BREATHE IN, BREATHE RIGHT

Het eerste dat ik vanmorgen zag was het tijdstip ‘7:34′ op m’n iPhone. No shit, dacht ik, wéér 7 uur non-stop geslapen. Het was een wonder, een klein wonder! Ik keek naast me om te checken of P. naast me lag en of hij nog wel leefde, je weet immers maar nooit, maar die lag poeslief naast me te slapen. Naast hem op het nachtkastje lag een klein blauw doosje, dat ik voortaan de redder van onze relatie zal noemen.

Toen ik net met P. was, toen was dat hele snurken van hem nog best schattig te noemen. Toen kroop ik ook gewoon nog liefdevol naast ‘m als hij met z’n mond open lag te gorgelen. Want, ach, wat was-ie toch lief als-ie sliep. Maar ja, toen lag ik ook nog niet elke dag naast ‘m.

Een paar jaar later, toen we eenmaal samenwoonden, werd ik al iets minder tolerant. Ik schudde soms hard, soms zacht, maar altijd net zo lang tot hij stopte met snurken. En als dat niet hielp dan sommeerde ik hem op z’n zij te gaan liggen met een nors: "Liefje, ga eens op je zij liggen, je snurkt." Later kwamen daar vaak enkele vervloekingen achteraan, zoals ‘klootzak’, ‘lul’ of ‘Godverdomme’.

Je kan dan nog zoveel van iemand houden, maar als je al bijna 10 jaar elke nacht wel een keertje uit je REM-slaap wordt gerocheld, dan is de lol van dat houden van er snel vanaf. Heden ten dage beperk ik mijn anti-snurk-praktijken dus tot een gerichte trap richting het slapende slachtoffer, gevolgd door een harde: "Jooooooo!!!!" En dan mag P. van geluk spreken dat ik nog nooit vitale organen zoals bijvoorbeeld z’n nieren heb geraakt, want in m’n woede was dat nou net het plekje waar ik steeds op mikte.

De volgende ochtend is het altijd hetzelfde verhaal: "Ja, maar liefje, ik kan er toch niks aan doen dat ik snurk?" Ja, en dat ik nu zo bloody fucking chagrijnig ben, daar kan ik dan weer niks aan doen, eikel. "Maar je kan toch wel even lief naar me lachen ’s ochtends?", heb ik P. regelmatig horen vragen voordat ik m’n eerste koffie naar binnen heb gewerkt. Nee dus, want de onthouder van de paar uurtjes slaap die ik nodig heb, die wil ik het liefst zo snel mogelijk de deur uit hebben. Opzouten moet-ie. En snel! Er zijn stelletjes die ’s ochtends gezellig afscheid van elkaar nemen, maar dat soort dingen gebeuren dus niet in het echt hè! Niet hier in ieder geval. Ik ben blij dat-ie weg is en dat-ie de komende 10 uur wegblijft ook!

En na 10 jaar zeuren en zeiken, dan kun je wel eens denken dat niks aankomt bij je man. Dat je tegen een muur loopt te lullen. Dat het hem allemaal geen reet uitmaakt. Dat zijn slaapgenot dus 100 keer belangrijker is dan de jouwe. Maar vrijdag kwam P. met een doosje aanzetten. "Voor jou", zei hij. Ik staarde naar een blauw doosje met ‘Breathe Right’ erop. "Oh God, is dit van die stomme reclame?", vroeg ik. Ik zuchtte. "Zonde van je geld", zei ik, weinig hoopvol.

www.breatheright.nl