Auteur: luna

Een nieuwe bikini kopen dus. Ik zag er al weken tegenop. Zelfs op het moment dat de Ibiza-vakantie eindelijk definitief op de agenda stond, kon ik alleen maar denken aan de aanschaf van een nieuwe bikini. Het boterde namelijk niet meer zo tussen mij en mijn in 2005 aangeschafte panter-bikini. Maar ik wilde niet naar een bikini-winkel. Ik wilde niet! Mijn lichaam is namelijk volledig gebaseerd op het Coca Cola-flesje-principe: dikke tieten, dikke kont. Maar dan wel een taille. Nu sluit dat gelukkig ook naadloos aan op een ander principe: ik hou van tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70. Want op de een of andere manier hadden vrouwen in de jaren 50, 60 en 70 wél een normaal vrouwelijk figuur, met heupen en borsten. Maar de vrouwen, en vooral de kleding anno nu, lijken steeds rechter en dus mannelijker te worden. Mijn grens voor het dragen van tweedehands kleding ligt echter bij ondergoed en sokken. Die wil ik nieuw. En ook een tweedehands badpak of bikini zie ik dus niet zo zitten. Dus ik moest wel naar een winkel met bikini’s. Het moest. Het moest! Dus! Allereerst ging ik naar de grootste H&M van Amsterdam. Die in de Kalvertoren. Lekker opgaan in de massa en dan een beetje stiekem anoniem een bikini passen, dat leek mij een fijn plan. Gewoon wat broekjes en bikini’s uit de rekken rukken en dan in het felle TL-licht kijken naar jezelf en naar wat je allemaal aan jezelf zou willen veranderen. Ik zag daarna een rij van 10 vrouwen, allemaal wachtend op een pashokje, en ik besloot dat dit niet de dag was voor mij en de perfecte H&M-bikini. Misschien zou ik meer succes hebben bij een wat kleinere winkel. Dus ik vertrok naar een ‘speciaalzaak’ voor ondergoed en badkleding. En na 30 seconden staren naar wat minuscule velletjes stof werd ik al aangesproken: “Zoek je iets speciaals?” Zoek ik iets speciaals? Zoek ik iets speciaal? Wat denk je? Ik zoek verdomme een bikini waardoor ik er in 1 klap uitzie als Claudia Schiffer, maar ik neem genoegen met een exemplaar dat al mijn plekken waar zich teveel vet bevindt op een elegante manier verhuld. “Nee, ik kijk even”, zei ik. En ik verliet na 1 minuut de ‘speciaalzaak’. Toen ik thuis kwam trok ik mijn panterbikini nog maar een keertje aan. Kon net. Maar niet van harte. Dus trok daar overheen 1 van mijn 60’s zomerjurkjes. Hoppeta. In 1 keer al mijn probleemzones weggewerkt.

Vorige week bezochten vriend F. en ik het fotofestival in Naarden en naar aanleiding daarvan maakte hij bovenstaande tekening. Voortaan hier op maanisch.com weer op regelmatige basis een stripje van www.franzwilhelm.com over onze art-dates!

Ik kan teveel en ik wil teveel. En het grootste probleem dat ik mezelf aandoe is dat ik van mezelf teveel van de dingen die ik wil ook moet. Dat ik de dingen die ik bedenk ook moet uitvoeren, terwijl het hebben van een goed idee eigenlijk ook al genoeg zou moeten zijn. Ik zou vandaag het hele huis schoon kunnen maken, dat is natuurlijk een briljant idee, maar in plaats daarvan kan ik ook gewoon de hele dag op de bank gaan liggen en nog een keer de ‘Oprah dvd-box’ kijken. Mijn probleem is dat ik dan niet kan genieten van die ‘Oprah-dvd-box’, maar dat ik me dan de hele dag schuldig voel dat ik niet heb opgeruimd. En zo gaat het ook met andere goede ideeën. Ik heb pas rust in m’n hoofd als ik een idee uitvoer, maar het probleem is dat ik tijdens het uitwerken van ideeën, meteen weer nieuwe ideeën krijg. En dan heb ik ook nog allemaal opdrachten die ik voor een bepaalde tijd moet uitvoeren. En dan heb ik ook nog 3 beurzen de komende 2 maanden, waar ik de PloesiePoesies mag exposeren of verkopen. Ik heb het dus een beetje moeilijk. In m’n hoofd. Storm in m’n hoofd. Of meer een orkaan eigenlijk momenteel. Zoveel te doen en zo weinig tijd. En het is voor het eerst in m’n leven dat ik mezelf betrapte op het zinnetje: “Ik ben nodig aan vakantie toe.” Gelukkig gaat dat ook gebeuren, want over 2 weken gaan P. en ik met 6 anderen naar Ibiza. Maar ja, voor die vakantie moet ik nog zoveel regelen: nieuwe slippers, nieuwe bikini, zonnebrandcrème factor 80. En nog veel meer. En dan ken ik ook nog eens teveel leuke mensen en ik wil ze ook allemaal graag zien. En het grootste probleem dat ik mezelf aandoe is dat ik met iedereen contact wil houden, maar dat dat me gewoon niet lukt. En daar voel ik me dan weer schuldig onder. Ik wil iedereen die mij mailt terugmailen. Nee, van mezelf moet ik iedereen terugmailen. Nee, ik zit zelfs al hele mailtjes in m’n hoofd terug te schrijven, ik vergeet ze alleen uit te schrijven op m’n computer en op ‘send’ te drukken. Ik kan teveel. En ik ken teveel mensen. Het enige dat ik niet kan is ‘nee’ zeggen. Vooral niet tegen mezelf.

Nu ik toch aan het retro-loggen ben, nog maar een artikel uit de oude doos. Onderstaande tekst schreef ik zo’n 8 jaar geleden voor Reload magazine. Een artikel over webcam-seks geschreven in de tijd dat het webcammen nog een beetje in haar kinderschoenenstond. Er werd toen ’s nachts nog geen reclame gemaakt voor ‘hete webcam-seks’ met geile tieners. Skype en MSN bestonden trouwens ook nog niet. Geile hitsige mannen natuurlijk wel.

COME TO MAMA
show me your tits and I’ll show you my face

Sinds webcams voor nog geen 100 gulden bij iedere computerzaak te koop zijn is er een nieuwe trend ontstaan: de cam-chat. Luna kwam erachter dat de webcam-wereld vooral een verzamelplaats is voor rukkende, trekkende en masturberende mannen, die hun sperma in de richting van de webcam spuiten.