Categorie: Standaard

Als je een katje koopt in een dierenwinkel die niet al te goed te boek staat, dan kun je er eigenlijk op wachten dat hij een keertje ziek wordt. En als je dat katje dan ook nog vernoemd naar een Chinese vechtlegende, ja, dan is het eigenlijk gewoon de Goden verzoeken. Een paar weken geleden begon Bruce te niezen en te gorgelen, dus P. en ik naar de dierenarts. Na wat voelen kwam hij tot de conclusie dat Bruce veel te vroeg bij z’n moeder is weggehaald. Toen wij hem kochten was hij waarschijnlijk pas 5 weken. “Hij is te vroeg ingeënt, dus de antistoffen die hij van z’n moeder heeft meegekregen werken niet goed”, zei de dierenarts. Het antibioticakuurtje voor een week dat we meekregen hielp tijdelijk, want 3 weken later gorgelde Bruce nog erger dan voorheen. Weer naar de dierenarts die hem nu een dubbel sterke kuur voor 3 weken meegaf. En een neusspray. Al deze chemische goedjes beginnen nu te werken en Bruce Lee huppelt door het huis als een bezetene. Volgens mij heeft-ie ADHD. Hij is onopvoedbaar, oncontroleerbaar, heeft een enorme plaat voor z’n kop en springt op de meest onverwacht momenten in je benen, onder je voeten of op je handen. Daarnaast is-ie onverzadigbaar en eet als het lukt niet alleen z’n eigen etensbakje binnen 10 seconden leeg, maar ook die van de andere katten. Die zitten er dan bij en kijken ernaar. Mietjes. Maar als dat kleine zwarte balletje uitgeput bij je komt liggen en je aankijkt met z’n grote, groene ogen, dan is alles meteen vergeven. De katten hebben gisteren een complete biefstuk van m’n vader gekregen. Dierendag. “Wie z’n naam hoort mag een stukje biefstuk af komen halen bij Piet!”, riep m’n vader door het huis. Uiteindelijk heeft Bruce meer dan de helft gekregen. “Ja, hij moet er nog van groeien”, zei m’n vader.

Vorige week woensdag is oom R. van partner P. overleden. Na een heftige hartaanval is besloten de behandeling niet voort te zetten. Het is niet dat ik oom R. zo goed kende. Helemaal niet. In de 5 jaar dat P. en ik samen zijn heb ik hem nog geen 10 keer gezien. Toch zat ik afgelopen maandag tijdens de crematie hevig te snikken en te snotteren. Empathie. Ik zat achter tante H. en hun zoon J. en ik werd ontzettend verdrietig van hun verdriet. Ik probeerde me te concentreren op de slechte muziek en het te pathetische gedicht dat werd voorgedragen, maar het lukte niet echt. Iedere keer als ik iemand zag huilen, huilde ik mee. En omdat alle crematies en crematoria zo op elkaar lijken neem je niet alleen afscheid van degene die op dat moment in de kist ligt, maar ook van iedereen die daarvoor is gestorven. Ik krijg kippenvel van de witte muren, de foute schilderijen aan de muur. De indeling van de zaal waar afscheid genomen wordt. De koffiekamer. De koffiekopjes. De in-en-in-trieste plakjes marmercake die je toch maar pakt omdat je de hele dag nog niets gegeten hebt van de stress. De lelijke bloemstukken met zijden linten. Het lijkt allemaal teveel op elkaar. De crematie van oom R. was de zevende crematie die ik had in 2 jaar. En ik vind het nu wel even genoeg geweest. Als ik met dit gemiddelde doorga is er over 10 jaar niemand meer over. Het begon met een auto-ongeluk waarbij P.’s vriendin B. en zijn collega K. omkwamen. Daarna verongelukte R., mijn buurjongen uit Tiel, met wie ik praktisch ben opgegroeid. Niet lang daarna overleed vriendin R. aan kanker en tussendoor bracht ik nog mijn oom T. en oom J. weg. Het leven is ineens een afvalrace geworden zonder dat ik het in de gaten had. Ik word al misselijk als ik aan een plak marmercake denk.

“P., met mij. Echt je gelooft het niet hier! We zitten in een soort Afrika-kamer! Met een 3-persoonsbed met allemaal grote kussens en daarvoor staan allemaal kleine houten beeldjes van tijgers en zebra’s! En aan de muur hangen allemaal van die Afrikaanse houten maskers en beelden. Er staat een kast van sloophout en er hangen ook van die lijstjes met opgezette vlinders erin. En er is zo’n Bosch-koelkast en kroonluchters! Voor de ramen hangen houten lichtblauwe luiken en 1 muur is helemaal behangen met een soort van Shaka Zulu-poster! Maar het mooiste is de badkamer! Daar staat een houten tobbe met een doorsnee van wel 2 meter, je kan er makkelijk met z’n vieren in! Echt, ik heb nog nooit zo’n mooie kamer gezien! En de badkamermuren zijn helemaal beschilderd met zebrastrepen!”, vertelde ik donderdag enthousiast aan P. nadat vriendin M. en ik gearriveerd waren in Hotel Bazar. Daarna m’n moeder gebeld met precies hetzelfde verhaal en ondertussen het bad vol laten lopen. Een half uur later lagen vriendin M. en ik in de houten tobbe met een wijntje te genieten van het leven. “Wat hebben we het goed hè?”, zeiden we tegen elkaar. Ook de dagen daarna bleek dit hotel een perfecte plek om thuis te komen na een dag hard werken op de Kamasutra-beurs. Eerst wat heerlijke Oosterse hapjes en een paar witbiertjes in het café voor het slapengaan en de volgende ochtend een perfect ontbijt met een ‘duizend-gaten-flensje’, yoghurt, fruit, kaasjes en Turks brood. Nadeel van zo’n ultiem mooi hotel is dat je eigen bed toch een beetje tegenvalt als je weer thuis bent. Dus nu zitten P. en ik er sterk aan te denken om het hele huis gewoon weer te verbouwen. Alles in Afrika-sfeer. Leuke au pair erbij die ons voorziet van oosterse hapjes en oosterse massages en wij kunnen er weer een paar jaar tegenaan.
www.hotelbazar.nl

Moet ik m’n lezers vertellen waarom ik al 2 weken niets geschreven heb? Eigenlijk vind ik van niet, maar na een aantal gaat-het-wel-goed-met-je-mailtjes ontvangen te hebben, gooi ik mijn algehele misère toch maar gewoon het internet op. Kan mij het schelen. Het zal aan m’n toestand toch niets veranderen. Het gaat kut. Het gaat ongelooflijk kut. Eigenlijk al maanden, maar de afgelopen weken vormen een tragisch dieptepunt. Als het aan mij ligt, dan blijf ik de hele dag in bed. Fles wodka ernaast, pakje sigaretten in de aanslag. Beetje liedjes van Frank Boeyen draaien, of Bram Vermeulen of Acda en de Munnik. Maakt niet uit, als het maar Nederlandstalig is en als het maar zielig klinkt. Ondertussen stroomt m’n hoofd over van gedachten, ideeën en toekomstplannen. En op hetzelfde moment weet ik dat ik die gedachten, ideeën en toekomstplannen niet om kan zetten in iets productiefs. Dat ik momenteel te moe ben om m’n ogen open te houden. Dat ik al weken de telefoon niet opneem, omdat ik geen zin heb in mooi-weer-praatjes. Dat sociale verplichtingen me meer energie kosten dan me lief is. Dat er nu gewoon iets moet gebeuren, iets nieuws, iets anders, een schop onder m’n reet, iets groots, een inzicht, een teken van God, een kan-mij-eigenlijk-schelen-wat. Iets! Maar meteen daarna besef ik dat ik eigenlijk zelf degene moet zijn om een verandering in m’n leven aan te brengen. En daar ben ik nu net te moe voor. Stef Bos: “Is dit nu later / Is dit nu later, als je groot bent / Ik snap geen donder van het leven / Ik weet nog steeds niet wie ik ben / Is dit nu later.” Ik heb een quarterlifecrisis. Ik weet het zeker.

Ik durf met zekerheid te zeggen dat iedere man met een beetje ballen, een beetje testosteron in zijn bloed of een beetje heteroseksueel gevoel, jaloers zal zijn op waar ik vanavond was. FOXY gaf nóg een feestje, ditmaal niet alleen voor de vaste kern, maar voor iedereen die iets met het tijdschrift te maken heeft. En dit feestje werd gevierd in ‘het webcamhuis’, thuisbasis van het succesvolle programma ‘Webcamgirls’ dat enkele maanden geleden door Veronica werd uitgezonden. In dit webcamhuis, dat zich bevindt op een geheime lokatie in Nederland, worden 24 uur per dag live seksshows gegeven. En deze seksshows zijn via internet te volgen. Vanavond stond ik met mijn mond open te kijken toen de meisjes en vrouwen die deze seksshows geven langzaam de huiskamer van het webcamhuis vulden. Een Miss-verkiezing, maar dan met prachtige geile vrouwen in geile pakjes. De één nog mooier dan de ander. De één met een nog korter rokje dan de ander. En de één met nog hogere stilettohakken dan de ander. De natte droom van iedere man. En die droom werd alleen maar natter toen een dj wat plaatjes opzette en de webcammeisjes begonnen te dansen. Ik keek naar een plaatje dat te mooi leek om waar te zijn. De meisjes deden geil met zichzelf, geil met z’n tweetjes of geil met de camera. Of ze ook daadwerkelijk geil waren maakte niet uit, ik kon alleen maar denken aan al mijn mannelijke vrienden en dat ze allemaal op dit moment met me hadden willen ruilen. Ultiem visueel erotisch entertainment, dat was het. En sexy, dat was het ook. Partner P. en ik maken altijd grapjes over waar de rappers op MTV in Godsnaam al die lekkere wijven vandaan halen voor in hun clips. “Die komen uit Clipdorp”, zeggen we dan tegen elkaar. Vanavond SMS’te ik naar P.: ‘Ik zit in Clipdorp!!! Je krijgt spijt dat je niet mee bent gegaan!!’
www.webcamgirls.nl
www.interclimax.com

“Piet! Piet! We zitten op de Zeedijk”, fluistert m’n moeder naar m’n vader. Ze kijkt angstig en wijst voorzichtig naar het straatnaambordje. Lichte paniek. Ook bij m’n vader. Ik ben me van geen kwaad bewust en vraag wat er mis is met de Zeedijk. “Stttttt”, sist m’n moeder. Het is me duidelijk dat we hier zo snel mogelijk vandaan moeten. Pas als we weer terug in de trein richting Tiel zitten, nadat m’n ouders de weg naar het Centraal Station hebben gevraagd aan een stel politieagenten, vertelt m’n moeder dat er onlangs iemand vermoord is op de Zeedijk. Iets met criminelen en junks. Ik was 6 en dit is m’n eerste herinnering aan Amsterdam. Meer dan 20 jaar later woon ik op 1 minuut afstand van de Zeedijk en loop ik er wekelijks. En al wordt deze straat nog steeds heftig bevolkt door enge types, gisteren liepen vriendin M. en ik er met sletterige panterjurkjes doorheen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. We moesten naar de Casablanca voor een diner met de vaste kern van FOXY-magazine. Want het gaat goed met FOXY en dat moest gevierd worden. Casablanca is een variétérestaurant, dus tussen de gerechten door bezochten we de voorstelling ‘Het orakel van Amsterdam’, waarbij een wat oudere heer verhalen vertelde over oud-Amsterdam en de hoerenbuurt. Leuk, maar liever luisterde ik naar de verhalen die hoofdredacteur P. en advertentieacquisiteur C. aan tafel vertelden. Twee mannen die elkaar al jaren kennen, allebei 50+, allebei echte Amsterdammers en allebei al jaren werkzaam in de seksbusiness. Ze vertelden over Amsterdam, de Zeedijk, de Wallen, de hoeren en andere flamboyante personen. De FOXY-crew is altijd aangenaam en bijzonder gezelschap. Als m’n ouders 20 jaar geleden hadden geweten dat ik voor een sekstijdschrift zou gaan werken en dat ik midden in de nacht met een strak tijgerjurkje over de Zeedijk terug naar huis zou lopen, dan hadden ze me nooit uit Tiel laten gaan.
www.foxymagazine.nl
www.casablanca-amsterdam.nl

Na ons dramatisch teleurstellende avontuur met de bouwbegeleider, de aannemer en de bouwvakkers wilden P. en ik een paar maanden even niets te maken hebben met mannetjes die zeggen verstand te hebben van verbouwen en klussen. Die zijn alleen maar uit op ons geld, besloten wij. Voordat we weer iets doen in huis, laten we ons 10 keer informeren, knikten we instemmend. En we zouden niemand meer vertrouwen, spraken wij af. Dus wij belden en informeerden en kochten uiteindelijk de ideale lak om over onze betonnen vloer te smeren. “Nee, deze lak is écht perfect”, verzekerde het mannetje van de lakgroothandel ons voor de zoveelste keer. Dus toen P. en ik die ideale lak er na een paar uur weer af zagen bladderen moesten we daar even bij gaan zitten. Alles in dit huis leek gedoemd te mislukken. Bellen met de lakgroothandel. “Ja, u had die lak er helemaal niet op moeten smeren”, zei een ander mannetje van de lakgroothandel. “Maar een collega van u zei ”, begon ik. “Die collega had u helemaal geen advies mogen geven. Is het goed als ik maandag even langskom?”, vroeg het mannetje. Dus zo kwam hij gisteren, samen met een notulerende assistente, onze woonkamervloer bekijken. Hij vond het een kwalijke zaak. De lak zit er op en is mooi, maar kwetsbaar. De verwachting is dat we 1 keer per maand afgebladderde plekken bij moeten werken en dat we na 3 jaar toe zijn aan een nieuwe vloer. Een héle kwalijke zaak vond het mannetje. In de 2 jaar dat we met dit huis bezig zijn, is dit mannetje de eerste die een fout toegeeft en excuses maakt. Een zeer geruststellend moment voor P. en mij, want we dachten al dat het hele huisdrama aan ons lag. “Ik wil dat u een goed gevoel overhoudt aan ons bedrijf”, zei het mannetje, “dus alle verf en lak die u nodig heeft om de rest van het huis af te maken krijgt u gratis.” Eindelijk een beetje gerechtigheid.

Ik kan een hoop dingen van mannen begrijpen. Een heleboel. Dat ze zich af kunnen trekken bij een sekstijdschrift, een pornofilmpje of bij wat interessante afbeeldingen die ze van internet gedownload hebben. Heel normaal allemaal, want veel van dit soort geiligheid laat mij ook niet onberoerd. En dat mannen zich aftrekken bij de zoetgevooisde stem van een Surinaamse mamma die hen telefonisch vertelt over haar avontuurtjes met de loodgieter, dat snap ik ook. Zeker als ze heftig door de telefoon begint te hijgen als ze bijna klaarkomt. Dat sommige mannen te dom of te geil zijn om te realiseren dat de Surinaamse mamma onderwijl bezig is met het roeren in een pannetje soato-soep, vergeef ik ze meteen. Maar dat je een erectie krijgt van een hoogstwaarschijnlijk door een computer gegenereerd SMS-berichtje, dat gaat er bij mij niet in. Je stuurt een SMS met ‘SEX AAN’ naar een 0900-nummer en vervolgens betaal je per ontvangen bericht € 0,70. Dit doe je omdat een meisje met borsten als Galia-meloenen, botox-lippen en een ‘ontzettend nat kutje’ dat gevraagd heeft tijdens de reclame. Dus dan sta je net bij de Albert Heijn je tomaatjes af te wegen als je mobieltje begint te trillen; ‘Hoi, lekkere schat, ben je ook zo geil? Vertel me wat je lekker vindt!’. Meteen terug SMS-en: ‘Nou, ik sta toevallig in de Albert Heijn en ik ga vanavond spaghetti maken, eet je mee?’ Het antwoord; ‘Hmmm, dat klinkt geil, zal ik je eerst even lekker klaarpijpen?’ Zucht. Hoe hard ik ook m’n best doe om deze nieuwste trend te begrijpen; ik begrijp het niet. Maar één ding begrijp ik wel: zolang er nog mannen zijn die zich liever virtueel laten pijpen door een reeks mathematisch gerangschikte enen en nullen in plaats van te investeren in een goed fysiek seksleven, valt er nog heel wat te verdienen! Dus; SMS ‘LUNA AAN’ naar 0900 1111 (€ 3,17 p.o.b) en laat mij je verrassen!

Het is jammer, maar helaas. In huize Luna zullen voorlopig even geen feestjes meer worden gegeven. Geen feestjes meer waarbij iedereen een paar euro’s in de drankpot doneert zodat P. en ik uit de kosten zijn. Helaas, maar het mag binnenkort niet meer als het aan de Koninklijke Horeca Nederland ligt. Volgens de logica van de horecaondernemer is ons huis verworden tot een illegaal dranklokaal dat uitbulkt van drank- en drugsmisbruik. En ze zijn alle illegale caravans, kantines, zeecontainers, hutten, schuren, tenten en bouwketen zat. Deze ‘illegale café’s’ zijn vaak plaatsen waar wat vrienden samenkomen met een kratje bier of 10. Samen naar de supermarkt, samen een biertje drinken, en de kosten worden gedeeld. Ondertussen een zakje borrelnoten eten en voor nog geen € 10,- kan iedereen compleet lamgeslagen hun hangplek weer verlaten. Niks aan de hand, dacht ik. Iedereen is van de straat, heeft het gezellig en houdt ondertussen geld over voor het primitieve levensonderhoud. Van € 3,- voor een biertje betalen in de kroeg wordt alleen de dorst van de eigenaar gelest. Momenteel worden deze hangplekken gedoogd door politie en gemeente, maar de Koninklijke Horeca Nederland heeft daar genoeg van. En niet omdat ze inkomsten mislopen, nee, natuurlijk niet. Daar gaat het niet om. Ben je mal. Nee, ze zijn bang dat de jongeren wat overkomt! Een hangplek is namelijk hartstikke onveilig omdat de brandveiligheid niet is geregeld en er geen toezicht is op alcoholmisbruik, drugsgebruik, roken of welke andere wettelijke of fiscale regel dan ook. Goed, dit huis mag dan binnenkort geclassificeerd worden tot een illegaal dranklokaal, Koninklijke Horeca Nederland bewijst dat ze niets meer en niets minder dan de genotsmiddelen-gestapo van de 21ste eeuw wil zijn. Ondertussen sterft het Nederlandse uitgaansleven, verblind door eigenbelang, een langzame dood. Maar P. en ik leggen ons erbij neer. Om 18.00 eten, om 19.30 ‘Get The Picture’ en daarna vroeg naar bed.
www.horeca.org (persbericht 15 augustus)