op een mooie, zonnige winterdag ging Roodhaartje, die zo heette omdat ze zo’n schattig, hip brilletje had, lopend door het bos naar de grote stad om bloemkool voor Oma te halen. Onderweg moest ze de rivier oversteken en dat kon alleen bij de brug, waar de boze kabelwolf tolgeld inde. ‘Een koekje, Roodhaartje’, zie de kabelwolf. ‘Anders mag je er niet door.’ ‘Maar lieve Wolf,’ zei Roodhaartje. ‘ik heb geen koekjes bij me, maar morgen kom ik weer, en dan neem ik koekjes voor je mee.’ De grote boze kabelwolf bromde wat, maar liet Roodhaartje toch maar oversteken. En een uur later weer terug, want dat was in de prijs inbegrepen. De volgende dag had Roodhaartje echter geen koekjes bij zich. Te druk gehad, andere dingen aan het hoofd en net verhuisd naar een lief, klein huisje aan de rand van het bos. ‘Sorry, meneer Wolf’, zei ze met haar liefste pruillipje, ‘maar vandaag moet ik voor Oma Tena Lady’s halen en ik heb helaas geen koekjes bij me.’ De kabelwolf liet zijn tanden zien en gromde vervaarlijk, maar liet Roodhaartje toch door. Op dag drie meldde Roodhaartje zich weer bij de kabelwolf. Ze was op weg naar de slijter en omdat ze veel lege flessen bij zich had, had ze geen koekjes bij zich. De ontstemde kabelwolf brulde zo hard, dat alle dieren uit het bos kwamen kijken. ‘Roodhaartje’, zei hij uiteindelijk, ‘je mag nog één keer heen een weer naar de stad, maar als je morgen wéér zonder koekjes komt, dan vreet ik je op.’ Roodhaartje beloofde dit stilletjes en plechtig en liep vlug door naar de slijter. Maar toen ze een uurtje later terug kwam, stond de Wolf al op haar te wachten. ‘Ik heb me bedacht, Roodhaartje. Ik ga je nu al opeten.’ Roodhaartje schrok zich natuurlijk de tering en riep snel: ‘Dat was niet de afspraak, ik zou morgen koekjes geven. Help! Help!’ Weer kwamen de dieren kijken, maar niemand hielp. ‘Domme Roodhaartje’, zeiden ze, ‘ze hadden je beter Sufmutsje kunnen noemen. Als jij je niet aan de afspraken houdt, hoeft de kabelwolf dat ook niet te doen!’ En vervolgens keken ze allemaal toe hoe de grote, boze kabelwolf haar in één hap met huid en haar verslond.‘O, zo! Eigen schuld’, zeiden alle dieren goedkeurend, maar ’s avonds viel geen van hen in slaap, want ze wisten dat iedereen die de brug over moest wel eens vergat om koekjes mee te nemen. En op elkaar hoefden ze dus niet te rekenen!
www.suffie.com

Ik heb vandaag weer € 350,12 in de bodemloze put die UPC heet gegooid. En nog niks. Het duurt waarschijnlijk 3 werkdagen voordat ik weer thuis kan internetten. “Met een ongelooflijk domme doos van de helpdesk van UPC, u mag het zeggen!”, zei een ongelooflijk dom wijf. “Ja, met Luna, ik kan sinds gisteren niet internetten, hoe zit dat?”, vroeg ik. “Mag ik uw postcode?”, vroeg ze. “Die heb ik net ingetikt met m’n telefoon!”, zei ik. Ze had ‘m toch nog een keer nodig. “Ja, ik zie hier dat u een betalingsachterstand heeft, ik verbind u even door”, zei ze. “Met wederom een ongelooflijk domme doos van de helpdesk van UPC, u mag het zeggen!”, zei wederom een ongelooflijk dom wijf. “Ja, met Luna, weet je, ik heb hier net een brief gevonden en daarin staat dat jullie me af gaan sluiten op 19 februari en nu zegt jouw collega dat ik al afgesloten ben, maar het is vandaag 12 februari, dus hoe zit dat?”, vroeg ik. “Ja, we hebben u eerder afgesloten en ik zie hier dat uw betalingsachterstand is opgelopen tot € 350,12”, zei de ongelooflijk domme doos. “Ja, maar ik heb hier een brief waarin staat dat jullie me pas 19 februari afsluiten, en het is vandaag 12 februari, dus hoe zit dat?”, zei ik. “Ja, daar kan ik niks aan doen”, zei ze. “Oh”, zei ik. Op 29 september 2002 heb ik, getuige het stukje dat ik op die datum schreef, € 523,34 betaald aan deze UPC-dames, en ik weet prima dat het allemaal m’n eigen schuld is en dat ik in het vervolg écht op tijd moet betalen. Maar het is vandaag 12 februari en niet 19 februari. Dat Luna haar tijd ver vooruit is, moet ze zelf weten, maar dat geeft de dames van UPC niet hetzelfde recht.