Auteur: luna

Op het volledig geslaagde openingsfeest van THEY kwam de partner van de zakelijke partner van mijn partner P. op me afgestormd: “Luna, die buttons die je gemaakt hebt, die zijn te gek en nu hoorde ik dat jij zo’n machine hebt en onze dochter wordt 10 en ik het ontzettend leuk vinden als jij op haar feestje buttons zou komen maken!” “Maar natuurlijk wil ik dat doen”, riep ik kirrend met minstens 10 glazen champagne in m’n lichaam en 2 glazen in m’n hand, “natuurlijk! Hartstikke leuk!” Ik wist toen nog niet dat ik woensdagochtend amper wist wie ik was, waar ik was en ook niet wat die dag mij zou brengen. Maar ik ging natuurlijk wél naar dat kinderfeestje. Want beloofd is beloofd. En ach, na het zorgen voor 6 Amerikanen zou zo’n kinderfeestje peanuts moeten zijn. Deed ik er wel even bij. Dacht ik. Maar dacht ik dus fout. Om 15.00 bevond ik mij ineens tussen 12 gillende en rennende paardenmeisjes. “Ieeeeeeeieeeeee”, deden ze. En 12 gillende paardenmeisjes bleken heftiger en intenser in de omgang dan 6 Amerikaanse rockers. Want af en toe viel er zo’n paardenmeisje met haar hoofd tegen de punt van een tafel. En dat meisje moest getroost. En 12 meisjes moeten vooral bezig gehouden worden met het maken van buttons en het schilderen van paarden. Focus meisjes! Focus! Maar af en toe deed zo’n meisje toch de verkeerde onderdeeltjes in mijn buttonmachine, dus die moest ik er dan met beitel, hamer en schroevendraaiers weer uit halen. En af en toe raakte zo’n meisje helemaal in paniek van de film ‘Indiana Jones and the Temple of Doom’ en die moest ik natuurlijk even op schoot nemen en het verschil vertellen tussen echt en niet-echt. Aan het einde van de middag zat E., die ook meehielp, op een stoel achter het gasfornuis, met een peuk in haar mond, een glas Chardonnay in de ene en een spatel in de andere hand vissticks te bakken. Ze zuchtte vermoeid: “Goh, dan ben je toch wel even blij dat je zelf geen kinderen hebt hè?” “Echt wel”, beaamde ik en nam zelf ook nog maar een slokje Chardonnay. De paardenmeisjes hebben een topfeestje gehad en gingen blij met hun zelfgemaakte buttons naar huis. En ik was blij dat ik na een week voor anderen zorgen ook naar huis kon. Om eindelijk weer even voor Luna zelf te zorgen.

Maandagavond, 20.00. “Met Luna.” “Goedenavond met Lili van Wehkamp, spreek ik met mevrouw van den Heuvel?”, vraagt een stem van een jaar of 18. “Ja, dat ben ik”, zeg ik. “Ik wilde u nog even feliciteren met uw verjaardag”, zegt Lili van Wehkamp. “Eh”, stamel ik, verbaasd over zoveel vriendelijkheid van een onbekende. “U was toch jarig zaterdag?”, vraagt Lili van Wehkamp. “Eh, ja, dat klopt”, antwoord ik. “En heeft u een beetje een leuke verjaardag gehad?”, vraagt Lili van Wehkamp. Nou, nou, nou, Lili, worden we nou niet een beetje te persoonlijk? We kennen elkaar net. Maar wat jij wil Lili, wat jij wil.“Ik ben eigenlijk nu nog bezig met het vieren van m’n verjaardag”, zeg ik. “Oh, eh”, stamelt Lili. “Ja, want we hadden vrienden uit Amerika over sinds donderdag”, ga ik verder. “Oh, speciaal voor uw verjaardag?”, vraagt Lili. “Nee, dat was eigenlijk toevallig, maar ik heb m’n verjaardag wel uitgebreid gevierd met ze natuurlijk. Het is een band namelijk. Rockband. Niet zo bekend, maar wel gaaf. Ze liggen nu nog te slapen hier op de grond in de woonkamer.” “Nu nog?”, vraagt Lili giechelend. “Ja, ze zijn gisteren nog met z’n allen naar het casino geweest. Ik ga ze zo wakker maken, ik heb spaghetti voor ze gemaakt en 20 jointjes voor ze gehaald”, zeg ik. “Zoveel?”, vraagt Lili oprecht verbaasd. “Ja, Amerikanen hè, die blowen zoveel mogelijk als ze wakker zijn”, antwoord ik, “maar Lili, waar belde je eigenlijk voor?” “Oh, eh, ik mag u voor uw verjaardag een cheque ter waarde van € 7,50 aanbieden”, zegt Lili. “Eh, en dan?”, vraag ik. “Is er misschien al iets in onze catalogus wat u graag zou willen hebben?”, vraagt Lili. “Eh”, zeg ik en probeer ondertussen te bedenken wat voor interessants de Wehkamp verkoopt. Er komt zo snel niks bovendrijven. “Eh”, zeg ik nog een keer, maar Lili haakt niet in door me te vertellen over de allerbeste, nieuwste Wehkamp-producten. “Weet je Lili, ik ben zelf opgestaan om 18.00 en ik had zo’n kater dat het mij het beste leek om meteen maar weer een wijntje te nemen. En bij die ene is het niet gebleven. Dus misschien is het beter als je volgende week pas terugbelt, dan doe ik een alcoholvrije week.” “Eh, okay, dan bel ik u volgende week donderdag”, zegt Lili. “Prima”, zeg ik, “dan schenk ik mezelf nog een wijntje in.”

Donderdag om 10.00 stonden 4 leden van de band The Future uit New York bij mij op de stoep. Onze vrienden E. en D. waren vorig jaar al hier en basgitarist D. en elektrische gitarist P. zag ik nooit eerder. Ze hadden ook J. meegenomen, die bezig was met een rockumentaire over de band. Niet dat de band nou zo bekend is, of überhaupt al een cd heeft uitgebracht, nee, de The Future gelooft in zichzelf. En ze rocken big time! En partner P. gelooft ook in ze, want hij had ze geboekt om te spelen op het feest ter ere van de opening van zijn nieuwe pand. En van 5 single mannen die een paar dagen in mijn huis komen slapen en die al een jaar geen ‘home cooked meal’ hebben gehad, gaat mijn hart sneller kloppen. Die wil ik vertroetelen. Die wil ik verwennen. Die wil ik kennis laten maken met al mijn culinaire hoogtepunten. Dus ik zorgde ervoor dat ze naast genoeg hash, coke, bier en pillen ook genoeg vitaminen en calorieën binnenkregen om optimaal te functioneren. Ik kookte donderdagavond een volledige Hollandse maaltijd met boerenkool, erwtensoep en hachee, vrijdagmiddag bakte ik omeletten met kaas en spek en perste ik sinaasappels, vrijdagavond verdeelde ik alle drugs onder de bandleden en voorzag ze met mijn oogpotlood van zwarte ogen waar Gene Simmons een puntje aan kon zuigen, zaterdagavond was ik jarig en maakte ik samen met vriendin Y. en Kaat een superuitgebreide tapasmaaltijd en zondag sliep iedereen uit tot 18.00 en namen P. en mij daarna mee uit eten bij Chinees Restaurant Sea Palace. Gisteren kookte ik uitgebreid Italiaans, keek toe hoe ze daarna een paar plakken spacecake naar binnen werkten en zorgde ervoor dat cameraman J., gitarist D. en basgitarist P. vanmorgen op tijd opstonden zodat ze hun vliegtuig niet misten. Van hun dikke knuffel, de 3 flessen roze Moet&Chandon en hun welgemeende ‘Luna, you’re amazing’ werd ik bijna emotioneel. Zanger E. en drummer D. liggen nog steeds boven te slapen en als die morgen weggaan voelt het huis waarschijnlijk heel erg leeg en stil. Ik zit er zwaar aan te denken om een bed&breakfast voor beginnende rocksterren te beginnen.

“Ja, en dan belt-ie om 19.00 om te zeggen dat-ie eraan komt”, vertelt vriendin I. terwijl ze met haar ogen langs wat grijze shirtjes scant. “Dan heb ik zoiets van, ja, wat moet ík hiermee?” “Uhuh”, mompel ik met een zwarte trui met ronde hals in m’n handen. “Is dit wat?”, vraag ik. “Nee, geen v-hals”, zegt I., “dus dan ga ik vervolgens op ‘m zitten wachten terwijl ik anders gewoon relaxt met m’n eigen ding bezig was. “Uhuh”, mompel ik, “en deze?” Vriendin I. schudt met haar hoofd. “Kom maar gewoon naar huis toe, je hoeft mij niet te laten weten hoe laat je er bent”, vervolgt ze. “Ik wil juist weten hoe laat P. thuiskomt”, zeg ik. “Dit?’, vraagt I. en laat me een groen T-shirt met lange mouwen zien. “Mwaoh”, zeg ik, “maar hij belt om 19.30 dat-ie er over een half uurtje is en dan zit ik om 21.00 nog te wachten. “Ja, dat is ook kut”, zegt I. meelevend. “Dus dan begin ik om 19.45 met aardappels schillen en dan zit ik er 1,5 uur later nog mee”, klaag ik, “dus ik wil wel dat-ie belt, maar dan moet-ie niet gaan lopen kloten. Om 20.00 thuis is om 20.00 thuis.” “Uhuh”, zegt I. en ondertussen twijfelt ze tussen een bordeauxrood en een donkerblauw shirt. Ze neemt ze allebei. “Ik bedoel, hij hoeft niet te koken, weet je, en dan zit ik daar”, zeg ik. “Ja, nee, dat heb ik dus niet, want hij kookt wel altijd”, zegt I., “zullen we gaan afrekenen, want ik heb het wel gezien in deze H&M?” Even later staan we met onze toekomstige aankopen voor de kassa. “Eh, I., kijk eens”, zeg ik. “Wat?”, vraagt ze. “We hebben alleen maar kleding voor P. en Dr. G. in onze handen”, zei ik. “Oh Jesus, inderdaad”, zegt I. met boxershorts, sokken en T-shirts voor Dr. G. in haar armen. Ikzelf sta met een kekke spencer en een keurige zwarte sjaal voor P. in m’n handen. “Ik dacht dat we ooit hadden afgesproken om nooit, maar dan ook nooit kleding voor onze man te kopen”, zeg ik. “Ach ja, we moeten er zelf tegenaan kijken, dus we kunnen er maar beter voor zorgen dat het er een beetje appetijtelijk uitziet”, zegt vriendin I. monter. Maar ter compensatie van deze ultieme trutterigheid hebben we er daarna toch maar even ieder een fles sherry in gekieperd.

Vriend Franz en ik bezochten ‘Andy Warhol – Other Voices, Other Rooms in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Voor mee van Franz: www.franzwilhelm.com.

“Miss! Miss!”, wordt er van alle kanten naar me gesist, gefluisterd of geschreeuwd. Iedereen in de straatjes van de medina en ook iedereen op het immens grote Djemaa el Fnaa-plein lijkt me iets te willen verkopen. Ze spreken me allemaal aan. Ze kijken me allemaal aan. “You want snake?”, hoor ik terwijl een jochie van een jaar of 10 een houten slang voor m’n ogen laat draaien. Even verderop zit een groepje Marokkaanse mannen echte cobra’s te bezweren met het typische schelle fluit-geluid. “You want bag?”, vraagt een dame van minstens 80 en ze houdt een paar rieten manden voor m’n neus. “Miss! Miss! You want henna tattoo?” “You want babouche?” You want carpet?” “Please look.” “Please come inside.” “Looking is free.” “I make good price.” “Miss! Where you from?” Voordat ik naar Marrakesh vertrok was ik al bang geweest om in het vliegtuig een paniekaanval te krijgen. Maar in het vliegtuig was ik allerrustigst. Niks aan de hand. Dus ik kon opgelucht ademhalen die donderdagnacht. En vrijdag, onze eerste hele dag in Marrakesh, stonden we vroeg op om met een gids voor een volledige sightseeing-tour te gaan. En na die wandeling van 4 uur, een pauze op het dakterras van onze riad, en daarna weer een wandeling door de drukke straatjes van Marrakesh had ik te veel plaatjes in m’n hoofd gekregen. Te veel indrukken. Te warm. Te veel moois. Te veel niet moois. Te veel ideeën. Te veel chaos. Te anders. Dus toen we die vrijdagavond eindelijk aan een prachtig gedekte tafel zaten, toen ging het mis. Je voorstellen hoe het zou zijn om een paniekaanval te krijgen midden in Marrakesh, ja, dat is eigenlijk vrágen om een paniekaanval. Adem in en adem uit. Niks aan de hand. It’s all in my mind. Niks aan de hand. Niet hier, niet nu, niet nu ik me op 1 van de mooiste plekken ter wereld bevind. Kut. Niet nu. Ik voelde m’n hart kloppen door m’n lichaam en het liefst zou ik het restaurant verlaten om op m’n bed in het riad te gaan liggen. Rustig. Geen paniek nu. Rustig. Maar wat ik geleerd heb van mijn eerste paniekaanval is dat ik het meteen moet zeggen. Niet in m’n eentje aan het paniek-denken blijven. Adem in en adem uit. “P., ik voel me niet zo lekker, ik adem zo raar en m’n hart gaat zo snel”, zei ik tegen P. nadat we de ober hadden verteld wat voor een lekkere Marokkaanse hapjes we wilden gaan eten. Rustig ademen. Rustig ademen. In. En uit. En in. En uit. Marrakesh is adembenemend mooi.

“You have beautiful eyes”, hoor ik een vrouwenstem zeggen en op hetzelfde moment voel ik dat m’n hand gepakt wordt. “You married?”, vraagt de gesluierde vrouw die m’n hand vastheeft. “No”, zeg ik terwijl ik m’n hand probeer weg te trekken. “I give you flower for free”, zegt ze en begint met henna de bovenkant van m’n hand te bewerken. Nee! Nee! Nee! Dit wil ik niet! Maar er is nu al een bloem in dikke, bruine henna op m’n hand getekend. Van een afstandje zie ik vriend A. en vriendin T. lachen. “It’s for good luck”, zegt de gesluierde vrouw, “you find nice husband.” Okay, fuck it. Ik ga voor de volledige henna-experience. Want deze losse henna-bloem op m’n hand is zo lelijk, die moet gewoon even netjes afgemaakt worden. “You have beautiful eyes”, zegt ze nog een keertje terwijl ze m’n hand blijft vasthouden en ondertussen nog wat streepjes met haar henna-pen zet. “Please finish the tattoo”, vraag ik, al was dat volgens mij niet eens nodig geweest. “You pay what you want”, zegt de vrouw terwijl ze verder gaat. Maar als ze na 2 minuten klaar is komt ze met een: “Normal you pay 500 dirham, but for you good price, you pay 400 Dirham.” Echt niet, denk ik. “No, that’s way too much”, zeg ik terwijl ik m’n portemonnee openmaak. Ik ga dus echt geen 40 euro betalen voor een lelijke henna-tatoeage die in 3 minuten is aangebracht. Maar ineens heeft de vrouw een briefje van 200 Dirham in haar handen. Van mij gekregen. Bijna 20 euro. En dat was toch niet echt m’n bedoeling. Eigenlijk. Toch? Maar om nou met een gesluierde vrouw, in Marrakesh, op het Djemaa El Fna plein, te gaan lopen bekvechten over geld, dat vind ik ook weer zo wat. Voor je het weet heeft ze een fatwa uitgesproken over mij en m’n katten. Kon ik er net niet bijhebben. Dus laat maar. Ik hoop dat de gesluierde vrouw 10 kinderen heeft en dat ze allemaal een ijsje krijgen die avond. En wanneer ik terugloop naar vriend A. en vriendin T. zie ik dat ook vriendin T. inmiddels voorzien wordt van een kronkelende henna-tatoeage. “Ze zei dat ik mooi ogen had”, vertelt T. even later terwijl ze met een vies gezicht naar haar hand kijkt. “Haha, ja, dat zei ze ook tegen mij”, zeg ik, “heb je ook 200 Dirham betaald?” Dat had ze ook. Dus eigenlijk zijn we behoorlijk afgezet. Maar misschien ook niet.

Mensen overvragen om een strandhuis op Hawaï te kunnen bekostigen is één ding, maar om je kinderen te eten te kunnen geven, dat is iets anders. – Khaled Hosseini, De Vliegeraar.